De voorbereiding
Met de National Geographic reisgids en voorbeeldroutes van de verschillende camper-rondreis-aanbieders heb ik een route gepland met mogelijke overnachtingsplaatsen. We reserveren niet vooraf, we kijken ter plekke wel of er plaats is. Zo houden we de vrijheid om ons aan te passen aan het weer en blijven we langer als we een gebied erg mooi vinden. De route is ongeveer 1.400 km, dat moet te doen zijn in twee weken. We vliegen naar Calgary en slapen daar één nacht in een hotel. Dan halen we de camper op en rijden in twee weken via Banff en Jasper National Park door de Rocky Mountains. Die steken we door en dan rijden we via Wells Grey Provincial Park, Revelstoke, Glacier en Yoho National Park weer terug. Zo komen we twee keer langs Lake Louise met twee keer kans op een mooi-weer-dag bij de mooie meren. Voor een overzicht van de route klik hier.
Reizen met een baby is helemaal nieuw voor ons, net als het reizen met een camper. Dus wat neem je mee? In ieder geval voeding en alles wat Stan de eerste paar dagen nodig heeft, we zullen ter plekke luiers en potjes eten kopen. Voor de vakantie slaapt hij al regelmatig in een tentje dat we in de camper als zijn slaapplaats willen gebruiken. Gelukkig blijft er in de koffers ook nog ruimte over voor mijn cameraspullen en onze kleding. Het weer kan alle kanten op gaan dus alles gaat mee: van bikini en zwembroek tot extra warm vest voor ons alledrie. Natuurlijk gaan als eerste de wandelschoenen de koffer in en voor Stan de buikdrager.
Dag 1 - De reis
Eindelijk is het zover! We vertrekken met de grote wandelwagen en een buggy (voor het geval de eerste niet mee mag), een maxicosi, 3 flinke handbagagetassen en twee volle koffers naar Schiphol. Gelukkig worden we gebracht door mijn ouders, die de buggy mee terug mogen nemen. Stan vindt het allemaal erg interessant op Schiphol, slapen doet hij niet. Op Schiphol kun je na de douane met je baby terecht in de baby-lounge, hier staan bedjes, magnetrons en gewoon alles wat je nodig hebt, ideaal! Hier wachten we tot het tijd is om te boarden, dit doen we als eerste zodat we genoeg ruimte hebben voor onze spullen. De KLM-stewardessen zijn allemaal superlief voor Stan en gelukkig gedraagt hij zich ook voorbeeldig. Als we op de taxibaan zijn gordel omdoen gaat hij zwaar in protest, maar zodra het vliegtuig op gang komt en de lucht in vliegt is hij stil. We krijgen voor hem een soort wiegje voor aan de wand. Hij past hier gelukkig nog net in, zo hebben wij ons handen vrij als hij speelt of slaapt. Eigenlijk is vliegen met een baby een makkie!
Volgens planning komen we rond 13.00 uur plaatselijke tijd aan in Calgary. Voor ons is het dan 21.00 uur, maar we zijn alledrie klaar wakker. Met de koffers gaan we op zoek naar een transfer naar het hotel. Dat duurt lang, maar uiteindelijk kunnen we om 14.30 uur inchecken en Stan in z'n slaaptentje leggen. Babyfoon-app aan en wij gaan nog wat eten in het restaurant. Als we om 19.00 uur plaatselijke tijd in ons bed stappen, ligt Stan heerlijk te slapen!
Dag 2 - Met de camper op pad
Uiteraard begint dag 2 ontzettend vroeg. Stan heeft een flinke jetlag en is lekker op tijd wakker. We rommelen nog wat in de kamer en gaan lekker vroeg ontbijten. We mogen om 9 uur de camperverhuurder Cruise Canada bellen om een afspraak te maken voor het ophalen van de camper in de middag. Omdat we €250 voor een transfer + vroeg inchecken veel te duur vonden, zullen we de morgen nog in het hotel doorbrengen en dan naar de camperboulevard wandelen. Maar als we uiteindelijk een medewerker van Cruise Canada aan de telefoon hebben, worden we al om 10 uur verwacht. Dus snel de koffers inpakken en een taxi laten komen, wat een meevaller!
Het ophalen van de camper gaat prima. We hebben thuis alvast het veiligheidsfilmpje gekeken op internet, dus nu hoeven we alleen een rondje door en om de camper te maken. Helaas blijkt dat onze camper toch echt stroom nodig heeft om langer dan twee uur gebruik te maken van de kachel. Dit betekent dat ik de geplande campgrounds zonder elektra direct door kan strepen, jammer! We legen de koffers in de kastjes van de camper en laten de koffers achter. Ondertussen vermaakt Stan zich prima op het grote bed achterin de camper. Nog een paar handtekeningen en dan kunnen we op pad! We rijden eerst naar een grote supermarkt. Hier slaan we potjes eten en luiers in en voor ons brood en opwarmmaaltijden. Als we toch stroom hebben, kunnen we net zo goed de magnetron maximaal gebruiken. Na het shoppen merken we dat er een knipperlichtje niet werkt, dus we rijden weer via Cruise Canada richting snelweg. Knipperlichtje gerepareerd en daar gaan we weer.
Voor vandaag staat een kleine 200 km op het programma, direct naar het Westen, naar de Rockies. Calgary is een makkelijke stad om doorheen te rijden, één lange rechte Transcanada Highway met heel veel stoplichten. Als we de stad uit zijn blijkt de camper toch wat kuren te vertonen: de cruise control werkt niet en als Christiaan remt dan gaat de radio knipperen. Vreemd, maar niet de moeite waard om de camper weer om te ruilen. Het eerste natuurgebied dat je tegen komt op de route van Calgary naar de Nationale Parken heet Bow Valley Provincial Park en hier vinden we een plekje op een praktisch lege campground. Als we de campground oprijden begint het te regenen, het was al bewolkt maar dit is natuurlijk jammer. We spelen wat met Stan en maken tussen de buien door een wandeling langs de Bow Valley River. Stan valt tijdens het eten al bijna in slaap, om 18.00 uur gaat zijn lichtje uit. Wij kunnen dan rustig dineren met een magnetronmaaltijd en spotten een paar eekhoorntjes tussen de bomen. Ook wij gaan vroeg slapen, morgen worden we vast weer vroeg gewekt.
