De voorbereiding
Heerlijk, we hebben weer tickets geboekt! Dit keer boekte ik de camper zelfs voordat we vliegtickets hadden, in afwachting van de KLM Werelddeals. Gelukkig bleek dit weer een goede keuze te zijn, we vliegen voor hetzelfde bedrag als 3 jaar geleden, maar nu met een extra stoel. Toen was Stan de baby voor wie we een bassinet reserveerden, nu hebben we deze voor Mats geboekt. Wat een heerlijk vooruitzicht!
Ik wil de vakantie graag een beetje betaalbaar houden, wat met het huren van een camper en het vliegen met z'n viertjes best lastig is. Ook de campings in de VS, zeker rondom Yellowstone, zijn niet goedkoop. Yellowstone is bereikbaar vanaf verschillende internationale luchthavens, Salt Lake City is het dichtste bij. Maar helaas, daar vliegt KLM niet direct op. Omdat de camper een stuk duurder is in Salt Lake City en we toch liever met KLM vliegen, valt de keuze uiteindelijk op Calgary. Bekend terrein, daar vlogen we tenslotte 3 jaar geleden ook naar toe.Uiteraard is het van Calgary naar Yellowstone een flink eind rijden. Maar over een scenic byway (Route 89) langs de Rockies, zal dit vast een prachtige rit worden. En onderweg zijn er genoeg leuke campings te vinden, zelfs met verwarmde zwembaden en speeltuinen voor Stan. Een eerste planning is gemaakt en nu kunnen de hotels en campings gezocht en geboekt worden. Rondom en in Yellowstone is het reserveren van campings een must, er zijn maar weinig plaatsen met water/elektra beschikbaar. De meeste campings worden gevuld volgens het principe 'first come, first serve', wat betekent dat je er 's morgens moet zijn want na de middag is er geen plek meer. Op die manier willen wij ons nog niet vastleggen, dus kiezen we voor campings die je vooraf kunt reserveren. Omdat ons bezoek aan Yellowstone midden in onze vakantie valt, leg ik ook de campings ervoor en erna vast, dan weten we waar we aan toe zijn. De eerste 2 dagen en de laatste dag houd ik open, op deze reisdagen is het vooraf niet in te schatten waar we een camping nodig zullen hebben. Met een grove planning voor de verdere invulling van de dagen is mijn voorbereiding al maanden voor vertrek klaar, laat het maar snel eind juni worden!
Dag 1 - De reis
Het is zover! Vandaag komt mijn moeder ons op tijd ophalen zodat we rustig en zonder stress naar Schiphol kunnen gaan. Stan is helemaal hyper en kan niet wachten tot we ons vliegtuig zien. De bagage is snel ingecheckt, netjes het maximale gewicht in de drie koffers. Nog even wat eten en dan kunnen we eindelijk aan boord van het blauwe vliegtuig. Het vliegtuig zat helemaal vol, gelukkig hadden we direct na het boeken een plekje op de family row, met wiegje voor Mats, geregeld. Er zaten nog diverse andere ouders met hun kind op schoot, dan duurt 9 uur vliegen wel heel lang! 
Onze vlucht ging prima, Stan vermaakte zich erg goed en sliep niet. Hij had veel contact met de juffen (stewardessen) en ging graag weer even naar de keuken, waar hij (met toestemming) werd volgestopt met koek en snoep. Na de landing bleven we even wachten tot de meeste mensen weg waren en toen ging hij met een juf hallo zeggen tegen de piloot. Die nam Stan vervolgens mee naar de cockpit, wat hij wel wilde maar dan met papa en mama. Hij was erg onder de indruk! Mats sliep veel te weinig tijdens de vlucht, maar gelukkig heeft hij weinig gehuild. Om half 2 's middags Calgary-tijd landden we, het is 8 uur vroeger dan in Nederland dus voor het gevoel om half 10 's avonds. Dit was aan Stan te merken, die was bekaf. Wij waren ook wel gaar en Mats keek verdwaasd zijn ogen uit. We moesten nog even wachten op de hotelshuttle en om 3 uur waren we bij het Ramada Airport hotel, waar we een prima kamer met 2 grote bedden kregen. Daar ging Mats direct zijn tentje in, helemaal op. Stan wilde nog wel met mij mee zwemmen, even die jetlag wat uitstellen. Helaas was het water erg koud, dus na een kwartiertje waren we onderkoeld en klaar. Rustig aan hebben we onszelf weer aangekleed en daarna zijn we naar de kamer gegaan. Het diner bestond uit een paar koeken en daarna zijn we alledrie naar bed gegaan rond 6 uur. Om 11 uur meldde Mats zich en na een flesje ging hij weer slapen. Om 2 uur werd hij weer wakker en toen was het over met de nachtrust. Om en om hebben we geprobeerd nog wat te slapen, intussen werd ook Stan wakker. Gelukkig konden we nog wel van 5 tot 7 uur de ogen sluiten omdat de kids dat ook deden, maar dankzij de jetlag lag ik vooral naar het plafond te staren...
Dag 2 - Calgary ontdekkenTijdens onze vorige reis reden we met de camper door Calgary, maar zagen eigenlijk niets van de stad. Om wat meer tijd te hebben om bij te komen van de reis, bleven we dit keer 2 nachten in het hotel. Hierdoor hadden we de zondag de tijd om Calgary te bekijken. Na een rustig ontbijtje in het hotel, liepen we om half 11 naar de bushalte. Hiervandaan was het makkelijk om met het openbaar vervoer naar de stad te gaan. Stan en Mats keken hun ogen uit, nog nooit eerder reisden we met een bus en een trein, ook in Nederland niet. De rit ging prima en binnen een uur waren we midden in Calgary. Het was erg stil in de stad, dus konden we in alle rust een rondje over Olympic Plaza lopen.
Ook in het stadspark was het niet druk, terwijl het in het zonnetje echt wel lekker warm was. In het prachtige park bij de Bow River zijn diverse speeltuinen geplaatst, dus ook voor Stan was het stadsbezoek echt leuk. Vooral het neptreintje viel in de smaak, zelfs nog meer dan de echte trein waar we in hadden gezeten. Tegen twee uur begon het te regenen, precies toen wij de route naar het treinstation opzochten. Met wat drinken en eten voor in het hotel in de wandelwagen, stapten we weer in de trein. Bij de bushalte moesten we flink hollen om de bus te halen, zodat we niet nog een half uur hoefden te wachten. We wilden de kids nog niet in bed hebben om ze aan het nieuwe schema te laten wennen. Daarom gingen we naar de Super Duper Indoor Playground, Monkeytown in het klein, heel klein. Voor Stan was dit speelparadijs prachtig en Mats lieten we in zijn wagen een paar uurtjes slapen. Wij konden met de wifi rustig de familie informeren over de goede reis. Om 5 uur waren we het speelhalletje wel zat en via de McDonalds liepen we terug naar het hotel. Om half 7 lagen de kids weer in hun tent en wij sliepen om half 8. Helaas werd deze nacht er een met maar een paar uurtjes slaap. Vooral Mats bleef maar huilen en wilde helemaal niets. Dag 3 - Met de camper naar het zuiden
Maandag mochten we de camper ophalen bij Cruise Canada, daarvoor moet je 's morgens om 9 uur bellen voor een afspraak. Drie jaar geleden konden we meteen om 10 uur terecht en natuurlijk hoopte ik daar weer op. Maar helaas, voor 12 uur zou onze camper niet klaar staan. We besloten dan maar alvast wat koffers naar Cruise Canada te brengen en boodschappen te doen, zodat we dit niet nog allemaal 's middags hoefden te doen. Bij het koffers brengen kreeg Christiaan te horen dat we pas om 14.15 uur terug hoefden te komen. Niet echt handig als je al je hotel uit moet... Met Stan in de wandelwagen ben ik naar de supermarket gelopen, zo'n twee kilometer vanaf het hotel. Heuvel op en heuvel af, maar we hadden ook geen zin om op de bus te wachten. In de supermarket was volop lekker eten te krijgen, dus ik heb meteen eten ingeslagen voor de eerste paar dagen. Bier en likeur haalden we in een liquor storen en daarna was de wandelwagen volgeladen. Stan hield de tassen goed vast terwijl ik naar de bushalte liep. Na 10 minute wachten was ik het zat en toen zijn we maar weer lopend naar het hotel gegaan.
Uiteindelijk zijn we om 1 uur naar Cruise Canada gelopen, op 600 meter afstand van het hotel, waar we gelukkig wel meteen geholpen werden. We kregen praktisch dezelfde camper als 3 jaar geleden, lekker makkelijk met indelen. Het grootste verschil was een gigantisch opbergluik aan de achterkant van de camper, nu konden we wel onze koffers meenemen en de wandelwagen opslaan tijdens het rijden. Om kwart over twee reden we de weg op met de grote camper.
