Thailand 2013

Na onze prachtige reis door Canada, voor het eerst met z'n drietjes, begon het in het najaar van 2012 toch alweer te kriebelen. Stan werd één jaar oud, dat betekende nog één jaar 'goedkoop' vliegen zonder voor hem ook een stoel te moeten boeken. Rond de Kerst besloten we echt weer een verre reis te gaan maken, maar waarheen? Voor het eerst bezochten we de Vakantiebeurs, op zoek naar inspiratie. Die vonden we helaas niet, de leukste mensen die we daar ontmoetten, boden reizen aan die nu niet echt geschikt voor ons zijn. Wat is dan wel geschikt voor ons? We wilden een directe vlucht vanaf Amsterdam, geen malaria-tabletten voor Stan (dan 20 maanden oud), graag een beetje groen en de mogelijkheid om met een huurauto rond te rijden. Veel landen blijven er dan niet over, eigenlijk alleen landen waar we al geweest zijn... en Thailand! Eind januari boekten we de tickets en kon ik me verder voorbereiden voor het reizen door het voor ons onbekende Thailand. 

De voorbereiding

Met een National Geographic reisgids van Thailand en de gigantische berg informatie op het internet kwam de voorbereiding op gang. De tickets en een reservering voor de eerste twee nachten zijn in januari al gemaakt, de rest van de reis vullen we ter plekke in. Eerst maar eens afwachten wat Stan er allemaal van vindt, hoe het weer is en of het hotel bevalt. Ik maak wel een route met mogelijke hotels, maar die boeken we vanuit Thailand. Omdat we in het regenseizoen reizen, willen we verschillende mogelijkheden hebben.We huren via CarDelMar een flinke auto incl. All-Risk verzekering. Ik lees verschillende spookverhalen op het internet over het rijden in Thailand, dus een stevige auto en ook de wetenschap dat we geen financiele problemen krijgen als ons iets overkomt, is wel zo prettig.

Het wensenlijstje vooraf in een Google mapje:

Na aankomst op de internationale luchthaven van Bangkok halen we de huurauto op en rijden we naar Kanchanaburi, bekend van de River Kwai. Het gebied ten westen van Kanchanaburi staat ook bekend om de jungle. Er liggen diverse nationale parken die we kunnen bezoeken. Als we dit gebied hebben gezien dan zullen we naar het zuiden of naar het oosten rijden. Naar het zuiden betekent naar de stranden onder Hua Hin en de nationale parken die hier liggen op de grens met Myanmar. Naar het oosten betekent naar nationaal park Khao Yai en daarna naar een van de eilanden aan de oostkust, Ko Chang of Ko Samet.

Speciaal voor Stan gingen we in het voorjaar op zoek naar een goede rugdrager. We namen ons voor om flink te gaan oefenen, maar verder dan een rondje om ons huizenblok zijn we nooit gekomen. We weten in ieder geval dat Stan het erg leuk vindt in de rugdrager, hoe lang wij het volhouden zien we wel in Thailand. Verder hebben we een slaaptentje voor Stan klaar liggen, waar we af en toe een middagslaapje in 'oefenen'. We hebben geen speciaal eten nodig, Stan eet gewoon met de pot mee. Appelsap verkopen ze ook vast wel in Thailand en inmiddels weet ik dat ook het kopen van luiers en eventuele babyvoeding geen probleem zal zijn. Zes weken voor vertrek zitten we netjes bij de GGD en krijgt Stan een Hepatitis junior prik. Hij heeft al meer prikken gehad, dus deze kan er wel bij. Nu begint de reis toch echt dichtbij te komen! Ik bestel nog een zwembroek waarvoor je geen zwemluiers mee hoeft te nemen (die verkopen ze in Thailand niet) en we kopen nog wat speelgoed voor in het vliegtuig. Details, want eigenlijk hoeven we alleen nog maar de koffer in te pakken en gewoon te gaan! 

Dag 1 - De reis

En dan is het zover! Christiaans vader brengt ons naar Schiphol, waar we alleen nog de bagage hoeven af te leveren. We weten dat de KLM-vlucht naar Bangkok niet volgeboekt is, dus vragen we heel brutaal om een extra stoel voor Stan. Dit worden er twee, wat een luxe! Erg fijn, want Stan vindt op schoot zitten niet echt leuk. Dankzij de vele turbulentie hebben we dit wel kunnen testen, met driftbuien als gevolg. Eigenlijk ging de vlucht best goed en hebben we alle drie redelijk geslapen.

In Bangkok bleek al snel hoe kindvriendelijk men hier is en binnen een kwartier stonden we bij de autoverhuurbalie. Er stond een flinke Mitsubishi Pajero Sport voor ons klaar, waar vooral Christiaan helemaal blij mee was. Ook het voor Stan gehuurde stoeltje beviel prima, hij zit erg hoog en kan alles goed zien. Alleen een slaapstand zit er niet op, maar daar trekt Stan zich niets van aan. Hij sliep al voor we op de snelweg reden. Het verkeer in Thailand heeft me lang doen twijfelen of autohuur wel slim zou zijn, maar wat ben ik blij dat we dit toch gedaan hebben. Het valt echt mee en idioot weggedrag hebben we
nog nauwelijks gezien. We hebben nu lekker de vrijheid om
te gaan waar we willen.

Ons eerste doel was Kanchanaburi, bekend van The Bridge over the River Kwai. We slapen bij Xanadu2008, een klein resort met tien leuke huisjes met airco, zwembad en WiFi. De eigenaar is Dennis, een aardige Engelsman die hier al 28 jaar woont en ons veel tips geeft. Na aankomst hebben we de koffers uitgepakt en zijn we lekker gaan zwemmen. Het was heerlijk warm, maar niet zo drukkend heet als ik had verwacht. Het zwemmen is leuk, vooral Stan genoot volop. Water vindt hij prachtig, wat ook wel lastig is. Het restaurant ligt naast het zwembad, zonder enige hindernis bereikbaar. Het kost ons heel wat moeite om hem uit het zwembad te houden.  De eerste avond eten we in het restaurant bij het hotel, eindelijk eet ik een Pad Thai waar ik zoveel over heb gelezen. Het overtreft mijn verwachtingen! Helaas vindt Stan het Thaise eten maar niets. Gelukkig hebben we nog één potje Olvarit, zodat hij niet met een lege buik naar bed gaat. Na het eten ging Stan lekker slapen in zijn tentje, zonder enig protest. Wij volgden een half uurtje later, met de verwachting wel een keer gewekt te worden.

Dag 2 - Op pad in Kanchanaburi

Tot mijn verbazing was het al 8 uur toen ik wakker werd, we lagen al 11 uur in bed. Behalve de vogels buiten was het stil, wat een heerlijke manier van wakker worden. Even later werden Christiaan en Stan ook wakker. We zijn rustig opgestaan en gaan ontbijten. Stan at nauwelijks iets, brood met ei vindt hij geen goed idee.

Tegen tien uur reden we naar Kanchanaburi. We besloten eerst maar eens inkopen te gaan doen: we willen een koelbox mee voor drinken en eten onderweg en daarnaast pindakaas, luiers, drinken en speelgoed voor Stan... op advies van Dennis lopen we de Tesco in. Wat een fantastische grote supermarkt, denk aan de Amerikaanse WalMart maar dan veel goedkoper. Vooral bij de speelgoedafdeling moeten we ons inhouden, de wannabe-lego kost maar een paar euro en Christiaan vindt ook nog een plastic graafmachine van een paar euro. Met een paar balletjes en een schepje en harkje is Stan z'n speelgoed-voor-2-weken-pakket compleet. Bij de vleesafdeling krijgt hij van een Thaise dame een klein worstje. Eerst is hij wat bang en wil het niet eten, maar als hij het uiteindelijk proeft dan wil hij telkens terug voor nog een worstje. We kopen er een aantal, dan hebben we in ieder geval iets wat hij lust. We rekenen de volle kar boodschappen af en bezoeken ook nog even een liquor store. De twee dames in deze winkel zijn erg gecharmeerd van Stan, die zich verlegen het liefst achter mij verstopt.

We besloten om vandaag wat te leren over de geschiedenis waardoor dit gebied wereldberoemd is. Dennis adviseerde ons het Railway museum te bezoeken. Dit museum is zeker de moeite waard. We kennen de Europese geschiedenis rondom de wereldoorlogen, maar de Jappen hebben er hier ook een puinhoop van gemaakt. Erg indrukwekkend om de verhalen te lezen, foto's en tekeningen te zien en gebruiksvoorwerpen uit die tijd te bekijken. Nog indrukwekkender werd het toen we de War Cemetery, aan de overkant van de straat, bekeken. Al die graven, ontelbaar en schokkend. Op een groot aantal

staat Koninkrijk der Nederlanden, met bekend klinkende namen. Het begint nu goed warm te worden en terwijl wij zoveel mogelijk in de schaduw blijven, is het moeilijk voor te stellen dat al die mensen hier in de zinderende hitte moesten werken, tot ze er letterlijk dood bij neervielen.

Na een korte lunch wilden we ook de brug gaan bekijken. Het was echter bloedheet, dus we hebben het bij even kijken gelaten. Het zweet liep over ons lijf toen we de 50 meter van de auto naar de brug hadden gelopen en ook bij Stan stond het zweet op zijn voorhoofd. Hij zat wel lekker relaxed in zijn wandelwagen, maar vond het duidelijk te warm. Op een marktje kochten we een waaier, dit bood enige verkoeling. Weer terug bij het hotel wilde Stan niet slapen, wat niet zo gek was in een huisje met een temperatuur van 30°C, in een nog warmer tentje. Met hulp van de airco hebben we het iets koeler kunnen maken en uiteindelijk viel hij lekker in slaap. Gelukkig redde de babyfoon het bereik naar het zwembad net aan. Even afkoelen, koel drankje erbij, zo kwamen Christiaan en ik de middag ook wel door. Het hotel bevalt ons prima en we besloten om hier geen 2 maar 4 nachten te blijven. Er is veel te doen en te zien in de omgeving. Van een regenseizoen merken we hier nog niets, ook de River Kwai staat ontzettend laag. Hopelijk is er genoeg water voor de watervallen die we willen gaan bezoeken!

Na Stan z'n middagslaapje gaan we weer wat eten bij het hotelrestaurant. Nu bestellen we voor Stan een portie frietjes en daar zit hij wel heerlijk van te eten. We hadden de zak met wannabe-lego mee en Stan begint het 'bouwen' steeds leuker te vinden. Na nog een uurtje spelen brengen we Stan weer naar zijn tentje. Zelf drinken we nog wat in het restaurant. Hier is WiFi beschikbaar, dus we vermaken ons met een spelletje en het schrijven voor m'n weblog. Christiaan ontvangt vanuit Nederland een bericht dat er een stuk puin, van de werkzaamheden naast ons huis, op z'n auto terecht is gekomen. Dankzij de whatsapp is een foto zo binnen en kan hij regelen dat de auto wordt opgehaald. Je zit natuurlijk niet te wachten op dit soort problemen als je ver weg bent, maar wat maakt het internet het ons toch makkelijk om contact te houden met het thuisfront.

Dag 3 - Een waterval bezoeken

Woensdagmorgen bleek dat we toch wat last hadden van een jetlag. Stan en Christiaan werden pas tegen 9 uur wakker. Het is na het ontbijt te laat voor ons geplande bezoek aan de Erawan watervallen, bijna 2 uur rijden vanaf het hotel. Natuurlijk kunnen onze plannen makkelijk gewijzigd worden en we hebben snel een nieuwe daginvulling gekozen. We gaan langs de oude treinroute, Death Railway genoemd, rijden naar een Nationaal Park. Al snel laten we de drukke wegen achter ons en rijden we door een groen heuvelachtig landschap. Sneller dan verwacht, rijden we langs Sai Yok Noi National Park. Hier parkeren we langs de kant van de weg, klimt Stan in de draagzak en gaan we op pad.

Bij het laatste treinstation dat nog wordt gebruikt, ligt de waterval Sai Yok Noi. Met Stan bij Christiaan op de rug, zijn we naar het eindpunt van de treinrails gelopen, waar een oude locomotief in de jungle is geparkeerd. Niet veel verder ligt de waterval, niet zo groot maar erg mooi. Alsof er een lading cement naar beneden is gespoeld, het leek wel een gigantische glijbaan. Helaas hadden we geen zwemkleding mee, je kon namelijk onderaan de waterval zwemmen. Stan had wel 

zijn waterschoenen aan, dus kon hij lekker in de beekjes bij de waterval met stenen spelen. Dit vond hij prachtig en natuurlijk was hij niet blij toen wij weer weg gingen... Wij wilden nog meer zien en dus moest hij toch echt weer de auto in. Het was inmiddels weer erg warm geworden, dus de airco in de auto ging vol aan.

