Costa Rica 2014

Eerder dan andere jaren, eigenlijk al direct na onze reis naar Thailand, begonnen bij mij de reiskriebels weer op te spelen. In oktober werd er in Costa Rica een kindje geboren waar ik best even bij op kraamvisite wilde gaan... Via Facebook hebben we nog regelmatig contact met Mario en Manon van Tipi Jungla en de komst van Matteo maakte het gevoel 'ik wil terug' sterker dan ooit. Maar met Kerst even een tripje organiseren bleek toch wel erg kostbaar. Daarbij had ik al met een vriendin afgesproken om naar New York te gaan voordat één van ons een tweede kindje zou verwachten. Dus de boeken van Costa Rica gingen weer terug de kast in. Terug uit New York, waar ik het fantastisch heb gehad, maar ook heel koud, was ik weer bezig met Costa Rica. Kan het met een kind, willen we nog een keer terug om de voor ons onbekende delen van het land te bekijken? En vooral: hebben we de financiële middelen? Ja, ja en hopelijk, maar wat waren die tickets duur! Op een maandagmorgen kreeg ik een e-mail van KLM over de werelddeals en mijn oog viel direct op de prijs voor een ticket naar San José, die was nog lager dan ik - met personeelskorting - een paar weken daarvoor online had gezien. En zo werd op een gewone werkdag de knoop doorgehakt en een paar uur later had ik de bevestigingsmail al in m'n inbox zitten: 3 tickets van Amsterdam via Panama naar San José op 23 augustus en dezelfde route terug op 10 september. We gaan weer!!!

De voorbereiding

Het is 'al' 3 jaar geleden dat we voor het laatst in Costa Rica waren, maar al die tijd ben ik het forum en diverse Facebook pagina's over Costa Rica blijven volgen. Ik wist in welke delen van het land we het beste konden gaan reizen in de geboekte periode. En natuurlijk wist ik naar welke hotels ik wilde: Tipi Jungla en Dos Palmas stonden direct vast, maar ook Rio Tico Safari Lodge was na diverse positieve berichten in m'n achterhoofd blijven zitten. En hoe ging het nou met Herbie van Casa Rio Blanco, die inmiddels in de Osa aan het bouwen is? Daar wilden we graag een kijkje gaan nemen en dat viel mooi te combineren met de Rio Tico safaritenten! Ook de Fidelito Ranch had ik ooit online bekeken, een Holland Hotel met maar een paar kamers, maar wel een ranch waar je koeien kunt melken en andere dieren kunt zien, vast heel leuk voor Stan! De ranch ligt op het Nicoya schiereiland, een gebied dat ik eerder altijd afschreef als 'Amerikanenland', daar hoeven wij niet heen. Maar ja, er zijn wel mooie stranden en rustige natuurparken, dus dit gebied stond nu hoog op het wensenlijstje.

En dan de dieren, net als voor eerdere lijstje had ik een soort dierenwensenlijstje: walvissen spotten, veel mooie vogels zien, apen zoeken met Stan en misschien het bijwonen van een arribada van schildpadden die eieren komen leggen op strand. Kan dat allemaal in iets meer dan twee weken? Zonder alles vast te moeten leggen, zodat we ook nog een beetje de vrijheid van Costa Rica kunnen beleven? Inmiddels bleek ik weer zwanger te zijn, tijdens de reis zelfs al 28 - 30 weken. Nu wist ik wel dat ik geen lange wandelingen meer hoefde in te plannen voor de reis, dat scheelt weer wat tijd. Extra tijd om te luieren in een hangmat of aan het strand leek me een fijner vooruitzicht, ook voor Stan. Met behulp van online verslagen, informatiewebsites en natuurlijk het prikbord forum, heb ik het lijstje steeds concreter gemaakt. Gingen we tijdens andere reizen vooral op de bonnefooi op reis, nu legde ik de eerste hotels vast zodat we daar zeker een plekje hadden. In juli had ik de route klaar en de reserveringen gemaakt, waarbij ook een huurauto via Dos Palmas / Thrifty hoorde. We zouden na een dagje acclimatiseren bij Dos Palmas de rondreis beginnen bij Rio Tico Safari Lodge, bij Uvita aan de Pacifische kust. Van daar uit rijden we door naar de Osa en dan weer terug omhoog, via Tipi Jungla naar Puntarenas voor de overtocht naar Nicoya. De Fidelito Ranch hebben we ook geboekt voor 3 nachten en daarna gaan we op de bonnefooi verder richting de stranden en wellicht ook de Arenal vulkaan en misschien nog een uitstapje naar Sarapiqui aan de Caribische kant.

Stan begreep inmiddels ook dat we zouden gaan reizen, vliegen naar Costa Rica. De foto's van de apen, tipi tenten en andere highlights van Costa Rica kende hij al en er was weinig meer voor nodig om hem enthousiast te krijgen. De laatste weken werd het echt aftellen! De koffer inpakken was makkelijk, we wisten na Thailand beter wat we nodig hebben voor een kind op reis. De rugdrager hoefde niet meer mee ivm het gewicht van Stan en de wandelwagen en zijn slaaptentje gingen uiteraard wel mee op reis. Met vele kilo's drop en chocolade in de koffer blijven we toch nog binnen het maximale gewicht, toch wel handig dat Stan nu op een gewoon ticket reist en we voor hem ook de standaard 23 kilo mogen inpakken! In zijn blauwe koffer gaat speelgoed mee voor onderweg en in Costa Rica, hij rijdt er al een paar dagen mee door de kamer voordat we echt kunnen vertrekken.

Dag 1 - De reis

Het is eindelijk zaterdag 23 augustus! Mijn moeder komt ons ophalen en brengt ons naar de vertrekhal. Al onderweg is Stan hyper van de vliegtuigen die hij ziet staan, hij kan duidelijk niet langer wachten! Bagage afgeven, nog even wat eten, boarden en dan zitten we op tijd klaar in het vliegtuig om naar Panama te vertrekken. Het duurt lang voordat we echt vertrekken en natuurlijk duurt de vlucht nog veel langer. Maar met wat spelletjes op de tablets, een klein rondje lopen en natuurlijk eten en drinken gaan de uren rustig voorbij. We hebben nog wel een stoelendans als de mensen voor ons, 2 Spanjaarden die geen woord tegen ons zeggen, voor de 2e keer klagen bij de crew over Stan. Hij schopte een paar keer tegen de stoel van meneer, waarna we hem met een filmpje tegen de achterkant van zijn stoel hebben gezet, met de voetjes op de stoel. De tweede klacht was exact hetzelfde en sloeg dus echt nergens op. Uit de reactie van meneer naar de stewardess bleek duidelijk dat hij maar één ding wilde... naar comfort of business class. In plaats daarvan mochten zij op onze stoelen gaan zitten en wij op die van hen. Het voordeel voor ons was dat we daardoor de snurkende Aziaat achter ons niet meer hoorden.

Na een paar uur vliegen was het tijd voor Stans middagdutje. Slaapzak aan maar mooi niet slapen natuurlijk. Na een uur gekiekeboe van onder een 'tentje' en andere grappen hebben we hem zijn kleren weer aan gedaan, dan maar niet slapen. Na nog wat filmpjes, boekjes en spelletjes werd het half 8 (bedtijd), half 9 (weer kiekeboe) en uiteindelijk om half 10 vielen zijn ogen dicht. Nog 2 1/2 uur voor de landing in Panama, waar hij dus niets van meekreeg. Eenmaal uit het vliegtuig was hij klaar wakker, hij wilde niet meer vliegen en wilde naar huis. Geen gehuil of geschreeuw, maar hij was er wel duidelijk klaar mee. Wij ook overigens, het is toch weer een lange zit. Gelukkig duurden de overstap en vlucht naar San José niet lang. Stan sliep nauwelijks meer, ook niet tijdens het wachten op de bagage en een taxi en de rit naar hotel Dos Palmas in La Garita.

Volgens onze horloges was het half 5 ('s nachts) toen we Stan in het hotel in zijn bedje legden, lokale tijd half 9 's avonds. Wij hebben met een drankje bijgekletst met Peter van hotel Dos Palmas, ons vaste starthotel. Gewoon een ideaal onderkomen om even bij te komen en Peter regelt ook voor een goede prijs en met goede service onze auto. Na een paar drankjes zijn we lekker gaan slapen, voorbereid om vroeg gewekt te worden door Stan.

Dag 2 - Even bijkomen

Stan wekte ons inderdaad vroeg, om 4 uur was hij klaar wakker. We zijn rustig aan opgestaan, hebben de koffers uitgepakt en opnieuw ingericht en Stan vermaakt met de tablet en Lego. Om 7 uur werd het ontbijt geserveerd en daar waren we echt aan toe. 

Om 9 uur werd onze huurauto gebracht en daarvoor hebben we lekker gespeeld in de tuin en Stan en ik hebben na een paar keer het water voelen 'echt heel koud' toch maar ons zwempak aangetrokken. Het water is verschrikkelijk koud maar we hebben wel heel veel lol gehad in het kleine zwembadje. Na het afdrogen en aankleden stond de RAV4 voor ons klaar, weer een huurauto waar we erg blij mee zijn. 

Rond 10 uur reden we richting luchthaven waar we bij een nieuwe Walmart de eerste inkopen hebben gedaan. Onderweg konden we goed zien hoe dit deel van Costa Rica is veranderd, er zijn heel veel Amerikaanse winkels en 'restaurants' bijgekomen. Bij de Walmart hebben we lekkere broodjes gekocht en die hebben we in een parkje in Alajuela opgegeten. Stan z'n ogen vielen in de auto al een paar keer dicht maar met nog even spelen in de tuin hebben we zijn middagslaapje tot een uur of 1 weten te rekken. Hopelijk neemt hij dan vannacht weer zijn normale ritme aan en kunnen we iets langer slapen dan vannacht.

Onze eerste avondeten was meteen in een toprestaurant. Op aanraden van Peter reden we naar Arroz con Mango (rijst met mango) en eenmaal binnen was Stan z'n eerste opmerking 'oh hier is de speeltuin'! Drie glijbanen, een speelhuisje, een prachtige wandschildering en de grootste topper: een ballenbak met speelwand. Een toprestaurant voor kinderen dus.
En papa's, want Stan ging natuurlijk niet alleen met de ballen spelen. We hadden het restaurant bijna voor ons alleen, dus niemand die zich kon storen aan het enthousiaste gelach en gekrijs van Stan. Het eten was ook prima, zeker voor de Costaricaanse standaard. Na het eten zijn we weer vertrokken en lag Stan om half 9 in zijn bedje. Wij niet heel veel later, we hadden ook nog een paar uurtjes tekort slaap in te halen.

Dag 3 - Naar de krokodillen

Helaas zat uitslapen er echt niet in, Stan was weer om 4 uur wakker. Na een half uur in bed en uit bed was het gelukkig weer stil en konden we tot kwart voor 6 slapen. Ik had gezegd dat hij eruit mocht als de zon en de vogels wakker waren, even niet goed nagedacht over het tijdstip dat de natuur hier ontwaakt. We hadden de dag ervoor een paar broodjes gekocht en met een vroeg ontbijtje begon de dag prima. Gister had Christiaan Stan beloofd vandaag met hem te zwemmen en dit gebeurde dus al voor 7 uur 's ochtends. Zo werden de mensen in de kamers rondom het zwembad ook op tijd gewekt door schatergelach en gegil vanuit het koude water.

Na een ontbijt en het inpakken van de auto was het tijd om te vertrekken richting het strand. Doordat we niet helemaal de goede route reden, duurde het wat lang voordat we de kust bereikten, maar zagen we wel snel weer de prachtige natuur. We hadden Stan krokodillen beloofd, dus dat betekende een eerste stop bij de brug over de Rio Tarcoles, bij nationaal park Carara. Wij hebben hier een paar jaar geleden een prachtige wandeling en boottocht gemaakt, maar om de krokodillen te zien hoef je de auto bijna niet uit. De snelweg gaat met een grote brug over de rivier, waaronder een stuk of 30 krokodillen wonen. Het was er gelukkig niet druk, dus we konden naast de brug parkeren en makkelijk tot halverwege de brug lopen. Wat een mooi uitzicht en wat blijven het toch gigantisch indrukwekkende beesten, zelfs als ze zo suf op een zandbank liggen als hier.