Het eerste doel was een WalMart, waar we nog wat extra boodschappen en een autostoeltje voor Stan kochten. Een autostoel huren bij de camperverhuur kon niet en via andere verhuurbedrijven was dit zo omslachtig of duur dat we maar een nieuwe stoel hebben gekocht. Mats was net in slaap gevallen in zijn MaxiCosi, maar werd in de supermarkt weer wakker. Hier was hij helemaal niet blij mee en hij zette het dan ook op een krijsen. We zijn dan ook snel weer vertrokken. Christiaan installeerde Stan zijn stoel terwijl ik Mats nog een flesje gaf en daarna sliepen de kids in no time. Wij konden zo lekker rustig de stad uitrijden, op naar het zuiden!
Ik had gehoopt om direct al in de buurt van Waterton Lakes National Park te kunnen overnachten, maar de afstand naar deze camping was echt te groot. We reden pas na vier uur weg bij de WalMart en het was nog ruim 3 uur rijden. Ik had een lijstje met campings bij me, dus we zijn gewoon gaan rijden tot we het zat werden. Uiteindelijk hebben we toch zo'n 200 kilometer gereden. De wegen zijn heerlijk rustig dus met de cruise control aan reden we richting de Rockies. Het was toch pas half 7 dat we op de camping stonden, maar gelukkig werden Stan en Mats hier vrolijk wakker. Na een broodje knakworst en een spelletje was het weer bedtijd, ook voor ons. Opnieuw konden we niet echt doorslapen, maar met zo'n 7 uur slaap tussen 8 en 6 konden we er weer tegenaan. 
Dag 4 - Genieten van de natuur en een speelpark! 
Nadat we lekker vroeg wakker werden, hebben we rustig een broodje gegeten en nog even gespeeld in de campingspeeltuin. Rond 8 uur begon Mats in zijn ogen te wrijven en toen zijn we op pad gegaan. We hebben geluk met het weer, de dag begon met een strakblauwe lucht! We zijn alsnog naar Waterton Lakes National Park gereden, dit ligt in Canada tegen het Amerikaanse Glacier National Park aan. De route ernaartoe en zeker de route in het park naar een wandeling was prachtig. Stan zocht onderweg naar beren, maar zag helaas net als wij alleen een paar borden met een foto van een beer en waarschuwingen voor de wilde exemplaren. 
In het park is niet alleen wildlife te zien, maar ook een mooie Red Rock Canyon. Op de parkeerplaats werden we opgewacht door een vrolijk knaagdier. Rechtop staand en piepend trok hij veel aandacht van de toeristen. Vanaf de parkeerplaats liep een wandelpad langs de Red Rock Canyon en er liep een wandeling van een half uurtje naar een waterval. In het zonnetje werd het lekker warm en Christiaan en ik genoten van het lopen door het bos.
Mats zat bij Christiaan in de buikdrager, wat hij duidelijk hartstikke leuk vond. Het uitzicht vanaf het wandelpad bood af en toe een blik op de sneeuw hoog in de bergen, maar helaas voor Stan, we konden niet gaan sleetje rijden. Het uitzicht op de waterval was mooi, zeker met de bergen op de achtergrond. Stans aandacht ging vooral uit naar een rupsje nooitgenoeg dat over de planken kroop. Na een korte pauze wandelden we weer terug naar de parkeerplaats. Stan had zere voeten en na veel gehuil heeft Christiaan hem maar op de nek genomen. Na het wandelen reden we naar het dorpje Waterton Village. Het ziet er allemaal mooi historisch uit met veel houten gebouwen. Het is wel erg rustig, gelukkig kunnen we daardoor makkelijk de camper kwijt midden in het dorp. Aan de overkant van het restaurantje waar we gingen lunchen lag een grote speeltuin. Stan wilde gelukkig ook wel wat eten maar was daarna niet te houden, speeltijd! De speeltuin was superleuk, met een paar klimattributen en een groot waterspeelplein. Natuurlijk werd Stan hier drijfnat, maar wat is een camper dan ideaal. We hebben hem zijn koude natte kleren uitgetrokken, een zwempak aangetrokken en weg was hij weer. Stan raakte niet uitgespeeld en Mats was ook nog niet toe aan het tweede deel van de reis. Zo bleven we bijna een uur in de speeltuin. Met schone droge kleren aan, ging Stan lekker in zijn autostoeltje zitten en Mats sliep al toen we het dorpje uitreden. Van het beren zoeken kwam niet echt veel meer terecht. We zagen nog wel een vos en een paar hertjes, ook leuk!
We besloten opnieuw de middag te gebruiken om een flink stuk te rijden, maar hiervoor moesten we de grens tussen Canada en Amerika over. De US border control viel erg mee in vergelijking met wat we gewend zijn van vliegvelden, maar we waren er toch een half uur aan kwijt. Stan heeft er niets van meegekregen, helaas was Mats wel klaarwakker. Hij krijste alles bij elkaar toen we weer verder reden en na 10 minuten werd ook Stan huilend wakker. We zijn bij het eerste uitzichtpunt dat we tegenkwamen gestopt, even de camper uit. Een prachtig plekje, met uitzicht op de weidse vlakte van Montana en de gigantische bergen van Glacier National Park. Na een half uurtje spelen besloten we de kids weer in de stoeltjes te zetten en dankzij wat rijstwafels ging dit zonder veel gehuil goed.
Gelukkig was er niet veel verder een camping en daar zijn we gestopt. Nu was er wel tijd om eten te koken en na een flitsbezoek aan de speeltuin met Stan, konden we lekker eten. Na het eten en de afwas, was het tijd om Mats te wassen en Stan te douchen. Mats lag op tafel en sputterde flink tegen bij het wassen. Stan zag zijn kans schoon terwijl wij beiden met Mats bezig waren, de resten afwassop uit de wasbak wist hij kunstig met de afwasborstel door de camper te slaan... Overal sopspetters en zie dan maar niet te lachen. Nadat de kids in bed lagen konden wij nog even buiten van het prachtige uitzicht genieten!Dag 5 - Een flinke rit door de bossen en over oneindige vlaktes
Deze nacht was er eindelijk een met redelijk veel slaap. Behalve tijdens twee flesjes hebben Mats en Stan van half 8 tot half 6 geslapen en wij maar een paar uur minder. De ochtend begon fris en vrolijk. Bij gebrek aan lekker brood heb ik eieren gebakken. De rookmelder in de camper staat extreem scherp afgesteld en al bij het verwarmen van de boter ging dat stomme ding af. Stan schrok zich rot van de harde hoge piep, maar na een paar keer is hij gewend aan het geluid. De eieren waren lekker!
Na het ontbijt konden we nog even spelen en daarna zijn we vertrokken naar Great Falls. Al snel reden we Scenic Highway 89 op, de weg die we tot aan Yellowstone gaan volgen. Dit is één van de redenen dat we geen gps-systeem gebruiken, het is hier zo makkelijk navigeren. Het eerste deel van de route ging door de bergen met af en toe een scherp bochtje, maar daarna reden we de vlaktes van Montana op. Die vlaktes zijn enorm, je kunt je er thuis geen voorstelling van maken. Rechts van ons de Rockies en daarvoor en links niets anders dan heuvelachtig grasland met hier en daar een koe. Er kan zomaar bijna een uur rijden tussen twee dorpjes liggen en het is dan ook heerlijk rustig. Helaas wordt Route 89 hier en daar gerenoveerd, we hebben dan ook een aantal keer stil gestaan. Achter een pilot car mochten we de weg over gravel en grind vervolgen, hobbel de hobbel. Uiteraard werd Mats hier wakker van en hij wilde graag uit zijn Maxi-Cosi. In het ongezellige Browning zijn we gestopt bij een supermarkt met café. Hier hebben we boodschappen ingeslagen, een kop koffie gedronken en daarna zijn we snel weer vertrokken. De mensen in dit dorpje doen ons aan de bewoners van Monument Valley denken en daar hebben we weinig goede herinneringen aan.
Van Browning naar Great Falls was door nog meer wegwerkzaamheden 2 uur rijden, een stuk langer dan ik had verwacht. Over de vlaktes, oneindig lang. Zo'n 25 Miles voor Great Falls werden de kids wakker en vooral Mats had het wel gehad in zijn Maxi-Cosi. Het voordeel van een camper is dat je makkelijk op kunt staan en achterin op een bankje verder kunt rijden, zonder te hoeven stoppen. Het laatste half uur van de rit heb ik Stan en Mats vermaakt met het zingen van liedjes, aangeven van speelgoed en uitdelen van koekjes. In de steden gebruiken we wel navigatie, zeker als ik niet voorin kan zitten en Christiaan kan helpen zoeken. De route in Great Falls was echter heel makkelijk met één lange rechte weg waar de camping zich aan bevond. Het laatste stukje mocht Stan dan ook met de tablet op schoot navigeren. In Google Maps zie je duidelijk een blauw balletje naar een rood vlaggetje schuiven. Stan snapte alleen niet dat het aantal stoplichten steeds minder werd... 'Nog 6 stoplichten papa, en nu nog 8' kan je natuurlijk niet serieus nemen. Hij was maar wat trots toen we uiteindelijk het bord van de camping zagen. We bezoeken net als de nacht ervoor een KOA camping, lekker herkenbaar.