Een bijzonder onderdeel van de treinroute vormt Hellfire Pass, waar de 'Prisoners of War' de ruimte voor de treinrails door een berg moesten hakken. Dit ging dag en nacht door en de naam zegt iets over het licht van de fakkels tijdens het nachtwerk. Bij het toegangspad naar de pas is een mooi Memorial museum gebouwd. Er is een wandelpad gemaakt om bij de daadwerkelijke pas te komen. Helaas moeten hiervoor vele trappen op- en afgeklommen worden in de bloedhete jungle. Met de rugdrager was dit voor ons niet te doen en Stan wilde ook niet zelf lopen. De wandelwagen was ook geen optie met al die trappen en dus was de conclusie dat de Hellfire Pass totaal ongeschikt is met een klein kind. Het uitzicht vanuit het museum is trouwens prachtig en het korte uitstapje vanaf de doorgaande weg meer dan waard.

Toen we weer wat afgekoeld waren in de auto, kregen we wel wat honger. Langs de weg was een markt gebouwd met een grote verscheidenheid aan marktkraampjes. Zo koop je er slippers voor weinig, kleding die in mijn maat helaas niet beschikbaar is en vooral heel veel eten. De grootste attractie was overigens Stan. Enigszins vermoeid liet hij vanuit zijn wandelwagen alle aandacht aan zich voorbij gaan. Hij wordt nog steeds niet blij van Thaise vrouwen die hem willen aanraken, maar af en toe verscheen er toch een lach op zijn gezicht. In Thailand gelden de redelijk Westerse hygiëneregels niet voor straatverkopers en dit was te zien. Vlees en vis wordt bij ongeveer 35°C vanaf een houten tafel verkocht, wat een bijzondere geur oplevert. Het is bizar om te zien hoe koeienpoten naast een stuk vlees liggen, om aan te geven wat voor vlees het is. Joekels van vissen kijken je met dode ogen aan vanuit rieten mandjes, terwijl de vliegen aan een feestmaal zijn begonnen. Toch hadden we na een rondje wandelen over de markt nog steeds honger. Bij een paar kraampjes met barbecue hebben we wat eten gehaald. We begonnen met een paar veilige knakworstjes die Stan natuurlijk heerlijk vond. Christiaan waagde zich aan een Thaise hotdog-pannenkoek en ik twijfelde nog even over gamba's aan een stokje, wat bij nader inzien ook rupsen kunnen zijn geweest. Die lieten we dus maar liggen en met een paar porties kipsaté zochten we de verkoeling van de airco in de auto weer op. De sateetjes waren erg lekker!

Met een volle buik van de worst en kip lag Stan snel te slapen. Het in slaap vallen ging een stuk makkelijker dan gister in het warme huisje en dat was onze bedoeling ook. Liever twee uur rondrijden met een slapend kind, dan in het hotel rondhangen met een moe en huilend kind. Alleen hadden we niet echt een doel om nog twee uur rond te rijden. In de National Geographic reisgids stond wat informatie over een park met ruïnes uit de Khmer-tijd (13e eeuw). Ondanks dat wij eigenlijk cultuurbarbaren zijn, leek dit ons wel interessant. We reden naar het park toe met het idee dat we best na elkaar konden gaan rondkijken, zodat de ander de airco van de auto kon aanhouden. Tot onze verrassing hoefden we de auto niet uit en kun je een kaartje per persoon met auto kopen. We reden door een mooi park met leuke vogeltjes, bijzondere fruitsoorten en ja, de ruïnes waren ook wel een bezoekje waard. Het was wel ontzettend warm! Tegen de tijd dat Stan wakker werd, hadden we bijna alles gezien.

Via een alternatieve route reden we weer naar het hotel. Vanaf de weg was plotseling de weerkaatsing van de zon te zien, midden in het bos. Er stond een bouwwerk van goud en het leek op een hoofd. We zijn snel afgeslagen en het bos ingereden, om het gezicht te vinden. Na een paar kilometer te hebben rondgestuurd, raakten we de weg een beetje kwijt. Net toen we een weg insloegen die hopelijk weer naar de hoofdweg ging, zag ik vanuit mijn ooghoek een bouwwerk. Werkelijk midden in het bos wordt een nieuwe gouden boeddha gebouwd, die met haar gezicht boven de bomen uitsteekt. Heel bijzonder om dit te zien, het bouwwerk is nog lang niet klaar. Onder de boeddha komt een tempel, die alleen nog maar uit een paar betonnen pilaren bestaat. Maar de boeddha is al helemaal af, inclusief gouden beschildering.

Vanuit het bos reden we weer naar het hotel. Hier werd de tuin volop beregend, want het is erg droog ondanks de regentijd. Tot groot vermaak van de eigenaresse en andere tuinwerksters hebben Stan en ik de verkoeling van de tuinsproeiers opgezocht. Zwemmen was nu niet meer nodig en na een verkleedpartij gingen we weer naar het  restaurant. Het is leuk om te zien dat Stan nu al uit zichzelf gaat kijken of de gekko's er nog zitten. Natuurlijk heeft hij meer interesse in de bouwblokken dan in het eten, maar de spaghetti werd toch redelijk goed opgegeten. Na het eten hebben we hem snel in bed gelegd, hopelijk voor een iets korter nachtje dan de nacht ervoor. Ook wij gingen op tijd naar bed want de volgende dag wilden we eerder op pad. Dennis heeft ons een boek laten zien over watervallen in de regio en mede dankzij zijn adviezen besluiten we niet naar de Erawan waterval te gaan, maar naar de minder toeristische, grotere Huai Mae Khamin waterval op nog een uurtje verder rijden vanaf het hotel.

Dag 4 - Opnieuw naar een waterval 

Na weer een prima nacht worden we iets eerder wakker dan de dag ervoor. Na een lekker ontbijtje stappen we om 9 uur in de auto, op weg naar de waterval. Opnieuw rijden we snel het rustige platteland op en kunnen we lekker doorrijden. De route is erg mooi, langs rijstvelden, kleine dorpjes en hier en daar een tempel. Omdat Stan na een uurtje duidelijk te kennen gaf de rit alweer lang genoeg te vinden, besloten we na een korte stop eerst maar naar de Erawan watervallen te gaan. Deze zijn erg bekend en toeristisch. Daarna wilden we doorrijden 

naar de Huai Mae Khamin waterval, minder druk maar volgens Dennis veel mooier. Vlak voor de afslag naar de waterval verbaasden we ons over de grote aantallen tuinmannen langs de weg. Vervolgens schrokken we ons rot door een steen die tegen een klein achterraam sloeg, de ruit brak direct in heel veel kleine stukjes. Gelukkig valt het veiligheidsglas niet uit de deur, maar we kunnen dit niet zo laten zitten. We stoppen bij een restaurantje om de schade te bekijken. Christiaan is naar de tuinmannen gelopen en met hun hulp hebben we de autoverhuurder geinformeerd. Het duurde even voordat we contact hadden met de juiste persoon. De tuinman gaf aan dat we moesten wachten, maar dat waren we na een kwartier wel zat. Ik ben toch maar zelf gaan bellen en toen werd duidelijk waarom we moesten wachten. Thai Rent-a-Car wilde een meneer van de schadeverzekering de schade laten opnemen, maar wij wilden niet daarop wachten. We hebben afgesproken dat het schademannetje naar de Erawan watervallen zou komen, zodat we daar in ieder geval naar toe konden.

Het was gelukkig niet zo druk in het Nationale Park en vanaf de bijna lege parkeerplaats liepen we, met Stan in de wandelwagen, naar de watervallen. Het was veel te heet voor de draagzak. De Erawan watervallen bestaan uit 7 watervallen over ruim 2 kilometer
wandelpad. Het park is prachtig groen en al snel kwamen we een paar apen tegen. Natuurlijk hebben we hier een tijdje naar staan kijken en zo waren we na een half uur nog nauwelijks opgeschoten. Omdat we wisten dat je bij de watervallen kunt
zwemmen, liepen we met een opblaaseend in de wagen langs de rivier. Stan was al snel niet meer te houden en had maar één doel: het water in. Dit was nog niet zo makkelijk met de sterke stroming, gladde stenen en dieper water dan verwacht. De Thaise bezoekers van het park hebben genoten van het gespartel van Stan. Na de wandeling langs de prachtige 3 watervallen die we heben gezien, was het alweer lunchtijd. Uiteraard waren er diverse restaurantjes en hier hebben we niet alleen pad thai, maar voor
de afwisseling ook wat sandwiches besteld. Allemaal weer erg lekker!

Ondertussen wachtten we nog altijd op het schademannetje, maar deze had zich na vier uur 'wachten' nog niet gemeld. Ik probeerde opnieuw contact op te nemen met Thai Rent-a-car, maar hier kreeg ik op het noodnummer alleen de voicemail. Uiteindelijk besloten we maar naar het hotel terug te rijden. Na drie kwartier kreeg ik eindelijk weer iemand aan de telefoon. De telefoniste gaf aan dat het schademannetje ook naar het hotel zou komen. Uiteindelijk belde het schademannetje zelf naar het hotel, waarbij hij tegen de hoteleigenaresse zei dat hij morgen zou komen. De hoteleigenaresse heeft ons hierbij goed geholpen en wist de man te overtuigen die middag nog te komen.

Wij vermaakten ons de rest van de middag bij het zwembad, totdat we klaar waren met het rondrennen van Stan. Hij kent nog geen angst voor water, maar wil ook niet in de swimtrainer of zwemeend. Het water is veel te diep om alleen met vlindertjes rond te dobberen. Toch rende hij telkens op het zwembad af, hij bleef ons uitdagen. Zelfs nadat ik hem een paar seconde onder water laat zinken, kwam hij lachend en proestend boven. Helaas, dan maar terug naar het huisje. Toen we terug liepen kwam de hoteleigenaresse naar ons toe, het schademannetje was eindelijk gearriveerd. Een uur lang is hij bezig geweest met formulieren invullen en foto's maken, voor één kapot raampje... We mochten het raam laten repareren of de auto omruilen in Bangkok. Omdat we geen zin hadden in de lange rit, kozen we voor het eerste. Met hulp van de hoteleigenaresse zullen we de volgende morgen naar een autoglasgarage rijden, waar ze het raam op voorraad schijnen te hebben. We besloten dan ook een nacht langer in het hotel te blijven, omdat we de volgende dag pas laat weer verder kunnen reizen.

Aangezien het 'straateten' gistermiddag zo goed beviel, wil ik vandaag op z'n Thais dineren. In het dorpje bij het hotel is een avondmarkt en bij verschillende kraampjes halen we eten. Ook hier viel Stan erg in de smaak en hij reageert steeds leuker op de aandacht. Met verschillende sateetjes (met bot?), loempiaatjes (gevuld met noedels zonder smaak), kipnuggets met friet, kipballetjes (hondenvoer?), poffertjes (bij nader inzien viskoekjes), slushpuppies en een heerlijk toetje (geen idee wat het is) reden we nog een klein stukje door naar de brug bij de rivier. Hier staan allemaal picknicktafels en zitten de locals gezellig te koken en dineren. Ondanks dat een behoorlijk deel van het eten zo de prullenbak in ging, was het leuk. En we weten nu dat Stan ook geen viskoekjes lust maar de mierzoete slushpuppie wel graag drinkt. Na het eten rijden we weer naar het hotel en gaat Stan lekker naar bed. Niet veel later gaan wij er ook achter aan.

Dag 5 - Het Thaise leven

Wat leven wij in Nederland toch in een makkelijk wereldje, waar je een eerlijk antwoord krijgt en afspraken meestal worden nagekomen. Zo anders gaat het in Thailand. Verbaasden we ons donderdag al over het schademannetje dat eerst niet en later toch nog kwam opdagen, vrijdag werd het nog gekker. Het schademannetje had voor ons een autoglasgarage gevonden waar het raam op voorraad was. We vonden dit wel bijzonder, want hoe vaak zullen ze zo'n raam nou nodig hebben? Voor de zekerheid heeft de Thaise hoteleigenaresse ook de shop gebeld en we konden vrijdagmorgen komen. De hoteleigenaren waren zo vriendelijk om met ons mee te gaan. Wij gingen ervan uit dat we de auto 2 uur kwijt zouden zijn. Maar bij de glashandel aangekomen, bleek dat ze het raam helemaal niet hadden. Waarschijnlijk uit beleefdheid hadden ze geen nee gezegd... en zoals Dennis de hoteleigenaar het zei, die jongens hebben zelf niet eens een auto, dus ze zien ook het belang er niet van in. Na een half uurtje bellen bleek dat het raam wel bij een shop 80 km verderop ligt. Opsturen wordt niet betaald door de verzekering en erheen rijden zagen we niet zitten, voor hetzelfde geld was hier ook een Thai beleefd aan het liegen. Het raam is dichtgetaped en we zien het wel, misschien gaan we nog langs de andere shop en anders leveren we de auto zo in.