Na deze stop was het nog een kilometer of 20 naar Jaco, een te toeristische badplaats en de enige plaats in Costa Rica waar wij - naast San Jose - hoogbouw hebben gezien. Dit is ook nog eens verpauperd, dus echt aantrekkelijk is de stad niet. De reden dat we hier toch naar toe gingen is het strand en de benodigde schepjes, emmertje en een kiepwagen die we hiervoor wilden halen. 

Nadat ik wat speelgoed voor Stan had gescoord, zijn we doorgereden naar een strand. De beloofde prachtige stranden, volgens reisgidsen is Jaco dé badplaats, vielen wat tegen. Maar wat wel fijn is hier, is dat je met je auto tot naast een palmboom kunt rijden en onder diezelfde palmboom nog wat schaduw kunt vinden aan de rand van het strand. Het zwarte zand was natuurlijk bloedheet, maar Stan heeft er heerlijk gespeeld en Christiaan met hem. Het zeewater is alleen geschikt om te surfen, niet om te zwemmen. De temperatuur is wel uitnodigend, maar je ontkomt niet aan de waarschuwingen voor stromingen. We zijn dus niet verder dan tot de enkels in het water gegaan. 

Het voordeel van zo'n toeristenstadje is wel dat er heel veel buitenlandse restaurantjes zijn en dat we daardoor gewoon met een broodje Subway konden lunchen. Toch knap dat de Tuna sandwich in Jaco exact hetzelfde smaakt als bij de Subway op 800 meter van ons huis in Alkmaar. Na het broodje hadden we nog een rit van 2 uur te gaan, ideaal dus voor Stan om te slapen. Daar dacht hij duidelijk anders over. De route begon prachtig met uitzichten op de Pacifische oceaan, maar al snel ging de weg door kilometers lange palmolieplantages. Zonde van de natuur die hiervoor is opgeofferd. De weg is wel perfect, als een racebaan zo vlak. Na 1 1/2 uur kwamen we aan in Uvita, een van de laatste stadjes voor de afslag naar de lodge. Stan was nog steeds wakker en ging blij mee de supermarkt in om ijs te kopen. IJsklontjes om de inhoud van onze koelbox te koelen, dat viel hem een beetje tegen. Na deze korte stop begonnen zijn ogen toch echt dicht te vallen en precies toen we van de snelweg de jungle inreden, was hij in slaap. De weg van de snelweg naar de lodge is een kilometer of 7 onverhard, door een prachtige groene jungle langs een klein riviertje, erg mooi ondanks de laatste regendruppels die nog vielen.

Bij de Rio Tico Safari Lodge aangekomen, lag Stan nog heerlijk te slapen. Dit was wel fijn want zo konden wij rustig de lodge bewonderen, een safaritent uitkiezen en zijn tentje opzetten. De Rio Tico Lodge is van Nederlanders, Cees en Miranda, die een stuk grond hebben gekocht aan de rivier Rio Tico. Van deze grond hebben ze een bijzonder mooie lodge gemaakt met 9 safaritenten op palen. Onze safaritent voor 3 dagen kijkt uit op de lodge en de rivier, die een meter of 50 onder onze tent stroomt. Doordat je in de tent alle geluiden van de natuur hoort, voel je je ook echt in de jungle. Onze tent heeft een groot en een klein bed en een badkamer met warm water, ook is er stroom, WiFi en
heerlijke koffie.

Toen wij de tent hadden ingericht met koffers en Stan z'n tent, wilde hij nog niet wakker worden. Hij is dus in z'n tentje verder gaan slapen. Wij hebben op de veranda naar de jungle zitten kijken tot het donker begon te worden. We zijn gaan douchen om het zwarte zand weg te spoelen, met de hoop dat Stan daar wakker van zou worden. Helaas niet, voor hem was de nacht duidelijk al begonnen. Zelfs onder de douche vielen zijn ogen weer dicht. Hij werd pas echt wakker toen we de tent uitgingen naar een restaurant hier vlakbij. Stan scheen rond met zijn zaklamp en zorgde ervoor dat we konden zien waar we liepen. Het restaurant is supersimpel: je eet er vis, visfilet of kip en binnen 3 kwartier sta je weer buiten. Maar het smaakte prima! Daarna ging Stan weer verder slapen en wij sloten de dag af met koffie bij Cees. Toen daarna de stroom uitviel zijn we ook maar vroeg naar bed gegaan.

Dag 4 - Op bezoek in de Osa

Dinsdagmorgen was Stan weer om 4 uur wakker. Opnieuw duurde het een half uur voordat we hem weer slapend in zijn tentje hadden, maar toen sliep hij wel tot na 7 uur door. Rio Tico serveert een heerlijk ontbijt met pannenkoeken en veel vers fruit, dus we hebben heerlijk rustig gegeten voordat we op pad gingen. Vandaag stond een leuke trip op het programma, een bezoekje aan de Osa. In dit prachtige deel van Costa Rica is Herbie, die we kennen van zijn Casa Rio Blanco hotel waar we meerdere keren hebben geslapen, bezig met het bouwen van de nieuwe Osa Sunset lodge. De route ernaar toe was al een reden om hierheen te rijden, maar we waren natuurlijk vooral benieuwd hoe de lodge eruit gaat zien. 

Vanaf onze lodge was het een half uur rijden naar een supermarkt en bakker in Palmar Norte, waar we inkopen deden voor onderweg. Daarna reden we langs de palmolieplantages en via finca 1 t/m 9 kwamen we aan in Sierpe. Dit kleine dorpje ligt aan de Rio Sierpe, waar de bootjes vandaan vertrekken voor mangrovetours en NP Corcovado. Wij wilden echter geen tour, maar met de auto de rivier oversteken. We konden de veerboot niet vinden, dit staat ook niet aangegeven. Volgens de jongens van de tours was de ferry stuk, maar toen we de rivieroversteek eindelijk hadden gevonden, bleek dit onzin te zijn. 

De veerboot stelt echt niets voor, het is een soort ponton waar 2 auto's op kunnen en dat met de motorboot wordt voortgeduwd. Heel bijzonder, lekker primitief. We hebben in de schaduw van een boom zitten kijken hoe een andere auto naar de overkant werd gebracht en wat gedronken en de gebakjes opgegeten. Daarna vervolgden we onze route over de onverharde weg. De uitzichten waren prachtig en af en toe reden we door prachtig regenwoud en anders over groene velden. Met een beetje hulp van een navigatiesysteem wisten we het nieuwe onderkomen van Herbie te vinden.

Wat tot een paar jaar geleden nog een stuk boerenland was, wordt nu voorzien van cabinas en een huis. Het eerste huisje is bijna klaar en na wat te hebben bijgepraat leidt Herbie ons rond over het perceel. Van prachtig uitzicht over de Rio Sierpe en de Pacifische Oceaan, tot pure jungle waar de apen en papegaaien dagelijks langskomen, het is er allemaal te vinden. Wat zal het hier prachtig zijn als de lodge af is en de eerste gasten verwelkomd worden, hopelijk kunnen we hier weer bij zijn!  

Na de rondleiding zijn we met Herbie in de auto gestapt en naar de Golfo Dulce gereden, het water dat van de Osa een schiereiland maakt. Ondanks de regen zag het er schitterend uit. We hebben heerlijk uitgebreid geluncht en daarna was het tijd om Herbie terug te brengen naar zijn huisje om nog op tijd terug te zijn bij de ferry. De uiterste tijd van 4 uur gingen we niet halen, maar Herbie zou de ferry-bestuurder informeren dat we eraan kwamen. We werden dan ook netjes iets na vier uur naar de overkant gebracht. Stan heeft van de terugreis weinig meer meegekregen, hij werd ook niet meer wakker toen we weer stopten bij de bakker. Met een lekker vers stokbrood voor het diner reden we weer terug naar de lodge. Na de late lunch hadden we geen zin meer om uit eten te gaan, het broodje smaakte wel prima. Opnieuw lagen we daarna weer vroeg in bed met het rustgevende geluid van de jungle op de achtergrond.

Dag 5 - Waterpret 

Woensdagmorgen werden we zowaar niet voor 4 uur maar pas om 4.50 uur gewekt door Stan. Na wat drinken en 5 minuten bij ons in bed, moest hij weer terug in z'n tentje, waar hij het helemaal niet mee eens was. Hij wilde wel een spelletje doen op dit uur... Het huilen ging over in kletsen en net toen wij weer half sliepen, hoorden we een flinke klap. Stan was met tentje en al uit bed gedonderd en was blijkbaar te versuft om te gaan huilen, waardoor ik nog meer schrok... Wat bleef het stil! Toen z'n tentje open was, bleek er met hem niets aan de hand te zijn, hij wilde alleen weer een spelletje doen. Nu was het tegen 6 uur en mocht hij bij ons blijven. Toen de vogels duidelijk begonnen te fluiten zijn we er maar uit gegaan en hebben we als ontbijtje een mueslireep gegeten. In de verte hoorde ik toekans en die zijn Stan en ik gaan zoeken. Wat blijven het toch een prachtige grote vogels, ook Stan zag dat er op grote afstand 2 in een hoge boom zaten.  

Door het vroege opstaan, zaten we nu wel om 7 uur te ontbijten. Stan weer met een heerlijke pannenkoek en wij met lekkere geroosterde broodjes en ei. We hebben vandaag de lodge verder bekeken en zijn door de rivier gelopen. Stan vond het prachtig om samen een dammetje te bouwen en ik genoot vooral van de groene jungle om ons heen. 

Rond 10 uur vertrokken we naar het strand, op aanraden van Cees bij een restaurant. Het strand was werkelijk prachtig, mooi breed met zacht zand, schaduw van de bomen en lekker warm water. En ook heel fijn: we hadden het volledig voor ons drietjes. Stan was helemaal blij, spelen met z'n graafmachine, emmertjes en schepjes en nog leuker: in de branding zitten en wachten tot je overspoeld wordt met golven. Voor ons doen zijn we extreem lang op het strand gebleven, wat een prachtige ochtend zo!

Bij het restaurantje konden we vervolgens even afspoelen en zwemmen in het zwembad. Ook werd er een heerlijk lunch geserveerd en zo hebben we ruim 3 uur bij het strand doorgebracht. Tijdens het eten hoorden we de brulapen steeds dichterbij komen en we besloten toch nog een keer terug te lopen richting het strand om ze te zoeken. Dit ging makkelijk en zo stond Stan voor het eerst oog in oog met een familie brulaap. Hij was niet echt gecharmeerd van het gebrul en toen de apen met z'n allen tekeer gingen werd hij zelfs bang. Maar als de apen stil waren vond hij het prachtig, zeker om te zien hoe ze op hun kop aan een tak hingen of door de bomen liepen. Naast de apen zat ook een toekan in de boom, dus we hebben weer flink wat foto's en film gemaakt. 

Na de apenwandeling zijn we vertrokken en via de supermarkt terug naar de lodge gereden. Daar begon het te regenen en daarom vermaakten Christiaan en ik ons met de tablets in het restaurant, terwijl Stan lekker lag te slapen. Waarschijnlijk bleef hij slapen als we hem niet wakker maakten, dus tegen etenstijd hebben we hem weer uit zijn tentje gehaald. Op advies van Cees gingen we naar een typische Tico-soda, een soort lokaal eetcafé. Hier hebben we heerlijk gegeten en spelletjes gespeeld met Stan. Daarna hebben we nog een nachtje goed geslapen in de safaritent.

Dag 6 - Eindelijk weer slapen in een tipi van Tipi Jungla!