Het is lekker zonnig en ruim 20°C, we kunnen dus naar het zwembad. Op de camping is een soort waterspeelplein zoals we ook in Waterton Village bezochten, alleen staat hier overal 20 cm water. En dat water is koud, heel erg koud. Christiaan en Stan hielden het er toch een half uur vol en zaten daarna lekker op te warmen in een hottub. Mats lag even te slapen en tegen etenstijd was iedereen weer wakker en bij de camper. Het lukte zowaar om zonder loeiende brandmelder de pasta met saus klaar te maken en het was nog lekker ook. Na het eten en de afwas werden de kids erg moe en om 8 uur was het stil boven de cabine. Wij konden opnieuw lekker buiten een borrel drinken. Het koelde na zonsondergang flink af en wij gingen dan ook weer op tijd slapen.
Dag 6 - Rustig aan genieten van Amerika
Opnieuw verliep de nacht weer ietsje beter, we hoefden er maar één keer uit voor een flesje. Vandaag was een relax dag want we blijven op dezelfde camping. Rustig aan een eitje koken, even voetballen op een lege campingplaats en spelen in de speeltuin. Rond half 10 waren we klaar met ontbijten en stond de camper klaar voor vertrek. Great Falls ligt bij een drietal grote watervallen in de Missouri River. Vroeger waren er drie grote watervallen en nu zijn er drie grote dammen met nog wat resterende waterval. Maar dat wisten we nog niet bij vertrek richting de rivier.
We hebben nog geen lekker broodje gegeten sinds we op reis zijn en daarom ga ik bij de receptie vragen waar een goede bakker zit. Het brood uit de supermarkt is hier ongeveer drie maanden houdbaar en valt bij het smeren en snijden volledig uit elkaar. Het smaakt ons in ieder geval totaal niet. Om bij de bakker te komen, moeten we dwars door de woonwijken van Great Falls rijden. Chrstiaan en ik vinden het erg leuk om de echte Amerikaanse huizen, uiteraard veelal met vlag en veranda, weer eens te zien. Het stadje doet me denken aan St. Louis, de eerste stad in Amerika die we ooit bezochten. De bakkerswinkel is er nog zo een waar je zegt waar je trek in hebt en meneer de bakker zoekt er iets bij. Aangezien ik Duits klonk, kreeg ik zuurdesem brood aangeboden, maar als ik iets niet lekker vind... Er lagen teveel lekkere dingen op de toonbank om te proeven, heerlijk! Met twee verse broden en brownies gaan we weer op pad.
De volgende bestemming was de grootste dam van de 'Great Falls', een half uurtje rijden door de immense graanvelden... Plotseling wordt het landschap wat heuvelachtiger en rijden we een soort canyon in. Bij de dam is een klein eilandje waar we over een loopbrug naar toe kunnen. Vanaf het eiland hebben we een mooi uitzicht op de dam met watervallen. Ook is er een groot grasveld met picknicktafels waar we lekker wat drinken en eten. Het grasveld is bezaaid met ganzenpoep, tot groot verdriet van Stan die een kleed mee had genomen uit de auto om met Mats op te kunnen spelen. Uiteindelijk diende het kleed als tafelkleed en was hij een uur lang aan het tafel dekken. Great Falls is een van de plaatsen op de historische route van Lewis en Clark. Ik dacht altijd dat die namen met Superman te maken hadden, maar het zijn twee ontdekkingsreizigers die in 1804 door president Jefferson op pad werden gestuurd om het land in kaart te brengen. Dit ging uiteraard gepaard met strijd en vriendschap met de natives, zoals in dit gebied de Blackfoot indianen. Lewis en Clark deden een paar jaar over hun ontdekkingstocht naar het westen, maar werden na terugkomst als helden vereerd. Nu zijn er diverse bezienswaardigheden naar hen vernoemd en in Great Falls ligt een museum dat hun naam draagt. Hier zijn we een kijkje gaan nemen, maar het stond me helemaal niet aan. Zo Amerikaans, wat een verering voor Lewis en Clark, maar alleen maar op museumborden uitgelegd. En alles binnen, terwijl het buiten steeds lekkerder weer werd. We besloten maar weer verder te rijden, langs de andere twee dammen door een natuurpark. Erg indrukwekkend was dit verder niet, we hadden 's morgens het mooiste stukje al gezien.
Naast Great Falls ligt de grote Malmstrom Military Airforce Base, we hebben er al een aantal helikopters van zien overvliegen. Op de kaart stond een bijbehorend museum aangegeven en dat leek ons vooral voor Stan veel leuker om te bezoeken dan de ontdekkingsreizigersverering. Bij de luchtmachtbasis ging Christiaan even informeren waar het precies was maar helaas, de security procedure schrijft voor dat buitenlanders zich minimaal 24 uur van te voren moeten aanmelden zodat hun achtergrond gecheckt kan worden. Over 24 uur zijn wij al mijlen ver van hier, dus een bezoekje zit er niet in. Vooral Stan vond het jammer, zeker toen hij met Christiaan bij het hek wel even naar de vliegtuigen had gekeken. Stomme Amerikanen met hun veiligheid... Alsof we spionnen zijn.
We waren nu alweer in de buurt van de camping en daar hebben we de rest van de middag lekker relaxed rondgehangen. De speeltuin bleek een topper te zijn met een graafmachine waar Stan rustig een uur op had kunnen zitten. Hij wilde mij echter ook graag helpen met het wassen van de kleren in de gigantische wasmachines in de laundry. Tijdens het wassen konden we lekker buiten een spelletje Memory doen en een uurtje later hadden we weer schone droge kleren en een trotse Stan. Zijn volgende taak was hout halen bij het openhaardhouthok. Hier stond een kleine bolderkar en Stan mocht deze volgooien en bij de camper weer legen. Het was de hele middag heerlijk weer, zelfs wat te warm voor Mats. Helaas was het zwembad echt te koud om meer dan een teen in te steken. Met de airco in de camper en waterijsjes uit de eigen vriezer konden we ons hoofd wel koel houden. We hebben lekker buiten taco's gegeten en toen was het eindelijk tijd om vuur te stoken. Terwijl Stan en Christiaan hout haalden, had ik marshmellows gehaald in de campingwinkel. Helaas vond Stan deze alleen koud en ongebakken lekker, maar de lol was er niet minder om. Nadat Stan en Mats gingen slapen, zaten wij nog lekker bij ons vuurtje met live achtergrondmuziek. Iedere avond is er een bandje wat typisch Amerikaanse muziek maakt, leuk om naar te luisteren in deze typisch Amerikaanse stad.
Dag 7 - Meer Route 89
Onze dag begon weer eens lekker op tijd, al voor zes uur had Mats zijn flesje op en besloot dat de dag kon beginnen. Stan volgde ietsje later en toen zijn we maar vroeg gaan douchen in een badkamer van de fijne camping. Daarna volgde een ontbijtje met het niet meer zo verse brood van gister. Terwijl Stan met Christiaan de camper weer loskoppelde van stroom, water en afvoer, pakte ik snel de spullen in. Mats viel nog op de camping in slaap en Stan vermaakte zich prima in zijn autostoel aan tafel. Hij heeft zijn kleurpotloden, stickers en een schrift bij de hand. Vandaag stond onze langste reisdag op het programma, van Great Falls dwars door Montana naar Gardiner, bij de noordgrens van Nationaal Park Yellowstone.
De gehele route liep over de highway 89, een prachtige weg door diverse natuurgebieden, langs oneindige graanvelden en over glooiende heuvels vol met sparren. We reden dwars door het Lewis and Clark National Forest, een bos van 100 km lengte met 2 minidorpjes, een uitgestrekte middle of nowhere. Helaas werden we ook nu weer tegengewerkt door de wegwerkzaamheden, mijlen lange afgravingen waar echt wel hard gewerkt wordt met zeer groot materieel, maar waar geen eind aan lijkt te komen. Na een uurtje rijden werd Mats weer wakker en dan vindt hij het rijden niet zo lang leuk meer.
Bij een bezoekerscentrum in het bos zijn we gestopt. Hier dronken we een kopje koffie en begonnen aan een wandeling die voor ons doodliep bij gebrek aan een pad. In de middle of nowhere wandelen duidelijk weinig toeristen. We liepen door metershoog gras en struiken, wat Stan eng vond en ik heel irritant met Mats op m'n buik. We keerden dus maar om en waren na een kwartier alweer bij de camper. Stan en Christiaan zijn gaan voetballen op de parkeerplaats en na wat speelactiviteiten waren de kids moe genoeg om weer verder te rijden. De weg werd snel weer vlakker, rechter en nu konden we lekker doorrijden. Bijna een uur lang reden we met de cruise op 70m/h, ideaal. Toen Mats weer wakker werd en Stan het rijden ook wel even zat was, waren we ruim 2 uur verder en in het stadje Livingston aangekomen.
Bij de McDonalds hebben we gelunched, we hadden al meerdere billboards gezien van een one third pounder burger, weer eens wat anders dan een quarterpounder... Hier is het calorieën tellen bij de Mac trouwens een makkie, ze zetten er alles netjes bij. En zo koos Christiaan voor de slechtste third pounder en ik voor de magere versie van slechts 815kCal. In Stan z'n happy meal zat een yoghurtstick die Mats ook erg lekker vond en zo hadden we allemaal ons buikje weer vol.