Dag 3 - Op naar de Nationale Parken
Nog voor het licht wordt, is Stan klaar wakker. En ook na een flesje melk is hij nog zo wakker dat slapen er niet meer in zit. We drinken rustig een bakje koffie en eten een broodje. We zijn evengoed voor 8 uur klaar voor vertrek. Nog even wat spelen en dan is het tijd voor Stan z'n ochtendslaapje - in de maxi-cosi. We rijden verder naar het westen en komen al snel in Banff National Park. Hier kopen we een Parks Canada Discovery Pass. Hiermee krijg je onbeperkt toegang tot de nationale parken en met onze route is dit goedkoper dan overal losse kaartjes kopen. We rijden eerst langs Tunnel Mountain View Campground vlakbij het dorpje Banff voor een plekje voor de komende nacht. Stan wordt wakker en wil natuurlijk wat eten en spelen.
We rijden snel door naar Lake Minnewanka waar we een wandeling maken naar Stewart Canyon. Het is koud maar het waait gelukkig niet zo hard. Stan vermaakt zich tot aan de brug van de canyon prima in zijn wandelwagen. We zijn nu al blij dat we niet met de buggy zijn vertrokken, het is een en al boomwortels op het pad dus de stevige wandelwagen komt goed van pas. De canyon is niet heel spectaculair en we wandelen dezelfde route weer terug. Als Stan het gehobbel zat is gaat hij in de draagzak en lopen we met een lege wandelwagen over het pad. Het is niet druk, maar de mensen die we tegen komen reageren allemaal erg
leuk op Stan, die blij lachend en brabbelend voorop gaat.
Terug bij de camper is het weer tijd voor een flesje en we besluiten door te rijden naar het stadje Banff voor een lunch. Deze halen we in de supermarkt, met meteen wat vers eten voor de komende avonden. Het begint te regenen, erg hard te regenen. De Bow Valley River is hier flink buiten zijn oevers getreden, wat een geplande korte wandeling onmogelijk maakt. We lunchen in de camper en rijden dan langs het stadje om ondanks de regen een kijkje te nemen bij het gigantische Fairmont Banff Springs hotel. Het regent nu nog harder en we besluiten om terug te gaan naar de camping. Daar heeft Stan een prachtige middag, we hebben tenslotte weinig anders te doen dan met hem spelen. Zodra je de camper uitstapt ben je doorweekt, dus we blijven maar binnen. Hopen dat het morgen beter is! Magnetronmaaltijden blijken de beste optie in onze camper. Deze avond bak ik voor de eerste keer een paar hamburgers, maar bij de minste rookontwikkeling gaat het brandalarm af. In de loop van de vakantie horen we overal op campgrounds brandalarmen afgaan, wij zijn duidelijk niet de eerste en zeker niet de laatsten die hier last van hebben.Dag 4 - Hopen op beter weer
Als we de volgende morgen wakker worden, is het gelukkig gestopt met regenen. Het is nog wel zwaar bewolkt dus we hopen er het beste van. We volgen hetzelfde ritueel als de dag ervoor en dit zullen we zo houden: eerst Stan een flesje en dan wat spelen, ontbijten en rustig een kopje koffie drinken tot het tijd is voor zijn ochtendslaapje.
We rijden vandaag door naar Lake Louise, waar we een plekje willen boeken op de Lake Louise Campground. We kunnen de campground niet direct vinden en komen bij toeval op de gigantische parkeerplaats van het meer Lake Louise terecht. Het is hier erg rustig en we besluiten meteen maar even een kijkje te gaan nemen. Het is ontzettend koud hier, het waait ook erg hard en we gaan snel weer terug onze warme camper in. We vinden alsnog de campground en kunnen hier een nachtje blijven. 
We rijden terug richting Banff over de Bow Valley Parkway, een mooie oude weg langs het spoor waar veel dieren kunnen worden gespot. Helaas niet door ons. Na de lunch wandelen we door Johnston Canyon, een prachtige canyon waar het water flink stroomt. We kunnen met de wandelwagen tot de eerste waterval komen, deze schijnt ook het mooiste te zijn dus we vinden het prima. Wat een geweld van het water! Terug gaat Stan weer in de draagzak, hij vindt dit erg leuk en kletst tegen alles en iedereen. Dit levert veel leuke reacties op, kinderen worden hier meestal in een rugdrager meegenomen, een kind op je buik is wel bijzonder. Terug bij de camper valt Stan bijna direct in slaap in z'n maxi-cosi en wij hopen op meer wild langs de Bow Valley Parkway. We gaan weer op pad en al snel zien we een paar auto's staan. Jahoor, er loopt een beertje!
Onze eerste beer en och, wat is het een schatje. Er staan niet veel andere auto's en campers dus we kunnen de beer goed bekijken, fotograferen en filmen. Hij wandelt met ons mee in de richting van Lake Louise. Voor we het doorhebben zijn we al een uur 'met de beer bezig', wat is het een ontzettend leuk gezicht! Als hij (of zij) uiteindelijk tussen de bomen verdwijnt, rijden wij weer verder. Maar even, want dan zien we weer een aantal auto's stil staan. We beklimmen een heuveltje om te zien waar iedereen naar kijkt: een groep Wapiti herten bij het spoor. Zo groot als paarden met flinke geweien, wat een machtige dieren! 
Dag 5 - Meren en gletsjersOnze wekker Stan werkt nog steeds prima en weer zijn we al om 8 uur klaar voor vertrek. We proberen nog wat gas te tanken, door het verwarmen van water voor het douchen is onze voorraad snel verminderd. Helaas is er bij het tankstation niemand die ons van gas kan voorzien, je mag dit niet zoals in Nederland met LPG zelf tanken. Dan maar op pad zonder extra gas! Vanaf Lake Louise rijden we direct de Icefields Parkway op, we zijn benieuwd!
Het is ontzettend rustig op de weg en ondanks de bewolking is het uitzicht fantastisch. We volgen de Bow River en stoppen even bij het groen-blauwe Bow Lake. Prachtig! We zouden wel honderd keer kunnen stoppen langs deze route om te genieten van mooie uitzichten en de natuur, maar het is wel de bedoeling dat we vanmiddag in Jasper aankomen en dat is 230 km vanaf Lake Louise. Voor de reis heb ik op forums opgezocht wat de mooiste plekjes langs Icefields Parkway zijn en Peyto Lake is volgens velen een bezoek waard. Voor ons komt dit prima uit, want Stan heeft net zijn ochtendslaapje erop zitten, als we hier aankomen. We hijsen Stan in de draagzak en beginnen aan de wandeling naar het uitzichtpunt. Het is koud, er ligt nog wat sneeuw en het is een wandeling bergop, maar het uitzicht is een bezoek echt meer dan waard. Wat een fantastische plek bij een prachtig meer! 
