USA Zuid-West 2008

Het is begin februari als wij onze vrienden Jeroen en Laura op bezoek krijgen. Laura heeft net een pakket brochures binnen gekregen over het Zuid-Westen van de Verenidgde Staten. Jeroen en Laura willen dit jaar die kant op en zijn op zoek naar de mooiste rondreis. We bladeren door de boekjes en het duurt niet lang voordat Christiaan en ik ook enthousiast worden. Laura en ik bezoeken die middag nog een plaatselijk reisbureau waar we nog meer folders meenemen. Uit alle reizen die worden aangeboden kiezen we de rondreis die ons het meeste aanstaat, die wordt aangeboden door Jan Doets. Dit is een in Amerika gespecialiseerd reisbureau, met een kantoor in de buurt van onze woonplaats. We besluiten er nog even een weekje over na te denken, maar eigenlijk nemen we het besluit die middag al: we willen mee!

Voorbereiding
Als we er zeker van zijn dat we met z'n vieren zo'n lange, verre reis willen gaan maken, worden de agenda's naast elkaar gelegd en kiezen we drie weken in mei/juni voor de reis. We maken een afspraak bij Jan Doets om ons verder te laten voorlichten en de reis samen te stellen. Die afspraak is pas over een paar weken en in de tussentijd lees ik een mooie reisgids over Zuid-West Amerika. Uiteindelijk boeken we een complete rondreis met huurauto en hotelovernachtingen via Jan Doets. We passen een standaardroute aan: een nachtje San Francisco en Yosemite extra, een flinke 4WD auto om relaxed rond te kunnen toeren en we boeken er meteen maar een helicoptervlucht over de Grand Canyon bij. We vliegen met Delta Airlines heen naar San Francisco en terug vanaf Los Angeles. Daartussen wacht ons ca. 3.000 kilometer asfalt. We krijgen nog wat tips en nemen ons voor om de reisgidsen nog eens goed te checken. En dan begint het grote wachten!

We lezen wat reisverslagen en ontdekken nog meer mooie plekjes die we gaan bezoeken. Vooral de site Ontdek Amerika biedt een schat aan informatie over de mooiste routes en rotsformaties. Maar we lezen ook dat een bezoek aan Alcatraz het beste gereserveerd kan worden. Dat geldt ook voor een bezoek aan een bijzonder knoflookrestaurant in San Fransisco; the Stinking Rose. Een week voor we vertrekken kookt Laura één van de recepten van the Stinking Rose en maken we online de reserveringen in orde. Het enige waar we geen invloed op hebben is het weer: het is nog erg koud in de bergen en daardoor zouden we misschien niet onze route kunnen volgen. Nou ja, dat zien we daar wel!

Dag 1. De heenreis

De avond voordat we vertrekken komen Laura en Jeroen bij ons de film Escape from Alcatraz kijken. Het is een gezellig avondje en na een heerlijk nachtje slapen, vertrekken we naar Schiphol. Online inchecken is nog niet mogelijk, dus we vertrekken op tijd en hebben na het inchecken nog heel wat tijd door te brengen op Schiphol. We vliegen aan het begin van de middag, dus dat wordt een lange uitgebreide lunch. Van een vorige reis naar Amerika weten we dat lekkere broodjes daar onvindbaar zijn, dus we nemen het er nog even van.

We vliegen van Amsterdam naar Atlanta, waar we een paar uur overstaptijd hebben voor onze binnenlandse vlucht naar San Francisco. De vlucht gaat prima en dankzij de filmpjes gaat de tijd redelijk snel. Het eten aan boord is niet echt lekker, maar we hebben onze buiken nog vol. Precies volgens schema komen we aan in Atlanta, waar we eerst een hele tijd moeten wachten voor de douane. Vervolgens halen we onze koffers op en leveren deze een paar honderd meter verderop weer af. De vlucht naar San Francisco vertrekt ook netjes op tijd en volgens schema arriveren we aan het einde van de middag op de gigantische luchthaven. We nemen een taxi naar het hotel dat voor ons is gereserveerd, midden in de stad. Na het inchecken gaan we nog even wat eten bij een Burger King aan de overkant van de straat en dan duiken we ons bed in, dankzij het tijdsverschil en de lange reis zijn we alle vier bekaf.

Dag 2. San Fransisco bekijken

We zijn natuurlijk belachelijk vroeg wakker en na een heerlijke douche staan Christiaan en ik om half 7 al klaar voor vertrek. Jeroen en Laura hebben iets minder last van het tijdsverschil en terwijl wij al bij de Starbucks aan de koffie zitten, komen zij er ook rustig aan uit. Het ontbijtbuffet in het hotel is schreeuwend duur, dus we hebben gisteravond al besloten dat we bij Starbucks ontbijten. Heerlijk, die verschillende soorten luxe koffie en gebak!

We hebben voor vandaag niet echt een plan, we gaan rustig aan de stad ontdekken. Uiteraard gaan we met de tram, dit hoort er helemaal bij als je in San Francisco bent. Als we 's morgens het hotel uitlopen zien we pas in wat voor rare buurt we terecht zijn gekomen: heel veel zwervers en redelijk ver van het toeristische centrum. Maar wel dichtbij een tramstation en gelukkig hoeven we hier ook niet heel lang te wachten. De trams zijn nog authentiek, met slechts één rijrichting en dus worden de trams bij ons (eind-)station omgekeerd voordat we kunnen instappen. Dan rijden we heuvel op, heuvel af door de stad, richting de baai. Onderweg zien we nog een paar toeristische 'highlights' die we later wel
gaan bezoeken. Nu rijden we tot het eindpunt van
de tram, bij pier 47, de laatste pier in de richting van
de Golden Gate bridge.

We wandelen langs de pieren naar Fishermans Wharf. Dit is het toeristengebied, hier zie je onder andere zeeleeuwen in de haven liggen. Ook is hier Pier 39, een soort marktplein met winkels en restaurants. De zeeleuwen zijn wel hele leuke beesten, die helaas ontzettend stinken maar wel een grappig toneelstukje opvoeren. Nou ja, het lijkt alsof ze spelletjes spelen door elkaar van de houten vlonders te duwen, er weer op te springen en het spelletje te herhalen. De beesten trekken veel toeristen aan en ook wij blijven een tijdje kijken.

Na een heerlijke lunch bij een soort van strandtentje, gaan we naar het Aquarium of the Bay. Dit is een prachtige onderwaterwereld, waar niet alleen veel tropische vissen zijn te zien, maar ook de San Fransisco Bay is nagemaakt. Ook zijn er prachtige kwallen, die door hun mooie aquariums goed te zien zijn. Heel bijzonder is ook wel het rolpad door het aquarium, je hoeft niet eens zelf te lopen maar staat op een baan die vanzelf de route volgt terwijl jij naar de vissen kijkt. Natuurlijk gaan we even visjes aaien en we hebben ook de grootste lol in de souvenirwinkel.