Maar goed, we waren de auto dus niet een paar uur kwijt en met een paar goede tips van Dennis reden we weer naar The Bridge over the River Kwai. Het was nu iets minder heet en dit keer zijn we er wel overheen gewandeld. Loop je met een kinderwagen over een treinrails... wel een bijzondere ervaring met een mooi uitzicht! Aan de overkant aangekomen hebben we voor een uur een bootje gehuurd. We zaten lekker relaxed in de longtailboot, in de schaduw van een doek. Zo konden we goed zien wat er allemaal gebeurt, op en rond de rivier. We zagen veel woonboten, nog veel meer troep en tussendoor plotseling weer een gigantische kitscherige tempel. Wij keken onze ogen uit, maar toen Stan na 5 minuten nog geen eend of koe had gezien, was de aandacht weg. Hij heeft zich toch prima vermaakt met wat waterflesjes met ijs. Doordat hij aldoor in z'n ogen zat te wrijven, zag hij er wat ziekjes uit. We moeten duidelijk zijn ogen beter gaan beschermen tegen de zon.

Toen het uur om was, werden we weer aan de overkant afgezet. Hier moesten we de kinderwagen een flinke trap optillen, net op het moment dat er een buslading Thai werd afgezet. Wij wachtten dus maar even halverwege de trap. Stan kreeg weer volop aandacht en staat op heel wat foto's. Hij keek er lekker verveeld bij. Na een ijsje te hebben gegeten bij de brug, gingen we op zoek naar een wegenkaart. Tot nu toe hadden we een gedetailleerde kaart van Dennis geleend, maar voor de rest van de reis zou dit ook wel makkelijk zijn.

Een goede kaart van de provincie Kanchanaburi
vonden we bij de ingang van het JEATH war museum. Hier zijn we ook maar even gaan kijken en zoals Dennis ons al had gewaarschuwd, het is vergane glorie. Allemaal oude materialen uit de oorlogstijd, van treinstellen en brommertjes tot geweren en foto's, liggen stof te vangen of worden door termieten aangevreten. Zonde, maar toch wel interessant. Op de markt haalden we nog wat ijskoffie en drinken en een nieuwe zonnebril voor Stan. Omdat hij meteen in slaap viel in de auto, zijn we een rondje gaan toeren. Van de doorgaande weg af, de rijstvelden in. De uitzichten zijn prachtig, veel groen. Alleen in de bergen vind je nog oude bossen. In ieder klein dorpje zie je minstens één tempel met Boeddha en ook hier zagen we weer tempels in aanbouw.

Toen Stan weer wakker werd, hebben we een marktje opgezocht voor wat eten. Met een paar worstjes en een paar pannenkoekjes op, reden we weer naar ons huisje. Daar hebben we lekker gespeeld met een bal en ondertussen de koffers ingepakt. Nog een laatste keer aten we heerlijk bij Dennis en Nee na en nog even blokken bouwen, was het bedtijd voor Stan. De babyfoon-batterij was leeg, dus we zijn bij het huisje gebleven en op tijd naar bed gegaan. Midden in de nacht zette Stan het op een krijsen en wilde niet meer in zijn slaaptentje. Na een half uurtje tussen ons in, was de rust teruggekeerd en konden we alledrie in ons eigen bed verder slapen.

Dag 6 - Verder het platteland op

Later dan verwacht werden we deze morgen wakker. Na het ontbijt hebben we de auto volgeladen en na 5 nachten in Xanadu2008 zijn we weer op zoek gegaan naar een hotel. Ons doel is de regio Thom Pha Phum, waar ik een paar hotels op het internet heb gevonden die ons leuk lijken. We zijn vanaf Kanchanaburi doorgereden richting de grens met Myanmar. Hier liggen veel nationale parken. Om te beginnen hebben we Soi Yok Noi nog een keer bezocht, met ook hier een waterval als toeristische trekpleister. Een klein riviertje stroomt hier via een waterval in de rivier. Over een hangbrug konden we naar de overkant van de rivier lopen en genieten van het mooie uitzicht. Prachtig is het hier, het bos is prachtig groen en we zien veel mooie bijzondere vlinders. Stans aandacht gaat vooral uit naar hondjes en poezen en die hebben ze hier, ook in een nationaal park, in overvloed. Wij dachten dat Stan na het bezoek aan de waterval wel zou gaan slapen, maar hij bleef gezellig nog een uurtje wakker in de auto. Dankzij het ideale hoge autostoeltje ziet hij alles en anders vermaakt hij zich met de meegebrachte Duplo.

Onderweg begon het flink te regenen, onze eerste bui. We zijn langs een groot meer gereden en hebben vooral veel landbouw gezien. Prachtige rijstvelden, maar ook bananenplanten, palmbomen en rubberbomen. Uiteindelijk viel Stan 5 minuten voor aankomst bij het Phuiyara Resort in slaap. We hebben hier een slaapplaats geregeld, het huisje moest alleen nog schoongemaakt worden. Daarom zijn we nog maar een stukje gaan rijden. Langs de plantages, door kleine dorpjes, over wegen waar zelfs het asfalt begroeid is. Het ene moment voelt het als de middle of nowhere, het volgende moment zit je in een klein dorpje met voetbalveld, tempel en school. De weg loopt door tot het gebergte dat de grens met Myanmar vormt, maar helaas is het laatste stuk onverhard. Door de regen was de rode prutweg erg glibberig en daarom zijn we maar omgedraaid. Er zit geen 4WD op de Pajero en hier in deze uithoek willen we echt niet vast komen te staan. Het regende inmiddels niet meer. Op de terugweg zijn we een dorpje ingereden, hier leven de Thai nog in traditionele huisjes op palen, mooi om te zien maar erg basic om in te wonen. 

Toen we weer bijna terug waren bij het resort, had Stan genoeg geslapen. Christiaan kon de koffers naar boven tillen. De 20 huisjes van het resort zijn tegen een berg aangebouwd, omgeven door jungle. De huisjes zien er prachtig uit en we passen er precies in met z'n drietjes. Helaas is er weinig te doen voor kleine kinderen, dus bleven we nog een uurtje in het huisje met de blokken spelen en Bumba kijken op de tablet. We hadden hier zelfs WiFi in het huisje, dus we konden kijken wat we willen. Daarna zijn we met de auto naar het restaurant op het resort gereden, waar het erg rustig was. Het eten was prima, zelfs Stan at zijn buikje vol. Alleen de grote hond die in het restaurant rondliep viel bij hem niet in de smaak. 

Dag 7 - De omgeving van Thom Pha Phum

Dankzij een overactieve haan waren we deze dag al vroeg wakker. Stan wilde meteen uit zijn tentje, dus zijn we rustig gaan douchen en aankleden. Vlak bij ons huisje is de openlucht-ontbijtzaal, met een prachtig uitzicht over het groene Thailand. Na het ontbijt zijn we weer op pad gegaan. We zijn richting Sangkhla Buri gereden, de laatste stad voor de grens met Myanmar. Direct nadat we een voor ons nieuwe weg insloegen, zagen we een gigantische boeddha met aan weerszijden een hele rij gouden boeddha's onder een overkapping. Hier
hebben we even rondgekeken en toen gingen we echt op weg.

De route was prachtig, met alleen maar groene plantages en tropisch bos. We reden de bergen in en daar zie je hoe Thailand ooit helemaal was: bedekt met tropisch regenwoud. Bij het nationale park Khao Laem zijn we gestopt, hier lag direct aan de weg een waterval. We zijn met Stan in de rugdrager dwars door een stuk regenwoud gewandeld. We moesten af en toe flink bukken om onder de aan elkaar gegroeide struiken en bomen door te lopen, het pad wordt duidelijk niet veel gebruikt. We kwamen uit bij een minidorpje met natuurlijk nog meer boeddha's, waaronder een begroeid exemplaar
bovenaan een oude trap. Via de weg zijn we weer teruggelopen naar
de waterval en de auto.

Op de terugweg zijn zijn we gestopt in Thom Pha Phum om te lunchen. De lucht op de markt maakte mij misselijk, wat is het hier ontzettend smerig. Uiteindelijk hebben we maar bij de 7/11 supermarkt wat bapao en andere warme broodjes gehaald en dit onderweg opgegeten. We wilden weg uit deze stinkstad.

Om 3 uur moesten we terug zijn bij het resort, Christiaan had daar voor een uur een ATV gehuurd. De eigenaar had ons bij de reservering niet helemaal begrepen, er lagen 3 helmen klaar en ze dachten dat we Stan wel meenamen op dat ding. Het idee alleen al... Alhoewel ze hier een baby van 6 maanden al meenemen op de brommer, meestal tussen papa en mama in, houden wij Stan liever nog in de gordels. Met 2 gidsen reed Christiaan dezelfde route als we de dag ervoor met de auto deden, maar nu reden ze door waar wij omkeerden vanwege de te slechte weg. Een uur lang reden ze door de bushbush, over onverharde weggetjes door jungle, plantages en kleine afgelegen dorpjes. Prachtig natuurlijk!

Ondertussen lag Stan lekker te slapen en vermaakte ik me met wat internetten en spelletjes. Toen Christiaan terug was, werd Stan wakker. Het regende inmiddels flink dus we zijn maar in het huisje gebleven. Ook deze avond hebben we erg lekker gegeten in het verder lege restaurant, we zijn nu ook de enige gasten in het resort. Het is bijzonder hoe het personeel hiermee om gaat, terwijl wij zitten te wachten op ons eten en ook als het eten gebracht is, zitten de dames met z'n vieren uitgezakt voor de televisie midden in het restaurant. Na het eten genieten we nog van de junglegeluiden. Met een drankje zitten we voor ons huisje, gelukkig is het gestopt met regenen. We maken plannen voor de komende dagen. Volgens mijn vooraf gemaakte plannen zouden we nu richting de stranden rijden. Maar we zijn hier nog lang niet uitgekeken. We besluiten verder te reizen richting Sangkhla Buri, het is hier veel te mooi om weg te gaan. Ik ben blij dat onze huurauto ons brengt waar we willen en wanneer we willen!

Dag 8 - Een prachtig uitzicht over een meer
Gelukkig hield de haan zich vandaag rustiger en staan we niet zo vroeg op als gisteren. Nog voor het ontbijt pakken we de koffers weer in, zodat we alles direct in de auto kunnen leggen. We hadden gistermorgen een tas wasgoed ingeleverd en deze kregen we na het ontbijt netjes gestreken terug, voor maar een paar euro. We rijden weer richting Sangkhla Buri, eerst over dezelfde weg als gistermorgen dus daar schieten we lekker op. Waar we gistermorgen direct stopten bij de

waterval, rijden we nu verder het nationaal park Khao Laem in. Dit is een prachtig groen gebied bij het gelijknamige meer. Volgens de Lonely Planet rijden we nu over één van de mooiste wegen van Thailand en dat geloof ikGRAAG ! We zijn onderweg 2 keer gestopt bij een uitzichtpunt. Meer mogelijkheden voor een stop of wandeling waren er helaas niet, voor een wandeling moet je hier met een gids op pad. Maar gelukkig kregen we ook vanuit de auto heel veel moois te zien.

Vlak voor Sangkhla Buri viel Stan in slaap, dus in plaats van naar een hotel te rijden, zijn we doorgereden naar de grens met Myanmar (voorheen Birma). Dit wordt de Three Pagodas Pass genoemd, naar de vorm van de bergtoppen en de 3 pagoda's die in een parkje voor de grenspost zijn gebouwd. Ook staat hier weer een herdenkingsmonument bij een oud stuk treinrails. Het is hier bloedheet, dus we kijken even snel rond en gaan daarna nog even in de schaduw van een boom zitten. Zo kunnen we precies zien wie het land in of uit gaat. De mensen hadden weer veel meer aandacht voor
Stan dan andersom.

In de koelte van de airco rijden we het laatste stukje weer terug en rond een uur of 2 arriveren we in Sangkhla Buri. Op het eerste oog een ruim, schoon stadje, gelegen aan het meer. Gisteravond heb ik op internet P.Guesthouse gevonden, een aanrader van de Lonely Planet. Hier rijden we direct naar toe. Voor nog geen 25 euro zitten we in een prachtige grote kamer met airco en een uitzicht... helemaal fantastisch! We kijken uit op het Khao Laem meer, waar vanuit Sangkhla Buri veel bootjes over vertrekken, vooral vissers. Aan de overkant staan 2 gigantische

tempels en we kijken ook uit op de Mon-bridge, de op een na grootste houten brug ter wereld. Alles in het hotel is van steen of grof hout, wat het naar onze smaak erg mooi maakt. Gelukkig is ook het balkon 'Stan-proof' hij kan op een verhoging klimmen (altijd leuk) en dan zonder ervan af te storten over het hek naar de bootjes op het meer kjken. Hij zwaait aan één stuk door, 'dag boot'. Die middag zijn we niet meer bij het hotel weggeweest. We genieten van het uitzicht en met de WiFi op ons balkon probeer ik op het internet een olifantenpark te vinden. Helaas zijn deze alleen te bezoeken met een complete dagexcursie, inclusief boottocht en wandeling. Dit is echt niet geschikt voor ons met Stan, dus helaas zullen we geen olifantenkamp bezoeken. We eten in het restaurant en maken daarna nieuwe plannen voor de volgende dag.