Op de parkeerplaats reden veel paardentrailers en die werden door Stan uitgebreid bekeken. Wij vroegen ons vooral af waar al die trailers heengingen. Ondertussen zagen we ook een onweersbui langs waaien waar je niet blij van werd, we hebben de bui later onderweg nog een keer gezien maar zijn er gelukkig niet door weggespoeld. Na een uurtje McDonalds en een uurtje spelen in en rond de camper op de parkeerplaats, begonnen Stan en Mats weer moe te worden. Mats ging alvast in de Maxi-Cosi en we konden op pad. Stan mocht Christiaan helpen bij het tanken, zoals hij z'n papa bij alles wil helpen. Vervolgens reden we het laatste deel van de route, langs de Yellowstone rivier naar Gardiner.
We hebben onderweg zoveel mooie landschappen gezien, zoveel afwisseling ook. En dan de combinatie met de lege wegen en het rustige rijden, zo is een reisdag ook gewoon genieten! De reis duurde Mats een half uur te lang en Stan eigenlijk ook. Uiteindelijk zat Stan met een tablet spelletjes te doen en ik probeerde Mats nog te vermaken en rustig te houden, maar de opluchting was groot toen we eindelijk de camping bereikten. De bestemming van de paarden hebben we in Gardiner gevonden, er was een rodeo in het dorp tijdens de dagen dat wij er ook waren. Daardoor was het ook superdruk, de hele camping stond vol.
De camping is niet veel bijzonders, er is weinig te doen, maar met een frisbee en voetbal komen we ook een heel eind. De gigantische campers om ons heen zijn leuk om te bekijken. Helaas begon het aan het einde van de middag te regenen. Voor het eten werd het wel weer droog maar toen de kids naar bed gingen, begon het weer te regenen. Voor de eerste keer was het niet makkelijk om Stan en Mats in hun tentje te krijgen. Stan maakte Mats wakker die vervolgens zo bleef huilen dat Stan niet ging slapen... Pas tegen 9 uur was het stil.
Dag 8 - De dieren in Yellowstone ontdekken
Jahoor het is zover, we hebben de toegangskaart voor Yellowstone aangeschaft en mogen 7 dagen het park in en uit! We overnachten eerst nog een nacht bij de noordingang, dan 2 nachten in het park en dan 2 nachten bij de westelijke ingang. Zo hebben we alle tijd om het gehele park te bekijken. Na de lastige start van de nacht de dag ervoor met twee huilende kinderen, begon deze dag ook wat later. Om half 8 waren we pas uit bed en zo reden we na 9 uur van de camping. Mats was het er niet helemaal mee eens, wij dachten dat hij moe was maar hij wilde toch nog een flesje. Hij reed met een fles in zijn mond door de entree van Yellowstone, om vervolgens lekker te gaan slapen. Bij de entree kregen we wegenkaarten en een dierenzoekkaart, zo kon Stan bijhouden welke dieren we al hadden gezien. Dat vond hij natuurlijk hartstikke leuk, alleen de wolf niet want die woont in de dierentuin...
Al snel zagen we het eerste hertje, voor ons voorin goed te zien, maar voor Stan achterin niet zichtbaar. Dus ging hij uit de autostoel en bij mij op schoot, op berenjacht. Dit duurde ook niet lang, er stond een rij auto's langs de kant van de weg met een ranger erbij, dat kan maar een ding betekenen. We konden de camper parkeren om even te gaan kijken, maar helaas lag de beer zo'n honderd meter ver weg. Toch blijft zo'n bol zwart pluche in het gras bijzonder. Stan was overtuigd, we hebben de eerste zwarte beer gespot! 
Wat ons direct opviel is dat Yellowstone echt druk is, dit had ik wel gelezen maar het viel toch een beetje tegen. Overvolle parkeerplaatsen, in een rij naar een uitzichtpunt wandelen, dat zijn we niet meer gewend. Daarmee doet het park wel erg denken aan de bekende parken in het Zuid-Westen van de VS, maar zelfs daar hebben we deze drukte zelden meegemaakt. Onze eerste stop was bij Tower Fall, waar we er meteen achter kwamen dat Mats z'n ogen nog niet geschikt zijn voor zonnige wandelingen. Iets waar we zeker rekening mee moeten houden! De waterval viel helaas nogal tegen, door de dennenbomen was deze nauwelijks te zien. Het gebied was echter wel heel mooi. Bij de parkeerplaats was een winkeltje waar we wat eten en drinken kochten en even op het terras zaten. We besloten om een paar kilometer verder langs de weg te gaan picknicken.Vlak voor de picknickplaats was het weer een drukte met auto's en campers, ook hier lag in de verte een zwarte beer. We hebben onze ogen uitgekeken, wat doen mensen toch idioot om een foto te maken. Alsof die beer op 100 meter afstand nog herkenbaar is als je een foto maakt met een iPad... Ook bij de picknickplaats was het erg druk, gelukkig konden we de camper kwijt en mochten we aan tafel aanschuiven bij een ander gezin. Terwijl de kinderen van dit gezin zich vermaakten met Mats, warmde ik de hotdogs op in de camper en even later zaten we lekker te eten in het bos. Ook op de picknickplaats werden we weer vermaakt door andere toeristen, een buschauffeur vond dat hij er ook nog wel bij kon, waardoor de vertrekkende auto's moesten slalommen tussen onze camper en de bus. En die auto's zijn nogal groot, met over het algemeen zeer matige chauffeurs.
Na het broodje stapten we weer in de camper en reden we richting de Oostelijke uitgang. Hier ligt de Lamar Valley, beroemd om de vele bisons. Nou die hebben we gezien hoor, ontelbaar veel 'gekke koeien', zoals Stan ze noemt, liepen bij de rivier. Tel de zwarte stipjes maar op de foto en dat kilometers lang. Toen de vallei overging in bergen zijn wij omgedraaid om aan de terugweg richting de camping te beginnen. Opnieuw kwamen we de zwarte beer tegen bij de picknickplaats, deze was wel een brug overgestoken. Het woord bearjam leerden we drie jaar geleden tijdens onze reis door Canada, maar waar je in Canada altijd wel ruimte hebt om langs de kant van de weg stil te staan, blijft hier iedereen op de weg omdat er geen vluchtheuvel is. Wat een puinhoop... Door een prachtig landschap reden we naar Mammoth Hot Springs, een gebied met kalkterrassen en veel vulkanische activiteit. Om Mats z'n ogen niet nog verder op de proef te stellen, zijn Christiaan en ik na elkaar gaan kijken. Terwijl Christiaan naar boven liep, zaten Stan en ik voor in de camper naar de mensen te kijken die van de parkeerplaats via een pad naar de terrassen liepen. Plotseling liepen daar twee grote herten tussen, tot vermaak van Stan. De Aziaten die ook op het pad liepen waren minder blij. Vanaf de parkeerplaats bij Mammoth Hot Springs was het nog een klein stukje naar het dorpje Gardiner en de camping. Ik ging nog even boodschappen doen en terwijl het eten in de camper op het vuur stond, lagen Christiaan en de kids lekker buiten te spelen op een kleed. Ook na het eten konden we nog even spelen, met z'n allen douchen en toen was het bedtijd. Opnieuw werd het een rommelige nacht met weinig slaap voor iedereen.
Dag 9 - De geisers van Yellowstone ontdekkenHet tekort aan slaap was de volgende dag goed te merken. Vooral Stan was niet te genieten en ging uiteindelijk zonder ontbijt in zijn autostoeltje zitten. Eenmaal in het Yellowstone park werd hij wel weer vrolijker, zeker toen er af en toe een bison te zien was. Vandaag wilden we de geisers bij Norris bekijken, maar helaas was Mats de wandeling in de zon al erg snel zat. We hebben een korte wandeling gemaakt door een prachtig basin met veel fumaroles en kleine stoomgeisers in allerlei kleuren. Daarna is Christiaan nog gaan kijken bij wat grotere geisers maar deze waren op dat moment
niet actief. Ondertussen speelde ik in de camper
met de kids.
Toen Christiaan terug was, zijn we verder gereden naar de Yellowstone Canyon. Onderweg hadden we wat oponthoud door Aziaten die erg fanatiek een hert aan het fotograferen waren, het liefst met selfiestick. Wij stopten niet eens meer voor de herten, die zie je overal... De Yellowstone cCanyon is ontzettend mooi, niet alleen door de kleurenpracht maar ook door de twee watervallen die erin liggen. We stopten bij het eerste uitzichtpunt met een slapende Mats achterin. Stan ging met mij mee naar de waterval lopen, maar haakte na een paar honderd meter af. Maar goed ook, want de laatste paar honderd meter waren flink steil. Het uitzicht op de rivier die naar beneden stortte naast het uitzichtpunt was wel erg indrukwekkend.