Na het aquarium vinden we het tijd voor een boottochtje door de baai. 's Morgens was het echt nog koud en ontzettend mistig, nu begint het iets zonniger te worden. We gaan met het pontje naar Sausolito, het dorpje aan de overkant van de baai. Met de boot hebben we goed zicht op de Golden Gate Bridge, die nog wel in de mist hangt. Sausolito is een schattig vissersdorpje met een leuke boulevard. We hangen hier wat rond en genieten van een heerlijke frappucino. Dan wandelen we naar een bushalte en wachten op de bus die over de Golden Gate rijdt. Vanaf het einde van de brug wandelen we weer naar de haven. Dineren doen we bij het Rainforest Café, een ontzettend leuk ingericht restaurant waar je je werkelijk in een nep-jungle waant. Overal om je heen hoor en zie je plastic wilde dieren, er is een waterval en de kaart staat ook vol met 'rainforest' gerechten. De steaks zijn heerlijk en de grote glazen met lichtjes erin nemen we mee naar het hotel. Met de tram zijn we daar weer snel en na deze drukke dag slapen we prima.

Dag 3. Alcatraz
Voor ons stond een bezoek aan Alcatraz al op het todo lijstje voordat de reis geboekt was. We hebben voor vandaag kaartjes gekocht en lopen vanuit het hotel via het financiële centrum naar de pier waar de boot vertrekt. We kijken onze ogen uit, de gigantische gebouwen, bijzondere auto's, maar ook een rolstoel die wordt opgeladen aan een lantaarnpaal. Vanuit de baai kunnen we Alcatraz al zien liggen, maar het is toch nog een half uurtje varen. Op het water is het ijskoud, het is weer ontzettend mistig.

Vanaf de boot zijn alle waarschuwingen te zien uit de tijd dat Alcatraz nog als gevangenis eiland gebruikt werd. In de jaren 1960 bezette een groep Indianen het eiland, om aandacht te vragen voor hun leefsituatie. Alcatraz krijgen we een audiotour, met een koptelefoon op lopen we met z'n allen achter elkaar aan door de geschiedenis. De audiotour is wel grappig, de stemmen zijn door verschillende mensen ingesproken vanuit de gedachten van een gevange, een bewaker, een bewoner en een kind. Zo krijg je wel een beeld van hoe het eiland was 

als gevangenis. Het grootste deel van de gevangenis is ook nog in originele staat, zo zie je de cel waarin een gat is gegraven voor de 'Escape from Alcatraz' en de grote celruimte met zicht op de stad (als je op een verdieping was opgesloten). We vermaken ons hier een paar uur en nemen dan de boot weer terug naar de stad voor een lunch.

Na de lunch op Pier 39 splitsen we ons op: de heren gaan naar Turboride in een 4D theater en daarna nog een paar toeristische 'highlights' bekijken, de dames gaan shoppen. De winkelcentra zijn gigantisch, net als de winkels zelf. We kopen wat vergeten toiletartikelen maar kunnen verder niet echt slagen. We bellen de mannen en spreken af bij Lombard Street. Deze straat kent iedereen uit de films en natuurlijk moeten wij ook even een kijkje nemen bij de haarspeldbochten en mooie plantjes. Vervolgens nemen we de tram naar het hotel.

Eerst gaan we douchen om het zout van de baai weer uit ons haar te wassen, daarna nemen we de tram naar restaurant "The Stinking Rose". We hebben dit restaurant gezien in een televisieprogramma en zijn erg benieuwd. Het eten is prima, de bediening niet zo denderend maar we worden wel een beetje claustrofobisch van het tentje waarin we zitten. Rondom iedere tafel hangt een soort tent, wel fijn voor de privacy maar het is erg krap met z'n vieren. Na het eten gaan we dan ook snel weer naar het hotel.

Dag 4. Cruisen door Californíë
Vandaag is onze eerste reisdag. Na een snel ontbijtje bij de Starbucks lopen we met onze koffers over straat naar een Hertz vestiging. Hier halen we onze grote Chevrolet op. Het is nog even passen en meten met de koffers, maar alles past achterin. Omdat het vandaag in tegenstelling tot gister en eergister prachtig weer is, rijden we nog één keer naar de Golden Gate Bridge. Vervolgens stellen we de Hertz tomtom in op Yosemite National Park en rijden we echt de stad uit. Het rijdt heerlijk over de grote snelwegen en we hebben nergens last van drukte. Als Christiaan zo'n twee uur gereden heeft, stoppen we bij een natuurgebiedje. Hier strekken we de benen bij een rivier voordat we doorrijden naar een supermarkt. We kopen wat drinken en tussendoortjes. Bij de supermarkt zit ook een McDonalds waar we snel wat eten. Het is nog een pittig eindje rijden naar Yosemite en we willen nog wel een paar uitzichtpuntjes bekijken.

Het landschap verandert snel, eerst was het redelijk saai en vlak maar nu rijden we de bergen in en zien we plotseling witte bergtoppen. Nog voordat we in Yosemite National Park aankomen stoppen we al bij de eerste uitzichtpunten. We zien borden langs de weg: de doorgang via highway 120, oftewel de Tioga Pass, is open! Dit is de hoogste bergpas van de VS en gaat meestal pas eind mei open als de sneeuw geruimd is. Dat is het nu, dus het was niet zo'n zware winter als wij dachten. Bij de parkentree kopen we een Nationale Parken pas, zodat we bij alle parken direct door kunnen rijden. Dan rijden we door naar een paar andere uitzichtpunten en we zijn al snel onder de indruk van
de natuurkracht in dit park. Het is zo groots, de
bergen, de bossen, de watervallen, gigantisch!

We overnachten in de Yosemite Cedar Lodge, deze ligt net na de parkuitgang aan de 140. We rijden dus eerst het park in tot Yosemite Valley en dan weer terug naar het westen. Er wordt aan de weg gewerkt en we rijden lange tijd in een file, stapvoets. Maar met het zicht op een snelstromende rivier vervelen we ons geen moment. Het hotel is prima, vrij eenvoudig maar we zullen hier toch niet veel tijd doorbrengen. Als we ingecheckt zijn, drinken we een borrel op de galerij voor onze hotelkamers en dan dineren we bij het hotel.

Dag 5. Yosemite National Park
Vandaag hebben we de hele dag de tijd om het nationale park te ontdekken. Gister hebben we al een indruk gekregen van de imense omvang en daarom kijken we bij het ontbijt eerst eens wat we nu echt willen zien. We kiezen voor een bezoek aan Glacier Point, het hoogste uitzichtpunt dat je met de auto kunt bereiken. Daarna zullen we naar Yosemite Valley gaan voor de lunch en een wandeling naar een van de watervallen. We zijn geen geoefende wandelaars, dus een wandeling de bergen in lijkt ons te zwaar.

De weg naar Glacier Point is prachtig. We stoppen nog even bij de tunnel, een voor Amerika vrij bijzonder fenomeen, omdat men meestal de wegen gewoon om de bergen heen legt. Het uitzicht vanaf de tunnel is ook prachtig. Dan rijden we door en al snel stijgt de weg snel. Uiteindelijk zien we sneeuw tussen de bomen liggen en wordt het aantal bomen steeds kleiner. Pas als we boven op Glacier Point zijn aangekomen doen we de auto open. Het is hier ongelooflijk koud! Gelukkig hebben we warme kleding meegenomen in de auto, maar eigenlijk had een extra winterjas niet overbodig geweest!

Glacier Point is prachtig! De uitzichten zijn niet te beschrijven, het is echt fantastisch. Zo ver het oog kan zien oneindige bergen, bossen en watervallen en daarachter besneeuwde bergtoppen. Helaas niet met een knalblauwe lucht erboven, daardoor voelt het extra koud aan boven op de berg. We blijven toch zeker een uur rondkijken en genieten van het uitzicht. Ook hebben we lol om een soort eekhoorntjes die telkens komen bedelen maar van ons niets te eten krijgen.