Stan werd pas om half 6 wakker, maar dat betekende wel dat hij daarna niet meer ging slapen. Nog voor het ontbijt hadden we onze koffers al ingepakt, klaar voor vertrek. Met een heerlijk ontbijt sloten we ons verblijf bij de Rio Tico Safari Lodge af, dit onderkomen is ons prima bevallen!

Op de terugweg naar de grote weg hobbelen we langs vele prachtige wilde heliconia's, waarvan ik er verschillende fotografeer. Stan herkent dit als de vlindertuin. Leuk is zijn reactie op een bananenplant waar nog wat onrijpe bananen boven de grote rode bloem hangen. Hij herkent ze eerst niet als bananen, maar na enige uitleg vindt hij het erg interessant. En vraagt hij dus de hele weg of er nog bananen groeien.

Vandaag reizen we naar Tipi Jungla, de ecolodge waar we 3 1/2 jaar geleden een aantal nachten verbleven aan het einde van onze huwelijksreis. Geen lodge - en de eigenaren Mario en Manon - heeft zo'n indruk op ons gemaakt als Tipi Jungla en zeker sinds ze in oktober een zoontje hebben gekregen wil ik er graag weer naar toe. Aangezien comfort als warm water en stroom hier niet volop aanwezig zijn, zullen we er maar 2 nachten blijven. We zijn erg benieuwd hoe Stan zich houdt op deze plek midden in de natuur. Tipi Jungla ligt op nog geen uur rijden van Rio Tico, dus we hebben voor de ochtend een wandeling gepland bij Haciënda Baru. Dit particuliere
natuurreservaat biedt allerlei tours aan, maar je kunt er ook op eigen
gelegenheid wandelen. Voor ons de ideale manier om het wandelen
met Stan te testen. 

Het is al lekker warm als we om 10 uur het park inlopen. Helaas voor ons is Stan het al heel snel zat en wil hij alleen maar opgetild worden. Hij blijkt toch wel wat dingen eng te vinden, bijvoorbeeld de grote boomwortels. Daar liggen de paden vol mee, dus in het bos loopt hij liever niet zelf. Met het zoeken naar dieren weten we hem af te leiden, waardoor Christiaan af en toe iets kan afkoelen zonder Stan in zijn nek. We zien onderweg verschillende leguanen, vlinders en bladsnijdermieren, die in een lange rij blaadjes van een boom naar hun hol verslepen. Stan vindt vooral een groepje paddenstoelen erg interessant. Ook kijken we even rond bij een schildpaddenproject, waar de eieren worden verplaatst van het strand naar een aparte zandbak. Hiermee proberen ze de schildpadeieren te redden, zodat ze niet al voordat ze uitkomen zijn opgegeten. We eten nog wat en kijken rond op een strand met hele hoge golven. De terugweg gaat over een baggerweg, waar Stan weer zeer onder de indruk is van de grote boomwortels. Aan mijn verzoek om voor een grote vijgenboom te gaan staan, met wortels
groter dan Stan, wordt niet enthousiast voldaan. Weer in de auto zegt hij het bos toch wel mooi te vinden, vooral de paddenstoelen... Die worden dan ook nagetekend in zijn nieuwe kleurboek. Wat een heerlijk verfrissende blik op de jungle, waar wij ons richten op de tropische planten en verschillende dieren maar een klein kind dus blij wordt van de herkenbare paddenstoelen.

Na ruim anderhalf uur zijn we weer bij de auto en we rijden een stukje

terug naar Dominical. Dit is een leuk strand- en surfdorpje met restaurants vlak voor het strand. We lunchen en lopen dan naar de overkant van de weg richting het strand. Tussen de weg en het strand is een soort parkje met bomen die in het zand groeien. Hier kunnen wij lekker relaxen terwijl Stan z'n graafmachine/kiepauto ingraaft. Ik wandel nog naar een souvenirwinkeltje op het strand, maar daar staat zo'n vreselijke vrouw dat ik de te dure doeken hier weiger te kopen. Als wij het tijd vinden om verder te reizen is Stan het helemaal niet met ons eens, hij wil zijn kiepauto nog niet uitgraven. Pas als ik er een aantal foto's van heb gemaakt, mag zijn bouwwerk gesloopt worden en verdwijnen kiepauto en schepjes in de kofferbak. We kunnen verder.

Na een stop bij een supermarkt en een pinautomaat is het nog een klein stukje rijden naar onze favoriete lodge. Het voelt een klein beetje als thuiskomen in de jungle, waar de tipi's en alles nauwelijks is veranderd en waar Manon ons staat op te wachten bij de Palenque, het restaurant en de gezamenlijke zitkamer. Met Matteo dit keer, een vrolijke bolle baby die duidelijk niet mensenschuw is. Stan is ook snel zijn verlegenheid kwijt en we kletsen gezellig bij. Dan is het tijd dat Stan gaat slapen en brengen we de koffers van de auto naar 'onze' tipi Ocelot. Met het mooie uitzicht op de jungle.

Omdat we zeker weten dat Stan doorslaapt tot wij hem wakker maken, kunnen we rustig terug gaan naar de Palenque, waar we nog wat bijpraten en de mogelijke activiteiten bespreken. Manon oppert het idee om hun touroperator voor whalewatchingtours te bellen om te vragen naar een alternatieve tour, zodat we met Stan de zee op kunnen. Dat klinkt wel erg hoopvol, helaas bleek het vanuit de Rio Tico Safari lodge voor ons niet mogelijk om een tour te boeken, tenzij we 4 uur op een boot wilden gaan zitten. Om 4 uur begint het keihard te regenen en voor de zekerheid checken Christiaan en ik af en toe of Stan nog slaapt. Als een roosje, ondanks de herrie van de regen op de tent. We maken hem om 6 uur wakker, zodat hij nog even kan bijkomen voor het eten. Hij wil helemaal niet wakker worden, dus erg gezellig is hij niet.

Voordat we van de tipi naar de Palenque lopen, trekken we een regenjas en poncho's aan, anders zullen we zeker doorweekt aankomen. We eten in de voor ons nieuwe eetkamer, een aanbouw aan het huis. Ook deze is door Mario zelf gemaakt en ziet er mooi en praktisch uit. Mede ivm het weer trekken we er vanavond niet op uit om kikkers te spotten, het regent nog steeds. Mario belt voor ons met de whalewatching touroperator en die biedt aan om met ons tussen de reguliere tours door te gaan varen, voor een goede prijs en dan kunnen we teruggaan als we dat voor Stan beter vinden. Hier hebben we ontzettend veel zin in, maar Stan duidelijk niet. Hij blijkt vooral bang te zijn voor de herrie van de boot, wat hij heeft onthouden van de overtocht bij Sierpe. We leggen hem uit dat niet alle boten veel herrie maken en uiteindelijk kijkt hij weer blij. Hij gaat na het eten ook blij weer mee naar ons huisje, ondanks het indringende geluid en het donker van de jungle. Hij weet inmiddels dat hij niet in het bos is, maar dat dit jungle heet. Hij verandert dit nog een tijdje in jumbo, de supermarkt van oma, maar uiteindelijk is het hem duidelijk. Met oma ga je naar de jumbo en met papa en mama naar de jungle. Goeie deal!

We lopen om 8 uur van de eetkamer naar onze Tipi, waar we niet lang buiten zitten omdat werkelijk alles nat is na urenlange hoosbuien. Het stopt ook niet met regenen, pas de volgende morgen merken we dat het droog is. 

Dag 7 - Grote vissen zoeken

Om kwart voor zes schijnt het zonnetje en beginnen de vogels steeds luider te fluiten, voor Stan het sein om wakker te worden. Ook hier worden we gewekt door het geluid van de toekans en als Stan dat in zijn slaaptentje vrolijk na gaat doen, mag hij van mij bij ons in de klamboetent komen. Wat is dat toch fijn dat hij het tegenovergestelde van een ochtendhumeur heeft, hij blijft liedjes zingen totdat we onze kleren aantrekken. Dan is het over met de lol want er moet zonnebrandcrème gesmeerd en antimuggenspray gespoten worden. We hebben hier de standaard spray met deet gekocht, wat bij ons wel een klein beetje prikt, maar waar Stan inmiddels panisch voor is. Duidelijk, we moeten voor hem iets anders halen.

We ontbijten vandaag met pannenkoeken à la Mario, die overheerlijk smaken en goed vullen. Na het ontbijt drinken we rustig nog een kop koffie en genieten van het prachtige uitzicht vanaf de Palenque. Die hangmat... Ik zou er nog wel veel vaker in willen liggen. De toekans vliegen ook af en aan, dus ik vermaak me goed met m'n fototoestel.

Voor vandaag staat de boottocht op zee gepland, maar daarvoor hoeven we pas om half 12 weg. Daarvoor gaan we met Manon en Matteo naar het dichtstbijzijnde strand, Playa Linda. Heel erg breed, uitgestrekt en leeg, met aan de rand veel palmbomen voor een beetje schaduw. Die is nodig ook want het is bloedheet. Dat merk ik vooral als ik even met de voeten het zeewater in wil, dat is nog een heel eind lopen. Bij het strand lopen een paar verlaten honden, mooi verzorgd maar duidelijk erg vermagerd. Waarschijnlijk horen ze bij een huisje vlakbij het strand, waar nu niemand meer woont. Het blijft lastig voor te stellen dat Costaricanen zo met hun dieren omgaan, die ze dus niet als huisdieren zoals bij ons beschouwen. De honden zijn erg rustig en zelfs Stan wil een van de honden wel aaien. Als we de kids weer enigszins van het zwarte zand hebben ontdaan, stappen we in de auto voor de terugweg.

Terug bij de tipi pakken we de spullen in voor de boottocht. Omdat we tijdens lunchtijd varen, eten we wat energiereepjes en koekjes, want met een lege maag de zee op varen zorgt vast voor misselijkheid. De boot vertrekt vanaf Uvita, een half uurtje rijden. We vertrekken te laat en ik wil toch nog een doek kopen voor op de boot, dus we komen te laat aan bij de ingang van het nationale park. Niet zo erg, want er is ook nog geen gids. Manon gaat met ons mee en zij belt de touroperator, die er even later ook aankomt. Nu blijkt dat we toch niet alleen op de boot gaan, we moeten nog even wachten op wat andere mensen.

Bijna een uur later dan gepland lopen we dan toch het strand op naar een bootje. Op het strand vindt de gids nog wat geïnteresseerden in een walvistour en zo zitten we even later met nog 3 stellen in de boot. De boot ligt op het strand en de gids en de kapitein hebben er nog een hele klus aan om ons van het strand door de branding te duwen. Telkens duwen de golven ons weer terug. Uiteindelijk kan de motor gestart worden en varen we in volle vaart de zee op. Stan is vooral onder de indruk van de gids die drijfnat de boot in valt als we eindelijk vertrekken. Gelukkig maakt hij geen probleem van het strakke stugge zwemvest en de herrie van de motor. 

We varen in nationaal park Marina Ballena, een park dat is opgericht ter bescherming van de walvissen die hier twee keer per jaar doorheen zwemmen. In deze periode zwemmen ze naar het zuiden en krijgen ze jongen, een half jaar later zwemmen ze naar het noorden als het water daar weer wat warmer wordt. Er schijnen veel walvissen te zijn in deze periode en het duurt dan ook niet lang voordat de kapitein het eerste exemplaar gespot heeft. Met nog meer snelheid vaart hij erop af en dan zien we twee jonge walvissen zwemmen. Bijzonder indrukwekkend, wat zijn ze groot. Als we wat later een moeder en jonge walvis voor de boot
zien, valt de grootte van de eerste twee wel mee.
De moeder is echt gigantisch!

Wat een prachtig gezicht, we zien de walvis uitademen, wat met een flinke zucht gespetter gebeurt en even later zien we de volledige grootte van het dier bij het onder water duiken. Het kleintje ernaast maakt het plaatje helemaal af. Als ze onder duiken duurt het een aantal minuten voordat ze weer bovenkomen en dan dobberen we wat rond. Er is verder weinig te zien op open zee, maar het wachten wordt beloond met opnieuw een mooi zicht op moeder en babywalvis. Mooi om te zien op heel korte afstand, maar we vragen ons toch af in hoeverre zo'n boot de walvissen beïnvloedt. De kapitein houdt zich duidelijk niet aan de regel van minimaal 30 meter afstand, dit kun je op de foto wel zien. Als de walvissen weer onder duiken zien we nog een keer de prachtige staart en dan is het voorbij.

