Costa Rica 2010

In 2009 besloten we een reis te gaan plannen voor augustus/september 2010, naar Zuid-Afrika. In het voorjaar begint het toch te kriebelen, het duurt nog zolang voor we weer in een vliegtuig stappen! In een vrolijke bui bedenken we dat we met Pasen wel naar Costa Rica kunnen gaan. We mailen met onze favoriete lodge in Costa Rica, Casa Rio Blanco, en die heeft nog een cabina vrij met Pasen. We kunnen een week vrij nemen van het werk en met Goede Vrijdag erbij is dat voor ons net lang genoeg om de lange vlucht te maken.

De voorbereiding
Omdat de reis erg kort is, hoeven we niet veel voor te bereiden. We boeken tickets en huren een auto via Peter van Dos Palmas. Hij haalt ons op van de luchthaven en dan starten we met een nachtje Dos Palmas La Garita en rijden de volgende morgen door naar Casa Rio Blanco. Daar blijven we drie nachten. We zijn nog nooit in het noord-oostelijke deel van Costa Rica geweest en daar wil ik graag naar toe. Op internet vind ik een leuke lodge bij Boca Tapada en daar gaan we vanuit Casa Rio Blanco naar toe. Vanuit Boca Tapada rijden we weer terug naar Dos Palmas voor de terugvlucht op vrijdag.

Dag 1. De reis
Het reizen met standby tickets blijft toch altijd spannend. We vliegen naar Panama en van daaruit naar San José. De vlucht naar Panama is gelukkig niet volgeboekt, dus we gaan met een redelijk zeker gevoel naar Schiphol. Dit gevoel blijkt te kloppen en zo vliegen we op Goede Vrijdag naar Panama. Hier hebben we een paar uur om over te stappen op de vlucht naar San José. Ook voor deze vlucht zijn er stoelen vrij en we kunnen redelijk snel aan boord. We zitten helemaal voor in het vliegtuig, met lekker veel beenruimte. Precies op tijd vertrekken we van de gate maar dan gaat het helaas fout. Er schijnt een technisch probleem te zijn en we rijden terug naar de gate. Iedereen moet het vliegtuig weer uit. We bellen Peter van Dos Palmas maar even dat het wat later wordt... Uiteindelijk vertrekken we drie uur later dan gepland met een ander toestel. We komen pas heel laat in de avond aan in San José. Peter is er nog niet en we durven hem niet te bellen omdat dan het hele huis wakker wordt. We wachten een minuut of 20 en dan komt hij gelukkig aanrijden. Bij het hotel aangekomen duiken we snel in bed!

Dag 2. Weer naar Casa Rio Blanco
Na een prima ontbijtje en een bak koffie met Peter te hebben gedronken wordt onze auto afgeleverd. We hebben een eenvoudige Daihatsu Bego gehuurd, de goedkoopste 4WD die je in Costa Rica kunt huren. Voor ons helemaal prima! De bagage gaat achterin en dan gaan we op pad, eerst richting San José. Tijdens onze vorige 2 reizen zijn we volledig verdwaald op de ringweg van San José, we hopen dat dit nu beter gaat. Het is de zaterdag voor Pasen. Bij ons is dit geen bijzondere dag, maar in Costa Rica viert men de "Semana Santana", oftewel paasweek. Op zaterdag zijn er verschillende optochten en processies en natuurlijk komen we hier direct midden in. We rijden in een slakkengang La Garita uit naar de snelweg.

Bij Heredia willen we de route volgen naar Guapiles, maar helaas gaat het weer fout. We pakken toch weer de verkeerde weg, niet zo vreemd hoor want er staan bijna nergens bordjes. We komen in een mooi klein dorpje uit, waar uiteraard ook een grootse processie plaats vindt. We stoppen even bij een kerkje, het is toch wel bijzonder hoe jong en oud hier op z'n paasbest gekleed een grote etalagepop voortdraagt die ongetwijfeld Jezus moet voorstellen. De straat en de kerk zijn versierd, er is duidelijk veel tijd aan besteedt. Als de locals het kerkterrein op lopen, rijden wij weer verder.