Toen ik terugkwam bij de camper was Mats wakker geworden en hij wilde uiteraard weer uit z'n Maxi-Cosi. We zijn naar het dorpje bij de canyon gereden om wat te lunchen. Het was inmiddels na één uur en erg druk bij de verschillende restaurants. Bij een broodjeszaak was nog wel een plekje en hier hebben we snel wat gegeten. In dit dorp was ook een educational center, waar we wat geleerd hebben over Yellowstone. Stan vond vooral de opgezette bison erg interessant. Na nog even te spelen in de camper was het weer tijd voor de rest van de route. Met twee slapende kids achterin reden we langs verschillende uitzichtpunten bij de canyon, allemaal prachtig en druk.Toen we de canyon gezien hadden, was het nog een half uurtje rijden naar onze volgende camping, bij Fishermans Bridge in het park. Dit ligt bij het Yellowstone Lake, een gigantisch meer. Omdat de jongens nog zo lekker lagen te slapen, besloten we nog een stukje langs het meer te rijden. Toen we langs de camping reden, zagen we een bison op de parkeerplaats staan, dat kan nog leuk worden als we ons moeten registreren.
De weg langs het meer is wel leuk maar niet zo bijzonder, er is geen ruimte langs de weg voor dieren en met aan de ene kant een oneindig meer en aan de andere kant een sparrenbos werd het na een paar kilometer wel wat saai. Toen het sparrenbos veranderde in een verbrand bos zijn we omgekeerd. Inmiddels was er bij de camping geen spoor meer te vinden van de bison en kon ik ons rustig registreren. De camping is gigantisch groot en volgestampt met campers en caravans, waarbij die van ons echt een mini-exemplaar is. We hadden weer flink wat vuile was verzameld en samen met Stan ben ik naar de wasserette gegaan. Vervolgens naar een winkel verderop voor cash geld en toen konden we de was in de droger doen.
Terwijl de machines hun werk deden, raakte ik aan de praat met een man uit de staat Washington en Stan speelde met zijn kinderen met de openbare telefoons (mama, wat zijn dat voor dingen?). De mensen zijn hier erg vriendelijk en op iedere camping zijn er wel mensen die ons aanspreken. Hier vooral omdat onze kentekenplaat (British Colombia) opvalt, men kijkt hier toch als eerst naar het kenteken om te zien uit welke staat iemand komt. Je ziet ze hier van alle staten van Amerika, maar een Canadees kenteken heb ik ook nog niet gezien. Overigens is het naar Florida nog een stuk verder rijden en die zie je hier wel, veel mensen leven gewoon in hun camper of caravan. Zoals een caravanbuurman op z'n disselbak heeft hangen "home is where we park it"...
Toen de was klaar was, ging er een macaronischotel uit de vriezer de magnetron in en daarna was het tijd om de was op te halen en vervolgens de kinderen in bed te leggen. Veel zin hadden ze hier nog niet in, ze hadden 's middags natuurlijk al lang geslapen. Helaas waren er veel muggen op de camping en het koelde 's avonds flink af, dus we konden niet lekker buiten zitten. We gingen dan ook lekker op tijd naar bed.
Dag 10 - De heetwaterbronnen van Yellowstone ontdekken
Het was pas 10 uur toen we de camping afreden, op weg naar een vulkanisch basin bij het meer. Opnieuw schijnt de zon volop, wat voor ons betekende dat Mats niet mee gaat wandelen. Het vulkanisch gebied West Thumb Basin is redelijk klein en we zijn er allebei zonder kinderen een half uur doorheen gelopen. Aan de rand van het meer komt in verschillende bronnen heet water naar het oppervlak, met verschillende mineralen. De ene bron is blauw en kraakhelder, een andere lijkt op koffiemelk en de mooiste bronnen zijn blauw met een oranje rand eromheen. Een prachtig stukje natuur!Na onze wandelingen reden we naar een restaurant aan het meer. In een gigantische eetzaal hebben we een heerlijke bisonburger gegeten, smullen! We hebben voor Mats een stoeltje mee uit Nederland waarmee we hem aan een tafel kunnen hangen. Aangezien de kinderstoelen in dit restaurant veel te groot waren, mocht Stan in de hoge stoel en hingen we Mats in zijn eigen stoeltje. Ideaal, hij heeft er weer een hele tijd ingezeten. Aan aandacht van serveersters en andere bezoekers geen gebrek... Aangezien we erg weinig uit eten gaan deze reis en Stan en Mats zich nog goed vermaakten, konden we ook wel een toetje nemen. Erg lekker!
Na de uitgebreide lunch zijn we weer terug naar de camping gereden, helaas kwamen we onderweg alleen een paar herten tegen. We zitten hier in grizzly gebied, het is zelfs de periode waarin veel grizzly beren worden gespot, maar meer dan aanplakbiljetten en waarschuwingen zien we er niet van. Stan wilde vanmiddag graag op de camping in het bos spelen, dit is een rand van 10 meter bomen tussen onze rij campers en een rij ertegenover. Er is door andere gasten een soort huisje gebouwd van boomstammen en takken en samen met 2 Amerikaanse meisjes was hij hier erg leuk bezig. De meisjes verzonnen rollenspellen en Christiaan en ik konden Stan vertellen wat hij dan mocht doen. Hij vond het allemaal prima en is er zeker een uur bezig geweest. Hierdoor werd er deze middag niet meer geslapen door Stan en Mats en konden we ze 's avonds zonder veel moeite op tijd in bed leggen.
Dag 11 - De geisers van Yellowstone ontdekken
Onze tweede nacht op de camping Fishermans Bridge in Yellowstone Park verliep redelijk rustig en zoals gehoopt waren we op tijd wakker. Om half 9 reden we de camping af, op weg naar de geisers. Het eerste stuk was bekend, over de brug bij de pelikanen en daarna langs Yellowstone Lake naar West Thumb. Helaas zagen we nu ook nauwelijks wildlife, op een enkel hert na was er geen reden om te stoppen. Na West Thumb gingen we rechtsaf de bergen in, over de continental divide. Dit is een soort grens in de bergen, die aangeeft hoe het water stroomt. De druppel aan de ene kant van de divide stroomt naar de Atlantische oceaan, terwijl de druppel aan de andere kant naar de Pacifische oceaan zal stromen. Niet dat die grens echt merkbaar is, er staat alleen een bordje midden in het bos.
Na de continental divide ging de weg weer omlaag, de bergen uit. Mats werd ondertussen wakker en wilde niets anders dan zijn Maxi-Cosi uit. Krijsend haalde ik hem eruit en op schoot voorin de camper werd hij wat rustiger. Gelukkig waren we al bijna bij Old Faithful, de bekendste geiser van Yellowstone en tevens het drukstbezochte deel van het park. Dit was goed te merken, de gigantische parkeerplaats was al redelijk gevuld. Old Faithful dankt zijn naam aan zijn betrouwbaarheid. Tot een aardbeving in de vorige eeuw spoot de geiser praktisch ieder uur water de lucht in. Nu kunnen de rangers nog redelijk nauwkeurig berekenen wanneer de volgende eruptie gaat plaatsvinden.
We wilden eerst het bezoekerscentrum bekijken, maar toen we daar aan kwamen lopen om 10.25 uur zag ik dat de volgende eruptie om 10.35 +/- 10 minuten zou plaatsvinden. We zijn snel om het gebouw heen gelopen en hoefden niet te zoeken waar we moesten zijn. Er zaten en stonden al honderden mensen klaar voor het spektakel. Ik kon nog net aan Stan uitleggen wat er ging gebeuren en hem op een bankje neerzetten. Een toeter ging af en direct daarna spoot het eerste water uit de krater omhoog. De geiser spuit zo'n 45 meter hoog, dit duurt slechts kort maar ziet er heel gaaf uit. De paar minuten waren dan ook snel voorbij.
Toen de eruptie voorbij was, zijn we alsnog naar het bezoekerscentrum gelopen. Hier kregen we weer allerlei informatie over vulkanische activiteit en geisers in het bijzonder. Leuk hier is dat er een aparte ruimte is voor kinderen, waar door middel van een nagemaakte geisers wordt uitgelegd hoe een geiser werkt. Stan vond het heel interessant en heeft inmiddels goed door hoe een geiser wordt gevuld en verhit en dat het water er dan snel uitspuit.Na een rondje museum en een flesje voor Mats, vonden we het wel tijd voor een wandeling. Met de strakblauwe lucht was het wandelen voor Mats ook goed te doen. Hij hing zo lekker in de draagzak dat hij na een paar honderd meter in slaap viel. Stan blij, want hij kon mooi in de wandelwagen blijven zitten. We hadden een eenvoudige wandeling uitgekozen die dwars door het geiserbasin loopt.
We wandelden rustig van de ene pruttelende waterpoel naar de volgende geiser. De grote geisers spuiten maar één of een paar keer per dag water, maar er zijn ook kleinere geisers die bijna continu water omhoog spuiten. Stan vond de fonteinen prachtig, al wilde hij er het liefst onder gaan staan. De boardwalks waren gelukkig duidelijk genoeg, daar moet je op blijven en nee, dan sta je dus niet onder een fontein. Op één fontein na, die met de harde wind zijn water over het wandelpad spoot. Stinkend naar rotte eieren en in een walm van zwaveldamp kreeg Stan gierend van het lachen de druppels water over zich heen, 'nog een keer mama'! Dus Stan in de straal gezet en snel zelf verder lopen, wat een misselijkmakende lucht. De andere mensen verbaasden zich duidelijk ook over de lol die Stan had.Toen we bijna aan het eind van de boardwalk waren, ging de toeter weer af. We konden in alle rust nog een keer genieten van het zicht op Old Faithful, zo gaaf als het water zijn maximale hoogte bereikt! Daarna zijn we doorgelopen naar de Old Faithful Inn, een van de eerste accomodaties in het park. Het originele houten gebouw is een monument, het is volledig opgebouwd uit boomstammen. Alleen de gigantische houtkachel is van steen. Het gebouw is nu ingericht als restaurant en er zijn verschillende winkeltjes. Wij kochten er een paar broodjes en aten die bij de kachel op.