Inmiddels is ons wel duidelijk dat ons tochtje walvis kijken en weer terug naar het strand is gewijzigd in een mini-normale tour, waarbij ook een eilandje en grotten worden bekeken vanuit de boot. Aangezien Stan het wel prima lijkt te vinden, maken we hier geen punt van. Hij wil af en toe wel uitstappen, maar accepteert makkelijk dat dit hier echt niet kan. En de grote vissen vond hij wel erg mooi. Stan begint even later toch wat te huilen, maar blijkt vooral moe te zijn. Op volle vaart, voorin de boot waar de klappen op het water het hardst aankomen, valt hij bij Christiaan in zijn armen in slaap. De boot wordt even stilgelegd zodat we van plaatsen kunnen wisselen, maar we varen toch verder.

Eigenlijk is de rest van de tocht ook zeker de moeite waard, we varen langs een vogeleiland en langs een strandje en prachtige kliffen. Ondanks het hoge water geeft de kapitein een showtje door de boot op volle vaart onder een natuurlijke brug door te varen. Met de hoge kliffen en de jungle die tot aan de rand doorgroeit, is het een prachtig plaatje. Hiervandaan is het nog 20 minuten heel hard doorvaren tot de boot het strand weer opvaart. Het is al 3 uur als we weer bij de auto zijn en snel naar de tipi's terugrijden.

Terug bij de tipi's gaat Stan nog even slapen en raken wij aan de praat met de nieuwe Duitse gasten. Mario en Christiaan halen pizza voor iedereen terwijl ik Stan weer wakker maak. Daar heeft hij echt geen behoefte aan en tot tijdens het eten wil hij het liefst weer bij mij op schoot in slaap vallen. Hij eet zelfs geen pizza. Na het eten spelen we nog een paar kaartspelletjes met Julia, de 10-jarige Duitse. Ondertussen vertrekken de mannen voor een kikkertour.

Onder begeleiding van Mario wandelen Christiaan, de Duitse Michael en de tijdelijke hulp Diego langs een riviertje waar ze verschillende kikkers, de meest giftige slang van Costa Rica en een opossum spotten. Gelukkig voor hen blijft het vandaag droog, maar daardoor is het wel erg warm. Een koude douche is dus geen overbodige luxe na terugkomst. Ondertussen lopen Stan en ik in het pikdonker terug naar onze tipi, wat we allebei wel stoer vinden. Bij de eerste mier hangt hij aan m'n broek en wil opgetild worden, wat dankzij het droge weer ook wel te doen is. Gelukkig komen we geen gekke beesten tegen. Stan wil lekker zijn bedje in en als hij slaapt ga ik onder de klamboe lezen. Tegen de tijd dat Christiaan terug is, lig ik ook al half te slapen.

Dag 8 - Naar Nicoya Peninsula

De volgende morgen is het alweer tijd om in te pakken en de tipi op te ruimen. We ontbijten met de Duitse gasten en daarna spelen Stan en Matteo binnen in de speelruimte. Stan vindt Matteo's speelruimte veel leuker dan Matteo zelf, maar er staat dan ook een prachtige houten trekker en ander nieuw speelgoed. Terwijl Christiaan de koffers in de auto zet, speelt Stan verder in de Palenque en kan ik nog even genieten in m'n favoriete hangmat. Als de Duitse gasten zijn vertrokken, drinken we nog een kop koffie met Mario en Manon, spelen Stan en Matteo met de Lego en daarna is het echt tijd voor ons vertrek. Ik kan me niet voorstellen dat we niet nog een keer naar Tipi Jungla gaan, maar dat zou nog wel eens lang kunnen duren...

We rijden naar het noorden vandaag, we gaan voor het eerst naar het schiereiland Nicoya. Hiervoor moeten we de ferry van 2 uur halen, waar we ruim de tijd voor nemen. Zowel de eigenaresse van de Fidelito ranch waar we naar toe gaan als Manon denken dat het ca. 2 uur rijden is. Maar het is erg druk op deze zaterdag en het verkeer schiet niet echt op. Als we dan ongemerkt te lang in de supermarkt blijven hangen, moeten we uiteindelijk flink doorrijden om de boot te halen. Stan valt halverwege in slaap en wordt vlak voor we bij de boot komen weer wakker. Lunchen onderweg is niet meer mogelijk, maar uiteindelijk zijn we toch op tijd in Puntarenas voor de boot. 

We halen een bootkaartje en dan kan ik de tickets kopen bij een bakkertje. Hier neem ik meteen wat verschillende pasteitjes en soepstengels mee, die we op de boot kunnen opeten. De overtocht duurt 90 minuten, dus we blijven niet bij de auto. Stan vindt het allemaal prachtig, met de auto de boot oprijden, dan met de lift naar het dek en daar kunnen we rustig rondlopen. Een andere boot, die net arriveert, blaast flink hard op de scheepstoeter. Stan schrikt zich rot, maar als we hem op een bank zetten zodat hij de andere boot kan zien wordt hij weer rustig. Het vertrek duurt best lang, maar dit blijkt in de 90 minuten te zijn gerekend. We zitten heerlijk relaxed op de boot, Stan kan zonder gevaar op een bank klimmen en over de railing kijken naar andere boten en vogels en we hebben al snel zicht op de overkant, een groene berg met een paar eilandjes ervoor. Vlak voor aankomst gaan we weer naar de auto en na het aanmeren is het een typisch Costa Ricaanse chaos. Zo duurt het even voordat we echt kunnen wegrijden, maar dan duurt het ook niet lang meer voor we bij ons volgende onderkomen zijn.

De Fidelito ranch heb ik op internet gevonden als een ideale locatie voor gezinnen met kinderen. De Nederlandse Leon en Duitse Brigitte hebben de ranch jaren geleden gekocht en houden niet alleen koeien en paarden, maar bieden ook 2 appartementen voor de verhuur aan. Bij aankomst worden we verwelkomd door 2 enthousiaste, maar in Stans ogen doodenge honden. Brigitte heeft ze goed onder controle en zo kunnen we rustig kennis maken en zien waar we terecht zijn gekomen. We pakken de auto uit en krijgen een heerlijk welkomstdrankje. Stan is nog steeds bang voor de honden, maar verder is het hier top.

Het appartement is lekker ruim, met een keukentje, koelkast en een heerlijke douche en het ziet er ook schitterend uit. Mooie meubels, schilderijen, alle details zijn prachtig ingevuld. En het appartement staat in een mooie tuin midden op de ranch. In de tuin staat ook de open rancho, een keuken met een grote tafel, hangmatten en veel souvenirs van de vele reizen die het stel heeft gemaakt. Brigitte vertelt over alle mogelijkheden in de omgeving en na een gezellig gesprek wordt het eten gemaakt. Leon schuift ook aan en wij kunnen het snel goed met hen vinden. De namen veranderen voor Stan in buurman en buurvrouw, lekker makkelijk. De spaghetti smaakt prima, Stan blijft maar eten. Na het eten is het tijd om te douchen en dan gaat hij lekker naar bed. Wij zitten buiten op de veranda, gelukkig zonder teveel overlast van muggen. Het is al laat als we ook ons bed opzoeken.

Dag 9 - Watervallen en strand

Stan is weer netjes om kwart voor 6 klaar wakker en Christiaan gaat met hem mee uit bed. We doen lekker rustig aan en zo is het al half 8 als we gaan ontbijten. We besluiten vandaag naar Montezuma te gaan, een klein stranddorpje met een waterval in de buurt. We hoeven hier niet heel vroeg naar toe en daarom wachten we met vertrekken totdat Brigitte de paarden gaat voeren. Ze haalt daarvoor een van de paarden naar de tuin, wat Stan wel leuk vindt zolang het dier maar op gepaste afstand blijft. Toch went alles en het lukt zowaar om een vrolijke foto van ons drieën met paard te maken. Christiaan is ook zo dol op paarden, dus de foto is uniek in zijn soort. Als de drie paarden hebben gegeten, pakken wij de tassen in, een fototas, een zwemspullentas en een wastas. De laatste laten we bij Brigitte achter en als we 's middags terug komen, ligt onze schone was netjes gewassen, gedroogd en gesorteerd op ons bed, wat een luxe.

We rijden eerst naar de waterval, waar je naast wandelen ook kunt zwemmen. Een jongen wacht ons op bij de parkeerplaats en loopt met ons mee via een speciale familie-ingang naar de watervallen. De wandeling is best pittig en we besluiten dan ook dat Stan gaat zwemmen, Christiaan bij hem blijft en ik doorloop naar de waterval. Deze wandeling is superleuk, ook al heeft het geklauter en geklim langs de rivier weinig met wandelen te maken. Onderweg wordt ik door een gids op een makkelijker pad gewezen en hij loopt voor me uit en helpt me bij de lastige stukken. Zo gaat het redelijk snel, maar ik ben toch zo een kwartier onderweg. Tijd om terug te keren, maar andere toeristen vertellen dan dat ik er echt bijna ben. Dit blijkt te kloppen en even later zie ik de prachtige grote waterval. Ondanks de regentijd is het erg droog in dit gebied, maar er komt toch nog veel water van de berg. Bij de waterval wordt ook duidelijk dat er nog een ingang moet zijn, er zijn hier denk ik wel 100 mensen, maar er stonden bijna geen auto's op de parkeerplaats. Bij de waterval is volop gelegenheid om te zwemmen, wat velen dan ook doen. Hiervoor moeten nog een paar flinke rotsen afgeklauterd worden en
met de wetenschap dat Christiaan en Stan al behoorlijk lang op me
wachten, besluit ik terug te gaan.

Nu krijg ik onderweg hulp van allerlei toeristen die me tegemoet komen, omlaag klimmen is vaak lastiger dan omhoog. Maar ik weet met droge bergschoenen toch binnen een half uur weer bij Christiaan en Stan terug te keren. Die zijn net klaar met het bouwen en weer slopen van een dammetje, dus ik ben gelukkig niet gemist. We wandelen terug naar de auto en kijken nog even rond bij de onderste waterval, waar je doorheen of langs kunt klimmen op weg naar de grote waterval. Hele gezinnen komen hier naartoe met koelboxen en thermoskannen, op badslippers of blote voeten, we zien zelfs een wippertje en baby naar boven gebracht
worden. Wij hebben genoeg waterval gezien en zoals
Stan graag wil, vertrekken we eindelijk naar het strand.

We rijden door Montezuma, een relaxed dorpje waar het om surfen en chillen draait. Met de bijbehorende wietlucht, we voelen ons hier niet helemaal thuis. Het ziet er wel gezellig uit, maar Stan past niet echt in het plaatje. We rijden verder door het dorpje en komen dan uit bij een afgelegen strand, waar we auto weer praktisch in het zand kunnen parkeren. In plaats van broodjes of een warme lunch nemen we een paar zakken chips en flesjes drinken mee het strand op, tijd voor een picknick. Stan steekt z'n handen in het zand en wij in de zakken chips, terwijl we heerlijk relaxed naar de golven staren en naar alles wat er om ons heen gebeurt. We houden het zowaar bijna een uur uit op het strand, maar we zitten dan ook heerlijk in de schaduw van de bomen en er komt genoeg afleiding voorbij. Ook hier is het water weer lekker warm, maar in verband met de rotsen in de branding houden we het bij de voeten in het water.

Op de terugweg willen we nog geld en boodschappen halen, maar nog voordat we het dorpje bereiken waar dit kan, is Stan in slaap gevallen. Ik haal het geld en de boodschappen terwijl Christiaan in de auto blijft en daarna besluiten we nog een rondje te rijden en niet meteen terug te gaan naar de ranch. We rijden naar de Pacifische kust, een route door de prachtige heuvels van Nicoya. Uiteindelijk rijden we bij Manzanillo bijna het strand op en rijden dan langs de kust verder langs verschillende idyllische stranden met hoge golven. Dit is de wereld van de surfers, dat merk je aan alles.

