Relaxed dagje aan het zwembad en onderweg naar het regenwoud

Na opnieuw een redelijk lange nacht (we gingen er pas na twaalven in...) word ik weer net voor de wekker wakker. Ik pak alvast een koffer opnieuw in en hijs de kinderen in hun zwemkleding. De jongens mogen kiezen tussen strand en zwembad en willen bij het zwembad blijven. Lekker makkelijk, dat scheelt een hoop zand! Het ontbijt gaat er weer goed in en na een flinke insmeerbeurt gaan we naar het zwembad. De jongens gaan meteen het koude water in en wij relaxen naast het zwembad. Af en toe koelen we af in het water, maar het is mij echt te koud om lang in het water te blijven. M’n moeder leest de krant en ik type een blogje. Ondertussen krijgen we een paar lekkere vruchtensapjes geserveerd en zo gaat de ochtend snel voorbij. 

We hebben om half 2 een taxibusje geregeld en lunchen daarvoor met een tosti van het hotel. De apen laten zich nog heel even zien, maar maken er gelukkig niet zo’n puinhoop van als twee dagen geleden. Exact om half 2 worden de spullen in het busje geladen en gaan we op weg naar Deniyaya, een dorpje bij het Sinharaja regenwoud. De dame van het hotel zei dat de transfer anderhalf uur zou duren, wat ik voor ruim 80 km best een uitdaging vind. We doen er uiteindelijk 3 uur over, mede dankzij de vele festiviteiten langs de route (we vieren nog steeds dat Boeddha jarig was) en een extreem lange tankstop. De route loopt van het strand de bergen in en we passeren rijstvelden, theeplantages, honderdduizenden palmbomen en bamboe. We krijgen nauwelijks de tijd om van de mooie uitzichten te genieten, de buschauffeur scheurt lekker door. Uiteindelijk zien we ook wat oudere bomen: het regenwoud. 

Eigenaar Dambula van Sinharaja Eco Villa zit ons voor zijn huisje op te wachten als we arriveren. Het onderkomen is heel simpel, de kamers zijn qua grootte en luxe het tegenovergestelde van het vorige hotel, maar het voldoet. We kletsen even met Dambula, leggen wat spullen op de kamer en kijken even rond. In de tuin staan diverse tropische planten en we zien wat vogeltjes vliegen. De lucht wordt steeds dreigender en als het dan begint te regenen barst het echt los. Het komt met bakken uit de lucht en een paar flinke onweersklappen maken het plaatje compleet. Tegen de tijd dat het droog wordt, is het al donker. Zodra de bui over is barst het geluid in de tuin los, we horen heel veel kikkertjes. Met de zaklamp kunnen we er een paar vinden, de jongens zoeken gezellig mee. Even later wordt de rijstmaaltijd geserveerd, dit smaakt prima. Na het eten gaat Stan direct weer op kikkerjacht en we helpen hem de hele tuin door. Mats is er al snel klaar mee en wil naar binnen. Daar gaan we douchen en dan leggen we de kinderen in bed. Omdat de kamer nogal klein is met 2 dubbele (smalle) bedden, leggen we de jongens samen in een bed. Dat is helaas geen succes en na een half uur mag Stan een bed opschuiven. Wij zullen ook niet heel laat naar bed gaan, morgen gaat de wekker al vroeg! Om half 8 ontbijt en daarna gaan we met Dambula wandelen in het regenwoud. We zijn benieuwd wat voor moois we daar kunnen zien!

Boeddha is jarig en iedereen viert feest

Onze eerste nacht in Sri Lanka verloopt perfect. Een paar minuten voor mn wekker gaat, word ik wakker, half 9. Stan slaapt nog, net als Christiaan. Ik trek wat kleren aan en ga informeren tot hoe laat we mogen ontbijten. Dit kan gelukkig tot 10 uur. Ik informeer ook meteen naar een taxibusje voor morgen, dit is snel geregeld. Als ik terug kom in de kamer, stapt Stan ook net uit zijn bed. In de kamer naast ons is het nog stil. Om 9 uur maakt Christiaan m’n moeder wakker. Mats wilde bij haar logeren en ligt nog te slapen. Om half 10 zijn we wakker genoeg om te gaan ontbijten. Het ontbijtbuffet is lekker met veel vers fruit en een omelet naar keuze. De jongens mogen deze eerste ochtend zelf kiezen wat ze eten en dat zijn wat cakejes en heel veel stukken watermeloen. 