Na de lunch gingen we weer naar de camper, het was nu echt een drukte op de parkeerplaats. We wilden nog een wandeling maken door een ander geiserbasin, dus met Mats op schoot en Stan achter ons op een bankje zijn we hier snel heengereden. Helaas hebben de Amerikanen en Aziatische toeristen van parkeren geen kaas gegeten, dus het was een puinhoop op de kleine parkeerplaats. Als het vol is, zet men de auto lukraak ergens neer, zonder rekening te houden met bussen en megacampers die met een grote draaicirkel de parkeerplaats weer af moeten. Het duurde dus even voordat we de camper konden parkeren. Maar ons geduld werd beloond, dit geiserbasin is ook zeer de moeite waard. Zo liepen we langs de Grand Prismatic Spring, de grootste donkerblauwe heetwaterbron van het park met een gigantische oranje mineralenrand erom heen. De kleuren zijn vanaf de rand al spectaculair, van bovenaf is het plaatje helemaal schitterend. Helaas was het geen goed plan om de wandeling naar boven te ondernemen met de kids. De wandeling liep ook langs andere geisers en we hebben ons er bijna een uur prima vermaakt!
Toen we weer van de parkeerplaats af konden, lagen de kids al bijna te slapen. We besloten om nog een stukje Yellowstone te bekijken. Dit bracht ons bij de mooie Gibbon Falls waar Christiaan en ik na elkaar naartoe zijn gelopen. Natuurlijk werd Mats weer wakker toen we stilstonden en het duurde even voordat hij weer sliep. We reden inmiddels naar de uitgang, door een gebied dat bekend staat om het vele wildlife. We werden zelfs met knipperende borden gewaarschuwd voor bisons, maar helaas liet geen enkel dier zich zien.
Zo kwamen we toch nog redelijk vroeg bij West-Yellowstone aan, een redelijk authentiek dorpje vol met souvenirswinkels, restaurants en hotels. Ik had hier een camping gereserveerd en via een supermarkt reden we daar naartoe. Eindelijk kon Stan weer van een glijbaan in de speeltuin, terwijl Christiaan eten ging koken. Het is hier ook nog lekker warm en de airco stond te loeien tot we naar bed gingen.
Dag 12 - Nog één keer naar Yellowstone
Vanmorgen was Mats weer lekker vroeg, hij was erg onrustig en werd zelfs tussen ons in telkens wakker. Toch was het al half 8 toen we uit bed gingen. Na het ontbijt was Stan erg vervelend, hij had duidelijk tekort slaap gehad. We hadden voor vandaag niet echt een plan, alleen de overnachting op dezelfde camping stond vast. Om een beetje rust te krijgen voor de jengelende kids, besloten we nog een keer Yellowstone in te rijden. Nu mocht Stan op schoot, want we gingen op gekke koeien jacht, maar helaas waren de bisons nog steeds verstopt. Tegen de regels in gingen we over de Firehole Falls Drive langs een rivier. Bijna alle kleine weggetjes, die aan de hoofdwegen in Yellowstone liggen, zijn verboden voor campers en bussen. We gokten erop dat dit vooral met de beperkte parkeergelegenheid te maken had en dit bleek te kloppen. De route volgde een rivier met veel watervalletjes en een heuse zwemplek, waar we helaas de camper niet konden parkeren. Toch was de route echt de moeite waard want we reden door een soort canyon met goed zicht op de watervallen. Stan wilde uiteraard ook graag in het water spelen toen hij andere kinderen in de rivier zag zitten. Met de belofte van weer een serie fonteinen tijdens een wandeling legde hij zich erbij neer en keek blij vooruit naar het laatste geiserbasin dat we nog niet bezocht hadden.
Opnieuw was het een puinhoop op de parkeerplaats, we stonden nu al stil voor de afrit naar het basin. Maar gelukkig viel het oponthoud mee en konden we makkelijk een plaats voor de camper vinden. Mats lag voor de verandering nog heerlijk te slapen en werd niet eens wakker toen wij koffie gingen maken en drinken. Pas toen Stan begon te gillen omdat ik en niet hij de laatste donut opat, opende Mats zijn ogen. Wij hebben snel een flesje gemaakt en toen konden we op pad. Dit basin was ook weer zeer de moeite waard, met een desolate vlakte met hier en daar een rookpluim en daarin een klein gebied waar verschillende bronnen en geisers te vinden zijn. Er was een kleinere geiser die continu water leek te spuiten, niet recht omhoog maar alle kanten op. Stan vond het weer prachtig en wij genoten ook van het spektakel. Zelfs Mats leek het erg leuk te vinden, maar dat kan ook door de aandacht van de andere toeristen komen.Terwijl Christiaan met Mats alvast terugliep, haalden Stan en ik de wandelwagen weer op. We moesten nog een keer langs de geisers en toen bleek dat we gewoon heel veel geluk hadden gehad, in plaats van een geiser zagen we plotseling alleen nog maar een gat in de grond. Stan keek heel verbaasd, hij had net minutenlang naar het water gekeken en nu was het weg. 'Nu moet ie weer even vullen en warm worden mam, hij doet het zo wel weer', was zijn commentaar. Maar daar hebben we niet op gewacht en we zijn snel achter Christiaan aangelopen naar de camper.
We besloten terug te rijden naar West-Yellowstone voor de lunch en een bezoek aan de grizzly- en wolvenopvang. We vonden een parkeerplaats midden in het dorpje en konden voor een lekkere bison burger en bison steak sandwich terecht bij een bbq restaurant. Stan en Mats aten m'n sweet potato friet op en daarna konden we nog even wandelen door het dorp.
Via een van de vele souvenirwinkels en een supermarkt liepen we weer naar de camper, waarmee we een paar blokken reden naar de opvang. Nu konden we toch uitgebreid de wolven en grizzlyberen bekijken die we in het park niet hebben gezien. Onze timing was perfect want terwijl wij bij de wolven stonden te kijken, legden de bewakers eten klaar in het berenverblijf. Toen we uitgekeken waren bij de wolven, werden er drie beren losgelaten bij het klaargelegde voer, dus zagen we hen ook lekker actief rondlopen en voedsel zoeken.Naast beren en wolven heeft het park een aantal roofvogels in vlieghokken en nadat we alle dieren hadden bekeken, mocht Stan nog even los in de speeltuin. Na ruim een uur hadden we het hele parkje gezien en stapten we weer in de camper voor de laatste paar honderd meter naar de camping. Opnieuw was het een warme middag, die we op een kleed in de schaduw van onze achterbuurman doorbrachten. Stan had in de souvenirwinkels een auto met kleine autootjes erin uitgekozen en daar heeft hij een paar uur mee gespeeld. Met de houtblokken uit de kofferbak bouwde hij een heel circuit en met stoepkrijt werden wegen en bruggen aangelegd. Ook dit was erg leuk om naar te kijken!
Ik had een lekkere steak gehaald voor het diner en bij het bakken heb ik de rookmelder weer flink getest. De batterij eruit was de enige oplossing en even later konden we aan tafel. Na het eten moest Stan nodig onder de douche en toen we daarvan terugkwamen, had Christiaan Mats al slapend in zijn tentje gelegd. Stan volgde niet veel later en na een bezoek aan de campingreceptie voor betere WiFi zochten wij ook ons bed weer op.
Dag 13 - Terug naar het noorden
Deze dag begonnen we aan de terugreis naar Calgary, het voelde toch een beetje zo na het bezoek aan Yellowstone NP. We begonnen rustig aan met een bezoek aan de speeltuin en een ontbijtje in de camping. Pas om 10 uur waren we klaar voor vertrek. Vooraf had ik diverse artikelen gelezen over Highway 89, wat als scenic byway een hoogtepunt van Montana is. Wij vonden de route ook erg mooi, maar in vergelijking met de route van West-Yellowstone naar Bozeman, over Highway 191, was de 89 gewoon leuk. Door prachtige bergen die soms als een canyon zo dicht op elkaar staan, langs mooie valleien, waaronder een stukje Yellowstone en door een prachtig groen bos, de prachtige landschappen volgden elkaar in snel tempo op. Het mooiste stuk van de route liep langs de Gallatin river. We hebben ons deze dag geen moment verveeld in de camper.