Met de onverharde wegen en kleine B&B's en restaurantjes voelt dit heerlijk authentiek aan. Erg leuk om te zien, al voelen wij ons niet geroepen ook een surfboard te zoeken... Stan wordt weer wakker en is gelukkig erg vrolijk als hij weer een strand ziet. Daar is hij vandaag al geweest, dus we kunnen doorrijden. Via de doorgaande route van Mal Pais naar Cobano zijn we snel weer in de buurt van de ranch. We halen ijsjes die we op het strand bij Tambor opeten, waar de plaatselijke bevolking ook van een vrije zondagmiddag geniet. Zij doen dit met alcoholische drankjes en een volleybal. Stan haalt ook zijn voetbal uit de auto en na een half uurtje rijden
we door naar de ranch.

Als we bij de ranch aankomen, staat Brigitte ons al op te wachten. De apen zijn gearriveerd bij de bomen met vruchten voor hun diner. Deze brulapen zijn een stuk rustiger dan de apen die we eerder bij het strand zagen en Stan helpt trots met het zoeken in de bomen. Na het maken van veel foto's en film, zoeken de apen een slaapplek op en gaan wij douchen en eten koken. De soep en brood met knakworst smaken prima en dan kunnen we Stan nog even wakker houden met een spelletje. Hij is bekaf en kruipt om kwart voor 8 blij in zijn tentje. Wij gaan weer lekker buiten zitten en zo is er weer een volle, drukke maar erg leuke dag voorbij. Morgenochtend gaan we vroeg opstaan, Brigitte heeft ons gewaarschuwd voor de brulapen wekker om 4 uur, dus we zijn benieuwd! Daarna gaan we naar een natuurpark hier in de buurt, waar we hopelijk leuk kunnen wandelen en weer een paar strandjes kunnen bezoeken. Dit voelt echt als vakantie!

Dag 10 - Prachtig Curu park: aapjes en mangrove

Vanmorgen werden we weer om kwart voor 6 gewekt door Stan, na een slechte nachtrust. De apen lagen in de bomen naast onze cabina en maakten regelmatig geluid, waar je ook midden in de nacht wakker van wordt. Ik stond om 6 uur buiten, maar kon de apen niet meer vinden. Ook de miereneter, die volgens Brigitte regelmatig bij de cabina's loopt, heb ik niet gezien. Toch is het heerlijk wakker worden in zo'n prachtige tuin als de zon net opkomt. Om half 7 werd ons ontbijt geserveerd, zodat we op tijd naar het beschermde natuurpark Curu kunnen vertrekken. Nog voor 8 uur waren we onderweg en we waren de eerste gasten in het park.

Na de toegangspoort is het nog 2 kilometer rijden tot de parkeerplaats en onderweg zagen we al een hertje en een neusbeer. Stan vond vooral het hertje erg leuk, zeker omdat hij uit de gordels door het open raam mocht kijken. Nog voordat ik m'n slippers voor bergschoenen had verruild, zagen Christiaan en Stan de kapucijnaapjes al door de bomen slingeren. Er was een behoorlijk grote groep, van klein tot groot en deels met baby op de rug. De apen krijgen bij het souvenirwinkeltje eten, daarom zaten ze hier allemaal. Met een banaan in de hand
springen ze een voor een via het dak door de bomen naar de grote bamboestruik waar onze auto naast stond, een prachtig gezicht. We zagen hier ook een wasbeer, een grote rennende leguaan en een trekker met een lekke band. Tja, ook in een natuurpark maakt een trekker heel veel indruk!

We wandelen een trail van een paar kilometer, deze is redelijk vlak dus makkelijk te doen met de wandelwagen. Het pad loopt door een mangrovegebied, dit zie je niet veel en is daarom erg interessant. Onderweg zien we weinig bijzondere dieren, maar de aparte begroeiing en de

doorkijkjes naar de zee maken dit helemaal goed. Het is voor ons direct een van de mooiere parken, we zijn blij dit te hebben kunnen bezoeken.

Na een uur of 3 stappen we weer in de auto, flink bezweet door de hitte en het wandelen. We proberen nog om bij een grote lodge te mogen zwemmen, maar de prijs van $42 pp staat ons niet aan. Het is een gigantisch complex met een prachtige zwembadtuin, maar voor een uurtje plonsen vinden we dit wat veel.

We rijden door naar het dorpje Tambor, waar ook de Fidelito ranch staat. Hier eten we wat bij een restaurant en halen we brood voor vanavond. Dan rijden we terug naar ons huisje, waar Stan na een verfrissende douche lekker in z'n tentje een middagslaapje kan doen. Wij hangen wat rond in de tuin en de hangmat, het is nog steeds lekker warm maar het gaat wel harder waaien. Stan komt vrolijk uit bed de hangmat ingedoken en niet veel later breekt het noodweer los. Het regent en onweert de hele avond en nacht door. Gelukkig heeft ons huisje ook een overdekte veranda en koelt het nauwelijks af. We vermaken ons nog prima met een filmpje en spelletjes... We eten weer een soepje in ons huisje en gaan op tijd naar bed. Morgen moeten we om half 7 klaar staan voor het melken van de koeien, dus dat betekent nog vroeger uit bed dan vandaag!

Dag 11 - Fidelito Ranch en meer

De volgende morgen zijn we al voor zes uur uit bed. Het is weer droog en begint al warm te worden. We eten snel een broodje en trekken vieze kleren aan. Vandaag neemt Leon, de eigenaar van de ranch, mee op pad. We doen het grootste deel van de rondleiding met de auto, zodat het ook voor Stan en mij leuk blijft. We beginnen bij de koeien, die iedere dag door de vaste medewerker worden gemolken. Er lopen zo'n 50 koeien op de ranch, waaronder 2 dekstieren, een koppel jonge koeien en een stuk of 15 koeien met kalveren. De medewerker is bezig met een lastige koe, dus we moeten buiten het hek blijven. Dit geeft ons de kans om het melken aan Stan uit te leggen, die het wel erg interessant vindt. Hij heeft nog nooit gezien waar de melk vandaan komt. De medewerker laat daarna een rustige koe in de melkstal en laat het kalfje er even bij om wat te drinken aan alle tepels. Dan wordt het kalfje vastgebonden en mag Christiaan met Stan de koe melken. Het zag er zo makkelijk uit... Maar Chris krijgt er met moeite een beetje melk uit. Na wat geklooi werkt het wel. Stan vindt de koeien van dichtbij natuurlijk erg groot en blijft het liefste op een paar meter afstand. We laten het melken dus maar over aan de medewerker, die de melk ook mag gebruiken of verkopen.

We rijden verder over de ranch naar een stuk land waar de jonge koeien staan die nog geen kalfje hebben gehad. We kunnen hier ook de varkens van de buurman zien en lopen een stukje bergop naar een kleine waterval. Als Leon aan Stan laat zien hoe je je kunt douchen bij de waterval betekent dit natuurlijk een nat pak en
volgelopen laarzen. Maar ook heel veel gespetter en gelach.

We kijken nog wat rond bij de koeien en Leon vertelt ons over het opzetten van de ranch. Het is mooi om te zien hoe iemand met ziel en zaligheid bezig is iets moois te maken van dit project en er heel erg van geniet als er dingen slagen. Zo is het gelukt om melk/vlees-koeien te fokken, iets wat in Costa Rica nauwelijks voorkomt.

Leon en Brigitte zijn ook heel actief in het dorpje Panica waar ze deel van uitmaken. Zo hebben ze veel gedaan aan de verbetering van de lagere school in het dorp. Door middel van fondsenwerving via gasten hebben ze voldoende middelen bijeen gebracht om de school het hele jaar door bruikbaar te maken en ook krijgen de kinderen nu les met de computer. Als wij een kijkje nemen bij het schooltje, wordt er net een vuurtje gestookt voor het maken van Tamales, een typisch Tico-gerecht. Wij mogen een kijkje nemen bij de jongste groep, met 4 kindjes van 4 en 5 jaar oud. Dit is te vergelijken met de crèche van Stan. Hij vind het ook wel leuk om te kijken,
maar blijft vooral heel dicht bij ons in de buurt uit angst
dat we hem bij de crèche achterlaten.

De school vormt met het voetbalveld het hart van het dorpje. Maar een deel van de dorpsgenoten woont aan de andere kant van een rivier. Om bij de school te komen moesten de kids vroeger 4 km omlopen via een brug bij Tambor, wat er in de regentijd voor zorgde dat veel kinderen dan niet naar school kwamen. Er was wel een hangbrug, maar die was alleen in droge tijd bruikbaar en stortte enkele jaren geleden in toen er bomen opvielen na een tropische storm. Met hulp van een professor en zijn leerlingen uit Zwitserland, hebben Leon en Brigitte het project hangbrug opgezet en het resultaat is een degelijke stalen brug die nu dagelijks door de schoolkinderen wordt gebruikt.

Als we teruglopen van de hangbrug naar de auto, komt een vrouw ons tegemoet met een kan gekoeld vruchtensap en glazen. De mensen zijn hier allemaal erg vriendelijk, maar dit is toch wel weer heel bijzonder. Als de vrouw begrijpt dat ik zwanger ben, vertelt ze 8 keer zwanger te zijn geweest en 6 kinderen te hebben. Als je dan het huisje ziet waarin ze woont en van Leon verneemt dat ze werkelijk alles afgeeft wat ze maar kan missen, dan blijf je je verbazen. Na het drankje zit de rondleiding erop en rijden we naar de ranch, waar Brigitte het ontbijt al heeft klaar staan. Na het eten pakken we onze koffers in, gooien alles weer in de auto en nemen afscheid. Wat een bijzonder plekje met bijzondere eigenaren. Met een 'tot morgen buurvrouw' zegt ook Stan ze gedag en rijden we weer terug naar de hoofdweg.

Vandaag staat Samara als reisdoel op het programma, een stranddorpje aan de Pacifische Oceaan. De kortste weg naar Samara is alleen in de droge periode te berijden en dat is het nu niet. We moeten dus een flink stuk omrijden, maar de route is wel erg mooi. Het is al half 11 als we wegrijden en we denken er zo'n 3 1/2 uur over te gaan doen. Het eerste deel van de weg is het slechtste, met ongeasfalteerde wegen en hier en daar flinke gaten in de weg. Na een uurtje is Stan in slaap gehobbeld en wij rijden relaxed verder. We tanken de auto vol, waarvoor Stan nauwelijks zijn ogen meer opent. De weg wordt steeds beter als we in de buurt van het stadje Nicoya aankomen, waar diverse restaurantjes zijn. Omdat Stan nog zo lekker ligt te slapen, besluiten we door te rijden, het gaat toch sneller dan verwacht. Het is uiteindelijk half 2 als we in Samara naast de strandopgang parkeren. 

We eten wat bij een restaurantje aan het strand en kijken hier wat rond. Dan rijden we naar een hotel waar we misschien willen overnachten, maar de sfeer in de buurt staat ons totaal niet aan. We hebben nog een hotel op het lijstje staan in Samara en daar rijden we via een supermarkt heen. Ook dit hotel staat ons niet echt aan, het is behoorlijk prijzig en ziet er wel mooi verzorgd uit, maar een leuke sfeer hangt er niet. We besluiten door te rijden naar een lodge buiten Samara, dat er op internet erg leuk uitzag en de hoogste Tripadvisor rating krijgt, de Flying Crocodile. 