Natuurlijk weten we na een half uurtje rondrijden snelweg 32 weer te vinden. Dit is de doorgaande weg van San José naar de Caribische kust. De weg voert direct na San José door het nationale park Braulio Carillo. De uitzichten zijn fantastisch en je rijdt afwisselend door een dicht woud of richting een weids uitzicht over het oosten van Costa Rica. Je kunt hier heel lang van genieten want de gemiddelde snelheid is lager dan 50 km/u door het vele vrachtverkeer dat vooral bergaf erg langzaam rijdt. Toch weer sneller dan verwacht rijden we het nationale park uit en dan zijn we ook al bijna in Guapiles.

Een van de redenen dat we Casa Rio Blanco Ecolodge zo leuk vinden is dat de eigenaren ontzettend lieve mensen zijn. Annette en Herbie hebben de lodge gekocht van een bioloog en onderhouden en draaien het nu zelf. Er zijn 4 cabina's, dus echt druk met mensen zal het hier nooit worden. De ecolodge ligt langs de Rio Blanco oftewel witte rivier. Als het hard heeft geregend in het binnenland dan stroomt het water hier zo wit als koffiemelk door de rivier. De cabina's staan boven aan de afgrond naar de rivier en vanaf de veranda kijk je zo in het bladerdak van de bomen die op de steile afgrond groeien. In de diepte zie je de rivier
stromen en daarboven is het alleen maar groen.
Met natuurlijk regelmatig prachtige dieren.

Het terrein van de lodge is vrij groot en er is een leuke wandeling gemaakt naar een zwemplaats in de rivier. Hier kun je heerlijk zwemmen in het ijskoude water maar vooral ook genieten van de prachtige natuur. Ook dit vinden wij prachtig aan Costa Rica: je hoeft helemaal niet te wandelen in een nationaal park om mooie natuur te zien, dit is altijd dichtbij. We worden weer met open armen ontvangen en krijgen dezelfde cabina aangewezen als de vorige twee keer. We gooien snel de koffers in het houten huisje en gaan genieten van het heerlijke uitzicht. 's Avonds eten we in de open keuken van de lodge en daarna gaan we nog even op zoek naar kikkertjes die we helaas niet vinden.

Dag 3. Relax!

Vandaag is voor ons de eerste echte vakantiedag, we hoeven helemaal niets! We ontbijten lekker relaxed, drinken nog een paar koppen koffie met Annette en Herbie en wandelen dan naar de zwemplaats van de lodge. Onderweg komen we rode blue jeans kikkertjes tegen, de kikkertjes zijn zo groot als een duimnagel met pootjes en erg snel. Verder zien we helaas geen dieren en we zijn al snel bij de rivier. Hier is verder helemaal niemand en we genieten van

de rust en de natuur.

Het water is ontzettend koud, dus zwemmen is aan mij hier niet besteed. Maar er is genoeg te zien, van de prachtige groene wand die de afgrond vormt van de rivier tot grote 'herons' die een visje uit het water komen halen. Als we trek beginnen te krijgen, wandelen en klauteren we weer naar boven. Op de terugweg zien we niet alleen nog veel meer blue jeans frogs, maar ook een slapende boomkikker

op een banananblad. Christiaan is er al voorbij gelopen als ik hem vanuit mijn ooghoek zie zitten. De kleuren vallen helemaal weg in de kleuren van de begroeiing. Wat een plaatje! We halen wat te eten in Guapiles en brengen de middag heel relaxed door op de veranda van onze cabina.

We zien in de bomen voor ons een paar leguanen voorbij kruipen en 

staan af en toe op om te zien of de luiaard al in beweging is gekomen die in een hoge boom naast het huis van Herbie en Annette zit. De luiaard doet zijn naam eer aan en we zien geen beweging in het dier. We eten vandaag niet bij Annette en Herbie maar rijden naar een Italiaans restaurantje langs de doorgaande weg bij Guapiles. Hier smaakt het eten ook prima en gelukkig is de weg 's avonds absoluut niet druk. Voor morgen hebben we meer activiteit op de planning staan, dus gaan we lekker op tijd naar ons bed.