Als we bijna bevroren zijn gaan we weer terug naar de auto en rijden we de berg weer af. In Yosemite Valley liggen een paar campgrounds en hier is vast een restaurantje te vinden. Je rijdt hier echt tussen de bergen, de vallei is niet zo breed. Het is hier wel ontzettend druk, alle wegen in het park komen hierop uit. Uiteindelijk vinden we een parkeerplaats en lopen we naar het dichtstbijzijnde restaurant. Dit is een soort wegrestaurant: een grote zaal met daarnaast een buffet waar je zelf eten kunt kiezen en afrekenen. Voor ons is het prima, we eten lekkere steaks en spare ribs met frietjes en salade van de salade bar. Tijdens het eten maken we een keuze uit de verschillende wandelingen, we kiezen voor de Lower Yosemite Fall trail. Daarna willen we nog naar de Bridalveil Fall lopen, die ligt langs de weg waar we toch naar toe moeten voor het hotel.

De Yosemite Fall trail kan je eigenlijk geen trail noemen. Het is dan wel een wandeling, maar je loopt met heel veel mensen over een brede geasfalteerde weg naar de waterval. De waterval is wel mooi, maar er is duidelijk nog niet zoveel smeltwater. Als we op de terugweg nog een stukje door de vallei wandelen, zien we de Yosemite Upper Fall en een heel klein stukje van de Lower Fall, het plaatje is hiervandaan vele malen mooier dan tussen de toeristen. We ploffen neer in het gras en blijven nog een tijdje van laag in de vallei naar hoog in de bergen kijken. Er zijn geen bergbeklimmers te zien op Half Dome, een populaire vlakke berg die veel beklommen wordt.

Als we uiteindelijk bij de Bridalveil Fall aankomen is de zon al achter de bergen verdwenen. Hierdoor wordt het erg koud, maar verdwijnt ook het mooie licht. De waterval maakt dan ook weinig indruk op ons en na een korte blik gaan we weer naar de auto. We rijden weer naar het hotel, waar we nog wat rondkijken in de souvenir winkel en dan redelijk vroeg aan tafel gaan. Vooral de salade bar is hier werkelijk fantastisch, alles wat je maar kan bedenken om in je salade te gooien is aanwezig. Een kleine steak erbij en onze buik zit weer lekker vol! We gaan vanvond vroeg naar bed, morgen wacht ons weer een lange reisdag.

Dag 6. Door de bergen

Vandaag reizen we verder naar het oosten. We kunnen vanaf 7 uur terecht bij het ontbijtbuffet en zijn dan ook de eersten. De koffie is nog niet klaar, maar we eten alvast een donut en een pannenkoekje en gaan dan op pad. Eerst rijden we weer een stukje terug door Yosemite Valley en dan slaan we linksaf de Tioga Road op. Het is niet zo lekker weer, het sneeuwt af en toe en de zon is niet te vinden. De weg gaat redelijk snel weer omhoog en dan rijden we de sneeuw in. De weg is prima, maar langs de weg liggen nog hele stukken sneeuw tussen de bomen. Ook de zogenoemde 'meadows' zijn allemaal nog gesloten, de weides

liggen nog helemaal onder de sneeuw. De wandelpaden zijn allemaal afgesloten, helaas kunnen we dus nergens naar een bergmeer lopen. En voor ons nogal jammer: er is nergens een restaurantje geopend dus die koffie hebben we nog steeds niet binnen. We genieten wel van de prachtige uitzichtpunten langs de kant van de weg. Bovenop de pas ligt echt nog een berg sneeuw, natuurlijk moeten we even een paar sneeuwballen naar elkaar gooien. Na het officiële hoogste punt dalen we weer snel en dan rijden we direct door naar een restaurantje waar we genieten van een heerlijk bakje koffie en dan ook meteen maar van een lunch.

Vanuit het restaurant hebben we uitzicht op Mono Lake, een zout meer. Doordat we in Yosemite National Park nergens konden wandelen, hebben we de route wel heel snel afgelegd. We besluiten te gaan kijken bij het Mono Basin National Forest, waar de zoutkristallen bijzondere pilaren hebben gevormd. Het is overigens al heel bijzonder om een zout meer te vinden, zo ver van de zee. Het is een klein stukje wandelen van de auto naar de rand van het meer. Hier kijken we rond bij de verschillende 'tufa's', de zoutpilaren. Het meer met de dreigende lucht en de bijzondere pilaren maakt het een prachtig plaatje.

We overnachten vandaag in Mammoth Lake, een ski-oord in de bergen. Vanaf Mono Lake is het nog maar een uurtje rijden. Een paar kilometer voor Mammoth Lake worden de wegen steeds slechter en uiteindelijk rijden we over een off road weggetje, waar tomtom af en toe de weg niet kent. We hebben de optie 'onverharde wegen uitsluiten' nog niet aangevinkt, dus rijden we nu de kortste, maar vast niet de snelste route, over de bergweggetjes. Het is wel weer een mooie route, dwars door de bergen. Uiteindelijk komen we weer bij een asfaltweg uit en dan is het niet ver meer naar het hotel Alpenhof Lodge. Het hotel doet zijn naam eer aan, het is alsof we bij een Oostenrijks wintersporthotel zijn aangekomen. Met een grote klok en punttoren zou je haast denken dat je op skivakantie bent.

Het bijzondere aan Mammoth Lakes is dat er veel warmte uit de grond naar het oppervlak komt. Hiermee worden de wegen sneeuw- en ijsvrij gehouden, maar kun je ook genieten van een stinkend maar warm zwembad bij het hotel. Dit ligt praktisch op de parkeerplaats, maar is toch leuk. Wij checken in en gaan dan weer op pad. In de buurt is een wandelgebied waar ook diverse warm water bronnen zijn, daar gaan we een kijkje nemen. De wandeling is best grappig, er stroomt een beekje vanuit de bergen en op verschillende plaatsen langs het beekje zijn warm water bronnen. Hier zie je knalblauw water en de mooiste kleuren van de mineralen uit de aarde. Alle bronnen stromen in het beekje verder, waarvan het water toch nog erg koud is.

Als we een uurtje hebben rondgekeken gaan we weer naar het hotel, waar we onze badkleding aantrekken en met zicht op de sneeuw in het warme zwembad springen. Het is heerlijk, het vriest buiten, maar het water is lekker warm. Helemaal opgefrist kleden we ons even later weer aan en dan gaan we uit eten. Op advies van een hotelmedewerker gaan we naar een grillrestaurant, vlakbij het hotel. Voor de eerste keer deze vakantie valt het diner een beetje tegen. Misschien beginnen we genoeg te krijgen van de steaks, maar deze - vrij prijzige - exemplaren smaken ons niet zo goed. Daarbij is de bediening dramatisch en dus gaan we maar weer snel weg als we ons hoofdgerecht op hebben. In het hotel is een gezellige bar met pooltafels, daar vermaken we ons nog een paar uur voordat we gaan slapen.