Ik heb een omschrijving van de route in het regenseizoen, maar omdat we er al vlakbij zijn, proberen we toch eerst de korte route. Die gaat over een erg leuke weg, maar komt helaas uit bij een rivier die we niet durven door te rijden. Dit betekent weer 20 kilometer extra hobbelen over de onverharde wegen. Maar de route is leuk en als we uiteindelijk bij het hotel komen, hangt hier wel een leuke sfeer. We mogen uit verschillende cabina's kiezen en als de eigenaresse onze cabina opent weten we genoeg: hier blijven we! Het is een grote bungalow met 2 dubbele bedden en daartussen in de badkamer. Lopend naar de cabina zijn we de schildpad in de lobby, het zwembad, de speelruimte en 
een reuzentrampoline tegengekomen, dus dit is helemaal leuk. 

We schrijven ons in en de eigenaresse vraagt naar onze plannen en laat zien hoe we bij verschillende strandjes kunnen komen. Ik vraag haar naar de schildpadden die bij Ostional aan land zouden kunnen komen, maar volgens haar zijn die er op dit moment niet of nauwelijks. Een man in de lobby raadt me aan juist wel naar Ostional te gaan. Ook al is er nu geen arribada, waarbij duizenden schildpadden per nacht uit de zee kruipen, de kans om schildpadden te zien is wel heel groot. Maar het advies is wel om vroeg in de ochtend of laat in de middag te gaan. Dat zien we dan morgen wel... 

We brengen de bagage van de auto naar de cabina en precies als we daar aankomen, begint het te regenen. Net op tijd binnen! Nu is zo'n groot huisje ideaal, er staat zelfs een tafel met banken waar we met Stan een spelletje kunnen doen. Door het onweer valt helaas wel een deel van de stroom uit, waardoor de airco, een deel van de verlichting en het warme water niet beschikbaar zijn. We kunnen niet op het park eten maar lopen rond 6 uur door de stromende regen naar het naastgelegen resort. Hier zijn we de enige in het restaurant, naast de honden, bediening en muggen. Maar het eten smaakt prima. Als we terug lopen is Stan bekaf en hij gaat dan ook lekker slapen. Wij drinken nog een kop koffie bij de lobby en informeren naar het stroom. Hopelijk is dit morgen weer opgelost en is het dan ook weer droog. 

Dag 12 - Een rustdag zonder rust
Voor vandaag hebben we een rustdag gepland. Stan werkt daar al aan mee door pas om kwart voor 7 wakker te worden en ons te roepen. Vroeg naar Ostional rijden is ook definitief niet meer mogelijk en ik leg me neer bij het idee dat we zeeschildpadden van ons lijstje kunnen wegstrepen. Tegen 8 uur gaan we ontbijten en dan besluiten we eerst even met Stan naar de speeltuin te gaan en dan een strandje op te zoeken. De wipwap is favoriet voor Stan en eigenlijk wil hij zwemmen, maar uiteindelijk gaat hij weer mee naar de cabina om de strandtas in te pakken. 

We rijden naar een wit zandstrandje, wat we helaas niet kunnen bereiken. De toegangsweg is zo blubberig dat we bang zijn om er niet doorheen te komen met de auto en de andere toegangswegen liggen op privéterrein. Dan rijden we naar een ander strandje, waar je alleen kunt komen door de riviermonding van een rivier waar wel erg veel bruin water uitstroomt. Het strandje is ook niet zo mooi en biedt weinig beschutting tegen de zon, dus die oversteek maken we niet. Er komen vier paarden met berijders aan en ook zij keren om, het water is te diep voor de paarden. 

Christiaan ziet dat er een autoband leeg is en vanwege de slechte staat van de weg besluit hij die direct te vervangen. Stan vindt het banden wisselen erg leuk, vooral als hij mag helpen met het losdraaien van de bouten en het opkrikken van de auto. De reserveband is gelukkig nog nieuw en een volwaardig wiel, dus als deze onder de auto zit kunnen we weer prima verder rijden. Stan vindt het nieuwe wiel wel erg schoon, dus die moet vies gemaakt worden. Dit lukt erg goed door hard door de diepe plassen op de weg te rijden. 


We zijn vlakbij het hotel dus daar gaan we vragen naar de dichtstbijzijnde garage om de band te laten maken. Het eerste wat de eigenaresse zegt als ze ons ziet, is dat ze is gebeld vanuit Ostional. Er waren vanmorgen erg veel schildpadden en ze garandeert ons eigenlijk dat er schildpadden op het strand zijn als we er nu heen rijden. Het is niet heel ver, maar over de onverharde wegen toch zo'n 3 kwartier rijden. We kunnen onderweg ook de band laten maken en dan besluiten we onze rustdag toch wat actiever te maken. Stan is teleurgesteld dat we niet gaan zwemmen, maar wil ook wel schildpadden zoeken. 

De weg naar Ostional is hobbelig en vol gaten, maar we rijden wel door een mooi groen gebied. Eigenlijk is de weg hier precies zoals de grote wegen waren toen we de eerste keer door Costa Rica reden, de andere grote wegen zijn nu allemaal netjes geasfalteerd. De gemiddelde snelheid ligt dus niet hoog, maar met de nodige grote plassen waar Christiaan doorheen rijdt vindt Stan het prachtig. De auto ziet er natuurlijk niet meer uit. Bij de garage in Nosara aangekomen is het een fluitje van een cent om de band te laten maken. Doen ze in Nederland meestal moeilijk over het proppen van een band buiten het loopvlak, hier wordt er gewoon gepropt aan de zijkant van de band. Het is met 10 minuutjes gebeurd en we hoeven omgerekend nog geen 3 euro te betalen. Nu rijden we de laatste 10 kilometer naar Ostional, waarbij we twee keer door een rivier moeten. Dit zorgt voor nog meer plezier op de achterbank. Op advies van de hoteleigenaresse parkeren we de auto bij een restaurant en lopen zo het strand op. In de verte zien we al wat schildpadden en vooral heel veel gieren. 

Ik zou bijna vergeten te vermelden hoe bijzonder het is dat de schildpadden hier uit de zee het strand opkruipen om eieren te leggen. Ze zijn hier ooit uit een ei gekropen, hebben de kruipwandeling naar de zee overleefd en daarin vervolgens jarenlang rondgezwommen. Totdat het lijf een seintje krijgt en dan zwemmen ze terug naar Ostional om daar eieren te leggen. In deze tijd is er eens per maand een arribada, dan komen de schildpadden echt met honderden tegelijk aan land. Nu zitten we ruim een week na de laatste arribada, dus ik had niet meer op schildpadden durven hopen. Maar nu we op het strand lopen is het erg indrukwekkend, de ene na 

de ander steekt z'n hoofd boven water in de branding, laat zich aanspoelen en werkt zichzelf het strand op. Duidelijk een vermoeiende bezigheid, je ziet dat iedere schildpad hier veel moeite voor moet doen. Ze kruipen tot het droge deel van het strand, waar ze rustig een gat graven. Hierin laten ze de eieren vallen, ter grootte van een pingpongbal. Dit alles onder toeziend oog van de gieren, voor wie de versgelegde eieren een lekkernij zijn. De schildpadden lijken eieren van eerder gelegde nesten bij hun graafpartij omhoog te werken, waar de gieren dankbaar gebruik van maken. Als ze hun 

eigen eieren hebben gelegd, wat we helaas nauwelijks kunnen zien doordat ze het gat volledig bedekken, schuiven de schildpadden weer zand over het nest heen zodat de vogels en andere dieren er niet bij kunnen. De schildpadden doen dit in trance, het lijkt ze dan ook niets te schelen dat wij ertussendoor lopen. Sterker nog, als Christiaan een schildpad staat te filmen, kruipt er van achter hem een ander schildpad tegen hem aan. Het is gelukkig niet druk met toeristen, naast ons lopen er nog een stuk of tien mensen rond, waaronder een paar locals. 

Gelukkig is het bewolkt en daardoor houden we het lang uit op het strand, met het windje erbij is de temperatuur prima. Stan vindt de schildpadden mooi, maar wil ze vast niet te dichtbij hebben. En voor hem betekent een bezoek aan een strand spelen met zijn kiepwagen, dus na een uurtje leggen we midden tussen de schildpadden zijn kleed neer en kan hij spelen. Terwijl ik in de branding nog wat foto's maak, schuifelen de schildpadden langs het kleed naar het droge zand. Er komt echt geen eind aan de verschijning van schildpadden, ik zou hier dan ook uren kunnen blijven. 

Maar we krijgen ondertussen wel een beetje honger, het is al laat om te lunchen. We lopen terug naar de auto en vervolgens door naar een pizzeria. Het duurt lang voordat de pizza's klaar zijn, maar ze zijn dan ook overheerlijk. We hadden het kunnen weten, één pizza had ook wel genoeg geweest voor ons drietjes. We krijgen de pizza's dan ook lang niet op. Na de pizza rijden we weer naar de Flying Crocodile terug en tegen de verwachting in blijft Stan wakker en gezellig. Natuurlijk helpen de spetterpartijen bij de rivier en diepe plassen hieraan mee, maar hij is ook leuk aan het kletsen in de telefoon. 

 Bij het huisje aangekomen leggen we Stan in zijn tentje, waar hij het eigenlijk niet mee eens is. Als hij na 20 minuten eindelijk slaapt, trekken wij onze zwemkleding aan voor een verfrissende duik. We relaxen wat bij het zwembad en ik schrijf verder aan m'n blog. Rond half 6 gaan we douchen en halen Stan uit bed. Hij wil niet eens meer zwemmen, hij wil alleen nog maar spelletjes doen. We kunnen pas om 7 uur eten, dus dat komt mooi uit. We eten nu wel bij het restaurant van de lodge, wat erg lekker smaakt. Na het eten is er nog even tijd voor een spelletje op de tablet en dan gaat Stan naar bed. Wij ruimen alvast wat spullen op en gaan ook weer lekker op tijd slapen. 

Dag 13 - Naar Amerikanenland

Donderdag was weer een dag die niet verliep zoals van te voren bedacht. 's Morgens was het al erg warm, zo warm dat we Stan z'n idee om te gaan zwemmen na het ontbijt wel een goed plan vonden. Bij de Flying Crocodile hebben ze een erg leuk zwembad met glijbaan, iemand is heel creatief geweest met mozaïektegeltjes. Omdat er vanaf boven water op de glijbaan loopt, glijdt het prima. Stan is er ontelbaar veel keer vanaf gegleden, eerst met Christiaan maar daarna durfde hij ook alleen. Z'n zwempak ziet er niet meer uit dankzij de tegelrandjes, net als z'n ellebogen. Maar wat een lol en geplons, heerlijk om half 9 's ochtends.

Na het zwemmen hebben we de laatste spullen in de koffer gestopt en zijn we vertrokken. We reden dezelfde route als de dag ervoor, naar Nosara en Ostional. Stan was al erg slaperig van het zwemmen, dus onderweg zijn we gestopt om hem wakker te houden. Bij een schooltje was een groep kinderen aan het voetballen, terwijl wij het al bloedheet kregen van het kijken langs de kant van het veld. Wel leuk om even naar te kijken. Na nog een uurtje rijden langs mooie verlaten strandjes met erg hoge golven, vielen Stan z'n ogen toch dicht. Rond half 12 kwamen we aan bij Playa Junquillal, waar we een lodge van Nederlanders opzochten. Helaas is deze lodge dicht en wordt er gerenoveerd. Michael, de eigenaar, vertelde me dat het dorpje uitgestorven is, de meeste lodges zijn dicht omdat het normaal gesproken noodweer is in september en oktober. Met deze informatie besloten wij dit stranddorpje maar over te slaan.

Aangezien Stan nog wel een uurtje zou slapen, kozen we ervoor om richting de volgende bestemming te rijden. Daarvoor moeten we het schiereiland Nicoya doorsteken, wat niet echt een bijzondere route is. Hier is vooral landbouw en de bijbehorende saaie landschappen. Het voordeel is dat er een goede weg is aangelegd, dus we schieten lekker op. Toen Stan z'n ogen weer open deed, reden we langs een stadje waar we konden lunchen. Na een rondje te hebben gereden, besloten we een restaurant met WiFi op te zoeken, om een slaapplaats voor vannacht te zoeken op internet. Het restaurantje was absoluut niet gericht op toeristen, dus wisten we niet zo goed wat we bestelden. Maar met allebei een daghap met kip en voor Stan wat rijst en ananas, waren onze buiken weer gevuld.

We zijn doorgereden tot Playa Hermosa, een gebied waar vooral Amerikanen komen. Dit is hoe ik Nicoya had verwacht, grote lodges en gated communities, geen leuke cabina-lodges te vinden. Na een paar hotelletjes te hebben bekeken, kozen we voor een nog enigszins betaalbaar hotel met een zwembad. Zo lagen we om 4 uur voor de tweede keer die dag in het zwembad. Niet verkeerd als de temperatuur niet onder de 30 graden komt. Ook in Playa Hermosa is het laag seizoen en erg rustig. Op advies van de hoteleigenaar gaan we naar een hotel met ocean view, de trekpleister van dit stadje. Het uitzicht vanaf het restaurant is prachtig en het eten overheerlijk, maar daar zijn de prijzen dan ook
naar. Best leuk voor een dagje, maar zo is ons Costa
Rica gevoel snel weg.

Dag 14 - Prachtige waterval en meer
We gaan de volgende morgen dan ook weer verder rijden, verlaten Amerikanen-land en rijden bij Liberia de snelweg Interamericana op. Dit is de snelweg van Nicaragua door Costa Rica en die wordt momenteel verbouwd van 2- naar 4-baans. Er staat dan ook een bordje 50-km werk-aan-de-weg en die hebben we bijna allemaal gezien. Typisch Costa Rica, met tientallen mensen op een paar vierkante kilometer een brug bouwen. De vele graafmachines en shovels werden door Stan wel erg gewaardeerd.

Vlak voor Bagaces zijn we afgeslagen, een op het oog droog bos in. Waar je het helemaal niet verwacht, ligt een van de mooiste watervallen van Costa Rica, Llano de Cortes. Op slechts een paar honderd meter lopen van de parkeerplaats, in een klein groen dal, stort het water over zo'n 15 meter breedte 20 meter naar beneden. Niet alleen de waterval maakt dit plekje bijzonder, juist het strandje ervoor en de mogelijkheid om tot onder de waterval te zwemmen zorgen ervoor dat we hier met gemak een paar uur kunnen doorbrengen. Het is hier lekker koel door de schaduw en het water. Stan vindt de vele visjes in het water eng en wil niet meezwemmen tot onder de waterval, bij mij is het vooral de kou die me tegenhoudt. Christiaan maakt wel een duik vanaf de rotsen onder het vallende water. Als Stan genoeg heeft van het spelen in het zand en ik genoeg foto's heb gemaakt, wandelen we weer naar de auto. Nog voordat we de snelweg bereiken, ligt Stan al te slapen.

We besluiten door te rijden naar het meer van Arenal, hiermee ontlopen we de hitte. Ook willen we bij nader inzien toch niet naar de Tenorio vulkaan met de Rio Celeste waterval, nadat we vandaag al zo'n indrukwekkende waterval hebben bezocht. De route rondom het meer van Arenal hebben we nog nooit gereden. Toen we hier 7 jaar geleden waren, was de weg niet begaanbaar door de overstromingen en een weggeslagen brug. Nu rijden we ook regen tegemoet, maar net als het losbarst, slaan we linksaf naar het meer. Het is wel zwaarbewolkt, maar het uitzicht over het meer is toch erg mooi.

Als ik in een reisgids wat hotelomschrijvingen lees, herinneren we ons een van de hotels die we toen hebben bezocht voor de lunch. Het klimaat en landschap trekken veel Zwitsers en Duitsland en de reclames langs de kant van de weg gaan dan ook over Bratwurst en Hefeweizen. Het hotel, waar we uiteindelijk ook terecht komen, had net zo goed in het Zwarte Woud kunnen staan. Hier hebben we een appartement met aparte slaapkamers en een keuken en zitkamer, met uitzicht over het meer. Voor twee nachten betalen we minder dan voor de afgelopen nacht in een hotelkamertje, toch fijn dat laag seizoen. Bij het hotel hoort een treinritje naar een uitzichtpunt bovenop een berg. Morgen staat dus
een super toeristische attractie op het programma, met
hopelijk zicht op de prachtige Arenal vulkaan en het meer.

Dag 15 - Met de trein de berg op
Stan is weer eens lekker vroeg wakker, al voor half 6 is hij klaar voor een spelletje en wil z'n tentje uit. Ik mag nog even blijven liggen terwijl Christiaan Stan vermaakt. Tegen 8 uur zijn we gedoucht en aangekleed en gaan we naar het restaurant voor het ontbijt. Als we daarna vragen naar het treinritje, wordt er twijfelachtig gereageerd, maar de oude eigenaar beslist, een treinrit is mogelijk en ook nog eens bij de prijs inbegrepen. Er wordt een locomotiefje en wagonnetje uit de werkplaats gereden en na wat gepruttel kunnen we instappen. De complete treinreis en de treintjes zijn als hobby
gemaakt en we verwachten er niet zoveel van.

Onterecht, want de rit van een half uurtje naar de top van de berg is best leuk. Stan vindt het helemaal prachtig, alleen het getoeter in de pikdonkere tunnels haalt de lach van zijn gezicht. Met de prachtige uitzichten over het meer van Arenal kijken wij ook onze ogen uit.

De treinrit eindigt in een tunnel met een trap. De treinmachinist gaat ons voor naar boven, waar een kleine expositie is over de regio, van gereedschappen van de bewoners in de prehistorie tot een weergave van de laatste uitbarsting van de

vulkaan. De machinist spreekt alleen Spaans, maar de voorwerpen spreken voor zich en er zijn Engelse teksten in de wandschilderingen verwerkt. We gaan nog een trap op, waar we naar buiten kunnen naar het uitzichtpunt. Hier zie je een groot deel van het meer van Arenal, met helaas de Arenal vulkaan zelf in de bewolking. De laatste trap die we oplopen leidt naar het restaurant 'giratoria'. Het ronde restaurant biedt het mooiste uitzicht, bij mooi weer zijn zelfs meerdere vulkanen te zien. De tafels en stoelen staan op een speciaal plateau, dat draait tussen de bar en de ramen. In 32 minuten draai je, zittend aan tafel helemaal rondom, zodat je alle kanten uitgebreid kunt bekijken. Ook zijn er mooie muurschilderingen gemaakt, van iedere provincie één. Omdat het nu laag seizoen is, wordt het restaurant niet gebruikt en zien we de muizenkeutels hier en daar op de grond liggen. We blijven er toch even, drinken wat en laten Stan rondjes rennen door het lege restaurant. De terugweg met de trein duurt ook weer een half uurtje en we worden netjes voor ons huisje afgezet. 

Het is nu tegen 11 uur en we besluiten naar La

Fortuna te rijden, een erg toeristisch dorpje aan de voet van de vulkaan. De route gaat door een prachtig regenwoud en langs de verschillende luxe lodges. Bij de stuwdam hebben we zowaar zicht op een herkenbare vulkaan, al blijft de top de hele dag in de wolken gehuld. We eten heerlijk bij een Mexicaans restaurantje en gaan dan naar een toerist info bureautje. We willen morgen naar Cano Negro, een wetland waar we nog niet eerder zijn geweest. Helaas biedt de reisgids weinig info en lukt het me niet om op internet goede gegevens over hotels te krijgen. De dame bij het reisbureautje belt een hotel voor ons op, maar hier wordt niet opgenomen. Nadat ze nog wat telefoontjes heeft gepleegd, geeft ze aan dat we eigenlijk maar gewoon moeten gaan rijden, er zijn meerdere lodges en er is vast wel plaats voor ons. Hier twijfelde ik aan door het gebrek aan info op internet, maar ze geeft aan dat we echt wel wat gaan vinden. Ook blijkt de weg heel goed te zijn en de reistijd veel korter dan ik op internet heb gelezen. We bezoeken nog een souvenirwinkeltje en gaan dan terug naar ons huisje.

Stan gaat lekker slapen en wij hebben een rustig middagje. Na het slapen spelen we nog een spelletje en dan rijden we naar een restaurantje in de buurt. De Vlaamse eigenaresse doet net of ze ons niet verstaat en we zitten alleen in het restaurant. Zo kunnen we wel rustig een spelletje spelen en daarna het heerlijke eten opeten. Na het eten rijden we terug en leggen Stan weer in zijn tentje, waarna wij niet veel later volgen.

Dag 16 - Hobbelend naar Cano Negro

Zondagmorgen worden we gelukkig pas om kwart voor 7 gewekt door Stan en kunnen we de dag goed beginnen met het inpakken van de koffers. Na het ontbijt gooien we alles weer in de auto en dan vertrekken we naar Cano Negro. Onderweg stoppen we bij een restaurant bij een rivier waar grote leguanen gevoerd worden. Er ligt er nog een bij een blaadje sla, maar het beest lijkt vooral erg suf. Als we weer in de auto willen stappen, begint het gigantisch hard te regenen, dit maak je in Costa Rica niet vaak mee in de ochtend. Christiaan zet de auto onder een tent, zodat we niet allemaal doorweekt in de auto stappen en dan rijden we verder richting de grens met Nicaragua. Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we de afslag naar het natuurgebied, waarvoor we nog 20 km over een erg slechte weg moeten. Het wegdek lijkt af en toe op een rivierbedding, zoveel keien en gaten liggen er. Het gebied is wel erg mooi, we zien diverse plantages maar ook moeras en bos. 

Helemaal door elkaar geschud komen we bij het dorpje Cano Negro aan. Hier bezoeken we eerst de lodge die de dame in La Fortuna probeerde te bellen, maar met een prijs van $140 is deze ons veel te duur. Gelukkig is de lodge ernaast beter geprijsd en daar gaan we dan ook een nachtje slapen. Als de spullen uit de auto zijn gehaald, lopen we eerst een rondje. De tuin grenst aan een zijtak van de Rio Frio, waar de bootjes door het natuurpark varen. Ik twijfel nog even, maar we zien toch echt meteen al een kaaiman in het water. Niet te dicht bij de waterkant komen dus. We gaan eerst
lunchen en na het eten gaat Stan slapen. Christiaan
vult bij een winkeltje de koelbox aan en ik zit lekker
relaxed voor ons huisje. Nog even genieten van
deze relaxte vakantie!

Stan heeft ruim drie uur liggen slapen, de airco-gekoelde lucht maakt duidelijk een verschil. Wij zijn een poosje bij het water gaan kijken, hier is altijd wel iets te zien. Zo zien we verschillende ijsvogeltjes vissen, papegaaitjes ruzie maken en de hoteleigenaresse met haar zoontje hengelen. We wisselen elkaar af en Christiaan raakt bij de waterkant aan de praat met de enige andere hotelgast, van wie de vrouw ook voor het huisje de wacht houdt voor een slapend kindje. Het is leuk om weer eens andere Nederlandse toeristen tegen te komen en als de kids wakker zijn, komen we elkaar weer tegen in het zwembad. Als de muggen teveel om onze hoofden zoemen in het zwembad gaan we eruit, het wordt nu snel donker. We eten met z'n allen bij de lodge en daarna zijn zowel Stan als hun dochter zo moe dat ze aan tafel bijna in slaap vallen. Wij zitten nog even voor ons huisje en dan blijkt dat Stan duidelijk over z'n slaap heen is. Het ene liedje volgt het andere liedje op en als wij een half uur later naar bed gaan, wordt er volop tegen ons gekletst. Dat appartementje met 2 kamers had dus een duidelijk voordeel.