Vandaag wordt de verjaardag van Boeddha gevierd. Gister zagen we onderweg al talloze lampionnen en de chauffeur vertelde er in gebrekkig Engels iets over. Het is een nationale vrije dag en het feest gaat ook op zondag door. Mensen zoeken elkaar op en delen eten en er zijn overal festiviteiten. We zijn benieuwd! Wel bijzonder dat ik hier vooraf in geen enkel blog of artikel over Sri Lanka iets over gelezen heb. 

Na het ontbijt pakken we de tassen in en wandelen naar het strand. Het is lekker zonnig en bloedheet. Vlakbij het hotel lopen we langs een primary school met een tempel. Als we even staan te kijken, worden we uitgenodigd om onze schoenen uit te trekken en naar de monniken te komen. Een feest van herkenning voor Stan, de oranje gewaden herkent hij meteen van onze tempelbezoeken in Thailand. In een grote zaal zijn veel kinderen en die komen al snel op Stan en Mats af. Ze nemen ze mee naar een vijvertje waar flinke vissen in een klein laagje water zwemmen. Wij worden gewezen op het tempeltje, waar we op blote voeten (au, hete grond!) naar toe lopen. Hier zit een grote boeddha in een ruimte met veel schilderijen. Ook staat er een olifant met 7 poten. Bij boeddha en de olifant staan al diverse mandjes met offers. Als we de tempel hebben bekeken, lopen we weer naar beneden. We praten even met een van de leraren en hij legt uit hoe ze hier de verjaardag van Boeddha vieren. Het lijkt wel wat op ons Kerstfeest. We worden uitgenodigd voor het offermoment. Alle kinderen zitten in het tempeltje tegen de muur aan en wij sluiten aan. Een monnik brabbelt wat en de kinderen herhalen wat hij zegt. Ook wordt er wat gezongen. Het duurt maar een kwartiertje en dan staat iedereen weer op en is het tijd voor de lunch. Wij mogen ook aansluiten maar we hebben net ontbeten. Het was een prachtig spontaan bezoek en de mensen zijn hier ontzettend lief. 

We wandelen verder naar het strand. Het zeebriesje is meer dan welkom. We spelen weer even in de branding, in deze mooie baai zijn de golven minder hoog. Eigenlijk wel geschikt om te zwemmen, maar we hebben de zwemkleding niet aan. De broeken worden weer nat en als de jongens nog even samen in de golven spelen, wordt Mats overspoeld. Hij schrikt zich rot en is helemaal nat. We wandelen naar een barretje op het strand. Met een tuinslang spoel ik het meeste zand van de jongens af en dan drinken we een verse fruitmix. We zitten heerlijk met onze voeten in het zand. Na een uurtje rekenen we af en gaan op zoek naar een Tuktuk. De Tuktuk is hier de standaard taxi, je ziet ze werkelijk overal. Er kunnen 3 mensen achterin dus wij regelen er 2 voor een ritje naar het Fort in Galle. Voor iets meer dan 5 euro worden we daarheen gebracht. Onze Tuktuk bestuurder vertelt ons over het festival van vanavond. Nu branden de lampions nog niet en zien we een soort tenten langs de kant van de weg staan, dit moet ‘s avonds een grote lichtshow zijn. Hij vraagt of hij ons ook weer op mag halen en we spreken af hem te bellen. Stan en Mats vinden de tuktuks helemaal leuk. Stan mag een rondje rijden tussen de benen van onze chauffeur en rijdt zo trots als een pauw over een rotonde. 