Na een uurtje rijden was Mats alweer wakker en wilde uit zijn Maxi-Cosi. We reden net voor Bigsky, een van de weinige dorpjes op de route, dus daar zijn we even gestopt. Bij een tankstation was een winkeltje en daarachter een soort snackbar. Om 11 uur zaten de Amerikanen hier al aan de vette hap, wij begonnen rustig met een kop koffie en koek. We hebben uiteindelijk wel een vette hap besteld, maar dan 'on the go'. Terwijl we op ons eten wachtten, werden we aangesproken door een paar mannen uit de buurt, zij lieten Stan foto's zien van hun huis, met de dieren op straat die wij niet hebben gezien: rendieren, grizzlyberen... Om jaloers op te worden, die mensen wonen op zo'n gave plek! Stan was eerst wat bang voor de cowboy, die maar in 't Engels tegen hem bleef praten, maar toen de foto's erbij kwamen vond hij het erg gaaf!Met twee philly melt steak sandwiches, een bak uienringen en patat met kipnuggets in warmhoudbakken gingen we er weer vandoor. Zo'n 10 minuutjes verderop was een weggetje van de hoofdweg naar de rivier en daar zijn we met eten en picknickkleed naartoe gewandeld. Een prachtig plekje, midden in de natuur. Mensen waren in de rivier aan het vissen, er kwamen kanoërs voorbij en verder was er alleen maar de rust van het bos en de rivier, heerlijk! Het eten smaakte prima en na een uurtje waren we weer opgeladen voor het tweede deel van de reis. Tot aan de Interstate 90 was de weg prachtig mooi, daarna reden we de snelweg op en kwamen we meer in de drukte terecht. Dat wildlife niet altijd mooi is, zagen we bij een ongeval op de I90, in de middenberm lagen een kapotte motor en een dood hert...
Tegen 4 uur kwamen we aan in Butte, een mijnwerkersstadje waar veel historische bezienswaardigheden zijn. Vanaf onze kampeerplaats lopen we zo het bezoekerscentrum in en we hebben uitzicht op de oude kopermijnen en een groot standbeeld boven op een berg. Maar tijd om het stadje verder te ontdekken hebben we niet, we reizen morgen weer verder. Na de lange rit hebben we lekker gerelaxed op de camping, waar uiteraard weer een mooie speeltuin is.
Ons diner bestond uit zelfgebakken pannenkoeken, natuurlijk wel de echte Amerikaanse dikke variant met maplesirop. Na het eten hebben we weer een vuurtje gestookt, vooral om de muggen te verjagen want de temperatuur bleef nog prima om buiten te zitten. Stan en Mats gingen rustig slapen terwijl wij nog even bij het vuur van de zonsondergang zaten te genieten.Dag 14. Oneindig Big Sky Montana
Opnieuw hadden we flink wat kilometers te maken. De dag begon weer zonnig in Butte en we konden lekker buiten ontbijten. De camper was snel weer vertrek-klaar. Vanaf Butte was het ruim 100 Mile naar Missoulla, één van de grootste steden in Montana. Hier wilde ik graag nog een Walmart bezoeken, ik wilde graag weer eens keuze in vergelijking met de kleine supermarktjes die we de eerste vakantieweken hebben bezocht. Na een pannenkoek als ontbijt en een laatste blik op de kopermijn van Butte, reden we de I90 op voor een rechte lijn naar Missoula. Mats lag lekker te slapen, Stan was weer met zijn nieuwe autootjes aan het spelen en Christiaan zette de cruise maar eens vast op 75 Mile per uur. Maar helaas, 19 Mile wegwerkzaamheden, het schoot weer niet op. We hebben geen werk in uitvoering gezien en het was niet druk, maar de maximale snelheid lag natuurlijk ver onder de gewenste 75 m/u. Zo duurde het 2 uur voordat we in Missoula aankwamen, waarvan ik het laatste uur bij de kids achterin de camper heb gezeten.
In Missoula aangekomen was het nog zoeken naar een Walmart of andere grote supermarkt, maar we hebben er een gevonden. Wat een gigawinkel, zo groot heb ik m nog niet eerder gezien. Daar kun je je wel even vermaken! Helaas ben ik de enige van ons gezin die hier lol in heeft, maar de mannen hebben het ook ruim een uur volgehouden. Daarna was het alweer lunchtijd en die hebben we doorgebracht in de Subway in de Walmart. Het maken van de broodjes duurde hier bijna een half uur, ook dit schoot niet op. Maar de lunch smaakte overheerlijk en we hadden toch niets beters te doen.
Na de uitgebreide stop waren de kids klaar om te gaan slapen, dus konden we weer de camper in. Mats sliep al op de parkeerplaats en Stan keek nog even naar het spoor en de lange treinen, maar sloot toen ook zijn ogen. We hadden natuurlijk de hoop dat ze een paar uur zouden slapen, totdat we aankwamen bij de gereserveerde camping. Maar helaas, de rit was gewoon veel te lang. Wel erg mooi overigens, we reden weer de bergen in en de laatste 100 kilometer liep rondom Flathead Lake. Allemaal weer in een indianenreservaat, maar naast de wegbewijzering in Indianentekens en een paar verdwaalde wigwams langs de weg, merkten we hier weinig van. Zo'n 75 km voor de camping werden Stan en Mats wakker. Ik ging even achterin zitten bij Stan en schrok ervan hoe heet het was bij zijn stoel. Voor in de camper merkte je niets van de hitte, maar de airco kon de temperatuur niet omlaag krijgen in de gehele camper. We hadden wel ergens 89 Fahrenheit (=31 Celsius) gezien, maar dachten dat dit bord vast in de volle zon stond, nou niet dus. Ik heb Stan op het bankje achter Christiaan gezet en Mats op schoot genomen, dan maar iets minder veilig maar nu huilden ze in ieder geval niet door de warmte. En de kids vonden het natuurlijk prachtig. De rit duurde te lang, maar we wilden graag door naar Kalispell zodat we 2 nachten op dezelfde camping konden blijven.
Dag 15 - Bloedheet bij Glacier National Park
Een weeralarm, wij kennen het vooral van verwachte sneeuw, regen of harde wind. Terwijl wij op de camping in Kalispell wakker werden, werd er een weeralarm afgegeven omdat er hitte werd verwacht in en nabij Glacier Nationaal Park. Tot 100 graden Fahrenheit, oftewel je lichaamstemperatuur. Dus veranderden we de plannen, al waren die niet zo strak. We wilden in ieder geval niet wandelen, zoveel mogelijk uit de zon en er vooral een relaxte vakantiedag van maken. Dat begon goed, we gingen pas om 9 uur ontbijten. Toen was het al 20 graden Celsius en na het ontbijt ging dan ook de airco aan. Die is de hele dag niet meer uitgegaan.
Na het ontbijt zijn we een rondje gaan lopen over de camping. Stan had een prachtige skelter onder zijn kont en reed voor ons uit naar de kinderboerderij. Een aantal paardjes, ezeltjes en lama's, vergezeld door pauwen en konijnen, een leuke beestenboel. Het was er al lekker warm in de volle zo'n dus na een kwartiertje zijn we weer verder gegaan. Stan was door zijn t-shirts heen, dus moesten we weer wassen. De laundry hier en op andere campings vond Stan reuze interessant dus hij ging de was wel even doen. Via de speeltuin, de camper en weer de speeltuin werd het steeds warmer. Om 11 uur mochten de kids een ijsje en na nog een rondje spelen was het lunchtijd.
Tijdens en na de lunch waren de kids niet gezellig meer, vooral Stan was duidelijk moe en oververhit. We besloten om de hitte te ontvluchten en een rondje te gaan rijden. Het doel was een klein meertje met een strandje op de weg naar Glacier NP. Maar ja, dan is het 37°C en zaterdagmiddag, dan kun je dus niet meer parkeren met je camper. Langs de hoofdweg hadden we wel een rivier gezien waar wat mensen aan het zwemmen waren. Daar was veel parkeerruimte, dus zijn we weer terug gereden. Een mooi plekje, helaas zonder schaduw maar het water was ondiep en Stan kon eindelijk met water spelen. Er zijn heel wat stenen door de lucht gevlogen. Met een klein plekje in de schaduw voor mij en Mats, een zacht briesje over het water en zicht op Christiaan en Stan in het water, was het voor iedereen een prima plaats om een tijdje te blijven. Stan keek vol enthousiasme naar een langsdenderende goederentrein, maar deze trein was zo lang dat zelfs hij zijn aandacht verloor. Na nog een keer pootjebaden en wat stenen uitzoeken, besloten we weer naar de camping te gaan. Onderweg zagen we toch echt 100° Fahrenheit op een bord staan, zo warm hebben we het nog niet vaak gehad op vakantie!Op de camping was het nog warmer geworden en terwijl Christiaan nog eens met Stan naar de speeltuin ging, bleef ik met Mats in de aircocamper. Toen het wat bewolkter werd, zijn Mats en ik ook nog even rond gaan lopen. We aten lekker een makkelijk roerbakgerecht in de camper. Stan beweerde eerder deze vakantie dat alleen papa vuur kan stoken, dus het tegendeel moest bewezen worden. Samen met Stan heb ik de vuurring volgestort en toen het hout allemaal weer verbrand was, ging Stan achter Mats aan de tenten in. Ondanks de warmte, sliepen de jongens prima. Het was rond 9 uur nog 30 graden, dus we konden nog lekker even buiten zitten.