Dag 7. Van kou naar hitte
Vandaag slapen we uit. Nou ja, we zijn toch rond 8 uur wakker, maar we doen rustig aan. We hebben vandaag geen lange route gepland staan en gisteravond was het later dan alle andere avonden. We staan nog even met iemand van het hotel te praten, die ons vraagt hoe wij eigenlijk vanuit Yosemite hierheen zijn gekomen. Blijkt dat in verband met de sneeuwval van gisterochtend, aan het einde van de middag de Tioga pas weer is afgesloten. Hebben wij even mazzal gehad, dat heeft ons heel wat kilometers omrijden gescheeld! Bij het hotel is het ontbijt weer erg duur, dus we gaan naar Paul Schat's Bakery, een zeer bekende broodjeswinkel in het dorp. De broodjes smaken echt lekker en we nemen ook meteen wat mee voor onderweg.

Terwijl we de sneeuw die 's nachts is gevallen van de auto vegen, praten we over 'Furnace Creek', het hotel voor de komende nacht. Nu vriest het, vanmiddag arriveren we in Death Valley, de allerheetste plek in de VS. En dat met slechts 3 1/2 uur reistijd. Vanuit Mammoth Lake rijden we dan ook heel snel de bergen uit, we dalen heel hard. Daarmee stijgt de temperatuur flink en als we bij Bishop aankomen wordt het al lekker warm buiten. De route naar Death Valley is daarna ontzettend saai, het is vlak en er is eigenlijk niets te zien. Dit verandert als we de snelweg naar Death Valley opdraaien. De uitzichten zijn heel bijzonder en we zien weer veel heuvels. Death Valley ligt als een diepe vallei tussen verschillende bergen in. In tegenstelling tot Yosemite zien we hier helemaal geen begroeiing, maar alleen aarde in allerlei kleuren. Ergens bij een uitzichtpunt stappen we uit de auto en eten we onze meegebrachte lunch. Het is hier wel lekker warm, maar absoluut niet zo heet als we hadden verwacht. Het is dan ook helemaal niet zonnig.

Rond een uur of 1 komen we aan bij Furnace Creek Ranch, het hotel. Hier is een complete ranch, inclusief golfbaan, midden in Death Valley. Er liggen dan ook flinke beregeningssystemen en evengoed ziet het gras niet echt mooi groen. Als wij zijn ingecheckt gaan we even op de balkons zitten. We lezen de informatie over het park en verbazen ons als we zien dat er gemiddeld slechts een paar millimeter regen per jaar valt. Precies op dat moment begint het te druppelen, die regen valt dus nu! Even later is het weer droog, maar het blijft bewolkt. Hierdoor is het misschien 30° Celsius, niet warmer. Ideaal, zo kunnen we nog wel wat gaan

doen in plaats van vluchten voor de hitte.

We stappen weer in de auto en rijden verder naar Badwater Basin, het laagste punt van Death Valley. Hier sta je 856 meter onder zeeniveau, bizar! Het is hier lekker warm, maar in een shirtje en korte broek goed te doen. We kijken wat rond bij de zoutkristallen en rijden dan verder naar een parkeerplaats waar je op de zoutkristallen kunt lopen. Natuurlijk is dit officieel niet de bedoeling, maar wij kijken net als alle andere toeristen even rond.

Omdat het nog vroeg in de middag is en de temperatuur het toe laat, besluiten we een korte wandeling te maken. We kiezen voor de Desolation Canyon trail. Na de zoveelste waarschuwing voor uitdroging en de hitte worden we er een beetje melig van, we hebben het helemaal niet zo warm! In de canyon is het zelfs lekker fris, met een windje en de schaduw. De canyon is erg mooi, we wandelen er door en de mannen klimmen hier en daar naar boven. Er zijn natuurlijke bruggen en een soort grotten ontstaan door de erosie. De wandeling eindigt bij een droge waterval, die inderdaad helemaal droog is. Wij wandelen dan terug en gaan naar het hotel om nog even in het
zwembad te duiken.

Na het zwemmen eten we in één van de restaurants bij de lodge, waar ons weer een heerlijke salade bar wacht. Ook de steaks smaken hier prima. Nog iedere keer verbazen we ons over de snelheid van het eten, als je een voor-, hoofd- en nagerecht bestelt, kun je nog binnen een half uur weer buiten staan. En dan laten we de frietjes al dubbel bakken, anders krijg je een soort rauwe aardappelreepjes op je bord. Ook de grote glazen bier en fris wennen nog niet echt. Het bier is dood en het fris warm voordat je het op hebt...

Als we weer naar buiten lopen is het nog steeds boven de 25° Celsius. We besluiten om nog maar even te gaan zwemmen, lekker fris. Als het echt donker begint te worden en de vleermuizen over het zwembad vliegen, houden we het voor gezien. Gelukkig hebben alle kamers hier airco, anders was er van slapen weinig gekomen.

Dag 8. Viva Las Vegas!
Vandaag vertrekken we alweer uit Death Valley en staat ons een kort ritje naar Las Vegas te wachten. Voor ons een soort verplichte tussenstop op weg naar de nationale parken Zion, Bryce en Capitol Reef. We rijden eerst nog een mooie route door Death Valley, langs rotsen in heel veel verschillende pasteltinten. Death Valley is wel een heel bijzonder stukje aarde, leuk om dit eens gezien te hebben. Toch zijn we blij dat het niet zo heel heet was, zodat we nog heel wat hebben kunnen doen en zien zonder bang te zijn voor uitdrogingsverschijnselen.

Vlak voor de stadsgrenzen van Las Vegas ligt een natuurgebiedje dat Red Rock Canyon heet. Wij gaan hier een route rijden en even kijken bij het bezoekerscentrum. Het is niet heel bijzonder, maar wel leuk om wat cactussen en een knalrood stuk berg te zien. Nog voor de middag rijden we via Interstate Highway 15 de stad binnen. Op de radio klinkt Viva Las Vegas en plotseling zien we de hotels die we kennen van film en televisie. Hotel New York, MGM Grand en Excalibur zien we al vanaf de snelweg.

Ons hotel ligt niet aan de Strip, maar vlak achter de MGM Grand. Toen we de vakantie boekten waren de hotels op de Strip onbetaalbaar, dus kozen we voor America's Best Value Inn, een soort goedkoop motel net achter de mooie gigantische hotels. We komen hier toch alleen maar om te slapen en Las Vegas vinden we vast niet zo leuk... Hoe anders denken we er een paar uur later over. We zetten de auto bij het hotel, de bagage in de kamers en dan gaan we op zoek naar een lunch. Die vinden we in de MGM Grand, waar we ons ook verbazen over het leeuwenverblijf. In de weerspiegeling van het glas zie je de

gokautomaten, bizar. De hele middag lopen we rond in hotels, waar restaurants, winkelcentra, hotelrecepties en gokhallen elkaar afwisselen. Las Vegas is gek, druk, chaotisch maar wel heel erg leuk! We verbazen ons in de gigantische M&M's winkel en de Disney shop in Planet Hollywood, maar nog meer in het prachtige

Venetian hotel.