Dag 4. Heliconia Island bezoeken

Vlak na onze eerste reis naar Costa Rica werd er een uitzending van "Ik vertrek..." uitgezonden. De Nederlandse Carolien en Henk werden daarin gevolgd en zij kochten een eilandje in Sarapiqui, waar ze zelf een hotel gingen opbouwen. Het ziet er schitterend uit, met een prachtig aangelegde tuin en een stuk jungle. Het hotel ligt ongeveer een half uur rijden vanaf Guapiles. Carolien biedt ook rondleidingen aan door de tuin en vandaag gaan we eens kijken of het eiland echt zo mooi is als het op televisie leek te zijn. We worden hartelijk ontvangen door Henk en Carolien en na een bak koffie gaan Christiaan en ik met Carolien op pad.

We zien bijna direct een keel billed tucan, de in mijn ogen mooiste vogel van Costa Rica. Zo gaaf! Het geluid is ook heel kenmerkend. Carolien is een fantastische gids, we vinden het al super dat we nu eens in het Nederland uitleg krijgen over wat we zien, maar ze leert ons ook nog eens heel veel over het gedrag van de dieren die we spotten. Bijvoorbeeld de vogels die allemaal op elkaar en op ons reageren, maar ook over de brulapen die hoog in de bomen zitten achter op het eiland. Als de apen willen dat je weg gaat, dan proberen ze op je te poepen. En wij maar denken dat ze brullen om ons weg te jagen...

Heliconia Island is in het echt nog veel mooier dan we hadden verwacht! We zien zoveel dieren op zo'n klein stukje land, terwijl het midden op de dag is en er dan meestal erg weinig activiteit is. Het lijkt ook wel of de dieren hier gewend zijn aan mensen met een fotocamera want het lukt zowaar om een paar mooie foto's te maken van dieren die anders altijd al wegspringen voordat ik m'n camera heb ingesteld. En als er geen dieren te zien zijn, dan is er op ieder plekje van het eiland wel een mooie boom of plant te zien. Niet alleen de prachtige heliconia's maar ook reizigerspalmen, irissen en heel veel ander moois. We zijn blij dat we hier zijn
gaan kijken en één ding is zeker: hier komen we
nog eens terug!

We lunchen op de terugweg naar Casa Rio Blanco en besluiten daarna nog een bezoek te brengen aan het nationale park Braulio Carillo. We zijn al een paar keer door dit prachtige regenwoud gereden van San José richting Caribische kust, maar uiteraard zijn hier ook wandelpaden aangelegd. Als we onze auto parkeren en ons inschrijven blijkt dat we de enige bezoekers van die middag zijn. Het pad is prima aangelegd en goed onderhouden, verdwalen is niet mogelijk. We verbazen ons er over dat we, ook al ligt de entree direct aan de snelweg, na een meter of 10 lopen de weg al niet echt meer horen. Dieper in het bos heb je helemaal het gevoel dat je in de middle of nowhere rondwandelt, je hoort alleen het geluid van de jungle. Het regenwoud is redelijk dicht begroeid en ondanks dat we verschillende dieren wel horen, weten we er maar weinig te spotten. We wandelen de route in een uurtje en rijden dan weer terug naar Casa Rio Blanco, waar we weer lekker met Annette en Herbie gaan eten.

Dag 5. Naar het noorden

Het is alweer tijd om afscheid te nemen van Casa Rio Blanco. We hebben er weer heerlijk geslapen en genoten van de natuur, maar we willen nog wat meer zien van Costa Rica. Nog één laatste rondje door de tuin, Herbie roept ons nog om een bijzondere trogon vogel te laten zien en dan is het echt tijd om te vertrekken. We rijden weer in de richting van Sarapiqui, naar het noorden. In Sarapiqui halen we wat geld en eten en drinken en dan rijden we door naar het noorden, richting de grens met Nicaragua.

Er loopt aan de Caribische kant van Costa Rica geen weg naar Nicaragua, je kunt dit land alleen in vanuit het westen van Costa Rica. De grens tussen Costa Rica en Nicaragua wordt voor een groot deel gevormd door de Rio San Juan rivier, die onder andere wordt gevoed door een rivier die ontstaat in de buurt van Boca Tapada. Vlakbij dit minidorpje ligt de Laguna del Lagarto lodge, waar wij hebben gereserveerd. Vanaf de doorgaande weg tussen Sarapiqui en de Arenal vulkaan is het nog 34 kilometer rijden over een ontzettend slechte weg. We hobbelen hier dus een uur over.

Als we aankomen bij de lodge krijgen we een prima houten huisje aangewezen, natuurlijk met veranda en relax stoelen. Hier kijken we uit over een klein meertje en daaromheen jungle. Achter de lodge ligt een groot primair regenwoud met kilometers wandelpaden. Wij besluiten om daar morgen te gaan kijken, vandaag lopen we een stuk langs het meertje en over het grasland bij de lodge. Zo zien we perfect de rand van het regenwoud en daarin onder andere een grote groep brulapen. In het meertje liggen een paar schildpadjes en overal zoemen kolibries voorbij. We blijven ons verbazen over dit land en over hoe veel moois er te zien is,
zelfs als er geen nationaal park in de buurt is.

Als we weer bij het huisje terug zijn, halen we een lekker koel drankje in het restaurant en gaan lekker op de veranda zitten. Als snel horen we het voor ons nu bekende geluid van de toekan, en het klinkt heel dichtbij! Voorzichtig kijk ik rond bij het huisje en ja hoor, de toekan zit gewoon in een boom bij ons huisje, op nog geen vijf meter afstand! Het is een kleinere vogel dan die we gister bij Heliconia Island zagen, maar het is wel een prachtig kleurrijk exemplaar! We kunnen nog net een paar foto's en een kort stukje film maken voordat de toekan ervandoor gaat, maar we zien hem later nog een paar keer rondom de lodge.

Het is rustig in de lodge, dit merken we ook met het diner. Er is nog één ander stel en een kleine familie met kinderen en de bediening heeft dus tijd genoeg voor ons. Het eten smaakt ons prima en daarna blijven we lekker nog even zitten met een kop koffie. We krijgen uitleg over de lodge, over de wandelingen door het regenwoud en over een boottocht die we kunnen maken. We reserveren deze voor morgen. Dan worden we opgehaald door één van de medewerkers van de lodge, we gaan op krokodillenjacht. In het meertje voor de lodge wonen diverse krokodillen en juist in het donker kun je die goed zien. Hij maakt er een beetje een show van, maar het is toch wel bijzonder om heel veel krokodillenogen vanuit het water naar je te zien kijken.

Als we weer naar het restaurant lopen keren we alle grote bladeren om, in de hoop kikkers te zien. De lodge-medewerker zegt dat hij ons wel een roodoogmakikikker kan laten zien, één van de mooiste en kleurrijkste kikkers van Costa Rica. Wij lopen achter hem aan richting het regenwoud, maar helaas blijkt het een kikker te zijn die hij in een terrarium heeft leven. Het is een prachtige kikker, maar we willen ze zo graag eens in het wild zien! We drinken nog wat in het restaurant, waar een ontzettend groot aantal gekko's zich heeft verzameld. Dan is het tijd om naar bed te gaan.  

Dag 6. Boottochtje naar Nicaragua

De volgende morgen worden we helaas wakker met het geluid van regen op ons dak. Ook al staat het begin van het regenseizoen in Costa Rica voor de deur, hier hadden we niet echt veel rekening mee gehouden. Het is nog vroeg en we hangen nog wat rond bij de cabina voordat we kunnen ontbijten. Zelfs de schattige papegaaitjes die hier veel rond vliegen zitten als een verzopen verenpakketje op een tak boven het meertje.

Ondanks de regen gaat de boottocht door en om een uur of negen stappen we aan boord van een motorbootje met een gids van de lodge. Hij vertelt ons het een en ander over de omgeving, dit blijkt een door boskap aangetast deel van Costa Rica te zijn. Langs de rivier is al het regenwoud weggekapt, met alle gevolgen van dien. Erosie, vuil water en een heel klein aantal dieren dat hier nog leeft. In de rivier drijven hier en daar nog boomstammen die onlangs zijn gekapt. We varen naar een dorpje aan de grens met Nicaragua, de Rio San Juan. Hier stappen we uit de boot en bekijken het dorpje, dat alleen per boot bereikbaar is. Onderweg vertelt hij hoe de dorpelingen hier voor hun eigen eten en andere benodigdheden zorgen, laat ons verschillende planten en bloemen ruiken en smeert ons nog een portie langoustines aan in een restaurantje. Die smaken overigens heerlijk!

Voordat we weer terugvaren naar de lodge, vaart de gids de boot de Rio San Juan op. Officieel mag dit niet, maar er is hier natuurlijk geen grensbewaking te bekennen. We kunnen goed het verschil zien tussen het ongerepte regenwoud aan de Nicaraguaanse kant van de rivier en de kaalgekapte grond aan de Costa Ricaanse kant. Dit hebben we nog niet eerder zo ervaren in Costa Rica. Als we terug zijn bij de lodge lunchen we met een smakelijke sandwich en dan gaan we weer lekker in onze stoelen op de veranda zitten. Het weer is opgeklaard en het is hier erg warm, dus we willen even niet actief zijn.

Een half uurtje later staat er een gids voor onze neus, we zouden toch met hem gaan wandelen in het regenwoud? We twijfelen flink, we hebben net ons eten op en zitten lekker te chillen in de hitte, maar ja, morgenochtend reizen we weer door. Als de gids vertelt dat we in het regenwoud zeker een aantal kikkertjes gaan zien, zijn we overgehaald. We trekken snel onze wandelschoenen aan en gaan op pad. Onze gids werkt een stagair in, die overigens ook al heel veel weet van het regenwoud. We hebben dus ieder onze eigen privé-gids en met z'n vieren wandelen we het bos in. Al na een paar meter merken we een groot temperatuursverschil, is er van zonneschijn niets meer te merken en lopen we in een donker regenwoud. Het bos is redelijk open, omdat er weinig bodembegroeiing is doordat het bladerdak ontzettend dik is. Wat er op de grond groeit zijn voornamelijk lage planten en varens en daar kijk je makkelijk overheen.  

Het is lekker nat in het regenwoud en we lopen regelmatig door modderplassen en blubber. We hebben een doel: een nest van groene ara's. De ara's zelf zijn al een paar dagen niet gezien, maar er zou een kans kunnen zijn dat we deze zeer zeldzame vogels tegenkomen. Groene ara's komen bijna niet meer voor in Costa Rica doordat ze in een heel specifieke boom hun nest bouwen en dat die bomen steeds minder voorkomen. Ondertussen speuren onze gidsen - en wij zelf natuurlijk ook - over de grond op zoek naar kikkertjes.

Het eerste kwartier zien we er geen één, maar dan zien we ook de één na de ander. Zo zien we heel mooie groen-zwarte kikkertjes met hele bijzondere tekeningen op hun rug. Ook de blue jeans kikker komt hier veel voor en er zijn zelfs een paar stukken wandelpad waar we moeten oppassen dat we niet bovenop de kikkertjes gaan staan. Deze zijn ook een stuk kleiner dan de kikkertjes bij Casa Rio Blanco, dus misschien zijn ze nog erg jong. Uiteindelijk bereiken we het nest van de ara's maar helaas, hier is geen activiteit te zien. Na een pauze van een kwartiertje wandelen we weer terug naar de lodge. Het is al bijna etentstijd en na een snelle douche gaan we aan tafel. Daarna kletsen we weer wat met de medewerkers van de lodge en laten we de krokodillenjacht van vandaag schieten. We hebben genoeg gezien hier, het was er prachtig!

Dag 7. Lekker bakkie koffie

We gaan vandaag weer richting La Garita, zodat we morgen alvast in de buurt van de luchthaven zijn. Na het ontbijt hobbelen we weer terug naar de doorgaande weg en al snel rijden we dan door de bergen richting de centrale vallei. De uitzichtpunten zijn schitterend, ondanks het vooral nevelige weer. We lunchen bij een bakkertje en daar zien we dat we al redelijk ver zijn opgeschoten. Het heeft geen zin om rond twee uur al in La Garita te zijn, dus we besluiten nog een koffietoer te gaan doen. Costa Rica staat bekend om de goede koffie en we hebben van een afstandje al heel wat koffieplantages gezien. Nu rijden we naar Naranjo, waar we de borden volgen naar de Espiritu Santo coffee tour.

We krijgen een kopje koffie en uitleg van onze privé gids, die er duidelijk zin in heeft. De dame weet veel te vertellen over de plantages en natuurlijk over koffie en hoe de koffieboon wordt verwerkt. Eerst worden de verschillende soorten koffie toegelicht. Vervolgens gaan we kijken bij een aantal koffiestruiken om te zien hoe rijpe en onrijpe koffiebonen eruit zien en hoe de rijpe bonen geplukt worden. Het werk wordt hier allemaal met de hand gedaan, er werken dan ook honderden mensen.

Vervolgens lopen we door naar het weegstation, waar de binnengebrachte koffiebonen worden beoordeeld en gewogen. Vroeger werden de koffiebonen hier met een ossewagen naar toe gebracht en voor de show staat er nog een oud exemplaar. Voordat de koffiebonen verder worden verwerkt, worden ze eerst gedroogd in de zon. De koffiebonen kleuren hierbij van rood naar bruin.

Bij de plantage hebben ze ook nog een heel oud huisje, met complete overjarige inrichting. Hier kun je ervaren hoe het is om zelf de koffie te moeten malen voor een kopje koffie. Nou hebben we thuis natuurlijk ook wel eens een koffiemolen gezien, maar hier is de hele sfeer wel compleet. Als laatste stap in het koffieproces bekijken we de branderij. De koffiebonen worden ongeveer drie kwartier gebrand, via een kijkglas en met een testbekertje kijkt de koffiebrander of de bonen genoeg gebrand zijn. Uiteraard worden we via de souvenirshop weer richting de auto geleid. We laten de koffie staan maar nemen wel een lekker likeurtje mee naar huis. We vonden de toer erg interessant!

Het is vanaf de koffietoer nog een klein stukje rijden naar La Garita, waar we makkelijk de weg vinden naar Dos Palmas Country Inn. Hier worden we verwelkomd door Peter en Flor en we kletsen nog even voordat wij de auto weer pakken naar een restaurantje. La Garita is niet echt toeristisch en er zitten niet zoveel leuke restaurantje. We vinden een soort snackbar en daar eten we snel wat. Binnen een uur zijn we weer terug bij het hotel, waar we nog wat kletsen met andere gasten en dan ons bedje opzoeken.

Dag 8. Terugreis
Helaas is dit alweer de laatste dag van onze korte trip naar Costa Rica. We ontbijten, pakken onze koffer in en genieten nog even van het lekkere warme weertje. Dan brengen Peter en Flor ons naar de luchthaven. De vlucht naar Panama-City zit gelukkig niet vol en we kunnen direct mee. In Panama moeten we door de douane voordat we weer kunnen inchecken. De dames bij het inchecken kijken erg bedenkelijk naar de standby tickets, de vlucht is namelijk volgeboekt. Toch mogen we de bagage achterlaten en doorlopen naar de gate. Dit is wel spannend, we moeten eigenlijk gewoon deze vlucht hebben om maandag weer op ons werk te kunnen verschijnen. Het duurt heel lang voordat iedereen aan boord is en al die tijd mogen wij blijven wachten. Uiteindelijk krijgen we toch tickets, we hebben de laatste twee stoelen en mogen gelukkig nog mee naar Amsterdam!

Na afloop

Even een weekje naar Costa Rica, voor velen klonk dit zowel voor als na ons reisje heel bizar. Eigenlijk was dat het ook wel, maar wat was het heerlijk! Voor ons gevoel waren we echt een paar weken weg geweest, helemaal weg van alle dagelijkse dingen. Omdat we op de heen weg toch geen last hebben van een jetlag, was het tijdsverschil geen probleem. Nou ja, toen we terug kwamen waren we wel even een paar dagen iets minder fit, maar door direct weer aan het werk te gaan was dat snel voorbij. We hebben weer prachtige dingen gezien in Costa Rica en het land blijft voor ons favoriet!