Het Fort is een Nederlands fort uit de VoC tijd met een grote stenen wal die het gebied beschermd heeft tegen de tsunami. Er staan veel koloniale gebouwen en de straatnamen zijn herkenbaar Nederlands. Het is ook een toeristisch stukje Sri Lanka en op deze feestdag is het lekker druk met Sri Lankanen. Vanaf de ingang van het fort wandelen we in een half uurtje naar het zuidelijkste punt. Hier eten we een ijsje met veel te veel kleurstof en we beklimmen de wal. Het uitzicht over zee, Galle en de jungle aan de overkant is mooi. De stranden zijn hier niet echt mooi en overbevolkt met alle Sri Lankanen. Er zijn duidelijk ook veel Sri Lankanen die niet zo gewend zijn aan blanke mensen, vooral Mats en Stan krijgen veel aandacht. Ohhh cute baby horen we vaak en Mats moppert boos terug ‘ik ben geen baby meer’. Wat de mensen dan ook wel weer grappig vinden. Op de foto gaan met Sri Lankaanse kinderen vinden de jongens ook helemaal niet nodig, jammer voor de papa die dat heel graag wilde. Stan en Mats lopen rond met hun kidizoom en maken de ene na de andere foto. De lucht gaat ondertussen van flink bewolkt naar pikzwart, terwijl we een stukje verder lopen naar de vuurtoren. Hier is ook een zwemstrand en daar ziet het letterlijk zwart van de mensen. Binnen de wal is het best warm en we zijn wel weer aan een drankje toe. Als we net in een restaurantje zitten, barst de regen los. Wij zitten lekker een half uurtje en als we weer verder gaan is de regen voorbij. 

We bezoeken wat winkeltjes en kijken rond tussen de oude gebouwen. Als we het fort zijn overgestoken staan we opnieuw op de stadswal, naast een groot plein. Hier zijn nog veel meer lampjes opgehangen en er staat zelfs een gigantische stellage vol met verlichting. Hier is vanavond vast iets te beleven! We kijken wat rond en zien de zon langzaam zakken. Het sfeertje is hier heel gezellig, er zijn veel mensen en bijna allemaal met kinderen. We overleggen even wat we met eten doen, het is zo druk dus we besluiten maar op tijd naar een restaurant te gaan. Dit vinden we vlakbij het plein. De tijd tussen binnen komen en het eten duurt Mats opnieuw te lang. Hij moppert en is boos. Terwijl Stan spelletjes speelt op de kidizoom wil Mats niets, nou ja hij wil zijn kipnuggets. Hij krijgt ze uiteindelijk en smult er lekker van, net als Stan die zijn hele bord leeg eet. Ook onze gerechten zijn prima en na het eten wandelen we terug naar het plein. 

Het is nu helemaal donker en de lampionnen en de verlichting in de stellage branden. Op het plein is het nog drukker en vooral op de weg is het een gekkenhuis. Wegen zijn afgesloten en we zien enorm veel tuktuks. Op het plein lopen verschillende verkopers van troep, waaronder lichtgevende katapultjes. Ze zien er vrij onschuldig uit en Stan mag er een paar kopen. Even later hebben we blauwe vingers en duimen door het verkeerd gebruik van de katapult. Maar iedere keer dat het pijltje een paar meter de lucht in gaat is een overwinning. Bij de tempel op de hoek zien we wat activiteit. De boeddhisten vormen een ketting van mensen die de offers van de tempel naar een boeddha beeld in een ander tempeltje brengen. Ondertussen wordt er volop gebeden. Er zijn heel veel offers en jong en oud raakt ieder bakje en mandje met eten of bloemen even aan. Als dat is afgelopen is het na 7 uur en lijkt het festival afgelopen te zijn. Het is veel minder druk en we zien mensen naar de tempels en weg lopen. We bellen onze Tuktuk chauffeur en spreken af bij de ingang van het fort. Als we hierheen lopen, zien we waar alle mensen zijn gebleven. Achter het boeddha tempeltje is een gigantische eettent en er staan honderden mensen in de rij voor het eten. Aha, daarom was het niet druk in de restaurants...