Na een lekker bakje koffie en Stans speeluurtje rijden we weer verder. Stan gaat nu wakker mee in de maxi-cosi, eens kijken hoe lang hij dat leuk vindt. Al snel staan we weer stil. Er staan auto's stil en ja hoor, er loopt een zwart beertje in de berm. Het beertje trekt zich niets aan van de mensen die langs de kant staan en ook wij maken volop foto's en film. Wat een schatje weer, je zou 'm zo als knuffel aan Stan geven... Als het beertje weer tussen de dennenbomen verdwijnt en Stan in slaap valt, rijden wij verder. Al snel rijden we weer helemaal alleen over de lange weg. We rijden nu langs de Mistaya River, hier is het dal wat breder en kunnen we zien dat er nog flink wat sneeuw moet smelten, voordat de rivier haar maximale hoogte bereikt. We stoppen nog even bij de Weeping Wall, een bergwand waaruit op veel plaatsen smeltwater stroomt, waardoor de berg inderdaad lijkt op een huilende muur. Als waterval niet echt indrukwekkend.
Als we honger krijgen, stoppen we bij de Athabasca Glacier. Dit is een van de hoogste punten van de route en er ligt een gletsjer tot vlakbij de weg. Het is hier heel druk, het is een van de populairste plekken van de Icefields Parkway. Er is een bezoekerscentrum en je kunt de gletsjer op. Dit kan via een flinke klim over een wandelpad of met een speciale gletsjerbus. Wij kiezen ervoor om de gletsjer alleen van een afstandje te bekijken. Het is ongelooflijk koud, met een harde gure wind. Van een wandelingetje naar de informatieborden bij het wandelpad krijg ik het al zo koud dat ik de camper niet meer uit wil. We lunchen in de camper en vermaken Stan totdat hij weer slaperig uit zijn ogen kijkt. Op naar Jasper!
We hebben de vaart erin en als we langs een prachtige waterval rijden, moeten we flink remmen en in z'n achteruit om toch te beslissen dat we hier willen stoppen. Wapta Falls is nog niet op volle kracht, maar wel een heel mooi exemplaar! En dit stroomt echt direct langs de Icefields Parkway, wow! Zo blijkt maar dat je toch niet alleen kan afgaan op informatie van anderen. Na deze stop rijden we in één keer door naar Jasper, de rest van de uitzichtpunten bekijken we op een andere dag. Zo komen we toch nog om 15.00 uur aan bij de Wapiti Campground, waar we één van de laatste plekjes met stroom voor het weekend bemachtigen. We staan op een soort megarotonde met allemaal campers naast elkaar, maar het uitzicht en de voorzieningen zijn prima. Het zonnetje breekt door en we trekken voor het eerst deze vakantie een korte broek aan! Stan z'n slaaptentje gaat mee naar buiten zodat hij lekker in de schaduw kan liggen. Helaas hebben we hier geen BBQ bij de camper, dus we koken weer eten in de camper. Met de besneeuwde bergtoppen als uitzicht vanaf onze eethoek, genieten we van de aardappelpuree, sla en stukjes vlees.
Dag 6 - Op beren- en merenjacht
De komende drie nachten blijven we in Jasper, dus we kunnen rustig aan de bezienswaardigheden rondom Jasper bezoeken. We besluiten op zaterdag naar Maligne Lake en Maligne Canyon te rijden. Het is ruim een uur rijden, maar als je zoals wij twee keer een beer tegen komt, dan duurt de rit veel langer! Handig, want Stan heeft iets langer dan een uur nodig voor zijn slaapje. De eerste beer is een forse en we hebben weer heel veel plezier in het kijken, fotograferen en filmen. Deze beer komt heel dicht bij de campers en auto's langs de weg en er staat hier dan ook zowaar niemand naast z'n auto te fotograferen. Na een half uurtje hebben we genoeg gezien en rijden we verder, de beer op een paar meter afstand achterlatend.
De komende drie nachten blijven we in Jasper, dus we kunnen rustig aan de bezienswaardigheden rondom Jasper bezoeken. We besluiten op zaterdag naar Maligne Lake en Maligne Canyon te rijden. Het is ruim een uur rijden, maar als je zoals wij twee keer een beer tegen komt, dan duurt de rit veel langer! Handig, want Stan heeft iets langer dan een uur nodig voor zijn slaapje. De eerste beer is een forse en we hebben weer heel veel plezier in het kijken, fotograferen en filmen. Deze beer komt heel dicht bij de campers en auto's langs de weg en er staat hier dan ook zowaar niemand naast z'n auto te fotograferen. Na een half uurtje hebben we genoeg gezien en rijden we verder, de beer op een paar meter afstand achterlatend.
Een paar kilometer verder staan weer een paar auto's en een parkranger langs de kant, dus we stoppen weer. Hier zit niet één beer, maar een hele familie! Dit is gaaf! Twee flinke beren zijn in het gras aan het struinen en twee kleintjes springen en rennen eromheen. Eén van de kleintjes laat ons zien dat beren echt goed in een boom kunnen klimmen en even later gaat de tweede erachteraan. Wat een snelheid en enthousiasme stralen die beestjes dan uit! Terug naar beneden gaat heel wat langzamer en de ouders staan de beertjes onderaan de boom op te wachten, waarna ze weer in het bos verdwijnen. De ontmoeting met familie beer duurde niet lang maar maakt op ons veel indruk, wat een superleuke beesten!
We rijden langs Medicine Lake en verbazen ons over de afzichtelijke bighorn sheep die hier lopen. Ze hebben duidelijk een kappersbeurt nodig, de vacht ziet er niet uit. Het meer zelf is niet zo bijzonder, maar het weer werkt ook niet echt mee. Het is weer zwaarbewolkt en koud.
Dit is het nog steeds als we bij Maligne Lake arriveren. Dit meer is bekend om de boottochten en wandelingen die er gemaakt kunnen worden. Wij wandelen van de parkeerplaats naar het meer en zijn door de gure wind helemaal koud. Als we wat foto's maken voor het meer spreken een paar mannen ons aan. Ze vinden Stan een schatje en willen hem filmen, vooral de draagzak is weer interessant. Stan en ik poseren nog even langer voor een hek totdat we het echt te koud krijgen. We besluiten in plaats van een wandeling maar een bezoek te brengen aan het restaurant en even later genieten we alledrie
van een lekker warm drankje en een punt taart.
van een lekker warm drankje en een punt taart.