Dag 16 - Terug naar Canada
De volgende morgen was de temperatuur maar nauwelijks gedaald en we werden dan ook vroeg wakker. Na het douchen in een badkamer van de camping, hebben we de airco weer aangezet en een ontbijtje gemaakt. Stan wil uiteraard weer naar de speeltuin en daar nemen we uitgebreid de tijd voor. Deze fantastische camping heeft vooral bij Stan voor veel plezier gezorgd en wij genoten ontzettend mee. Toen Mats weer moe werd, hebben we de camper weer losgekoppeld en toen was het tijd voor de rit over de continental divide in Canada. We reden eerst zo'n 50 mile naar de grens met Amerika. We hoefden nu niet de camper uit en konden na een paar minuten weer doorrijden, op naar de Rockies!
Na de lunch sluiten Stan en Mats hun ogen weer in hun autostoel en kunnen we rustig verder rijden naar een camping. We rijden nu door de schitterende bergen en genieten van het fantastische uitzicht op bergen, riviertjes, meertjes en de sneeuw. Om de kids niet wakker te maken, stoppen we niet, maar we genieten er niet minder van. Het blijft overigens overal erg warm, dus de sneeuw die we zien ligt hoog, heel hoog op de bergen.
Ik had geen camping gereserveerd voor deze nacht en hoopte tot Pincher Creek, de eerste overnachtingsplaats, door te kunnen rijden. Maar toen we hier in de buurt kwamen, lagen de kids nog lekker te slapen, dus reden we door totdat zij wakker werden. Dit was vlak voor het dorpje Granum, waar volgens mijn lijstje een camping is. De camping was veel leuker dan verwacht en er was plaats genoeg. Met een speeltuin, een zwemmeertje en WiFi waren wij helemaal tevreden. Ook hier was het lekker warm en de airco draaide volop in de camper. Na een half uurtje ging de airco uit, niet omdat het koud werd, maar omdat de stroomzekering niet voldoende capaciteit bood. Nadat dit nog een paar keer gebeurde, kregen we een andere campingplaats toegewezen.
Samen met Stan ben ik verkoeling gaan zoeken in het meertje, waar veel Amerikaanse kindjes aan het spelen waren. Stan vond het helemaal leuk in het troebele water, ik had het niet zo naar m'n zin met de vele visjes. Als je langer dan 3 seconde stil stond, voelde je overal visjes op je lijf. Stan merkte hier niet zoveel van, dus terwijl ik ging zwemmen, liep hij met me door het water. Een Amerikaans meisje sprak ons aan en vertelde van alles over haar familie en de reden waarom ze hier waren. Stan vond het opnieuw vervelend dat hij er niets van verstond, maar vond het meisje wel interessant. Toen haar zusje plotseling vanuit het water, met een duikbril op haar hoofd, voor hem opdook, was het over met de pret en gingen we uit het water.
We hebben nog een restant aan magnetronmaaltijden en warmen er vier op. De maaltijden zijn verrassend lekker en vooral Stan en Mats eten veel. Na het eten is er nog een ijsje en dan steken we voor de laatste keer een vuurtje aan. We maken het hout op, verbranden nog wat afval en als Stan en Mats slapen, pak ik de koffers alvast grotendeels in. Zo kunnen we de volgende dag op tijd op pad om de camper voor 11 uur in te leveren bij Cruise Canada.
Dag 17 - Weer naar huis
Stan en Mats zijn lekker op tijd wakker en we kunnen dus nog even rustig aan ontbijten. Na het ontbijt pak ik de laatste spullen in de koffer en dan mag Stan voor de laatste keer met de bezem aan de slag. We hebben nog zo'n 1 1/2 uur rijden te gaan voor we in Calgary zijn en als Mats in zijn ogen begint te wrijven gaan we op pad. De route is nogal saai, zeker in vergelijking met wat we allemaal gezien hebben. We tanken onderweg nog een keer de camper en propaantank vol om bizarre kosten van de verhuurder te voorkomen. Helaas wordt Mats hierdoor wakker en ben ik de laatste 50 km weer bezig met het vermaken van de kids. Het is gelukkig niet druk op de weg en de route is vrij eenvoudig, dus zonder verder oponthoud arriveren we bij Cruise Canada. Hier halen we onze spullen uit de camper en lever ik de sleutel in. We verwachten een check van de camper, daarom hebben we deze best netjes schoongemaakt. Voor niets, want het enige waar naar gekeken wordt zijn de meters van de gas- en benzinetank.
Een taxi brengt ons naar de luchthaven van Calgary, waar we ruim drie uur voor vertrek arriveren. Opnieuw zijn de koffers net niet te vol en zijn we snel ingecheckt. We verwachten na de douane nog wel wat winkel- en eetgelegenheden, dus we gaan alvast door de controles. Helaas is er daarna bijna niets meer te doen. We kopen een broodje en wat te drinken en zitten bij een gate te wachten op het KLM-vliegtuig. Stan zit zeker een uur door het raam te kijken naar alle activiteiten op het platform, hij is en blijft zo'n fan van vliegvelden en vliegtuigen. Als het blauwe vliegtuig dan bij de gate aan komt rijden wil hij het liefst meteen aan boord, maar we moeten nog zeker een uur wachten. Voor het boarden worden ouders met kleine kinderen als eerste uitgenodigd, tegelijk met business class passagiers. En dan vormt zich toch een rij... er gaan zeker wel 25 kleine kinderen mee aan boord, dat zal gezellig worden.
Als we uiteindelijk aan boord mogen is het half 4. We hebben Stan z'n autostoel meegenomen, hierin kan hij vast lekkerder slapen dan in een vliegtuigstoel. Volgens de verpakking van de stoel en de grondstewardess op de luchthaven moet dit zeker kunnen. Maar helaas, door de afstandsbediening in de stoelleuning, past de autostoel onmogelijk in de vliegtuigstoel. De autostoel wordt dus afgevoerd en Stan gaat alsnog gewoon in de gordel van de vliegtuigstoel. Na het opstijgen krijgen we wat te eten en wordt er voor Mats weer een bassinet opgehangen. Hij is nog niet moe, dus deze wordt vooral gebruikt om in te spelen. Eigenlijk gaat de vlucht weer voorspoedig. De kids slapen als ze moeten slapen en al is dat niet veel, we hebben ook weinig last van ze. Dit kunnen we niet zeggen van het kind naast ons en een kindje een aantal rijen achter ons. Voor ons wordt de vlucht dan ook redelijk onrustig met weinig slaap, maar het had duidelijk nog veel erger kunnen zijn.
Na aankomst op Schiphol bellen we Maartje die ons komt halen, maar inmiddels al op Schiphol is aangekomen. We moeten nog langs oneindig veel gates lopen voordat we eindelijk bij de paspoortcontrole en de bagageband zijn en daar kunnen we de koffers meteen op een karretje leggen. In de snelheid vergeten we dat we niet alleen koffers hebben ingecheckt en we lopen al bij de parkeergarage als we ons ineens bedenken dat de Maxi-Cosi ook nodig is. Ik loop weer terug en moet via een omweg opnieuw door de bagagehal en ben een kwartier later alsnog bij de parkeergarage, met Maxi-Cosi. De autostoeltjes en kinderen worden in de auto geïnstalleerd en dan kunnen we lekker naar huis.
Na afloop
Wat hebben we veel mooie dingen gezien! Dat is het eerste wat ik me bedenk als ik aan de vakantie terugdenk en als antwoord geef als mensen vragen naar onze vakantie. Maar snel daarna komen 'wat was het vermoeiend' en 'ik weet niet of ik dit nog een keer zou doen'. Het reizen met twee kleine kinderen is mij niet meegevallen, vooral omdat Mats zich niet zo makkelijk aan een reisschema aanpaste als Stan dit op zijn leeftijd deed. Natuurlijk wisten we van tevoren dat de jetlag vermoeiend zou zijn en dat de kids veel aandacht nodig hebben, maar ik kon me vooraf geen voorstelling maken van de vermoeidheid die daardoor zou ontstaan. We hebben lang niet alles gedaan en gezien wat ik had willen doen en zien, dit kon gewoon niet met de kids. Maar we hebben wel heel erg genoten van het reizen met z'n viertjes, het beleven van bijzondere momenten.
Mooie momenten waren dus niet alleen de hoogtepunten in Yellowstone National Park, maar juist ook de bijzondere uitspraken van Stan ('mama, ik heb nog geen krokodil gezien', 'kijk, er zit een aap in die boom', 'mag ik nog een keer onder de fontein' bij een naar zwavel stinkende geiser...) en de snelle ontwikkeling van Mats. We gingen op vakantie met een baby, maar zittend in zijn tafelstoeltje en krijsend om een hap ijs, was het toch eigenlijk geen baby meer.
Nog een laatste tip voor wie dit leest en naar Yellowstone NP gaat: huur een auto. Een camper is gewoon niet ideaal in Yellowstone, je mag op heel veel plekken niet rijden, in de drukte is het nog lastiger om een parkeerplaats te vinden en de kosten zijn waarschijnlijk lager als je in een hotel aan de rand van het park verblijft.
Wat ene lekker vooruitzicht! Veel plezier met de voorpret.
BeantwoordenVerwijderen