We lopen naar de ingang van het fort, langs nog meer prachtige koloniale gebouwen.  Onderweg zien we ongelooflijk veel tuktuks en andere vervoersmiddelen. Alles is uit de schuur gehaald om mensen naar het festival te brengen, de ene Tuktuk nog gammeler dan de andere. Ook rijden er diverse pick-ups en zelfs koelwagens vol met mensen langs. Op de afgesproken tijd zijn we bij de ingang, maar onze Tuktuk is er nog niet. Na 10 minuten belt Christiaan hem toch maar even met alleen maar ‘I’m on my way’ als antwoord. Wij zitten hier prima naast de toegangspoort van het fort. Het is een grote optocht aan tuktuks en alles wat rijdt gaat met mensen erin het fort in. Het is onmogelijk om met woorden te beschrijven wat een indruk dit maakt. We vermoeden dat er nog een uitgang was van het fort, want er gingen zo ontzettend veel tuktuks in en er kwamen nauwelijks lege terug. We staan nog een half uurtje te wachten en dan is onze Tuktuk er eindelijk. Hij heeft een kennis met Tuktuk meegenomen en we stappen weer in. 

Onze Tuktuk moet even aangeduwd worden, hiervoor zijn gelukkig snel mensen gevonden. Het is overal zo ontzettend druk op straat dat de Tuktuk chauffeur niet kan doorrijden. Eigenlijk is de weg van Galle naar Unawatuna een grote optocht langs alle verlichting. Wij vinden het prachtig om te zien. De Tuktuk van Christiaan en Stan neemt een andere, snellere route, maar onze chauffeur rijdt zoals beloofd langs alle versiering. Er lopen op sommige plekken heel veel mensen op straat en de 2-baans weg wordt ingenomen door 6 rijen tuktuks en scooters. Overal wordt getoeterd en het is een wonder dat er niemand botst. Meter voor meter leggen we de route af. Heen deden we er 10 minuten over, terug ruim 45 minuten. De tuktukchauffeur baalt duidelijk en nu we de files zien, snappen we niet dat hij niet heeft opgebeld dat we beter een andere Tuktuk konden nemen. Onze Tuktuk slaat nog een keer af maar opnieuw worden we weer snel aangeduwd. De chauffeur van Christiaan en Stan raakt de weg kwijt en daarom staan ze een kwartier op ons te wachten. Uiteindelijk wijs ik zelf maar de weg naar het hotel, de chauffeurs hebben duidelijk geen idee. Rond 9 uur komen we uiteindelijk aan bij het hotel. 

Ohja, er is toch een groot verschil tussen kerst en de verjaardag van Boeddha. Er wordt namelijk geen drank geschonken... pas in het hotel kunnen we een biertje en cocktail bestellen. Die smaken prima! De kinderen worden nu wel wat vervelend en we nemen de drankjes mee naar de kamer. Als de jongens om 10 uur in bed liggen, zitten wij nog een paar uur voor de kamers op het balkon. De temperatuur is heerlijk, hier zijn we snel aan gewend! Wat een bijzondere dag was dit, vooral door de spontane activiteiten, fantastisch om dit festival bij te mogen wonen! Gefeliciteerd boeddha :) 

Naar Sri Lanka met de kids en oma

Eindelijk is het zover, we vliegen vandaag naar Sri Lanka! We slapen de nacht voor vertrek bij mijn moeder en op vrijdag zitten we om 7 uur 's ochtends beneden. Koos brengt ons met de bus naar Schiphol, waar het ontzettend druk is. Op de A4 stonden we al in de file, gelukkig hadden we tijd genoeg. Ook in de vertrekhallen staan lange rijen, gelukkig hebben we de wandelwagen mee en worden we daarmee naar een kortere rij gestuurd. Vervolgens moeten we naar de douane en handbagage controle, hier is ook geen doorkomen aan. Als we 20 minuten in de rij hebben gestaan en eindelijk bij het poortje zijn, worden we naar een andere vertrekhal gestuurd. Hal 3 is vol, in hal 2 is het gelukkig een stuk rustiger. Zo houden we toch nog even tijd over voor een broodje en een kop koffie.

Als we bij de gate aankomen, is het boarden al begonnen. We kunnen rustig doorlopen en aan boord gaan van de Jet Airways. Een Indiase budgetmaatschappij, maar eigenlijk een prima vlucht! De jongens vechten heel even om wie er bij het raam mag zitten (Stan wint) en Mats wil dan in het midden. Eens even kijken hoe lang we het volhouden met die twee naast elkaar. Ook voor de landingsbaan staat een file, dus stijgen we uiteindelijk pas rond 12 uur op. Een vlucht van ruim 8 uur te gaan en die gaat verrassend snel voorbij. De jongens vermaken zich prima! Ik heb net als voor de vorige reizen een lading kadootjes gekocht en als de stoelriemen los zijn, mogen ze de eerste uitpakken. Dit zijn kidizoom camera's en vooral Stan is er dolgelukkig mee. Hij vermaakt zich met spelletjes, terwijl Mats urenlang filmpjes kijkt op de tablet.

Het eten is niet lekker en de stewardessen veel minder aardig dan bij de KLM, maar we krijgen genoeg en de vlucht verloopt rustig. Als Mats klaagt over buikpijn kruipt hij bij mij op schoot en valt in slaap. Stan pakt de tablet en kijkt ook wat filmpjes, tot Mats weer wakker wordt en de tablet weer opeist. Na een uur of vier worden ze een beetje vervelend, maar met nog een kadootje is de sfeer weer goed. Pokemon kaarten doen wonderen... Naar de wc gaan is in een vliegtuig altijd een hele belevenis. Stan durft het wel aan, maar ik mag pas doortrekken als hij de wc uit is. Mats weet het niet zo goed meer maar schrikt zich helemaal rot als ik de wc doortrek en zijn poep weggezogen wordt zonder water. Grote ogen en daarna mag ik ook bij hem niet meer doortrekken waar hij bij is...

Na 8 uur komt Mombai in zicht op de kaart en Stan vindt de wereldkaart in het entertainment systeem erg interessant. Hij ziet zo dat we een paar rondjes vliegen, en dan begint het de jongens wel te lang te duren. Een uurtje later kunnen we eindelijk landen en dan krijgen de jongens gelukkig weer wat energie. Het duurt even voordat we de wandelwagen krijgen en als laatste komen we uit de slurf. We moeten een flink stuk lopen en na nog een check van de bagage staan we bij de gate voor onze volgende vlucht. Ondanks het tijdstip (9 uur NL tijd) houden de jongens het goed vol. Voor de vlucht van 2 uur naar Colombo moeten we met de bus naar het vliegtuig. Een flinke rit over het vliegveld, ontzettend interessant natuurlijk tussen al die grote vliegtuigen door. We vertrekken netjes op tijd en de jongens vallen uitgeput in slaap. Nou ja, Stan meteen. Mats mag bij het raam en oma zit tussen ze in. Stan slaapt bij het opstijgen al maar Mats kletst nog even door. De vlucht gaat al slapend vrij snel en dan mogen we als laatste van boord in Sri Lanka.

Het is hier half 5 's ochtends als we door de immigrations moeten en de koffers kunnen ophalen. Dit gaat best soepel en als we in de aankomsthal zijn, is onze chauffeur nergens te bekennen. Na een kwartiertje zoeken besluit ik toch maar mijn Nederlandse contactpersoon te bellen, belachelijk vroeg maar ik wil wel weten waar we aan toe zijn. Hij belt met de chauffeur en 10 minuten later worden we alsnog opgehaald. We worden naar een prima busje met airco gebracht. Ik had deze trip vooraf geboekt zodat we onszelf een paar uur zouden bezig houden. Als we nu naar een hotel gaan om te slapen, hakt die nacht zonder slaap er nog langer in. Nu rijden we twee uur voor een bezoek aan een schildpadden opvangcentrumpje. In wat betonnen bakken zitten baby schildpadjes en een paar grote gehandicapte schildpadden. Met onze schildpadden ervaring in Costa Rica is dit niet echt een noemenswaardig bezoek, maar Stan vindt het wel leuk en wij strekken even de benen.

Daarna rijden we een klein stukje naar een boottocht over de Madu rivier. De rivier mondt uit in de oceaan en is omringd door mangrovebossen. We varen door de mangroven en komen dan op de brede rivier. Hier kunnen we een aantal eilandjes bezoeken. De kapitein brengt ons aan land bij het kaneeleiland, waar kaneelbomen groeien. Van de takken maken ze kaneelstokjes, best interessant om eens te zien. De leguaan die hier rond loopt is ook een foto waard. Na een kwartier meldt Mats dat hij moet poepen... nou is dit eilandje enorm klein dus ik verwacht geen wc. Gelukkig blijkt dat er wel te zijn en we wandelen achter een huisje naar het wc-hutje. Ik moet wel lachen om de wc-pot die zonder aansluiting op water in het midden van het hutje staat. Mats vindt het niet zo leuk dat er geen toiletbril op de pot zit. Als hij vervolgens ook ziet dat de wc niet doorgetrokken kan worden, hoeft hij spontaan niet meer te poepen. We kunnen weer naar de boot.

We varen met een lekker gangetje over de rivier. Ik zit aardig te suffen, dat ene uurtje slaap was toch wat weinig. Na een uur zit de boottocht er weer op. We drinken wat en stappen dan weer in ons busje. Op ons verzoek brengt de chauffeur ons naar een restaurant aan het strand waar ze pizza's hebben. We bestellen wat te drinken en pizza's en dan mogen de jongens even 'pootjezwemmen'. Het zeewater is lekker en de golven hoog. We staan lekker in de branding te springen totdat de broeken nat zijn. De pizza's komen even later en smaken prima. Daarna speelt Christiaan nog even met de jongens in de branding en nu zijn ook de shirts nat. We drinken nog wat en dan haal ik droge kleding uit het busje. Weer enigszins opgeknapt zitten we even later in het busje. 

De chauffeur brengt ons nu naar het Tsunami foto museum. De jongens willen niet mee en mogen in de auto blijven bij de chauffeur, Gelukkig maar, want de foto's zijn erg aangrijpend. De beelden van het water op straten en in hotels kennen we allemaal nog wel, maar met de persoonlijke verhalen en foto's van dode mensen is het museum niet geschikt voor kinderen. Vlak bij het museum staan een boeddha en herdenkingsbeeld, ook indrukwekkend.

Het is nu nog een half uurtje rijden naar Unawatuna, vooral dankzij de foute route die de chauffeur rijdt duurt het nog wat langer. Op mijn advies keert hij toch om, het weggetje is inmiddels zo smal geworden dat we een andere auto niet kunnen passeren. De chauffeur moet even zoeken en dan arriveren we eindelijk bij het hotel. De warmte slaat als een deken om ons heen. Heerlijk, ik houd zo van de tropische hitte!

Het Thambapanni Retreat is een mooi kleinschalig hotel op een paar honderd meter van het strand van Unawatuna. Er is een zwembad en een restaurant en de kamers zijn heerlijk groot met een airco. We hebben twee kamers naast elkaar. Nadat we de koffers een beetje hebben uitgepakt, rapen we de moed bij elkaar en trekken we de zwemkleding aan. Het zwembad is koud, maar hierdoor frissen we lekker op. Als we even wat gaan drinken, zie ik een boom bewegen. Jahoor, apen! Ze klauteren door de bomen en springen in de gigantische bamboestammen. Dan zitten ze recht boven ons. Ohoh... er komt al snel wat naar beneden vallen. Apenpoep! Netjes naast ons, maar dat was vast niet de bedoeling. Het is niet toevallig dat alle poep binnen een meter van ons valt. Ik vertel Stan maar niet dat het ook op zijn slipper zit. Als er poep in het zwembad valt, willen de kinderen niet meer zwemmen. We gaan 'schuilen' onder een overkapping en kijken nog even naar de apen. Dan douchen we en wandelen we naar het restaurant. Het duurt even voordat het eten klaar is en Mats houdt nog maar net zijn ogen open. Hij klaagt over honger en tot onze verbazing gaat hij dat zelf ook tegen de ober vertelleun. We kijken even in de keuken en dan is zijn tosti klaar. Daar krijgt hij weer wat energie van en we genieten allemaal van een lekkere hap eten. Zonder moeite leggen we de jongens daarna in bed. Mijn ogen vallen ook bijna dicht, het is half negen... Na een kop koffie en het bewonderen van wat vuurvliegjes sluiten wij ook de ogen in een prima bed. Ik ben benieuwd hoe laat we morgen wakker worden...