We rijden weer terug van Maligne Lake naar Jasper en jahoor, we komen weer een beer tegen. Ook zien we een verstopt Wapiti hert, we zien duidelijk het gewei, maar het gigantische hert laat zijn lijf niet zien. We bezoeken Maligne Canyon op een paar plaatsen waar je kunt wandelen naar de rivier. Er is een prachtige wandeling die de canyon volgt, maar dit blijkt met de wandelwagen geen doen. Een beetje bergop rijden is geen probleem, maar hier gaan sommige stukken pad stijl omhoog en het ligt bezaaid met boomwortels. In vier stops zien we toch nog heel goed hoe de canyon heel diep en smal begint en als een brede, woest stromende rivier eindigt. De kracht van het water is weer goed zichtbaar en we genieten van de mooie uitzichtpunten. En natuurlijk ligt de canyon hier in een prachtige groene omgeving. 's Middags bezoeken we het dorpje Jasper, we hebben een nieuwe campingstoel nodig want het exemplaar van Cruise Canada is finaal kapot gescheurd meegegeven. Nu we wat beter weer hebben, willen we natuurlijk wel lekker buiten kunnen zitten. Jasper stelt niet veel voor en uiteindelijk vinden we met moeite één stoel die in aanmerking komt. Belachelijk duur, maar hopelijk krijgen we dit geld terug van Cruise Canada. We gaan de stoel tenslotte niet meenemen naar Nederland. We zijn snel uitgekeken in het dorpje en rijden door naar Pyramid Lake waar we alsnog een wandeling willen maken. In dit meer is een loopbrug aangelegd naar een klein eilandje waar we wandelen tussen de Canadezen die het weekend vieren. Het eiland is vlak, dat is voor de wandelwagen wel een keer fijn. De wandeling eindigt op het einde van het eilandje met uitzicht op Pyramid Mountain en jawel hoor, met veel fantasie zien ook wij hier een piramide in. De wandeling terug is net zo kort als heen en daarna besluiten we weer naar de camping te gaan. Vlak voor de entree naar de camping staat een hele familie hert langs de weg en een paar dieren lopen parmantig voor de camper langs. De dieren trekken zich niets aan van de auto's en campers, maar als er een paar fietsers over een pad aan komen rijden, springen ze alle kanten op.
Dag 7 - Prachtig krachtig water
De volgende morgen staat de Athabasca waterval op ons lijstje. Het weer is beter dan gister, nog steeds bewolkt maar niet zo dreigend.
De volgende morgen staat de Athabasca waterval op ons lijstje. Het weer is beter dan gister, nog steeds bewolkt maar niet zo dreigend. 
We rijden via de alternatieve route en niet over de Icefields Parkway, in de hoop weer beren of misschien andere herten te zien. Helaas is het rustig onderweg. Het schijnt ontzettend druk te kunnen zijn bij de Athabasca Falls, daarom zijn we op tijd vertrokken. Gelukkig valt het met de drukte wel mee. Als je aan komt lopen, is het alsof je gewoon naar een rivier kijkt, maar deze maakt een bocht en valt dan plotseling vele meters naar beneden in een canyon. Vanaf verschillende plateaus kun je de waterval heel goed bekijken en dankzij het zonnetje zien we zelfs regenbogen. Ook hier is Stan weer een opvallende verschijning in z'n draagzak.
We wandelen ruim een uur rond bij de waterval en drinken daarna nog wat in de camper. Dan besluiten we dat we nog wel een wandeling willen maken en kiezen voor de Valley of the Five Lakes trail. We hebben alleen een vaag kaartje en het lijkt alsof we een halve route kunnen lopen die in z'n geheel ruim 4 km en 2 - 3 uur duurt. Rond de 1 1/2 uur wandelen zien we wel zitten en met wagen en draagzak gaan we op pad.
Om bij de vallei te komen moeten we een flinke klimpartij bergop lopen, dit gaat niet met de wandelwagen. Deze laten we aan de rand van het pad staan en Chris mag met Stan op z'n buik omhoog. Ik ben al blij dat ik het zonder Stan haal, dit valt even tegen! Na een paar honderd meter komen we weer zo'n stijl pad tegen en ik geef de moed al bijna op. Maar als we worden ingehaald, door een paar bejaarden, stijgt de moed toch weer en even later lopen we langs het eerste blauw groene meer. Het is een heerlijke wandeling waarbij we tussen de meren doorlopen. Door het verschil in diepte en grootte is er ook verschil in kleur. Stan is onze 'beren-bel', hij blijft brabbelen en is geen moment stil. Dit zorgt voor veel glimlachende gezichten om ons heen. Gelukkig is het hier windstil en dat maakt ook de meren nog mooier. 
Als we ongeveer een uur wandelen, zijn we voor mijn gevoel alweer bijna terug bij de camper, maar dit gevoel blijkt voor geen meter te kloppen. We vragen aan een paar fietsers of we op de goede weg zitten en we lopen inderdaad de van daaruit kortste route naar de parkeerplaats. Uiteindelijk lopen we al bijna 2 uur als we weer bij de wandelwagen zijn. Stan vermaakt zich nog steeds prima in z'n draagzak, dus hij mag lekker blijven zitten. We kennen nu de route en wandelen door naar de camper. Plotseling is het wel erg stil, geen gebrabbel meer. Stan is, zonder ook maar te piepen of het aan te geven dat hij moe is, in een diepe slaap gevallen. Hij hangt nu toch wel heel schattig in de draagzak. Gelukkig hoeven we nu echt nog maar een paar honderd meter tot de camper.Dag 9 - Door de mist de berg niet zien
We rijden verder richting Clearwater, het dorpje waar de campgrounds zijn voor een bezoek aan Wells Gray Provincial Park. Onderweg passeren we Blue River, hier gaan we op zoek naar een lunch. Het lijkt een ontzettend slaperig dorpje, er is niemand te zien op straat. Uiteindelijk komen we bij een parkje en daar wordt 1st of July gevierd. Net als we de camper uitstappen, op zoek naar een lunch, breekt de hemel open. We rennen snel naar een overkapping, waar toevallig ook hamburgers worden verkocht: lunch gevonden. Als de hamburgers op zijn - een flinke hap - klaart het weer een beetje op en kijken we wat rond bij de festiviteiten. Het geeft een beetje een Koninginnedag gevoel, maar in dit slaapdorp is het wel heel kleinschalig. We gaan weer terug naar de camper voordat een volgende bui losbarst. Als we bij de camper komen, horen we net een trein aankomen. Die zijn in Canada groots en indrukwekkend, dus we lopen richting het spoor. Op dat moment trekt de machinist nog even aan de toeter en Stan schrikt zich helemaal kapot. Hij zet het op een krijsen in de buikdrager, oeps! Terwijl ik hem kalmeer in de camper, schiet Christiaan nog een stukje film. Na een speeluurtje met Stan gaan we weer op pad. We komen halverwege de middag aan in Clearwater, waar we nog wat boodschappen halen en dan op de camping gaan kijken. De KOA campground die we telefonisch hebben gereserveerd is helemaal prima. Deze is wat luxer dan de campgrounds in de nationale parken, met zwembad, restaurant en wasgelegenheid. Vooral dat laatste kunnen we goed gebruiken, de kleding die we mee hebben is wel aan een wasbeurt toe. Helaas gaat dit niet zo makkelijk als gedacht en worden de kleren niet echt droog in de droogtrommels. Na twee keer een muntje erin te hebben gegooid, neem ik de natte kleding maar mee en gebruiken we de gordijnen als waslijnen. De volgende morgen ruikt de camper naar roosjes en zijn de meeste kleren weer droog.