Dag 9 - De prachtige omgeving van Sanghkla Buri
Omdat we de vorige dag al tot aan de grens van Myanmar zijn gereden en we geen olifantenkamp met de auto kunnen bereiken, gaan we vandaag op ons gemak de omgeving van Sangkhla Buri bekijken. We zitten echt in een uithoek van Thailand, dus veel wegen om over te rijden zijn er niet. De ideale gelegenheid om rustig aan te doen, niet dat we de andere dagen niet rustig waren, maar we hebben er al heel wat kilometers op zitten.

We begonnen met lekker uitslapen en relaxed wakker worden met een prachtig uitzicht vanuit ons bed. Daarna hebben we rustig en lekker ontbeten en pas na 10 uur stapten we in de auto. Als eerste bezoeken we Wat Mon, een tempel die we vanaf ons balkon kunnen zien. Vanaf het balkon lijkt het bouwwerk gigantisch, dit viel van dichtbij een beetje tegen. De toren is helemaal goud geschilderd. Van binnen wordt het gebouw gerestaureerd, alle Boeddha-beelden staan dan ook her en der in de ruimte.

De Mon-brug, de lange houten brug, kunnen we ook vanaf het balkon zien. Deze is halverwege ingestort en dus mag je er vanaf 'onze' kant niet meer op. Vanaf de andere kant konden we de brug niet makkelijk vinden, wel kwamen we uit bij een kortere versie van de brug. Hier viel ons vooral op hoe vies het er was, een vrouwtje zat vieze vis te bewerken waardoor het gigantisch stonk en het was duidelijk dat iedereen daar zijn afval in de rivier dumpt, bah! Na nog een stukje door het dorpje te rijden, vonden we een straatje waar diverse grote
auto's

geparkeerd stonden. Om de hoek zagen we de houten brug, maar we konden hier niet met de auto doorrijden. Toen ik even de auto uit ging, om een foto te maken, zag ik waarom het zo druk was. Naast de originele, ingestorte brug is een drijvende brug gebouwd. Deze werd net op dat moment feestelijk geopend met een stoet traditioneel geklede Mon vrouwen (lokale stam) en VIP's. We bleven even kijken tot de stoet de overkant van de brug had bereikt en wilden weer verder rijden. Nu kwamen we in een stoet van luxe auto's, politie en soldaten terecht. We zijn maar in de stoet meegereden en kwamen zo bij een tempel terecht. Ook deze tempel ziet er vanaf ons hotel veel imposanter uit dan van dichtbij. Terwijl de Thai waarschijnlijk van een lunch gingen genieten, zijn wij weer verder gereden.

Er was nog een weggetje de bergen in, via verschillende traditionele stammen naar de grens. Vooral de prachtige vergezichten maakten deze rit voor ons zeer de moeite waard. Op de terugweg zijn we bij een stalletje langs de weg gestopt. Omdat het gekookte eten er in onze ogen niet eetbaar uitzag, hebben we het bij wat drinken en een zakje chips voor Stan gehouden, gelukkig hebben we goed ontbeten. Op het lijstje highlights van Sangkhla Buri stond nog een tempel, daar zijn we ook nog even heen gereden. De liggende boeddha hadden we al gezien vanaf de toegangsweg, maar dit ging mij te snel. We dachten via een ander tempeltje naar de boeddha te kunnen lopen en twijfelden of we onze schoenen dan wel of niet uit moesten doen. Een monnik kwam op ons af en maakte duidelijk dat dit wel de bedoeling was. Hij wachtte ons vervolgens in de tempel op.

Zoals iedereen in Thailand, had de monnik vooral aandacht voor Stan. De monnik ging op een kleedje zitten en gebaarde dat Stan voor hem moest komen zitten. Stan dacht daar anders over, hij klom zo ongeveer in m'n haar. Maar toen ik met hem bij de monnik ging zitten, werd hij al wat rustiger en keek vooral naar wat die rare man ging doen. De monnik begon te blazen naar Stan en pakte vervolgens een soort kwast en een kom water. Stan werd door de monnik op zijn hoofd besprenkeld met water en dit vond hij prachtig. Vervolgens was ik aan de beurt en ook Christiaan moest bij ons plaatsnemen. Omdat Stan het zo leuk vond, kreeg hij nog een portie. Wat de betekenis van deze handelingen is, weten we niet, maar het zal vast geen kwaad kunnen. De monnik maakte ons duidelijk dat er geen foto's gemaakt mochten worden, dus ik heb ook maar geen foto's gemaakt van de monniken in opleiding die er rondhingen. Wel schattig, die jonge jochies met zo'n fel oranje gewaad. We hebben nog even rondgekeken in de tempel waar allerlei verschillende boeddha beelden staan. Stan wees direct naar een liggende boeddha, 'boeddha slaapt'. Natuurlijk zijn we buitenom nog naar de gigantische liggende boeddha gaan kijken. Vanaf de weg ziet de boeddha er imposant uit, van dichtbij is duidelijk te zien dat zowel de boeddha als de tempels eromheen nodig gerestaureerd moeten worden.

Weer bij het hotel aangekomen, hebben we nog een broodje gegeten en toen was het weer tijd om vanaf het balkon bootjes te kijken en met de blokken te spelen. Niet veel later begon het flink te waaien en barstte een regen- en onweersbui los. Best mooi om te zien vanaf ons balkon! Gelukkig klaarde het snel weer op. Terwijl Stan lekker lag te slapen, ben ik naar de aanlegsteiger van het hotel gelopen. Het uitzicht is daar natuurlijk ook prachtig en m'n fotokaartjes lopen lekker vol. Ik raakte aan de praat met een Spanjaard die hier al vaker was geweest. Hij blijft hier een paar weken om daarna een maand in een tempel te gaan leven. Hij vindt dit gebied het mooiste deel van Thailand, omdat het zo rustig is en je echt in de natuur bent. Of de rest van Thailand minder mooi is, weet ik natuurlijk nog niet, maar over het laatste ben ik het volledig met hem eens. Een maand in een tempel vind ik trouwens wat teveel van het goede...

Na Stan zijn middagslaapje was het bijna etenstijd, maar niet voordat we hebben gekeken naar de zonsondergang. Vanuit het restaurant hadden we weer een mooi uitzicht op alle lichtjes. De volgende dag vertrekken we hier weer, we hebben alles gezien wat we wilden zien. Omdat we een stuk verder zijn doorgereden naar de grens dan ik had verwacht, zullen we niet in een keer naar de zuidelijkere parken of het strand kunnen rijden. We gaan dus gewoon rijden en we zien wel waar we uitkomen!

Dag 10 - Op weg naar de kust
Opnieuw begon de dag pas laat, we werden pas na 9 uur wakker. Vooral Stan vindt het leuk om lang te douchen, dus voordat we fris en schoon aan de ontbijttafel zaten was het 10 uur. Tegen 11 uur was de auto ingepakt en na een laatste blik op het prachtige meer vertrokken we. We moesten dezelfde weg terugrijden als die wij zijn afgereisd om in Sangkhla Buri te komen, maar het was voor ons geen straf om weer door de groene bergen te rijden. Na een korte stop na een uur rijden, wilde Stan rond half 2 echt uit de auto. Toevallig reden we net langs een groot restaurant, dat iets van de weg lag. Hier zijn we gestopt en terwijl wij een tafeltje kozen, bepaalde Stan dat het zandpad prima als zandbak kon dienen. We hebben een schepje, harkje en kiepauto uit de auto gehaald en hij vermaakte zich prima. De pizza's die we bestelden zouden een half uurtje nodig hebben, dat kwam helemaal goed uit. Vanaf de menukaart met foto's verwachtten we diepvriespizza's, maar we kregen erg lekkere, vers gemaakte pizza's.

Na de heerlijke lunch viel Stan meteen in slaap, zo konden we rustig heel wat kilometers rijden. Maar toen we na nog geen half uur even gingen tanken, werd hij wakker. Slapen hoefde niet meer, hij werd zelfs boos toen we zijn stoeltje in de pas ontdekte slaapstand zetten. Toch zijn we nog een flink stuk doorgereden, met Duplo en andere spelletjes was hij nog wel zoet te houden. En anders verzon hij zelf wel iets... alle vrachtauto's zijn luidkeels benoemd en voor de zeldzame bruggen schreeuwde hij 'bukken'! Toen we Kanchanaburi, onze eerste overnachtingsplaats, voorbij waren, gingen we al snel rechtsaf een voor ons nieuwe weg in. Hiermee veranderde ook het uitzicht: van bewolkt gingen we over naar een zwarte dreigende lucht en niet veel later reden we in een flinke tropische bui. Zeker een half uur lang hebben de ruitenwissers op de snelste stand gestaan en konden we lang niet de maximale snelheid rijden. Gelukkig klaarde het daarna weer wat op.

Stan heeft niet meer geslapen en gaf rond half 5 overduidelijk aan het autorijden zat te zijn. We dachten wel eenvoudig een hotel te kunnen vinden, er zijn er tenslotte genoeg. Maar omdat wij de Thaise hyrogliefen nog steeds niet kunnen lezen en de Thai ook geen moeite doen met pictogrammen of het internationale woord hotel, bleek dit onmogelijk. Na een half uur hebben we het navigatiesysteem van Christiaan zijn telefoon opdracht gegeven om ons naar het dichtstbijzijnde resort te brengen. Een kwartiertje later reden we door een drukke straat van de stad Petchaburi, een plaats waar je geen resort zou verwachten. Er staat ook geen bord, je kunt nergens uit afleiden dat het smalle pad een tuin in naar een resort leidt. Maar dit was gelukkig wel het geval en zo vonden we een huisje, toch nog iets van de drukke weg met genoeg ruimte voor ons drie. Morgen gaan we toch weer verder en voor zo weinig geld, 17,50€, hebben we nog nooit in een echt bed geslapen, met de airco aan. Helaas geen WiFi, maar met een boek en een spelletje weten we ons 's avonds toch prima te vermaken.

Natuurlijk moesten we nog wat eten toen we aankwamen, dus zijn we naar het restaurant van het resort gelopen. Hier staan 2 vrouwtjes wat te koken en dat kun je in een ongezellige hal opeten, zonder menukaart, dus niets voor ons. Toevallig liep ik een verkeerde kant op naar de weg, zo kwamen we bij een klein steakhouse terecht, maar dan in een soort fastfood uitvoering. Zowaar een restaurant met kinderstoelen en gewoon worst met patat op het menu. De drie serveerstertjes waren helemaal dol op Stan en toen hij lief met een ijsblokje zat te spelen en dit aan hen liet zien, kwamen ze met een hele emmer ijsblokjes... ook onze kip en zalm smaakten prima, heerlijk een dag zonder Thais eten. Na het eten ging er nog een deur voor Stan open, er is een speelkamer voor kinderfeestjes met volop speelgoed voor kleintjes. Ondanks de nationale parken waar we doorheen zijn gereden vond ik hier bij het restaurant trouwens het imposantste dier, ik ben blij dat wij niet van die giga slakken in de achtertuin hebben!

Dag 11 - Wat een hitte! 
We waren lekker op tijd wakker dankzij Stan, die wilde om half 8 al autorijden. Na een snel ontbijtje dat ook nog bij dat huisje van €17,50 zat, gingen we weer op pad. We volgden Highway 4, de weg die naar het zuidelijk deel van Thailand loopt. Onderweg zagen we de toeristensteden Cha-am en Hua Hin, waar naast de reeds bestaande gigahotels nog veel meer gebouwd wordt. Helaas zie je vanaf de weg nergens de stranden. Dit deel van Thailand is nogal druk. Na Hua Hin werd de snelweg weer smaller en het verkeer wat rustiger. Wij zijn afgeslagen bij Pranburi en naar een dorpje aan het strand gereden. Het
seizoen is voorbij en daarmee helaas ook de gezelligheid die we hier
zouden moeten vinden.

Na de lange rit van gister hebben we deze dag gekeken naar wat Stan leuk vindt. Direct na aankomst in het dorpje zijn we even het strand opgelopen om bij de bootjes te kijken. Even, want het was werkelijk bloedheet in de brandende zon. Het zand was heel heet en ook de plassen water op het strand boden geen verkoeling. We waren dus al erg vroeg bij ons hotel voor twee nachten: Blue Beach Resort. Voor ons huisje liggen steentjes en er hangt een hangmat in de schaduw, een perfecte speelplaats voor Stan. Dus terwijl wij zwetend en puffend de auto leeghaalden, zat hij lekker in de schaduw te spelen. Het zweet liep in straaltjes van z'n lijf maar hij lijkt zich daar niet aan te storen. Voor de lunch zijn we het dorpje ingereden en toen werd het wat bewolkter. Na het eten konden we dus nog even het strand op.