We winkelen bij de Ferrari winkel en dineren langs één van de nagemaakte grachten in het Venetian hotel. De gondels gaan af en

aan en natuurlijk informeren we even wat een tochtje in zo'n gondel met een vals zingende gondelier kost. Met z'n vieren toch snel al 80$ voor een kwartier, belachelijk! We wandelen weer naar buiten en kijken aan de overkant bij Treasure Island naar een stukje van de piratenshow. Maar het mooist vinden we toch echt de gigantische watershow in het meer voor het Bellagio. We kennen allemaal de film Ocean's Eleven, die eindigt voor het Bellagio hotel met op de achtergrond de fonteinen. Nou daar staan we dan, tussen honderden andere toeristen.

Kippenvel, zo mooi met het nummer "This kiss" van Shania Twain op de achtergrond en toch ook wel met het verschrikkelijk patriottische nummer "God bless the USA" van Lee Greenwood. We lopen rustig aan weer terug richting ons hotel, waar we toch pas tegen 1 uur aankomen. We duiken meteen in bed, morgen weer een lange dag voor de boeg!

Dag 9. Via Zion naar Bryce - veel rode rotsen!
Vandaag verlaten we Las Vegas alweer vroeg, we balen hier toch wel van. We hadden ons zeker nog een dag prima kunnen vermaken in Las Vegas, volledig tegen de verwachting in. De gekkigheid van mensen, de drukte, fantastisch. Maar nu rijden we de stad uit, voordat we echt de bewoonde wereld verlaten ontbijten we bij een Denny's. Dit is een restaurant waar je de hele dag terecht kunt en waar het ontbijt ook met friet wordt geserveerd. Lekker stevig ontbijtje dus! Vervolgens rijden we in één keer door naar Zion National Park, zo'n twee uur verder. De weg is weer ontzettend saai, vlak en dor. Rondom Las Vegas staat het vol met reclameborden maar dit wordt snel minder. Kilometers lang rijden we over een rechte weg, totdat we bij het stadje Hurricane de bergen in rijden. Hier is het nog steeds droog, maar we zien hier en daar al bossen. Zion NP staat bekend om het prachtige rode gebergte, wat er in combinatie met de groene bossen prachtig uitziet. We kijken wat rond bij het visitors center, waar helaas weinig te doen is. Er is ook geen restaurantje en dus stappen we maar weer in de auto.

Als je Zion NP in wilt, moet je met een shuttle bus. Wij kiezen ervoor om door te rijden, we moeten voor het donker in Bryce Canyon NP aankomen. De doorgaande weg loopt door Zion NP en zo krijgen we toch nog veel mee van de schoonheid van het park. In het park loopt de doorgaande weg door een lange tunnel, wat je verder nauwelijks ziet in de VS. De tunnel is ook helemaal niet verlicht en daardoor is het best een vreemde ervaring. Direct na de tunnel is een parkeerplaats en daar stoppen we om een korte wandeling te maken. We wandelen naar een uitzichtpunt, dit is weer prachtig! De wandeling is ook leuk, nu eens niet over asfalt maar over vlonders en rood gesteente. We hebben wat eten en drinken meegenomen en zitten daarmee lekker een tijdje van het uitzicht te genieten. Dan wandelen we rustig weer terug en gaan we verder richting Bryce Canyon NP.

Het is nog bijna twee uur rijden naar Bryce Canyon en deze route is prachtig. We rijden voornamelijk door zogenaamde 'bad lands', oftewel onbegaanbaar gebergte waar helemaal niets groeit. Door erosie zijn hele bijzondere vormen ontstaan. De kleuren van het gesteente versterken het plaatje en met af en toe een paar groene naaldbomen en een blauwe lucht erachter is het beeld compleet en prachtig. Als we bij Bryce Canyon aankomen gaan we eerst het park in. Het begint al te schemeren als we bij Sunset Viewpoint aankomen, dit is volgens de National Geographic gids dé plaats om van de zonsondergang te genieten.

Het plaatje is ontzettend bijzonder, de rotsformaties, hoodoos genaamd, zien er bizar maar prachtig uit. Maar de zonsondergang is nou niet echt een hoogtepunt, de zon gaat aan de verkeerde kant onder. Misschien hebben ze bij National Geographic de zonsopgang bedoeld? We laten het er nu maar bij en gaan naar het hotel Bryce View Lodge, aan de rand van het nationale park. Het hotel is helemaal prima en aan de overkant is een goed restaurant waar we heerlijk eten. We gaan op tijd naar bed, ik wil morgenochtend Sunset Viewpoint wel eens zien bij zonsondergang. We informeren hoe laat dat is en besluiten om half 6 de wekker te zetten. Christiaan en ik gaan zeker, het is nog even afwachten of Jeroen en Laura ook meegaan maar dat zien we dan wel.

Dag 10. Nog meer rode stenen
We staan om kwart voor 6 met de auto voor de kamer van Jeroen en Laura. Jeroen besluit mee te gaan en komt naar buiten, Laura blijft lekker warm in haar bedje liggen. Het vriest als we op pad gaan, het is vannacht ontzettend afgekoeld. Dit is te zien aan het grasveld en de planten en bomen eromheen, het water van het beregeningssysteem is bevroren en het lijkt alsof er rijp hangt, maar dit is dus vrij plaatselijk. Als we bij het uitzichtpunt aankomen is er nog niemand, het is ook nog vrij donker. Die zon komt voorlopig nog niet op... Gelukkig is het wel prachtig weer, met een strak blauwe lucht boven ons wachten we op wat komen gaat.

Sunset Viewpoint is zeker een toplocatie bij de opkomende zon. Beetje bij beetje worden de hoodoos verlicht door de zon, waardoor mooie schaduwen ontstaan. We maken veel foto's en genieten van het uitzicht, maar na ruim een uur zijn we toch echt bijna bevroren en gaan we weer terug naar het hotel. We ontbijten in het restaurant van gisteravond en dan pakken we de koffers weer in. Voordat we verder rijden, bezoeken we nog een paar uitzichtpunten verderop in het nationale park. Overal staan hoodoos in verschillende tinten rood-bruin, in de meest bijzondere vormen. Ook hier zorgt het rood in combinatie met het groen van de

bomen en de blauwe lucht voor prachtige plaatjes. Bij een van de laatste uitzichtpunten die we bezoeken zitten een aantal eekhoorntjes in de bomen. Ze rennen in het rond en af en toe komt er een eekhoorn met een hapje eten in het zonnetje zitten.

Als we genoeg hoodoos en eekhoorntjes hebben gezien gaan we weer verder. We rijden Bryce Canyon uit en slaan rechtsaf richting Capitol Reef. De hele route is een Scenic Byway, een toeristische mooie route. We rijden continu door de 'bad lands', met prachtige

uitzichtpunten die mij niet gaan vervelen. Christiaan raakt er wel een beetje op uitgekeken, we hebben toch duidelijk een verschillende gedachte bij mooie natuur. We lunchen in een traditionele hamburgertent waar je de hamburger dus onmogelijk op een beschaafde manier kunt opeten. We wandelen nog even rond in het spookstadje waar helaas geen werkend tankstation is te vinden. We rijden een stuk om voor de benzine die we echt nodig hebben en dan rijden we al snel het nationale park binnen. Capitol Reef heeft als belangrijkste bezienswaardigheid een 160 kilometer lange wand die als het ware uit de grond omhoog is gekomen. Je kunt in de wand de verschillende soorten
gesteenten zien. Verder zijn er meer bijzondere
rotsformaties en canyons te zien.