Dag 10 - Watervallen en nog meer watervallen
Het dorpje Clearwater is een verzameling campgrounds en hotels, er is eigenlijk niets te beleven. Er is zelfs geen supermarkt, boodschappen kun je doen bij het benzinestation. Wel zit er een bakkerij net buiten het dorp op de weg naar het bos, hier halen we 's ochtends lekker verse broodjes en een stukje taart voor onderweg.
Wells Gray Provincial Park heeft veel watervallen en is verder een heel groot bos met één weg die tot diep in het woud doordringt. Deze weg is echter maar deels geasfalteerd en van de campereigenaar mogen wij niet over onverharde wegen rijden. Om Stan z'n ochtendslaapje te gunnen, besluiten we eerst zover mogelijk door te rijden en dan op de terugweg een paar watervallen te gaan bezoeken. Wel stoppen we onderweg bij een waterval waar je snel kunt kijken, zonder een heel eind te hoeven wandelen. 
In een natuurpark, met veel hoogteverschillen en watervallen, kun je rekenen op flink pittige wandelingen. Omdat we vandaag met de wandelwagen willen lopen, kiezen we voor een wandeling naar Rays Farm. Hier zijn een aantal mineraalbronnen en er schijnen vaak verschillende soorten herten te lopen op het open veld. Nu helaas niet, maar we zien wel hele leuke bloemetjes. Het weer is ons weer niet goed gezind en na een half uurtje lopen we in de regen. We wandelen weer terug naar de camper, waar we besluiten toch gewoon naar de watervallen te rijden, we zien wel of het wandelen met Stan gaat. 
Na 's ochtends de toch wel mooie Spahats waterval te hebben bezocht, gaan we nu naar de indrukwekkende watervallen waar het park bekend om staat. Helmcken Falls vinden we fantastisch mooi. Een flinke stroom water valt ongeveer 140 meter omlaag. Het is hier ontzettend groen, van naaldbomen tot mos. De wandeling langs de afgrond biedt verschillende uitzichtpunten en we brengen hier heel wat tijd door. En jawel, met Stan in de buikdrager willen de andere toeristen niet alleen de waterval maar ook de baby (en papa) fotograferen. Stan vermaakt zich ook prima, hij vindt het wandelen in de buikdrager duidelijk veel leuker dan in de wandelwagen. Op de video is veel gebrabbel en gelach van hem te horen. 
De volgende stop is bij Dawson Falls. Stan is weer in slaap gevallen in zijn maxi-cosi en om hem niet wakker te maken, besluiten we na elkaar naar de waterval te lopen, dit zou vlakbij zijn. Het eerste uitzichtpunt blijkt heel dichtbij te zijn, maar het punt waar je naast de waterval kunt staan is toch een flink stuk lopen. Maar zeker de moeite waard! De waterval wordt ook wel 'Little Niagara' genoemd. Daar zijn wij (nog) nooit geweest, maar de gigantische hoeveelheid water die over de rand van de Dawson waterval stroomt maakt wel heel veel indruk. Toch maar eens een reisje naar de Niagara Falls plannen? Stan wordt wakker als Christiaan net weg is en kan lekker spelen op het bed. Als ik daarna ook naar de waterval ben geweest gaat hij weer terug in de maxi-cosi en gelukkig valt hij snel weer in slaap.
Als we bijna het park uitrijden zeggen we tegen elkaar dat het aantal dieren in dit en de eerder bezochte parken ons wel wat tegenvalt. We zien nauwelijks vogels, maar ook weinig hertjes en ander groter wild. We kijken weer lekker om ons heen en zien een auto stil staan. Eerst denk ik dat de bestuurder foto's maakt van het veld vol gele bloemen, maar als ik beter kijk zie ik iets zwarts in de verte. We zetten de camper in de berm en gaan kijken, de beren zijn ver weg dus nu durven we ook de camper wel uit. Er blijken twee beren rond te dartelen over het veld, een mooi gezicht met alle gele bloemen op de voorgrond. Zouden we dan toch misschien de meeste dieren gewoon over het hoofd zien? Als de auto hier niet stil had gestaan, waren wij vast doorgereden. Als we weer terug komen bij de campground, is het weer opgeklaard. We kunnen lekker buiten zitten bij de picknicktafel. Stan in z'n tentje, hij vindt dit leuk en wij zijn blij dat hij dan in ieder geval geen last heeft van muggen. Die zijn er helaas in overvloed. Het zwembad van de campground stelt niet zoveel voor en het water is erg koud, dus helaas geen zwempartij voor ons. Wells Gray vinden wij een prachtig park, maar niet zo mooi dat we er nog een hele dag naar toe willen. We reizen de volgende dag weer door richting de Rocky Mountains.
Dag 11 - Terug richting de Rockies
Stan wordt inmiddels iets later wakker en wij 'slapen uit' tot een uur of acht. Dan ontbijten we rustig en rond half 10 kunnen we de snelweg weer op. Met het idee 'we zien wel hoever we komen' rijden we eerst in zuidelijke richting naar Kamloops. In deze stad gaan we boodschappen doen. Op de parkeerplaats van de supermarkt eten we de net gekochte broodjes op, wat is zo'n camper dan toch ideaal! Vanuit Kamloops gaan we Highway #1, de Transcanada Highway, op naar het oosten. We rijden langs het merengebied bij Salmon Arms, maar omdat Stan zo lekker rustig is en we weer naar de bergen willen, besluiten we door te rijden.