Dag 17 - Schuitje varen... door de jungle

Ondanks het late slapen, is Stan weer rond 6.15 uur wakker. We gaan eruit, rustig aankleden en dan loop ik met Stan naar de waterkant. We gaan straks een boottocht maken en hij kan maar beter alvast weten wat hem te wachten staat. Na het ontbijt hebben we nog tijd om wat spullen te pakken en dan lopen we naar de boot. We zijn nu echt de enige gasten en we hebben de boot voor ons zelf. Gids Alonso zit achter het stuur en speurt het water en de bomen voor ons af. Zelf hebben we inmiddels
ook wel wat ervaring met het spotten van dieren, dus we weten aardig wat wildlife te vinden. Alonso verrast ons wel door dieren te laten zien die wij onmogelijk hadden kunnen vinden, zoals een gigantische leguaan in schutkleuren hoog tussen de boombladeren en vleermuisjes op een kale boom aan de waterkant. Als je eenmaal weet waar je naar zoekt is het een stuk makkelijker! We zien al snel kaaimannen in het water bij de lodge, waar er nog vele van volgen. Een mooi moment is ook als we een brulaap spotten hoog in de boom. Er zitten twee groepen brulapen aan weerszijden van de rivier naar elkaar te brullen. Ze reageren niet alleen op elkaar, maar ook op het geluid van de motor. Als
ze stil worden, zet Alonso ook zijn brulapenstem op. Stan z'n ogen vallen er bijna uit, hij hoort niet alleen twee apen met elkaar 'praten' maar die meneer gaat ook nog eens meedoen... 

We zien uiteraard ook heel veel watervogels, waarvan de meeste ons wel bekend zijn. Maar de grote ijsvogels die hier over het water vliegen zijn wel heel bijzonder. Het zijn er telkens een paar bij elkaar, wat er gezellig uitziet. Verder is het natuurlijk altijd leuk om een schildpad te zien zonnen en voor Stan zijn de paarden en koeien ook gewoon wilde dieren die het vermelden waard zijn.

Na de prachtige boottour van twee uur
varen we weer terug naar de lodge. Hier besluiten we nog een nacht te blijven, het is hier goed uit te houden. De eigenaar van de lodge vertelt Christiaan hoe we een wandeling kunnen maken aan de overkant van de weg. Ondanks de hitte en de vele muggen gaan we ervoor, de kans om spinapen te kunnen spotten laten we niet schieten. Maar helaas, ons geluk is op en we komen geen aap tegen. Op zich ook niet zo gek want echt stil zijn we niet met Stan erbij. Stilstaan doen we ook zo min mogelijk want de muggen zwermen om ons heen. Het is wel een leuke wandeling van ongeveer een half uur over een smal paadje door een dichte jungle met vooral heel veel spinnenwebben. Stan en Christiaan lopen dan ook met een stok voor zich uit te zwaaien om de webben weg te halen. De wandeling begint en eindigt in een kleine bananenplantage, waar we Stan goed de verschillende bananen laten zien, van bloem met mini-banaantjes tot gigantische trossen klaar om afgehakt te worden.

Na de wandeling zoeken we de auto op, we rijden het kleine dorpje in. Ik hoop bij het rangerstation nog wat info te krijgen over een mogelijke extra boottocht, maar het stelt natuurpark stelt in het laagseizoen echt helemaal niets voor. Er liggen geen boten en tours worden via de hotels geregeld. We rijden nog wat verder en zien een restaurantje dat geschikt is voor de lunch. Een menukaart is er niet, we kunnen kiezen tussen vlees of kip. Op dit soort momenten ben ik blij met m'n halve cursus Spaans, de eigenaresse van het restaurant kent werkelijk geen enkel woord Engels. Ik bestel voor Christiaan en mij kipfilet en voor Stan een bord rijst. Stan is meer geïnteresseerd in de kip en haan in de tuin dan in een kip op z'n bord. De rijst eet hij wel helemaal op en onze kip smaakt eigenlijk prima. We raken wel enigszins verhit en na het eten gaan we dan ook snel naar de lodge voor een plons in het zwembad. Het is leuk om te zien dat Stan in het zwembad met sprongen vooruit is gegaan, met bandjes om kan hij rustig z'n gang gaan. En die sprongen die maakt hij het liefst vanaf de kant, waarbij we hem echt niet meer hoeven op te vangen. Als het begint te rommelen en er donkergrijze wolken verschijnen, klimmen we uit het zwembad en gaat Stan lekker slapen. Wij relaxen weer voor ons huisje, kijken naar de schaapjes die het grasveld komen maaien en ik wandel nog eens naar de waterkant waar nu een specht bezig is om een boom te slopen. Zo is de middag snel weer om, gelukkig blijft het droog. 

Stan zingt bij het wakker worden alweer schuitje varen... en is meteen weer vrolijk. Hij wil wel naar de schapen kijken, die staan inmiddels weer achter een hek. Daarna is het tijd om te eten, dit doen we weer bij de lodge. 's Middags heeft Stan al een trekker zien staan bij het huis van de eigenaren en nu komt hun zoontje erop het restaurant in fietsen. Stan vindt het prachtig om er ook even op te rijden en eet heel snel z'n bord macaroni leeg zodat hij er weer op kan. Daarna spelen we op bed nog een poosje met de Lego tot hij wel in zijn slaaptentje wil. Het is nu echt helemaal stil op de lodge, er zijn geen nieuwe gasten bij gekomen en wij zitten nog wat voor het huisje naar de geluiden van de jungle te luisteren in het donker. Straks gaan we ook weer op tijd naar bed en dan is het morgen alweer tijd om terug te rijden naar Dos Palmas, het begin- en eindpunt van onze reis. Helaas moeten we dezelfde hobbelweg weer afrijden en daarna is het een lange asfaltweg naar de Centrale Vallei.

Dag 18 - Terug naar Dos Palmas
Na de laatste nacht met jungle geluiden en een prima ontbijtje, plaatsen we voor de laatste keer de koffers in de auto. We hobbelen dezelfde weg weer terug naar de doorgaande weg. Het is prachtig weer en we hebben een fantastisch zicht op de Arenal vulkaan. We rijden kilometers door de bergen, stadjes en uiteindelijk bereiken we de Centrale Vallei. We lunchen snel bij een simpel restaurantje en rijden dan verder naar La Garita. Stan blijft wakker tot we bij het hotel zijn gearriveerd en terwijl hij slaapt, kletsen wij bij met Peter en de andere gasten. Ook maken we de auto helemaal leeg en leggen de spullen klaar om morgen snel de koffers in te kunnen pakken.

's Avonds rijden we weer naar Arroz con Mango waar we de eerste avond zo leuk en lekker hebben gegeten. Een aantal Belgische gasten met een jonge tweeling gaat op ons advies ook naar het restaurant. Terwijl wij heerlijk eten en Stan weer volop geniet van de speeltuin, gaat er bij hen aan tafel van alles fout. Ons eten is echt heerlijk, ik heb zelden zo lekker gegeten in Costa Rica. Het is al laat als we het restaurant weer verlaten, na een leuk gesprek met de Nederlandse eigenaar. Terug bij het hotel gaat Stan lekker slapen en hangen wij nog wat rond buiten.

Dag 19 - Op zoek naar het blauwe vliegtuig

Ook op de laatste dag van de vakantie staan we vroeg op. We pakken voor de laatste keer de koffers in en als Christiaan en Stan nog even zwemmen, wordt onze auto weer opgehaald door Thrifty. Dit keer hebben we helemaal geen problemen gehad met de auto, op de lekke band na. De RAV4 is dan ook zeker ons favoriete voertuig op vakantie. Na het zwemmen krijgen we nog een rondleiding van Peter door zijn peper-plantage en de tuin. We hebben het in dit hotel weer prima gehad en ook hier komen we vast nog eens terug. Om 11 worden we opgehaald voor de transfer naar het vliegveld. Stan is weer helemaal enthousiast en wil alleen maar naar het vliegtuig toe. Wij willen ook nog wel wat souvenirs kopen en met de nodige knuffels en sleutelhangers lopen we naar de gate, waar het witte Copa vliegtuig staat te wachten.

Stan heeft geluk, de crew is niet streng en hij hoeft niet in zijn eigen gordel. Bij Christiaan op schoot kan hij goed uit het raampje kijken bij het opstijgen en hij geniet zichtbaar van het vliegen. Als we eenmaal hoog in de lucht zweven kijken we nog een filmpje en dan landen we alweer in Panama. Nu gaan we het blauwe vliegtuig zoeken weet Stan en hij schreeuwt het dan ook uit als we bij de juiste gate komen. Wat een enthousiasme! We hebben echter nog veel tijd voor we vertrekken en we besluiten boven in een restaurant te wachten. Met zicht op het blauwe vliegtuig, dus Stan blijft enthousiast.

Als we eindelijk opstijgen richting Amsterdam, vallen Stan zijn ogen al snel dicht. Hij slaapt bijna de hele vlucht, wat voor ons natuurlijk lekker rustig is. We maken hem wakker als we twee uur voor Amsterdam een ontbijtje geserveerd krijgen, maar dit eet hij niet op. Hij wil alleen maar hangen en slapen, maar wordt langzaam wakker als we de landing inzetten. Op Schiphol staan zijn opa, tante en nichtje op ons te wachten bij de aankomsthal. Wij wachten nog even op onze koffers en dan kunnen we door de douane. We worden thuisgebracht door Christiaans vader, wat toch wel erg fijn is na zo'n lange reis.

Na afloop
Wat was Costa Rica weer fantastisch! We hebben weer een heerlijke vakantie gehad. Niet alleen wij hebben genoten, maar ook Stan praat nog lang na over alles wat hij daar beleefd heeft. Maanden later wil hij nog graag terug naar Schiphol, in een blauw vliegtuig gaan zitten en naar Costa Rica. Het land is ons ook zo goed bevallen als vakantieland voor kinderen. Voordat we een kind hadden, viel het ons niet op dat hotels en restaurants perfect uitgerust zijn voor kinderen en dat er in ieder dorp wel een speeltuin te vinden is. Ook de zwembaden bij de hotels zijn vaak goed geschikt voor kinderen, nog beter dan in Thailand. De mensen zijn meer dan aardig voor ons, maar niet zo opdringerig en Stan krijgt wel aandacht maar wordt er niet door gestoord. 

Eigenlijk zagen wij het land opnieuw, maar nu door de ogen van een kind. Stan vond niets raar, die apen in de bomen leken voor hem niet heel bijzonder en paddenstoelen en koeien kregen net zoveel aandacht als schitterende heliconia's en grote leguanen. Schildpadden die het strand opkruipen zijn niet alleen een mooi natuurverschijnsel, maar in de ogen van een klein kind schrikbarend groot en afschrikwekkend. Net als brullende apen en gigantische boomwortels, maar een krokodil is helemaal niet eng als je deze alleen als knuffel kent. 

Wat ons wel opviel na de eerste week, is dat Stan het maar vreemd vindt als hij de mensen niet verstaat. Na 4 hotels met Nederlandstalige eigenaren waar hij zich prima thuis voelt, verbaast het ons in eerste instantie als dit bij de Flying Crocodile anders is. Maar op zich natuurlijk niet vreemd als je niets verstaat van de gesprekken. Het reizen naar verschillende hotels ging weer prima, alhoewel Stan rustiger was op het moment dat hij wist waar hij 's avonds zou gaan slapen. Hij wilde bijvoorbeeld liever een nieuw huisje zoeken dan nog eens naar een strand, voelde hij misschien aan dat wij de laatste dagen ook niet precies wisten waar we terecht zouden komen? 

Het eten ging prima in Costa Rica. Bijna alle restaurants serveren pasta en/of patat en hebben gerechten voor kinderen op het menu staan. Bijna altijd was er een kinderstoel beschikbaar en soms ook speelgoed, met als uniek restaurant natuurlijk Arroz con Mango. Bij de typische Costa Ricaanse soda's, waar geen menukaart maar alleen vlees of vis verkrijgbaar was, accepteerde Stan eigenlijk altijd gewoon een bord rijst. Met de koelbox in de auto had hij altijd drinken in de buurt, er zijn veel liters appelsap, ijsthee en water doorheen gegaan. 

We hebben nu alle hoeken van het prachtige land gezien, wat een reden kan zijn om ons de komende jaren te richten op andere delen van de wereld. Maar wie weet, er komt vast weer een moment dat de prachtige natuur en de fantastische mensen in Costa Rica ons 'roepen' en dan is een ticket wellicht zomaar weer spontaan geboekt!