We bezoeken het visitors center en kijken wat rond bij een paar bijzondere rotsformaties. De Goosenecks Trail is wel een leuke wandeling naar een uitzichtpuntje bij een beekje. Ook de Burr Trail, een onverharde weg die we met de auto rondrijden, is wel de moeite waard. Maar uiteindelijk gaan, hoe mooi ze ook zijn, ook rode gebergtes vervelen. De vormen en kleuren zijn wel mooi, maar uiteindelijk moet ik Christiaan gelijk geven dat er toch wel erg weinig dieren leven en dat het allemaal erg statisch is. We zijn rond een uur of vier bij het hotel, waar we lekker relaxed in de kamer chillen tot we om zeven uur gaan eten.

We slapen en dineren in het Best Western in Torrey, net naast het nationale park. Het is een typisch Amerikaans motel, geen sfeer, geen vriendelijke bediening en het restaurant doet nog het meeste denken aan een eetzaal in een verpleeghuis. Niet echt ons ding. Na het eten vertrekken we dan ook weer snel naar onze hotelkamer waar we nog een tijdje televisie kijken voor we weer gaan slapen.

Dag 11. Nog veel meer rode stenen... en indianen
Vandaag gaat de rit over de I95, die staat bekend als een van de mooiste routes van de VS. De weg loopt dwars door een verlaten gebied, we zien nauwelijks bewoonde wereld rondom de 300 kilometer die we vandaag rijden. Wat we wel zien zijn rode stenen, maar ook een wit gebergte in bizarre ronde vormen, een bijna leegstaand meer en een gigantische afgrond. Bij diverse uitzichtpunten stoppen we om te kijken naar de bizarre wereld om ons heen. Vandaag overnachten we in Monument Valley en hoe dichter we

bij het indianenreservaat komen, hoe roder de aarde weer wordt. We hebben er weinig voorstellingen bij, misschien een paar indianen te paard? Of een totempaal? Wat we niet verwachten zijn de rijen souvenirverkopers bij de uitzichtpunten als we dichter bij Monument Valley komen. Zijn indianen zo commercieel?

Ook het gebied van Monument Valley voldoet niet helemaal aan onze verwachtingen. We herkennen natuurlijk wel de bizarre pilaren die we kennen uit films en sigarettenreclames. Maar wat je daarin niet zag

waren de ontelbare lege bierflesjes die werkelijk overal liggen. De indianen schijnen een alcoholprobleem te hebben en dat is duidelijk zichtbaar. We rijden een rondje door het gebied, kijken toch maar wat rond bij een souvenirwinkel en checken in bij een te slecht hotel. Het is ontzettend eenvoudig en er is geen restaurant in de omgeving. Hiervoor moeten we nog een flink stuk rijden. Dan eten we wel met uitzicht op de opvallendste pilaren en ja hoor, hier zien we ook een paard.

Dag 12. Naar de canyons

Na de desillusie die Monument Valley voor ons is geworden, reizen we verder richting de Grand Canyon. Eerst willen we nog naar Antelope Canyon, een soort grottenstelsel waar de erosie voor bizarre vormen in een gebergte heeft gezorgd. Ik heb hierover veel gelezen en begrepen dat je, als je met redelijk professionele foto apparatuur aankomt, je jezelf het beste als fotograaf kunt aanmelden. Dus het statief gaat mee, de tassen vol met materialen lijken op nog meer foto apparatuur en ik vraag hoeveel tijd fotografen in de canyon krijgen. Mijn Engels is spontaan niet zo goed meer, maar het lukt wel. We betalen een forse entreesom en dan brengt een van de indianen ons naar de toegangstrap. Het voordeel is dat we nu naar de ingang van de canyon worden gebracht en dan niet met een groep mee hoeven maar zelf op ons gemak door de canyon kunnen wandelen.

Antelope Canyon vind ik fantastisch. Het is er zo bizar mooi! De vormen zijn gek, alsof er een beeldhouwer is langs geweest. De kleuren werken ook nog mee, het geheel ziet er prachtig warm en zacht uit. Dat de stenen best hard zijn merk ik als ik iets te snel langs een paar keien loop en op m'n knieën val. Ik moet natuurlijk wel m'n fototoestel redden... die overigens helemaal niet zo professioneel is. Het fotograferen in de smalle ruimtes valt ook niet mee! Als ik een foto van onszelf probeer te maken, zien we allemaal net zo rood als de omgeving, ook bijzonder! Na ruim een uur door de canyon te hebben gewandeld, vinden we het weer mooi geweest en lopen we via een ladder bovenlangs terug.

Onze volgende stop is bij de Horseshoe Bend, de eerste keer dat we de Colorado rivier van dichtbij bekijken. Vanaf de parkeerplaats is het nog een flinke klim de heuvel op en dan wandelen we rustig naar beneden tot het uitzichtpunt. De Colorado rivier vormt hier een bocht in de vorm van een hoefijzer en ziet er door het bijna stilstaande water erg kleurrijk uit. De kleine bootjes op het water geven ons een gevoel van de breedte van de rivier, het lijkt een beekje maar is toch een best brede rivier. De weg terug is nog zwaarder, nu lopen we in de volle zon de heuvel op. Bij de auto komen we eerst even bij en dan gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch. We zijn nog steeds in indianengebied en beginnen ons steeds meer te irriteren aan de commerciële activiteiten van die mensen. Werkelijk overal kun je troep kopen en staan ze direct naast je auto als je uitstapt. Als we na de lunch bij het eerste uitzichtpunt over de Grand Canyon zelfs toegang moeten betalen, zijn we helemaal klaar met ze en rijden we weer weg. We komen vast nog wel meer uitzichtpunten tegen.

Natuurlijk zijn er volop uitzichtpunten als we eenmaal het Grand Canyon National Park inrijden. We stoppen bij diverse punten en verbazen ons over de gigantische oppervlakte van de canyon. Inderdaad groot! We rijden door naar de Grand Canyon Red Feather Lodge waar we overnachten. Dit hotel is prima, het ligt in het dorpje waar alle toeristische activiteiten rondom de zuidelijke kant van de Grand Canyon samenkomen. Na het inchecken gaan we weer naar de rand van de canyon om te kijken naar de zonsondergang, maar die is niet echt spectaculair. We eten iets in een veel te duur restaurant en na nog een drankje gaan we weer terug naar het hotel.

Dag 13. Vliegen over de canyon
Vandaag is het zover, we gaan vliegen over de Grand Canyon! Al bij het boeken van de reis hebben we een reservering gemaakt voor een helicoptervlucht. Na het ontbijt rijden we naar het vliegveldje bij het dorp. Hier krijgen we een veiligheidsvideo te zien, worden we gewogen en wachten we tot we worden opgeroepen om naar een helicopter te gaan. We mogen met z'n vieren in één helicopter. De lichtste van ons vier mag voorin en we worden allevier gecheckt als we de gordels om hebben. Laura en ik hebben nog nooit in een helicopter gevlogen, dus we vinden het hele circus eromheen al interessant. Als we eindelijk opstijgen is het wel even een gek gevoel, maar dan gaan we volle vaart vooruit en is het prima. We kunnen de raampjes open houden, vliegen vlak boven de bomen en verbazen ons over de uitgestrektheid van het bos. We dachten toch echt vlakbij de canyon te zijn, maar we zien er helemaal niets van.