Highway #1 volgt de route van de Canadian Pacific Railways. We verbazen ons erover dat we helemaal geen tunnels tegenkomen, niet voor de weg maar ook niet voor het spoor. In Europa weten we niet beter dan dat je met de auto of trein door de berg gaat, maar in Canada gebeurt dit nauwelijks. Als we trek krijgen in een kopje koffie rijden we net bij een memorabele plaats: The Last Spike. Net ten westen van de Rocky Mountains is het laatste stukje rails aangelegd, dat het reizen per trein van Pacifische naar Altantische Oceaan door Canada mogelijk maakte. Dit was al in 1885, lang voordat er een weg voor autoverkeer werd aangelegd. Er is een informatie- en souvenirshop, helaas zonder koffie en gebak. Ook staat er een oude wagon en zijn er beelden te zien uit de tijd van de opkomst van het vervoer per spoor. Net als we bij de wagon vandaan lopen, komen er twee bussen met Aziaten aan, dat betekent drukte bij de toiletten en drukte in de souvenirshop. Wij zoeken onze camper weer op en maken zelf een bakje koffie. Als er een trein aankomt gaat Christiaan filmen en blijven Stan en ik lekker binnen spelen. De trein doet er bijna tien minuten over om ons te passeren, wat zijn die treinen hier toch lang!
We zijn nu bijna bij het dorp en Nationaal Park Revelstoke, dus we besluiten door te rijden en hier een campground te zoeken. Op internet heb ik een leuke camping bij een meer gevonden en na een aantal wegomleidingen weten we Williamson Lake Campground te vinden. De camping ligt echt prachtig en is lekker kleinschalig. We kopen wat brandhout van de eigenaar en Christiaan probeert het kampvuur op te steken. Zonder een bijl van een vriendelijke mede-kampeerder was het vuur nooit echt ontvlamd, maar uiteindelijk zitten we 's avonds heerlijk bij een vuurtje. Dag 12 - Niet bovenop de berg maar onder in de vallei wandelen
Gelukkig zijn er meer mooie dingen te zien in NP Revelstoke. We rijden naar de Giant Cedar Boardwalk trail, hier wandel je tussen de gigantische cedar bomen. De hele route gaat over houten planken, trappetjes op en af, dus Stan mag weer in de buikdrager. Het weer is vandaag prima dus we wandelen lekker relaxed door het park. Ook hier zien we weinig dieren, maar de natuur is wel erg mooi groen. En een beetje blauwe lucht op de achtergrond is natuurlijk helemaal perfect! 
Na de Giant Cedar trail en een lekker broodje in de camper, staat de Skunk Cabbage Boardwalk trail op het programma. Hier wandelen we ook over houten wandelpaden om de 'skunk cabbage' planten te bekijken. De planten zijn voor ons niet zo interessant, maar de trail is wel prachtig aangelegd. De route ligt langs de rivier en we zien zowaar veel verschillende, hele kleine, snelle vogeltjes. Helaas komen die vogeltjes niet voor ons, maar voor de vele muggen die langs het pad hangen. We wandelen toch de hele route en gaan daarna nog even het dorpje in voor een uitgebreide lunch op een terras. We gaan in Canada nauwelijks uit eten omdat de camper zo makkelijk is met Stan, maar eigenlijk is 'buiten de deur lunchen' prima te doen. Daarna gaan we lekker naar de campground om van het mooie weer te genieten.
Dag 13 - Via de gletchers naar een eco-ranch
De volgende dag is het weer tijd om verder te reizen. Vanuit Revelstoke rijden we via Glacier National Park weer de Rockies in. We volgen de Transcanada Highway en net als bij 'The Last Spike', is ook hier een memorial park aangelegd. Het hoogste punt van de route is Rogers Pass. De route is prachtig, niet in de laatste plaats omdat we fantastisch mooi weer hebben vandaag. Om 's middags lekker van het weer te genieten, gaan we op tijd op zoek naar een campground in de buurt van Golden.
De volgende dag is het weer tijd om verder te reizen. Vanuit Revelstoke rijden we via Glacier National Park weer de Rockies in. We volgen de Transcanada Highway en net als bij 'The Last Spike', is ook hier een memorial park aangelegd. Het hoogste punt van de route is Rogers Pass. De route is prachtig, niet in de laatste plaats omdat we fantastisch mooi weer hebben vandaag. Om 's middags lekker van het weer te genieten, gaan we op tijd op zoek naar een campground in de buurt van Golden.
Omdat de campgrounds bij het dorp slechte recencies hebben op internet, wil ik naar een campground een kilometer of 20 ervoor. We rijden en zoeken, maar de campground is niet te vinden. Als we uiteindelijk over een onverharde weg denken de campground te hebben bereikt, blijkt dit helemaal geen campground te zijn. Dat valt tegen! We hebben intussen honger gekregen en Stan wil ook wel eens uit de maxi-cosi. We rijden een doodlopend weggetje in en maken een broodje voor onszelf klaar. Er is hier niets te doen en het stikt van de muggen, dus we houden ramen en deuren gesloten. Stan is snel tevreden met een spelletje kiekeboe. Na een uurtje gaan we weer op pad, op zoek naar een campground vlak na Golden.
Als we de campground vinden, zijn we dik tevreden. De Golden Eco Adventure Ranch is een grote ranch met prachtige plekken tussen de bomen. Het toiletgebouw is ook wel bijzonder: hier mag je geen schoenen aan. Het is een prachtig gebouw, mooi ingericht en erg schoon. Het lijkt eerder op een hotel toiletruimte dan op een sanitaire ruimte van een camping. Op de camping kun je heerlijk wandelen, er zijn een paar meertjes en het uitzicht rondom is prachtig. Het is nog wel erg nat en sommige stukken van de wandelpaden zijn onbegaanbaar. Er zijn vogels te zien en een soort piepende marmotten.
De campground heeft ook een landingsveld voor paragliders en als we weer terugwandelen richting de camper zien we er één aan komen zweven. Dat moet toch ook fantastisch zijn om te doen! Als we nog even om ons heen staan te kijken, zien we een stuk verderop nog iets door de lucht zweven: een grote prachtige arend.