Stan heeft die middag heerlijk geslapen in het huisje met airco. Ondertussen hingen wij wat rond in het restaurant, waar we wegsmolten in de hitte. Ook in de schaduw was het te heet om iets te gaan doen. Mijn plan om naar een massagesalon te lopen heb ik laten varen, ik kreeg het al benauwd bij het idee om in de volle zon over straat te moeten lopen. Toen Stan tegen vijf uur wakker werd, zijn we verkoeling gaan zoeken bij een groot resort in de buurt van ons hotel. Dolphin Bay Resort is groot en volledig gericht op kinderen, met naast vier zwembaden ook allerlei speelmaterialen. Een deel van het zwembad is zo ondiep dat Stan er zelf kan rondlopen, ideaal! Eerst snapte hij het nog niet en viel na iedere stap om, maar na een kwartier konden we hem lekker zijn gang laten gaan. Hij heeft langer dan een uur in het water gezeten en was nogal boos toen we eruit gingen. Bij het resort zit ook een kindvriendelijk restaurant met de voor ons bekende Ikea stoelen. Na een week improviseren konden we die stoelen echt waarderen! Het eten smaakte ook overheerlijk, al was Stan na al die waterpret te moe om nog veel te eten. Zelfs na het eten was het nog rond de 30°C, maar de gevoelstemperatuur is flink hoger, lekker zweterig dus. Het restaurant bij het hotel is al gesloten als we er aankomen, gelukkig hebben we zelf wat drankjes in de koelkast staan.

Dag 12 - Een flinke wandeling naar een prachtige grot
's Nachts is het gelukkig flink afgekoeld, het was zwaar bewolkt toen we ons huisje uit kwamen voor het ontbijt. Dat kwam goed uit, want we wilden het mooiste plekje van Nationaal Park Sam Roi Yot bezoeken. Dit is de Nakhom Praya cave, een grot in een berg. De hoteleigenaar had ons al gewaarschuwd dat het een flinke klim is, maar het zou te doen zijn met Stan in de rugdrager. We besloten het maar gewoon te proberen. We kregen een kaartje van het nationale park mee en na het ontbijt gingen we snel op pad.

De grot is alleen bereikbaar vanaf een strand. Om bij dit strand te komen moet je een half uur wandelen en klimmen over een heuvel. Of je huurt een bootje vanaf een strand waar je de auto kunt parkeren. Wij besloten onze energie te sparen voor de wandeling naar de grot. Direct nadat we de auto uitstapten, stond er al een Thaise dame klaar om ons de weg te wijzen. Toen ik Stan z'n autodeur opende, kwamen er diverse andere Thai aanlopen, wat vinden ze zo'n blank klein mannetje toch interessant. We moesten eerst kaartjes kopen voor de toegang van het park en daarna nog een muntje met het nummer van onze boot. De boten drijven voor het strand, dus bij de waterlijn moesten we onze schoenen uittrekken en naar de boot waden. Stan zat al in de draagzak, hij vond het allemaal prima. Vooral het varen vond hij leuk. Op het strandje aangekomen, moesten we eerst onze voeten weer zandvrij maken, voor de wandelschoenen aangingen en we ons opmaakten voor de klim naar boven. De afstand is ongeveer 430 meter en daar doe je een half uur over.

Voordat we bij de eerste trap kwamen, gingen we eerst op zoek naar wildlife. We zagen een gigantische varaan en daarna bewegende bomen. Een klein koppel lemur aapjes hield de wacht, het was goed dat we als een van de eersten aan de tocht begonnen, want de aapjes zijn erg schuw en we hebben ze daarna ook niet meer gezien. Ook Stan is door ons aangestoken want hij wees nog lang naar bewegende bomen, 'apenboom?' Om 11 uur begonnen we aan de klim en om 11.05 keek ik al op m'n horloge, hoe lang moeten we nog? Mijn hemel, wat een klim! Het was toch alweer rond de 30°C en het pad ging redelijk steil naar boven.

Met m'n cameratas op m'n rug zweette ik me al helemaal lek, laat staan met Stan op m'n rug. Maar Christiaan liep rustig door naar boven en ik kwam er puffend achteraan. Halverwege konden we even rusten bij een uitzichtpunt, maar ik was zo kapot dat ik nauwelijks foto's heb gemaakt. Na een paar minuten gingen we weer door. Net op het moment dat ik aan opgeven begon te denken, werd het pad wat vlakker en dus ging ik weer door, achter m'n mannen aan...

De eerste blik op de grot was de wandeling al waard. Een open ruimte met begroeiing in de berg, waar je over een nog steilere trap naar kon afdalen. Natuurlijk zijn we toen doorgelopen. In de grot was het redelijk koel, maar mijn lijf had het kookpunt bereikt. Vanuit de eerste grot kon je doorlopen naar een tweede en derde ruimte. De tweede ruimte was vlak en groot, dus daar kon Stan uit de rugdrager. Hij vond het prachtig om met de vele losse stenen te spelen en schreeuwde om zijn echo te horen. Dit gaf Christiaan en mij de gelegenheid om na elkaar rustig de derde en mooiste grot te bekijken. Hier is jaren geleden een tempeltje gebouwd, wat de ruimte nog bijzonderder maakt. En zelfs hier, zo ver weg van de bewoonde wereld, zit een Thai met een koelbox flesjes water en koude handdoeken te verkopen. Wij hebben een paar flesjes gekocht, want het water dat we meehadden was toch niet genoeg.

Na een half uurtje in de grot zijn we weer aan de afdaling begonnen. Nu vond Stan het niet zo leuk meer en wilde al snel uit de rugdrager. We zijn dus weer gestopt bij het uitzichtpunt om wat te drinken en hem uit de tas te laten. Het laatste stukje naar beneden ging gelukkig snel en toen kon hij echt uit vrij rondlopen. Bij de ingang van het nationale park zijn bungalows te huur en er zijn volop toiletgebouwen en zelfs een restaurant. Hier hebben we een heerlijke Thaise kip met cashewnoten schotel gegeten. Zo konden we een beetje bijkomen van de toch best pittige tocht. Daarna wilde Stan wel weer in de tas en konden we op het strand ons bootje opzoeken. Wat een tocht, maar wat een voldoening ook om zo'n mooi plekje uiteindelijk zo te bereiken. Christiaan kreeg overigens onderweg al volop respect... iedereen kwam kapot boven aan, maar dan ook nog met een kind op je rug!

Terug bij de auto merkte ik dat we vergeten waren een hoes om Stans autostoeltje te doen. Het leer was kokend heet, dus daar kon hij nog niet in. We hebben de auto omgekeerd met het stoeltje uit de zon en de airco vol aangezet. We zijn bij een paar toiletten in de schaduw gaan zitten. Om te voorkomen dat Stan weg zou lopen, hebben we hem een bezem gegeven en kon hij lekker gaan vegen. Tot groot vermaak van de Thaise vrouwen die daar rondhingen, ging hij echt met de bezem aan de slag. Toen de auto wat was afgekoeld, gingen we rijden en viel hij na een paar minuten in slaap.

Met het kaartje van het nationale park zijn we een rondje gaan rijden. Het park ligt deels op het land en deels in zee, maar toch vind je er vissersdorpjes en heel veel garnalenkwekerijen. Bizar hoeveel ruimte daarvoor is opgeofferd. En dan rijd je langs zo'n kwekerij, staan die vrouwen daar gewoon op de weg, achter een vrachtwagen, die garnalen te pellen. Het was nog steeds ruim 30°C, dat kan toch niet gezond zijn... Bij de hoofdingang van het park gingen Christiaan en ik een klein rondje lopen. Hier was het laatste restje mangrovebos tussen de garnalenkwekerijen te vinden. Terwijl de één buiten liep, zat de ander startklaar om te gaan rijden als Stan wakker zou worden. Toen Christiaan weer terugkwam en we van stoel wisselden, gebeurde dit toch. Maar Stan was meteen klaarwakker en ging kijken of hij nog koeien, honden en kippen kon zien. In overvloed!

We reden inmiddels het park weer uit, maar ik wist dat er nog een andere ingang was, bij een moeras. Over de Lotus swamp is een boardwalk aangelegd, een soort steiger van 600 meter. Hier gingen we op zoek naar de watervogels, waar dit gebied bekend om staat. Het was echt een prachtig stukje natuur, met een perfect begaanbaar pad, ook met de wandelwagen. Omdat het inmiddels al half 5 was, werd de temperatuur ook weer aangenaam. Het was absoluut niet druk, maar toch waren er niet heel veel vogels te zien. Wel een paar mooie reigers en een soort blauwe eend.

Na de mooie wandeling reden we weer naar het hotel, waar we net na zes uur aankwamen. Hier was echter niemand te zien, het licht was zelfs al uit in het restaurant. We weten dat het laagseizoen is, maar we zijn niet eens de enige gasten. We zijn maar weer omgekeerd en hebben gegeten bij het Dolphin Bay Resort. Het eten was daar net als de vorige avond erg lekker. Nu konden we wel merken dat Stan te kort had geslapen. Hij was niet te genieten en at bijna niets. Toen wij ons bord leeg hadden, zijn we dus maar snel naar ons huisje gegaan. Lekker douchen en Stan daarna naar bed! Daarna zijn we relaxed in het lege restaurant gaan zitten, met een drankje uit onze eigen koelkast. Nou ja, leeg was het restaurant niet helemaal. Christiaan voelde plotseling iets op zijn hoofd. Toen hij met een zaklamp op onderzoek uit ging, vond hij een grote leguaan op een van de houten balken. Eén keer raden wat die liet vallen.

Dag 13 - Naar Kaeng Krachan, het grootste Nationale Park van Thailand
We hebben van nationaal park Sam Roi Yot alles gezien wat er te zien valt en het Blue Beach resort nodigt ook niet echt uit om langer te blijven. We reizen verder naar het grootste Nationale Park van Thailand, Kaeng Kraechan. Stan begon al om kwart over zeven met zijn 'uit de tent' ritueel. Hij slaapt heerlijk op een luchtbedje in zijn afgesloten Deryan tentje, waar hij zelf niet uit kan. Gelukkig begint hij iedere dag vrolijk, dus kunnen wij rustig wakker worden met zijn geklets. Maar vandaag dus wel erg vroeg. Al voor acht uur waren de koffers ingepakt en hoefden we alleen nog maar onze gewassen kleren in ontvangst te nemen en te ontbijten. Hiervoor moest het personeel van het resort wel even worden aangespoord, wat een luie mensen hangen hier rond.

Even na negen uur gingen we op pad, richting Nationaal Park Kaeng Krachan. We wilden eerst de waterval Pa-la-U bezoeken en daarna doorrijden naar het dorpje Kaeng Krachan. Op de kaart leek de route een uurtje rijden, maar toen we na een uur niet zeker waren over de weg en de gps aanzetten, was het nog 32 kilometer. En daar zouden we volgens het systeem nog anderhalf uur over doen... wat stond ons te wachten? De weg was prima, we konden makkelijk 80 rijden en werden dan nog regelmatig ingehaald. De weg werd wel steeds mooier, de bebouwing en ananas- en rijstplantages maakten steeds meer plaats voor bos. Toen we de bergen inreden, werd dit een woud vol gigantische bamboe en andere tropische bomen. Met zoveel bamboe verwacht je toch stiekem een pandabeer tegen te komen, ook al weten we natuurlijk dat die hier niet leven.

Toen we dichter bij het park kwamen, lag er een flinke drol op de weg. We zeiden tegelijkertijd 'zouden hier olifanten leven?' en nog geen 100 meter verder stonden de borden 'be aware of the wild elephants' en 'don't feed the elephants'. Het is alweer drie jaar geleden dat we door NP Hluhluwe in Zuid-Afrika reden, lachend om de borden over de olifanten, maar met geknepen billen toen er een flink exemplaar voor onze auto op de weg verscheen. Het zou toch niet? Tekenen van hun aanwezigheid waren er wel, de hopen olifantenpoep op de weg en het
struikgewas dat ze in hun wandeling mee de weg op hebben getrokken. Maar helaas, de olifanten zelf hebben we niet gezien. Een paar kilometer verder moesten we weer toegangskaartjes kopen voor het Nationale Park, zoals bij ieder park 5€ per persoon en 0,75€ voor de auto. Die kaartjes moesten we bij de waterval laten zien.

Met Stan in de wandelwagen en de draagzak leeg op Christiaans rug, begonnen we aan de wandeling. Deze waterval bestaat uit 16 niveaus, waarvan alleen de eerste paar niveaus voor ongetrainde klimmers bereikbaar zijn. Omdat het weekend was, waren er heel wat Thai aanwezig. Niet om zoals wij te wandelen en van de natuur te genieten, maar om een beetje te zwemmen en vooral veel te picknicken. Wel een leuk gezicht hoor, die kleden vol met schaaltjes en bakjes, denk aan een Oosterse rijsttafel maar dan in gezellig servies in plaats van bakjes van de afhaalchinees. Al heel snel werd het pad slechter en mocht Stan van de wandelwagen overstappen in de draagzak. De wagen hebben we achter een boomwortel geparkeerd. De boomwortels zijn daar gigantisch, dus de wagen was uit het zicht verdwenen. Na een bruggetje van flinke bamboestammen, begon de wandelroute langs de rivier. De eerste drie niveaus waren goed tot redelijk te doen, daarna ging het pad af en toe door het water. De watervallen waren zijn mooi en de begroeiing eromheen nog mooier. Gigantische lianen, veel bamboe en andere bijzondere bomen, duidelijk een regenwoud.