Plotseling verschijnt de scheur in de aarde in ons zicht en dan is ook snel de grootsheid van de Grand Canyon zichtbaar. Het landschap is zo extreem, heel erg mooi! Vanuit de lucht ziet de Grand Canyon er veel indrukwekkender uit dan vanaf alle uitzichtpunten bij elkaar. We zien de Colorado rivier verschillende bochten maken, met daarnaast de steile hellingen van honderden meters hoog. De vele kleuren rood in de wanden maken het plaatje af. We vliegen een stukje door de canyon en dan gaan we alweer terug richting het vliegtuig. Alles bij elkaar hebben we misschien drie kwartier in de helicopter gezeten, waarvan een kwartier boven de Grand Canyon, maar het was het
dubbel en dwars waard.

Snel staan we weer op de grond en natuurlijk gaan we nog even op de foto voor de helicopter. Binnen is een koffiewinkeltje waar we nog wat drinken en eten en dan staat ons weer een lange rit te wachten. Vandaag rijden we door naar Sedona, een plaatsje ten zuiden van de Grand Canyon. We rijden door Flagstaff, langs de Route 66 en dan door een natuurgebied naar Sedona, dat bekend staat als de 'groene vallei'. In vergelijking met alle 'bad lands' die we gezien hebben, is het gebied inderdaad erg groen. Vlak voor het dorpje stoppen we bij een soort markt, waar we een half uurtje rond wandelen. Dan gaan we naar het centrum van het stadje, waar we een late lunch scoren en een paar cowboy-hoeden. Eindelijk een leuke souvenirwinkel!

Na de lunch rijden we door naar het hotel, Sedona Super 8 Motel. Een heel simpel, typisch Amerikaans motel, maar wel helemaal prima. Er is zelfs een zwembad bij! Het is hier bloedheet, dus we brengen snel de koffers naar de kamer en trekken onze zwemkleding aan. De mannen springen met een bal in het zwembad, Laura en ik gaan lekker in de schaduw zitten met een boek. Relax! Na een uurtje merk ik de uitslag op die zich over mijn armen heeft verspreid. Het zal wel warmte uitslag zijn, maar het voelt niet fijn. Laura en ik rijden naar een Walgreens drogist, wat is Amerika dan ook fijn. Ik krijg direct een tube zalf en pilletjes mee en na twee dagen heb ik nergens meer last van. We kopen ook meteen wat wasmiddel, we zullen toch echt wat kleding moeten wassen en dat kan prima in dit hotel. Als de badkamers volhangen met schone natte kleding, vertrekken wij weer naar het centrum. We dineren in een leuk restaurant en wandelen nog even langs een beekje. Het blijft warm, de hele nacht door.

Dag 14. Met de trein
Thuis hebben we er een bloedhekel aan, maar hier vinden we het wel een grappig idee: een treinritje door een natuurgebied. Nadat we heerlijk rustig wakker zijn geworden, rijden we naar het dorpje Clarkdale, naast het Jerome State Historic Park. In Clarkdale zoeken we eerst een restaurantje op voor een ontbijtje, wat nog een uitdaging is. Uiteindelijk vinden we een restaurantje en dan is het voor de bediening al bijna lunchtijd. We kunnen dan ook kiezen wat we willen en eten er frietjes bij.

Na de brunch rijden we door naar het treinstationnetje. De trein wordt alleen nog voor toeristen gebruikt en vertrekt dan ook maar een paar keer per dag. We halen kaartjes en moeten nog een half uurtje wachten voor we aan boord kunnen. Het is hier ook weer bloedheet, maar gelukkig is er genoeg schaduw. De trein is lekker ouderwets, met diverse open en gesloten wagons. De trein rijdt in een rustig tempo door het natuurgebied, waar ook grotten zijn te zien die eeuwen geleden werden bewoond door indianen. Het is een heerlijk relaxed ritje en het is ook wel eens fijn om niet in een autogordel vast te zitten. We kletsen nog wat met andere mensen aan boord
en verbazen ons over de bizarre muziekkeuze. Ook
Lee Greenwood komt weer voorbij.

's Middags gaan we nog een rondje rijden in de buurt van Sedona. Je kunt mee met georganiseerde Jeep tours, maar we hebben zelf een 4WD en die willen we wel eens testen. Ik heb een weggetje uitgekozen die al snel niet meer geasfalteerd is. We rijden over een soort wasbordje en dat is zeker achterin de auto niet echt comfortabel. We stoppen dan ook eerder dan gepland en gaan weer terug naar het hotel. We halen de auto eens helemaal leeg, maken deze een beetje schoon en ruimen de gewassen kleding op. Na een duik in het zwembad gaan we er weer op uit voor een diner en daarna slapen we weer met het geluid van de airco op de achtergrond.

Dag 15. Route 66
Na de relaxte dagen in Sedona hebben we niet heel veel zin in de rit naar Palm Springs, zo'n 6 uur rijden. We besluiten er maar het beste van te maken en rijden eerst terug naar Route 66 voor een stukje cultuur langs deze weg. Bijna de gehele Route 66 is vervangen door de I40, maar bij het dorpje Seligman kunnen we nog een stukje officiële Route 66 bekijken. Het is dan ook een toeristische trekpleister met alleen maar oude auto's langs de kant van de weg, veel souvenirshops en een restaurantje waar we ontbijten. Na het bezoek aan Seligman rijden we in één keer door naar Lake Havasu. Rondom dit meer verwachten we wel wat toerisme, maar dat is er nauwelijks, het zal het seizoen wel niet zijn. Na lang zoeken vinden we op een industrieterrein een restaurantje waar we kunnen lunchen. Ook kopen we nog wat drinken voor in de auto, we moeten nog een stukje verder. Het is bizar om op de tomtom te zien dat je pas na 364 km rechtsaf hoeft en ook kilometers lang je stuur niet hoeft te bewegen. Je kunt rustig een boekje gaan lezen, zolang je stuur maar recht en de cruisecontrol op de maximum snelheid staat.

Aan het einde van de middag komen we eindelijk aan in Palm Springs. We rijden direct door naar het hotel waar we snel inchecken. De mannen liggen al heel snel weer in het zwembad en wij springen er dit keer maar achteraan. Ondanks dat de zon al ondergaat is het snikheet. Als we weer trek krijgen kleden we ons aan en wandelen het stadje in. Vanaf het hotel is het niet ver lopen naar een paar leuke restaurants. We kiezen er een uit waar twee ontzettende homo's de tent draaien. Het eten smaakt prima maar de bediening met hun rare maniertjes en lachjes zijn we na een paar uur toch echt wel zat. Helaas komen we geen gezellig barretje meer tegen als we terug lopen en daarom drinken we nog maar wat in het hotel, voordat we met de airco op full speed weer in bed duiken.

Dag 16. Shoppen
Vandaag rijden we weer verder naar Los Angeles, maar niet voordat we een van de outlet shopping malls in de buurt van Palm Springs hebben bezocht. We kiezen voor de Desert Hills Premium Outlet, waar Laura en ik ons ongetwijfeld de hele dag wel hadden kunnen vermaken. Maar helaas, na een paar winkels zijn de mannen er al klaar mee. We sturen hen weg en we krijgen twee uur de tijd voordat we weer doorrijden. Het lukt ons goed om binnen de gestelde tijd wat leuke kleren, schoenen en horloges te scoren. Uiteindelijk blijken ook de mannen zich prima te hebben vermaakt. We komen ze op straat weer tegen in de lelijkste tuinbroeken die we ooit hebben gezien. Die kostten dan ook niet meer dan een paar $ in de officiële Colombia winkel. Wij willen nog even langs de Levi store en dan hebben we het ook wel gezien. We eten en drinken nog wat bij de Starbucks en dan rijden we richting de grote stad.

Het is niet ver meer naar Los Angeles, dat eigenlijk bestaat uit een groot aantal voorsteden en geen bijzonder centrum heeft. De snelwegen zijn gigantisch, soms meer dan 10 banen breed, met afslagen naar links en rechts tegelijkertijd. Gelukkig ligt ons Sportsmen's Lodge Hotel in Studio City, aan de rand van de stad en hoeven we niet teveel afslagen te volgen. Tomtom doet zijn werk goed en zo is de middag nog niet voorbij als we bij het hotel arriveren. Ook hier duiken we snel in het zwembad om niet oververhit te raken. Het hotel is weer prima, al merk je hier duidelijk dat je tussen drukke wegen in een drukke stad zit. We blijven lekker lang bij het zwembad hangen, eten wat in het hotel en drinken daarna nog een paar borrels. Morgen is alweer onze laatste vakantiedag, dus we gaan nog even genieten van de vakantierust!

Dag 17. Hollywood
We doen 's morgens lekker rustig aan en rijden dan naar Malibu, waar we aan het strand willen brunchen. We rijden eerst langs het Baywatch strand, wat werkelijk helemaal niets voorstelt. Wat een desillusie, we rijden gewoon over een 4-baans weg direct langs het strand! Het weer werkt ook niet echt mee, het is redelijk bewolkt en er zijn dan ook geen badgasten te zien. Het dorpje Malibu stelt ook niet zoveel voor, maar er is gelukkig wel een straatje met verschillende restaurants. We betalen de hoofdprijs voor een kopje koffie op een terras en schrikken van de prijzen voor een sandwich. Hier worden alleen gezonde dingen geserveerd en je mag zelfs niet roken op het terras. Wij springen dus maar even over het hekje voor ons tafeltje, kunnen we in ieder geval nog onze spullen in de gaten houden. De sandwich is wel erg lekker!

In Malibu zijn een aantal leuke souvenirwinkeltjes dus we gaan nog even op zoek naar iets leuks. Dan hoeven we eigenlijk niets meer. De mannen willen wel naar het hotel, weer zwemmen, maar we besluiten toch om nog een paar toeristische highlights te bezoeken. We zijn nu toch in LA, dan kun je toch niet naar huis gaan zonder een glimp te hebben opgevangen van het Hollywood teken, de Walk of Fame, Beverly Hills 90210 en Rodeo Drive. Gelukkig staan alle vier de punten in de tomtom en zo staan we een half uurtje later midden in een woonwijk op een punt waar we inderdaad in de verte het Hollywood teken kunnen zien. Niet helemaal wat we ervan verwacht hadden maar goed, been there... De Walk of Fame maakt op ons ook niet zoveel indruk, we zien nauwelijks mensen op straat. Beverly Hills 90210 lijkt wel een gewone sjieke woonwijk zoals je wel meer ziet in de VS. Rodeo Drive is nog het leukste, vooral de auto's waar we tussen rijden trekken wel aandacht. Er rijdt echt een paar miljoen $ over de straat, met onze huurauto als goedkope wagen ertussen. Als we het lijstje hebben afgevinkt rijden we weer naar hotel. We zwemmen nog een paar uur en gaan dan uit eten bij een sjiek restaurant naast het hotel. Het eten is heerlijk, we kunnen lekker naar bijzondere mensen om ons heen kijken en maken er nog een gezellige lange laatste avond van.

Dag 18. Terugreis
We slapen vandaag lekker uit en ontbijten in het hotel. We pakken de koffers weer opnieuw in, maken de auto nog een beetje schoon en rijden dan naar het gigantische vliegveld van Los Angeles. We zijn ruim op tijd bij de incheckbalie en hangen nog wat rond op het vliegveld voordat onze vlucht naar Cincinnati vertrekt. We vliegen aan het begin van de middag en dankzij het ontzettend heldere weer kunnen we nog een paar uur genieten van het uitzicht uit het vliegtuigraampje. De VS heeft weer veel indruk op ons gemaakt, alles is zo groots en gigantisch. Een uurtje voor we verwachten te landen waarschuwt de piloot voor turbulentie door slecht weer. Dit horen we natuurlijk wel vaker, maar zo slecht als nu hebben we het weer nog niet meegemaakt in een vliegtuig. We zien de onweersbuien uit het raampje en tegen de tijd dat we in het donker landen in Cincinnati is het noodweer echt losgebarsten. Hierdoor vertrekt onze vlucht naar Amsterdam wat later dan gepland. Door het noodweer hebben veel mensen hun overstap waarschijnlijk niet kunnen halen, want we zitten in een bijna leeg vliegtuig. We hebben ieder een bank met 3 stoelen en kunnen lekker slapen terwijl we de Atlantische Oceaan oversteken. Als het weer licht wordt buiten vliegen we al boven Engeland en dan duurt het niet lang meer voordat we op Schiphol landen. Met duizenden foto's, uren film en heel veel mooie herinneringen komt onze mooie rondreis door het Zuid-Westen van de Verenigde Staten tot een einde.

Na afloop
Wat hebben we een prachtige reis gemaakt, wat hebben we ontzettend veel gezien en wat hebben we een lol gehad met z'n vieren. We hebben allemaal genoten van de vakantie, alhoewel we redelijk vermoeid weer thuis komen. We hebben ook ontzettend veel kilometers gereden, dit viel eigenlijk een beetje tegen. Urenlang met z'n vieren in een auto zitten is niet altijd bevorderlijk voor de sfeer. Achteraf gezien was het wel een beetje een haast-vakantie, te weinig rustdagen en teveel hotels die we na één nachtje weer verlieten. Ik snap nu wel waarom er op internet zoveel geschreven wordt over 'zelf je reis plannen'. We weten dit in ieder geval voor een volgende verre reis: voor ons is een verblijf van twee nachten op een locatie toch prettiger dan iedere dag door reizen. Wie weet maken we nog eens zo'n reis met z'n vieren. Vooral tijdens het uit eten gaan hebben we ontzettend gelachen.

Het hoogtepunt van de vakantie was toch wel de helicopter vlucht over de Grand Canyon, juist door er overheen te vliegen maakt dit National Park meer indruk op ons dan andere parken. Maar ook Yosemite NP vond ik fantastisch, je voelt je zo klein tussen de gigantische bergen. Natuurlijk maken we een vergelijk met Costa Rica, waar we vorig jaar met z'n tweeën onze eerste verre rondreis maakten. Hier wandelden we veel meer, terwijl je in de VS bijna alles vanuit de auto langs ziet komen. In Costa Rica genoten we ontzettend van al het leven onderweg, de vele dieren en bijzondere begroeiing. In het Zuid-Westen van de VS zie je vooral veel 'bad lands', statische gebergtes waar je hooguit een roofvogel of slangetje ziet. Het verschil is gigantisch! We gaan vast nog eens terug naar de VS. Dan staat voor mij een grote verrassing bovenaan het lijstje: Las Vegas!