Ook hier heeft iedere camperplek een vuurplaats en wij hebben nog wat hout meegenomen uit Revelstoke. Het vuurtje zorgt ervoor dat we na het eten nog lekker even buiten kunnen zitten, zonder lekgeprikt te worden door de muggen, want daar zijn er toch wel heel erg veel van. Overdag merkten we hier trouwens niets van, ze komen pas als de zon ondergaat. En dan wordt het koud... dus het vuurtje doet dubbel dienst. We gaan op tijd naar bed want morgen wacht ons een flinke rit naar Lake Louise Campground en op weg daarnaar toe rijden we door Yoho National Park. Dit park staat bekend om mooie wandelmogelijkheden, meren en watervallen.
Dag 14 - Yoho National Park ontdekken
We vertrekken vroeg om voor de grote drukte bij Emerald Lake aan te komen. Onze eerste korte stop is bij Natural Bridge, een uitkijkpunt waar de Kicking Horse River zich een weg heeft gebaand door het gesteente. Een mooi plekje maar dit maakt op ons weinig indruk. Zeker niet in vergelijking met Lake Emerald, dat er nog als een spiegel bij ligt. Wat een ongelooflijk mooie plek! Ook als ietsje later meer toeristen bij het meer aankomen en de bootjes voor veel geld verhuurd worden, genieten wij van de prachtige natuur.
We wandelen langs het meer, tot ongeveer één derde. We zitten eerst een poosje op een bankje heerlijk van het uitzicht te genieten voordat we weer terug wandelen. Stan zit weer heerlijk in zijn wagen en dankzij het lekkere weer hoeven we hem niet helemaal in te pakken. Al lachend trekt hij z'n sokken uit, zo warm is het nou ook weer niet, dus die krijgt hij snel weer aan. We zien weer verschillende informatieborden over wilde dieren, maar helaas is er geen hertje of beer te spotten. Wel groeien er al mooie bloemetjes langs het pad. Maar de allermeeste indruk maken toch de
besneeuwde bergtoppen gespiegeld in het meer.
We wandelen langs het meer, tot ongeveer één derde. We zitten eerst een poosje op een bankje heerlijk van het uitzicht te genieten voordat we weer terug wandelen. Stan zit weer heerlijk in zijn wagen en dankzij het lekkere weer hoeven we hem niet helemaal in te pakken. Al lachend trekt hij z'n sokken uit, zo warm is het nou ook weer niet, dus die krijgt hij snel weer aan. We zien weer verschillende informatieborden over wilde dieren, maar helaas is er geen hertje of beer te spotten. Wel groeien er al mooie bloemetjes langs het pad. Maar de allermeeste indruk maken toch de besneeuwde bergtoppen gespiegeld in het meer.
We rijden weer verder in het nationale park en volgen de Emerald River terug naar de Transcanada Highway. De rivier heeft net als het meer een licht blauw-grijze kleur, dit komt door het sediment dat de sneeuw meeneemt uit de gletsjers. We hebben geen lunch meer in de koelkast en gaan in het dorpje Field op zoek naar een restaurant. Dat valt tegen, dit dorp stelt echt helemaal niets voor. Uiteindelijk vinden we een winkeltje waar we gewoon brood kunnen kopen, uit de vriezer. Beter iets dan niets...
In het Yoho NP liggen de Spiral Tunnels. Zoals ons al eerder opviel, zijn tunnels hier een zeldzaamheid, dus er is een groot uitzichtpunt aangelegd bij deze tunnels. De doorgaande weg en de spoorlijn volgen de Kicking Horse River dwars door het park, waarin veel hoogteverschillen zijn. Een deel van de spoorlijn bleek na de aanleg teveel hoogteverschil te hebben, waardoor er veel ongelukken gebeurden. Met hulp van Zwitserse ingenieurs is toen het plan bedacht om de treinen door een tunnel door de bergen een soort 8 te laten rijden, zodat de hellingsgraad van het spoor verlaagd kon worden. Doordat de treinen in Canada zo ongelooflijk lang zijn, heb je bij de Spiral Tunnels de kans om een locomotief al uit de tunnel te zien rijden, terwijl de laatste wagons er nog niet ingereden zijn. Dit gebeurt niet als wij bij het uitzichtpunt zijn, ondanks dat we hier uitgebreid eieren bakken en lekker lunchen.
Na de lunch gaan we naar de Takakkaw Falls. Hiervoor moeten we een vrij steile berg beklimmen met scherpe haarspeldbochten. Voor voertuigen van meer dan 7 meter lengte staat er dan ook een leuk verkeersbord: je rijdt eerst vooruit omhoog tot de eerste haarspeldbocht, dan achteruit omhoog tot de tweede en dan weer vooruit tot de derde bocht. Met onze 7 1/2 meter camper kunnen wij best met een keertje steken de bochten nemen, ik heb het niet zo op achteruit rijden. Gelukkig is het niet zo druk op de weg en kunnen we rustig aan doen. Het uitzicht is natuurlijk weer prachtig!
De weg naar de waterval is korter dan we dachten en als we aankomen ligt Stan nog te slapen. We gaan dus niet met z'n drieën, maar weer ieder apart naar het uitzichtpunt, waar je goed kunt zien dat de waterval veel grootser kan zijn. Blijkbaar smelt er bovenop de berg nog niet genoeg sneeuw om een spectaculaire waterval te laten zien. Met de prachtige bergen op de achtergrond en een blauwgrijs beekje op de voorgrond is Takakkaw Falls wel een wandeling waard, erg mooi!
Vanaf Takakkaw Falls rijden we door naar Lake Louise, dit is dichterbij dan we dachten. Gelukkig maar, want we krijgen één van de laatste plekken op de campground toegewezen. Het is vrijdag en mooi weer, dus heel camperbezittend Calgary is naar Lake Louise afgereisd, zo legt de campground ranger ons uit. We krijgen een plekje op de camping voor tenten, omdat onze camper toch niet zo groot is. Helaas zonder stroom, dus Stan krijgt koud eten en wij hebben gelukkig ook nog iets dat op gas bereid kan worden. Het is niet zo koud meer, dus met de kachel durven we het wel aan. We besluiten wel om morgen door te reizen naar Banff en niet nog een nacht in Lake Louise te blijven.
Dag 15 - Canada op zijn mooist
Zaterdagmorgen is het prachtig weer en we gaan vroeg naar Moraine Lake. We zijn er als een van de eersten, maar al snel komen er busladingen toeristen aan. Niet zo gek ook, want wat is het hier prachtig! Het water is heel helder en spiegelt de achterliggende bergpieken. We wandelen een half uurtje langs het meer en keren dan weer om. Voor Stan is een uurtje in de wagen goed te doen, daarna wil hij zelf wel weer wat bewegen. We hangen nog wat rond bij de toegang naar het meer, worden bedelend aangekeken door eekhoorntjes en verbazen ons over groepen Aziaten die de wereld door de camera van hun iPad bekijken.