Bij de derde waterval was een mooi ondiep stukje water, waar Stan lekker kon spelen. Wij keken onze ogen uit, naar de begroeiing, de vele vlinders en toch ook de bijzondere Thai die zich op allerlei manieren lieten fotograferen. De vlinders leken wel tam, zo heeft er een prachtige oranje vlinder op Christiaans zijn bril gezeten en bleef een klein roze vlindertje bij Stan en mij rondfladderen. Stan vond de vlinders wel mooi, maar het gooien met stenen veel leuker. 'Eén, twee, drie, plons!' en daar ging weer een handvol steentjes het water in. We hopen maar dat hij geen vissen heeft geraakt, wat bijna onmogelijk lijkt met de hoeveelheid vis in het water. Na een half uurtje spelen en genieten van de natuur, besloten we weer terug te lopen. Net iets te laat, want 5 minuten voordat we bij de auto kwamen, begon het keihard te regenen. En dan spoelt het ook echt. Gelukkig hadden we nog wat beschutting van de bomen, maar er kwam een flinke bui over ons heen.

We reden weer terug naar de parkingang, op zoek naar een restaurant en naar olifanten. Net voordat we een restaurant vonden, vielen Stan zijn ogen dicht. Het was opeens wel heel stil op de achterbank. Ik heb hem direct gewekt en wakker gehouden tot we stopten bij een leuk restaurant. Hier waren we de enige gasten en de eigenaresse was duidelijk blij met haar klanten. Stan kreeg een schaaltje zoutjes en een bakje ijsklonten, dat vindt hij prachtig, en wij een bakje nootjes terwijl we de menukaart doornamen. Stan heeft zijn zoutjes allemaal opgegeten, zijn ijsklonten met refill opgegeten en gedronken maar zijn rijst met kip laten staan. Onze Pad Thai en Kip met cashewnoten smaakten heerlijk! Ondertussen hebben we ook drie fotoboekjes doorgekeken met foto's van apen, olifanten en vogels. De eigenaresse vertelde dat de olifanten bijna dagelijks over de weg lopen bij de waarschuwingsborden die we hadden gezien, helaas ook bijna altijd rond 5 uur 's middags. Er zijn hier geen overnachtingsmogelijkheden, dus daar konden wij niet op wachten. Bij het restaurant lag ook een flinke tuin, waar we na het eten even hebben rondgewandeld. Gelukkig was de bui verdwenen. Ook kregen we nog een bord met vers fruit, waaronder voor ons onbekende, maar erg lekkere fruitsoorten. Met onze buik meer dan vol gingen we weer op pad.

De verwachting dat Stan wel in slaap zou vallen, kwam weer niet uit. Blijkbaar vond hij die minuut met zijn ogen dicht wel genoeg als middagslaapje. Ook in deze afstand had ik mij flink vergist, het was nog bijna twee uur rijden naar de resorts. Nou hebben we ook een stukje omgereden, omdat de weg nauwelijks staat aangegeven en we geen detailkaart hadden van dit gebied. Op zich was de route wel heel mooi, maar na een uurtje begon het weer keihard te regenen. Geen mooie uitzichten dus. Met behulp van het gps-systeem vonden we uiteindelijk een lodge die ik op het internet had uitgekozen. Hier was echter net een bus Thai uitgelaten, het leek wel een kippenhok. Ook stond alles alleen in het Thais aangegeven en daar snappen we echt nog niets van.

We zijn nog naar twee andere resorts gereden, waarvan de eerste echt niets was en de tweede vol zat. De eigenaar van deze lodge gaf aan dat een van zijn medewerkers ons naar een andere geschikte lodge zou brengen, deze was vroeger van hem geweest. Wat jammer dat de lodge vol zat, de man sprak goed Engels en de voorbereidingen voor het eten zagen er goed uit, net als de huisjes. We reden achter een jongeman op een brommertje aan, het zou drie kilometer rijden zijn. Dit werden er natuurlijk veel meer, maar na 10 minuten zonder helm door de regen te hebben gestuurd, stopte de brommer bij een resort. De eigenaresse kwam wel direct naar mij toe, maar sprak werkelijk geen woord Engels en ze bleef maar in het Thais kakelen. Met veel moeite kon ik haar duidelijk maken dat ik de villa, die ze me voor €20 aanbood, eerst wilde zien. Het huisje is niet groot maar heeft een airco en warme douche. Wij hadden geen zin meer om verder te zoeken, dus we slapen hier een nachtje. Met de sleutels, die hier op alle kastjes en laadjes zitten, vermaakte Stan zich ook prima. Buiten spelen behoorde niet tot de mogelijkheden, het bleef regenen.

Op het bord bij de ingang staat resort and restaurant, alleen dat laatste is vandaag gesloten of bestaat niet meer, de dame kon me in ieder geval duidelijk maken dat we hier niet konden eten. Dit viel even tegen, nu moesten we weer met de auto op pad. GPS weer aan, het dichtstbijzijnde restaurant aangetikt en gaan... maar helaas was hier alles donker. En bij de volgende twee restaurants ook. Toen we via een prutweg verder reden, stond er iemand met een zaklamp naar ons te seinen. Hij wilde ons voor €50 een vreselijke kamer verhuren, maar uiteindelijk lukte het om de man duidelijk te maken dat we alleen wilden eten. Toen nam hij ons mee naar achter, waar een restaurantje aan de oever van een flink stromende rivier is gebouwd. Echt op zijn Thais, alle gebouwtjes zijn aan elkaar vastgebouwd en vanaf de weg hadden we dit onmogelijk kunnen vinden. Als het niet zo zou regenen en nog licht zou zijn, zag het er ongetwijfeld prachtig uit. Overigens was er geen menukaart en bestelden we Pad Thai, noodles, voor Christiaan en nasi met kip voor Stan en mij. Dit was goed te eten, alhoewel de nasi wel een satésausje had kunnen gebruiken. Stan at zowaar flink mee van mijn rijst en ook de Pad Thai van Christiaan at hij zonder protesteren op. Daarna ging zijn kaarsje wel uit, hij was bekaf. We hebben het belachelijk lage bedrag afgerekend en zijn naar ons huisje gereden. Daar hebben we snel nog een toetje gedeeld voor wat extra vitamientjes.

Toen Christiaan Stan in zijn bed legde, sliep hij direct. Het was voor ons nog te vroeg om te gaan slapen, dus zijn we voor het huisje onder een afdak gaan zitten. Het regende niet meer, dus kwamen alle muggen tevoorschijn. Voor de eerste keer deze vakantie trokken we een lange broek en lange mouwen aan. Op de achtergrond hooren we de valse klanken van een Thaise karaoke avond, wat een verschrikkelijk geluid! We besluiten de volgende dag verder het nationale park te gaan ontdekken en te zoeken naar een leuke lodge voor de laatste nacht voordat we naar Bangkok gaan.

Dag 14 - Wat een regen!
De dag begon weer lekker vroeg, om 8 uur zaten we met de koffers in de auto. Op zoek naar een ontbijtje, we dachten deze wel in het dorp te kunnen vinden. Kaeng Krachan is het grootste Nationale Park van Thailand, daar zouden toch volop faciliteiten voor toeristen moeten zijn. Helaas viel dit zwaar tegen, werkelijk alles was alleen in het Thais. We zijn nog wel bij een groot restaurant naar binnen gelopen, waar ook een groep Thai zat te ontbijten. Van de lucht die er hing moest ik al slikken, maar toen bleek dat ze alleen typisch Thaise gerechten serveren, zijn we weggegaan. Thais eten is echt wel lekker, maar voor mij geen rijst als ontbijt. Christiaan vroeg nog wel of ze geen brood/toast/sandwich hadden, maar als antwoord kreeg hij soep aangeboden. We hebben in een winkeltje wat drinken en koek gehaald en hebben lekker gepicknickt bij de ingang van het nationale park.

De weg langs het meer is erg mooi en een paar kilometer verder vonden we een prachtig resort. Boathouse Paradise heet het en de kamers zijn gemaakt in houten boten, die verspreid liggen over een mooie tuin met zwembad. Vanuit de boot hebben we uitzicht op het meer. Ondanks dat het nog maar 10 uur was, konden we direct inchecken en de koelbox in de koelkast legen. We hebben de koffers uit de auto gehaald, even gekeken naar de gigantische vissen in de vijver en toen zijn we naar het park gereden. Onderweg kwamen we langs een legerbasis voor special forces en ook langs de weg staan diverse trainingsattributen. Het idee alleen al om hier vol mee aan de slag te moeten in de zinderende hitte... Na een half uur rijden vonden we het toch wel erg lang duren voor we bij de park ingang kwamen en bleken we weer verkeerd te zijn gereden. Niet zo gek ook met die bordjes met hieroglyfen.

Met de GPS aan, waren we 20 minuten later alsnog bij de entree van het park. We informeerden bij de parkrangers bij de toegansgpoort wat de mogelijkheden zijn. Hier bleek dat ik wat had gemist in m'n voorbereiding, een groot deel van het park is namelijk dicht in de regentijd. Niet dat de parkrangers ons veel konden vertellen, het niveau van hun Engels is bedroevend. Maar closed begrepen we uiteindelijk wel en toen ik zei dat we een waterval wilden bezoeken, verwezen ze ons naar de Pa-la-U, waar we de dag ervoor al zijn geweest. Bij de toegangspoort van het park hield ook het asfalt op. Natuurlijk zijn we nog een kwartiertje verder gereden over het prutpad, maar daarna zijn we weer omgekeerd. Het park is wel prachtig hoor, je rijdt tussen de groene bergen en het wemelt er van de vlinders. Helaas leven er ook heel veel muggen, dus een wandeling leek ons niet verstandig.

Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een tempel waar een grote boeddha wordt gebouwd. Het beeld stond nog in de steigers, letterlijk en figuurlijk. Volgens mij bouwen ze eerst de steiger en dan het beeld er dwars doorheen. Ik geloof niet dat ze enige regelgeving hebben voor de veiligheid van de bouwvakkers, alles hangt houtje-touwtje aan elkaar. Rond één uur waren we weer bij het resort, waar we een lekkere lunch hebben gegeten met uitzicht op het meer. Vanaf de andere kant van het meer zagen we de regenbuien al op ons afkomen en voordat we de
lunch op hadden, barstte het noodweer los. Van 2 tot 7 uur heeft het geregend en geonweerd, niet normaal hoeveel water er hier in een middag naar beneden kan komen. Stan lag lekker te slapen, hij had nog wat middagslaapjes in te halen. Christiaan en ik zaten lekker buiten naar de regen te kijken en te relaxen.

We hadden in ons boothuis een bad, die we lieten vollopen toen Stan wakker werd. Tot zijn plezier pasten we er met z'n drieën in. Na het gebadder was het alweer tijd om te gaan eten. We hebben weer heerlijke Thaise gerechten gegeten. Ik bestelde gefrituurde gamba's maar dat bleek kroepoek te zijn. Laat Stan dat nou erg lekker vinden! De rijst met zoetzure (en een beetje pittige) saus was heerlijk en Christiaan at zijn curry (not spicy, maar wel erg pittig) helemaal op. In het restaurant sprong nog een flinke pad voorbij. Nou ja springen, het was meer waggelen. Toen we het beest gingen fotograferen, leek het alsof het onder een trap zou verdwijnen. Maar in plaats daarvan kwam het mannetje tevoorschijn en gingen ze lekker op mekaar zitten.

Terug in ons huisje hebben we koffie gemaakt, heerlijk die luxe van een waterkoker. Na een filmpje van Bumba was het voor Stan bedtijd. We blijven hier lekker nog een nachtje, heerlijk zo'n mooi resort en de rust bevalt ons wel. Eigenlijk zouden we dinsdagochtend de auto inleveren, maar dan gaan we naar Bangkok rijden. Hopelijk vind Thai Rent-a-Car het niet erg als we wat later komen, we konden het ze niet vragen want op zondag zijn ze gesloten... Alsnog verdiep ik me online in de activiteiten rondom Kaeng Krachan en de volgende dag willen we met een boot op pad. Als er tenminste iemand is die voldoende Engels spreekt om 'we want to see monkey island' te begrijpen. Ondertussen genieten we van een concert van de vele kikkers in de tuin met het geloei van een bullfrog als bijzondere extra toon.

Dag 15 - Varen over het meer en genieten van het prachtige resort

We waren weer lekker vroeg wakker, om 7 uur opstaan gaat steeds gemakkelijker. Zeker als je de gordijnen open doet en het zonnetje vol ziet schijnen, wat een verschil met de vorige middag! Omdat voor de komende middag ook weer veel regen werd voorspeld, wilden we er 's morgens op uit. Maar niet voordat ik mooie foto's heb kunnen maken van het prachtige resort waar we verbleven. Ook hebben we heerlijk ontbeten. Je kunt hier als ontbijt bestellen wat je wilt, alles zit bij de kamerprijs inbegrepen. Dus stond onze ontbijttafel vol met toast, omelet, wafels en natuurlijk worstjes voor Stan. Alles ging op, heerlijk. Al vanaf het moment dat Stan wakker werd, zei hij 'visjes water, visjes kijken'. Na het ontbijt pakte hij m'n hand en zei iets dwingender 'visjes kijken!'  We zijn op de brug bij het water gaan zitten en hebben uitgebreid de visjes bestudeerd. Sommige vissen zijn zo groot dat ze niet eens rechtop kunnen zwemmen. En het zijn er veel! Stan was niet bij de vijver weg te krijgen, totdat ik hem ervan heb overtuigd dat de visjes nu echt moesten gaan slapen. Nu kon ik ook mijn spullen bij elkaar zoeken en konden we op pad.

De vorige avond las ik op internet dat er in het meer een eiland is met apen, die als ze gevoerd worden vanaf een boot zelfs in het water springen. Nou hebben wij een hekel aan het voeren van wilde dieren, maar we wilden hier wel een kijkje nemen. Bij het visitor center van het Nationale Park hebben we om informatie gevraagd en met hulp van foto's en een beetje Engels waren we er snel uit. Drie kwartier varen met een bootje voor 12,50€, prima! De kapitein werd gebeld en na een kwartiertje konden we meelopen naar een bootje. Het viel ons op hoe droog het gebied was, ondanks de gigantische regenbui van de dag ervoor. Het bootje was helemaal perfect voor ons, vrij hoog zodat Stan zonder problemen lekker kon bewegen en met een dakje voor de benodigde schaduw.

De boottocht was prachtig, over het grote meer, langs met regenwoud begroeide heuvels en door ondiep water met planten en watervogels. Maar het leukste waren toch wel de aapjes. We twijfelden of onze vraag, om naar Monkey Island te varen, wel was overgekomen. Stan vond het bootje varen wel leuk, de koeien in de verte interessant, maar bij de aapjes had hij alle aandacht erbij. Een groep van een stuk of 20 apen kwam op de boot af, toen we aan kwamen varen bij een klein groen eilandje. Wat een leuk gezicht! Omdat wij geen eten naar ze gooiden, bleven ze wel op de kant. Er dreef een grote dode slang in het water, hier reageerden verschillende aapjes nogal wild op. Maar andere aapjes gingen elkaar rustig zitten vlooien. Na een paar minuten gingen we weer verder, om even later bij een ander eilandje nog een paar apen te zien.

Na een uurtje stonden we weer bij de informatiebalie, 'zijn hier misschien nog meer leuke dingen te doen?' Helaas bood het negatieve antwoord weinig mogelijkheden, de meeste wegen zijn afgesloten. Omdat we nog wel iets wilden doen, hebben we het GPS systeem om toeristische attracties gevraagd. Ze kwam met een canyon op een half uurtje rijden, dat leek ons ook wel wat. Na de indrukwekkende Grand Canyon en prachtige Bryce Canyon in Amerika en de Blyde River Canyon in Zuid-Afrika, waren we wel benieuwd naar dit exemplaar. We verwachtten niet zo veel, ik had er tenslotte nog niets over gelezen in een reisgids of op internet. De route naar de canyon was in ieder geval al mooi. We reden een prutweggetje op en konden weer een kijkje nemen in het niet-toeristische Thailand. Toen we uiteindelijk de bestemming hadden bereikt, was er in de verste verte geen toeristische attractie te bekennen. We stonden voor een oude vergane poort met een verroeste slagboom. Deze stond omhoog, dus we konden wel het terrein oprijden. De wegen die het GPS systeem hier dacht te vinden, bestaan al niet meer, alles is overwoekerd en groen. En ja, er was wel een kloofje te vinden op het terrein, maar dat had ook een riviertje kunnen zijn. Het wemelde er van de muggen, dus we zijn weer snel omgekeerd.

We besloten terug te rijden naar het resort en onderweg ergens te lunchen. Toen ik met het GPS systeem bezig was, viel mijn oog op een point of interest op slechts 4 minuten afstand: een gevangenis. We kennen de horrorverhalen over Thaise gevangenissen en hebben deze gezien in series als 'Locked up abroad'. We werden nieuwsgierig, dus hebben we de gevangenis aangeklikt en zijn weer gaan rijden. Helaas bleek de gevangenis een Educational Center te zijn en leek het meer op een resort dan op wat we als Thaise gevangenis kennen van televisie. We kwamen onderweg geen restaurant tegen en zijn gestopt bij de 7/11 supermarkt. Deze winkels vind je in ieder stadje en ze verkopen er onder andere warme maaltijden en snacks als bapaobroodjes, pizzatosti's en knakworsten. We hebben wat lekkere dingen uitgekozen en laten opwarmen. Toen zijn we snel naar het resort gereden, waar we alles op het balkon hebben opgegeten. Het was inmiddels al 2 uur en nog steeds zonnig. Omdat Stan nog niet klaar leek voor een middagslaapje, zijn we gaan zwemmen. Het zwembad was perfect geschikt voor ons, dankzij een klein afgezet bad dat redelijk ondiep is. Stan kan er precies lopen en wij kunnen tot ons kin onder water zitten. Heerlijk verkoelend en wat vindt Stan het prachtig! Na een uurtje waren we verweekt en zijn we weer naar het huisje gelopen.

Toen Stan lekker ging slapen, merkten wij pas echt het verschil met de vorige middag, toen zaten we op het balkon naar de regen te kijken, nu was het daar bloedheet in de volle zon, zonder een zuchtje wind. We zijn een rondje over het resort gaan lopen, op zoek naar leuke beestjes. Bij de waterkant waaide een lekker koel briesje, maar helaas zagen we weinig bijzondere vogels. Wel heel veel libelles en natuurlijk de 'gangbare' vogels zoals koereigers en andere soortgenoten. Na een half uurtje was de zon iets gedraaid en konden we in de schaduw op ons balkon zitten. Wat een kadootje zeg, dit mooie weer.

Het was al vier uur en nog steeds scheen de zon. Er hingen wel erg dreigende luchten, maar het bleef heerlijk warm en droog. Terwijl we rustig met een boek en spelletje zaten te relaxen, hoorden we gekrijs achter ons. Ik zei nog dat het vast een paar ganzen waren, maar even later keek Christiaan recht in een oog van een neushoornvogel. Eén oog, het andere oog zit zo aan de andere kant van zijn kop dat je nooit twee ogen tegelijk ziet. Dat dit niet zo handig is, zie je als het beest in de rondte gaat kijken, zijn hele kop beweegt dan mee. Twee neushoornvogels zaten in de boom naast ons boothuis en wij hadden geen camera bij de hand. Toen we uiteindelijk een foto wilden maken, vlogen de grote vogels weg. Gelukkig bleven ze nog even bij het resort en kon ik nog een paar mooie foto's van ze maken. Ook van een soort giga ooievaar met grote snavel die op een ander boothuis de wacht hield.

Toen ik weer terugkwam bij het huisje, werd Stan net wakker. We hebben nog heerlijk een uur op het balkon gezeten, met zijn Thaise nep-lego gebouwd en ons goed ingesmeerd met Deet. Toen het begon te schemeren, kwamen de eerste muggen tevoorschijn. Dat is dus het nadeel van het mooie droge weer: de muggen zijn niet weggespoeld en komen in grote zwermen tevoorschijn. Nog erger werd het toen we zaten te eten en het echt donker werd, hele zwermen muggen bestookten ons. We zijn met onze borden naar een afgesloten deel van het restaurant gegaan. Mijn benen zaten toch weer vol muggenbulten en ook Christiaan en Stan hebben steken opgelopen. Ook deze avond zaten we met lange mouwen en een lange broek aan, ondanks de nog bijna 30°C.

Dag 16 - Terug naar Bangkok
Ook deze morgen werden we wakker met een heerlijk zonnetje. Nog even konden we genieten van ons heerlijke resort, waar we nu de enige gasten waren. We hebben de koffers weer ingepakt, heerlijk ontbeten en na een laatste keer 'visjes kijken, visjes mooi', zijn we aan de terugweg naar Bangkok begonnen. Het eerste deel van de reis ging heel voorspoedig. Stan vindt autorijden inmiddels hartstikke leuk en het was erg rustig op de weg, dus we konden zonder problemen twee uur
doorrijden. Bij Samut Sakhon, nog 60 km voor de luchthaven, hebben we het GPS-systeem weer om een toeristische attractie gevraagd. Ze gaf aan dat we vlakbij een rivier zaten, dus hier zijn we naar toe gereden. Helaas bracht ze ons naar een industriegebied waar de rivier gebruikt wordt door de voedselverwerkende industrie, geen leuke plek om de benen te strekken. GPS wist ook een Nationaal Park in de buurt te vinden, dus hebben we die route laten berekenen. Ondertussen zag Christiaan een grote M boven de weg en daar hebben we gecheckt of de hamburgers hetzelfde smaken als in Nederland. Lekker hoor!

Helaas was het GPS-systeem weer niet echt behulpzaam. Ondanks dat ze ons over prachtige weggetjes door het Thaise leven loodste, kwamen we niet bij een park uit. De route stopte nu bij een huisje. Vlak voor 'onze bestemming' zag ik een grote liggende boeddha, dus daar zijn we even naar toe gereden. Net als bij meerdere boeddha's en tempels die we hebben bezocht, werd er gerenoveerd. Hier was men begonnen aan een grote 'wihan' om de boeddha heen. Eigenlijk gewoon een afdak. Een monnik en een andere man kwamen op ons af met tekst en uitleg. Helaas konden we niet de hele boeddha zien, maar het beeld is wel indrukwekkend. De monnik nam mij mee naar de naastgelegen tempel, waar het leven van boeddha in tekeningen is beschreven. Vergelijk het met het leven van Jezus in de gemiddelde Nederlandse kerk, maar dan met kinderlijke tekeningen. Wel heel mooi!

Bij de tempel liepen niet alleen verschillende monniken in hun oranje gewaden rond, maar er woont ook een gezin met een jongetje van Stan zijn leeftijd. Stan en het kindje hebben gespeeld met wat autootjes en ondertussen kregen wij wat te drinken aangeboden. De vrouw was bezig met een fruitsalade en heeft me allerlei vruchten laten zien en proeven waar ik het bestaan niet van kende. En Christiaan? Die ging even een sigaretje roken met een van de monniken. Toch weer een leuk uitstapje bij een tempel, die we natuurlijk wel hebben gesponsord voor de nieuwbouw van het dak.

Op de weg terug naar de snelweg zagen we nog een mooie tempel van hout, dit zag er ook erg mooi uit. Weer op de snelweg aangekomen, werden de luchten weer dreigend. Vlak voordat we de ringweg van Bangkok bereikten, barstte het noodweer los. Regen en onweer en natuurlijk erg slecht zicht zorgden ervoor dat we lange tijd niet hard konden rijden. Er waren een paar ongelukken gebeurd en het was nogal druk, dus we hebben toch een uur langer gereden dan de bedoeling was. Het voordeel was wel dat Stan rustig kon doorslapen.

Via Agoda had ik een hotel geboekt bij de luchthaven, zo kunnen we makkelijk de auto terugbrengen en zijn we donderdag snel op 't vliegveld. Het hotel stond in het GPS-systeem maar weer kon het systeem het niet nalaten om ons een stukje niet-toeristisch Thailand te laten zien. We reden door een achterafstraatje dat er werkelijk niet uitzag. De huisjes waren aan elkaar gebouwd en zagen er onbewoonbaar uit, desondanks wonen er toch heel wat mensen. De open ruimtes tussen de gebouwtjes zijn ingericht als vuilnisbelten, het was een grote puinhoop. En te midden van de puinhoop ligt dan wel een moeras met prachtige bloemen. Om toch het hotel te kunnen vinden, hebben we het adres ingevoerd. Hemelsbreed waren we er nog geen honderd meter vanaf, dus we zijn weer teruggereden naar de doorgaande weg. Hier zagen we wel borden van The Paragon Inn Resort. Helemaal aan het einde van een klein straatje ligt dit hotel. De kamers liggen op de eerste verdieping, met daaronder ruimte voor de auto. Met een mooie tuin, zwembad en restaurant voelt dit resort nog steeds als vakantie.

Na een drankje op de kamer hebben we de auto leeggehaald en de eerste koffer ingepakt. Helaas is de laundry service hier heel veel duurder dan we 'gewend' zijn, dus we nemen toch maar vuile was mee naar huis. We hebben hier heerlijk gegeten, kip met cashewnoten in saus en kip met zoetzure saus zijn onze favoriete gerechten en die smaakten hier erg goed. Stan eet het liefste kale witte rijst. Na het eten, toen het weer iets droger werd, hebben we de zwemkleding aangetrokken en zijn het koude water ingegaan. Jammer genoeg is het prachtig aangelegde zwembad niet voorzien van een ondiep gedeelte voor kinderen. Na een half uur met Stan te hebben 'gezwommen', was het bijna bedtijd. Na een kopje koffie en een Bumba filmpje ging Stan in zijn tent. Wij haalden de auto helemaal leeg, zodat we die de volgende dag konden inleveren. Bij het restaurant hebben we plannen gemaakt voor ons bezoek aan Bangkok de volgende dag, we gaan weer varen! 

Dag 17 - Bangkok bezoeken
Na een heerlijk ontbijtje stappen we voor de laatste keer in 'onze' Pajero. Met alleen een wandelwagen en onze rugtassen rijden we naar de luchthaven. Helaas vergaten we de auto vol te tanken, Christiaan bedacht het zich toen we net de luchthaven opreden. We konden dus weer terug, want het dichtstbijzijnde tankstation lag ongeveer naast ons hotel. Het inleveren van de auto was verder niet zo spannend. Wel irriteerde het ons behoorlijk dat er geen sorry van af kon toen we over het gedoe rondom het raampje begonnen. Nee hoor, de dames vertelden ons alleen nog even dat het eigen risico van ruim €100 per schadegeval zou worden afgeschreven. Hier gaan we nog wel een mail over schrijven...

Vanaf de luchthaven is het heel makkelijk om per trein naar de binnenstad te reizen. Wij wilden een boottocht maken over de Chao Praya rivier. Hiervoor moesten we wel 2 keer overstappen met de skytrain, maar gelukkig werkt het OV in Bangkok makkelijk en snel en dat voor een prijs waarvoor je bij de NS niet eens in mag stappen. Na drie kwartier stonden we bij de juiste pier, voor 2,50€ per persoon. Bij de pier trapten we in de toeristenval, voor ik het goed en wel doorhad zaten we op de toeristenboot voor 150 baht pp. Met een standaard enkele reis van 20 baht moet je dus 8 keer met de boot meegaan... maar goed, we gingen nu wel met een lekker vaartje over de grote rivier.

De Chao Praya is heel belangrijk voor Bangkok. Vanaf de rivier krijg je toegang tot de khlongs, de kanalen waarover vroeger het grootste deel van het transport plaatsvond. En natuurlijk het transport zelf, van gigantisch lange vrachtschepen tot vrolijk gekleurde longtails voor toeristen. De duurste (en misschien wel lelijkste) hotels staan bij de rivier, met een eigen pier en shuttlebootjes. Iedere paar honderd meter is er een openbare pier, waarvan de toeristenboot er bij 8 stopt. De boot was volledig open, dus Stan moest in zijn wandelwagen blijven. Dit was hij bij pier nummer 5 van 8 wel zat, daar zijn we dus van de boot gestapt. Naast de pier was een klein parkje met ruimte voor Stan om lekker rond te lopen. Voor het parkje was de amulettenmarkt, wat ons vooral aan een rommelmarkt deed denken. Daarnaast stonden de gebruikelijke eetstalletjes, waarvan diverse helaas gedroogde vis verkochten. De stank die hier hing was onbeschrijflijk goor.


We zijn nog even naar de overkant gelopen, naar de tempel Wat Phu. Dit bleek vooral interessant te zijn vanwege de liggende boeddha. Wij hebben al een paar liggende boeddha's ('boeddha slaapt') gezien en toen bleek dat je hier entreegeld moest betalen, geloofden we het wel. Overigens was aan het onderhoud van de tempel wel te zien dat er ook geïnvesteerd wordt, dit was bij de andere tempels die wij bezocht hebben wel anders. We besloten door te lopen naar een bloemenmarkt.

Vooral lopend krijg je een beetje een beeld van de stad, meer dan vanaf de boot. Wat een armoede, oude troep en viezigheid, waar de tempels ontzettend bij afsteken. Wat een eettentjes en andere verkopers op straat, het kan toch niet dat al die mensen hier de kost mee kunnen verdienen? Wat een verkeer, taxi's, bussen, auto's, brommers, tuktuks, alles lijkt meer stil te staan dan dat ze vooruit komen. Ook bijzonder was een flinke varaan in een soort grachtje, de gigantische groentemarkt met meer soorten peper dan ik ooit zal eten en een oude wrakkige pick-up die als generator voor een markt werd
ingezet. Je kijkt je ogen uit!

Bangkok is vooral ook erg warm en klam. Gelukkig was het droog, alhoewel wandelen in de zon ook geen pretje was. Uiteindelijk bleek de afstand naar de volgende pier een stuk groter te zijn dan gedacht. De bloemenmarkt hebben we trouwens nooit gevonden, hier is nu een gigantische bouwput. Wel hebben we lekker gegeten in een restaurant met airco, erg fijn om hier even bij te komen. Tegen de tijd dat we weer bij de pier stonden, vonden we het allebei wel prima zo. We zijn weer met de boot terug gegaan naar de centrale pier en hebben de skytrain genomen naar Siam.

Bangkok heeft een paar gigantische shopping malls, waarvan Siam een van de grootste en bekendste is. Als je het station uitstapt weet je nauwelijks waar je heen moet, overal zijn winkels. Een deel van de mall is gericht op digitale apparatuur, een ander deel van de mall heeft alleen maar hele luxe designmerken onder het dak en zo zijn er meer thema's. In de kelder bevindt zich ook nog een gigantisch aquarium. Omdat Stan al volledig was ingestort, zijn we hier toch maar niet heen gegaan (de entree was ook gelijk aan 3 nachten hotel...) en zijn we via de etalages van de mooie merken en een koffiezaak weer naar het station gelopen. De skytrain was al lekker vol, de avondspits begon. Heel opvallend vonden wij de nette rijtjes waarin de Thai op hun beurt wachten om aan boord te gaan, dat werkt prima! Stan vermaakte zich nog wel met het kijken naar mensen, terwijl hij eigenlijk allang in bed had moeten liggen. Ook in de taxi van het treinstation naar het hotel keek hij zijn ogen uit, deze vorm van transport kende hij nog helemaal niet. Om kwart over 5 lag hij eindelijk in zijn tentje en wij op een loungebank in de tuin van het hotel, nog even genieten van de rust en het mooie warme weer. In de verte hoorden we de onweer al rommelen.

Tegen 7 uur werd Stan wakker, doordat ik uit de badkamer stapte na een verfrissende douche. Hij was niet te genieten, huilerig en wilde niets eten. Nadat wij nog een heerlijke Thaise maaltijd opgegeten hebben, is Christiaan met Stan in bad gegaan. Dit vond hij wel weer leuk en zo was het toch nog erg laat voordat hij naar bed ging. Rond 8 uur barstte het noodweer los, de regen spoelde weer over straat en de onweersklappen klonken keihard en dichtbij. Dat een hotelmedewerker de volgende morgen een spartelende vis redde uit de goot, geeft wel aan hoeveel water er op straat lag. Gelukkig is Stan niet bang van onweer en om half 10 sliep hij weer. Wij hebben nog even naar het noodweer gekeken en zijn niet lang daarna ook naar bed gegaan.

Dag 18 - Terug naar huis
Deze morgen werd ik al voor de wekker wakker. Omdat ik verwachtte dat Stan inmiddels wel flink honger zou hebben, stelde ik voor om eerst te gaan ontbijten. We hadden de meeste spullen al uitgezocht, maar de koffers moesten nog wel gepakt worden. Tot onze verbazing wilde Stan helemaal niet eten, zelfs van de door hem geliefde worstjes moest hij niet veel hebben. Om 9 uur zaten we met alle bagage in de shuttle auto van ons resort. Het inchecken ging vlot en zoals we al wisten, vlogen we weer met een vrij leeg vliegtuig. Het was dan ook niet moeilijk om weer een rij van 4 stoelen te bemachtigen.

Een uurtje voor vertrek begon het weer keihard te regenen en onweren, het water spoelde over het platform. Hierdoor vertrokken we laat. Stan was het laatste uur weer huilerig en wij dachten dat dit nog door het uitgestelde afgebroken slaapje van de vorige middag kwam. Maar toen ik hem wilde laten slapen na het opstijgen, spuugde hij zijn hele slaapzak onder. Huilen en niet willen slapen, dit viel even tegen. Toen er wat later nog een golf spuug uitkwam, was het blijkbaar goed. Hij viel direct in slaap en daarna wilde hij wel weer eten. De rest van de vliegreis verliep redelijk soepel, gelukkig zonder veel turbulentie. Stan en Christiaan konden lekker blijven liggen en ik vermaakte me nog even met een boek en film. Iets na 7 uur 's avonds landden we weer op Schiphol, waar mijn moeder ons na een half uurtje kwam ophalen. Stan was weer topfit en na een lekker bakje koffie zijn we naar bed gegaan.

Na afloop
Wat hebben we een heerlijke reis gehad! Alles is gegaan zoals ik verwachtte of beter en Thailand is ook mooier dan ik had verwacht. We hebben geen standaard rondreis gemaakt, maar we zijn van de bekende routes afgeweken en verder het platteland op gereden dan veel andere toeristen doen. De nadelen van de lastige taal en de overbeleefde cultuur waarin mensen uit beleefdheid geen nee willen zeggen, wegen niet op tegen de vriendelijkheid van de meeste Thai, de prachtige uitzichten die we hebben gezien en de toch nog best veel verschillende soorten dieren die we tegen zijn gekomen. Wij - ik noemde onszelf al cultuurbarbaren - hebben toch nog best veel culturele bezoekjes aan tempels, oorlogsmusea en de stad Bangkok gemaakt, maar de mooiste momenten waren toch de prachtige wandelingen en autoritten door de natuur. De combinatie van natuur en cultuur omschrijft voor mij het prachtige Thailand, een land waar ik graag nog eens naar toe ga. We hebben tenslotte nog maar een heel klein deel van het land bezocht. We zijn dit jaar in het regenseizoen naar Thailand gegaan, maar op de regenbuien onderweg en één verregende middag na, hebben we hier weinig hinder van ondervonden. Het was wel erg rustig in de hotels en parken, wat soms prettig was, maar vooral 's avonds wel een beetje saai.

Het reizen met Stan ging, net als in Canada, zonder veel problemen. Natuurlijk pas je je aan zijn ritme aan als het nodig is, maar gelukkig is Stan niet gewend aan een heel strak schema. Het bleek niet nodig te zijn om langere tijd in één hotel te blijven, want bij ieder hotel, waar we zijn tentje neerzetten, voelde hij zich direct thuis. Het lastigste was nog het eten: het 'Amerikaanse' brood vond hij maar niets, rijst lust hij wel maar dan zonder saus of groente en niet overal wordt spaghetti of patat geserveerd. En wij vonden het niet zo'n goed idee om 2 weken alleen maar knakworstjes te eten. Stan is wel een paar kilo kwijtgeraakt in Thailand, maar die kon hij missen. Gelukkig bleef hij goed drinken, ijsthee of appelsap met liters per dag. We hebben ons dan ook niet echt zorgen gemaakt over zijn gezondheid. Hij was iedere dag vrolijk, op een paar momenten in de auto na. Maar in Nederland is hij het autorijden na een paar uur ook echt wel zat, dus daar hebben we ons niet over verbaasd. Vooraf heb ik veel gelezen over de leuke interactie tussen Thai en jonge kinderen. Helaas was en is Stan hier niet van gediend, aan het einde van de reis dook hij diep weg in zijn wandelwagen als er weer een Thaise vrouw zijn wangen of armen wilde aaien. Ondanks zijn afwerende gedrag, was zijn aanwezigheid toch soms makkelijk voor ons. De Thai doen nu eenmaal alles voor zo'n schattig kindje, veel meer dan voor een stel Nederlandse toeristen...

Het reizen met een huurauto wordt zelden aangeraden als je over Thailand leest of spreekt. Toch hebben wij het als het ideale vervoer ervaren, wat een vrijheid en wat een comfort brengt dit toch. Altijd al je spullen bij de hand, niet moeilijk doen over een beetje extra bagage en nooit ergens wachten op een trein of taxi. Onveilig hebben we ons niet gevoeld in de auto, zelfs niet op de drukke snelwegen rondom Bangkok of in de gigantische regenbuien die we over de auto heen hebben gekregen. Christiaan heeft bijna alle kilometers gereden en natuurlijk is het even wennen aan links rijden en aan alle brommertjes en drukte om je heen. Maar corrupte politie, kamikazepiloten en erger, we zijn ervoor gewaarschuwd maar hebben het tijdens onze ruim 2.000 kilometer in Thailand niet meegemaakt. We hebben wel wat ernstige ongelukken gezien op de weg, vooral de U-turns op snelwegen zijn levensgevaarlijk. Maar dit is iets waar je ook aan kunt wennen en waar je je rijstijl op aanpast. Als we nog een keer naar Thailand gaan, zou ik zeker weer voor een huurauto kiezen. De kosten zijn, in vergelijking met de landen waar wij eerder zijn geweest, best te overzien. Met nog geen 700 euro voor 2 weken incl. all-risk verzekering ben je wel in één keer klaar. Verder was deze vakantie overigens ook goed betaalbaar. Met gemiddeld 30€ per nacht voor een hotel (inclusief het luxe Boathouse Paradise Resort) en een paar euro voor lekker eten en drinken, hebben wij ter plaatse minder geld uitgegeven dan ooit eerder in een vakantie. Het is vooral de vliegreis die het duur maakt. Voor ons was de reis weer iedere euro waard, een reis om nog heel lang met een fijn gevoel aan terug te denken!