Als Stan weer klaar is voor een slaapje rijden wij naar de Lake Louise Gondola. We gaan hier met de skilift de berg op. Vanwege Stan wordt ons een dichte cabine geadviseerd, hierin smelten we zo ongeveer weg door de hitte. Helaas zien we geen beren op de grond en gelukkig gaat het ritje sneller dan verwacht. Wat een gigantisch mooi uitzicht krijg je vanaf de uitzichtpunten bovenop de berg! Dit is echt Canada zoals wij verwacht hadden. Rechts van het midden zie je Lake Louise tussen de besneeuwde bergen.
We lopen nog wat rond op de berg en nemen een kijkje in het bezoekerscentrum, dat behalve een opgezette beer niet zoveel te bieden heeft. Gelukkig wel een magnetron, zodat we Stans flesje kunnen opwarmen. Als hij zijn buik vol heeft gaan we weer richting skilift, we hebben zelf ook wel trek gekregen. De dames, die de toeristen boven bij de skilift helpen, adviseren ons juist om een open stoeltjeslift te pakken, dit gaat prima met Stan in de buikdrager. Nu blijven we lekker buiten en genieten nog zo lang mogelijk van het fantastische uitzicht. Weer beneden aangekomen gaan we lekker lunchen in het restaurant. Stan krijgt hier een kinderstoel en zit voor het eerst bij ons aan tafel, thuis hadden we hem nog altijd in de wipper. Hij vind het natuurlijk prachtig en eet lekker een stuk tortilla mee.
Na de lunch rijden we naar Banff over de Bow Valley Parkway. Helaas hebben we nu geen geluk en lopen er geen beren langs de weg. Het is nu ontzettend druk, niet te vergelijken met ons bezoek twee weken geleden. Het weer is dan ook veel beter en het Banff Springs Hotel ligt er echt schitterend bij. We willen de Bow Falls voor het hotel nog bezoeken, maar kunnen nergens een parkeerplaats vinden voor de camper. We besluiten door te rijden naar de campground, waar we nog lekker van het mooie weer genieten. 
We hebben gister telefonisch een plekje gereserveerd op Tunnel Mountain View Campground en dat is maar goed ook. We zijn nog redelijk vroeg maar de campground is helemaal vol. Een leuke camping kan je dit echt niet noemen, de campers staan achter elkaar op een weg geparkeerd. Maar het uitzicht is wel prachtig en zoveel keuze is hier niet. Naast de camper staat een picknicktafel en dat komt nu wel goed van pas. Op een volle campground kun je je trouwens ontzettend goed vermaken met het bewonderen van alle voertuigen. Van mega camper waarvoor je in Nederland minimaal je groot vrachtwagen rijbewijs nodig hebt, tot vouwwagen met airco (?) op het dak, je vindt er echt van alles.
.
Dag 16 - Nog één prachtig meer
Dag 16 - Nog één prachtig meer
Onze eerste vakantiedag was grotendeels verregend, maar gelukkig schijnt op onze laatste vakantiedag een prachtig stralende zon. We gaan vanuit Banff naar Calgary, maar niet voordat we nog een wandeling hebben gemaakt langs een bergmeer. We kiezen voor Johnson Lake, een meer waar ook veel Canadezen komen. Zij komen met een parasol, handdoek en koelbox, wij met wandelwagen en wandelschoenen.
We lopen de route om het meer heen, wat werkelijk prachtig is. We lopen tegen de klok in en dan begint de route met een stuk door een naaldbos. Stan hobbelt weer lekker door alle boomwortels, maar heel erg zwaar is deze route niet. Op het einde lopen we een stuk in de volle zon en dan wordt het nog echt warm ook. Hier groeien ook leuke bloemetjes die de eerste voorjaarsvlinders aantrekken. Het is ruim een uur wandelen en we genieten volop. Dag 17 - Terug naar huis
Het inleveren van de camper is zo gedaan. We moeten nog wel even uitleg geven over de elektronische storingen die we hebben gehad, van niet werkende cruise control tot een radio die uitgaat als je remt, er klopt duidelijk iets niet. Als we de camper geparkeerd hebben bij Cruise Canada, gaat voor de eerste keer ook een alarm af dat er iets niet klopt in het elektrische circuit. Gelukkig hebben we dit niet onderweg gehad en is de camper ons eigenlijk prima bevallen. Vanaf Cruise Canada is het nog een kwartier rijden, met de taxi, naar de luchthaven.
Om half 4 is onze terugvlucht en we hebben weer prima plaatsen. Dit keer aan het raam, met wiegje voor Stan. Ook de terugreis gaat prima, Stan heeft zelfs geen enkele keer gehuild. Als we op Schiphol naar buiten lopen staat Chris' vader ons al op te wachten en kunnen we lekker naar huis. Stan valt onderweg in slaap en blijft thuis nog even in z'n maxi-cosi liggen. Als hij wakker wordt, kijkt hij heel verdwaasd rond, alsof hij ons huis niet meer herkent. Ook opa is onbekend en het is duidelijk dat twee weken met alleen papa en mama hem wel wat eenkennig heeft gemaakt.
Na afloop
De eenkennigheid is na enkele dagen weer over, de jetlag helaas niet. Het duurt zeker een week voordat Stan weer rond half 8 gaat slapen en 's morgens weer op een normale tijd wakker wordt. Nou ja, het is voor ons ook wel lekker om nog één weekend uit te kunnen slapen...
We kijken met ongelooflijk veel plezier terug naar onze reis door Canada. Het is echt een fantastisch land, we hebben ontzettend genoten van de natuur, het reizen in een camper en natuurlijk het zien van de beren. De camper was voor ons op dit moment, met een half jaar oude baby, echt helemaal perfect. Je hebt altijd alles bij de hand, kunt overal en nergens eten en drinken klaar maken, spelen of juist rijden tijdens een slaapje en er is voldoende ruimte als je een niet te kleine camper huurt. Om toch één minpuntje te noemen, dat zijn dan de kosten. Deze vakantie was voor ons ontzettend duur, de tickets, de camperhuur, de kosten voor de campgrounds die door de benodigde elektra toch behoorlijk opliepen, maar ook het eten en drinken ter plekke, je komt al snel op een bedrag van vele duizenden euro's per week. Maar voor ons geldt in dit geval: het was het meer dan waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten