Eindelijk is het zover, we vliegen vandaag naar Sri Lanka! We slapen de nacht voor vertrek bij mijn moeder en op vrijdag zitten we om 7 uur 's ochtends beneden. Koos brengt ons met de bus naar Schiphol, waar het ontzettend druk is. Op de A4 stonden we al in de file, gelukkig hadden we tijd genoeg. Ook in de vertrekhallen staan lange rijen, gelukkig hebben we de wandelwagen mee en worden we daarmee naar een kortere rij gestuurd. Vervolgens moeten we naar de douane en handbagage controle, hier is ook geen doorkomen aan. Als we 20 minuten in de rij hebben gestaan en eindelijk bij het poortje zijn, worden we naar een andere vertrekhal gestuurd. Hal 3 is vol, in hal 2 is het gelukkig een stuk rustiger. Zo houden we toch nog even tijd over voor een broodje en een kop koffie.
Als we bij de gate aankomen, is het boarden al begonnen. We kunnen rustig doorlopen en aan boord gaan van de Jet Airways. Een Indiase budgetmaatschappij, maar eigenlijk een prima vlucht! De jongens vechten heel even om wie er bij het raam mag zitten (Stan wint) en Mats wil dan in het midden. Eens even kijken hoe lang we het volhouden met die twee naast elkaar. Ook voor de landingsbaan staat een file, dus stijgen we uiteindelijk pas rond 12 uur op. Een vlucht van ruim 8 uur te gaan en die gaat verrassend snel voorbij. De jongens vermaken zich prima! Ik heb net als voor de vorige reizen een lading kadootjes gekocht en als de stoelriemen los zijn, mogen ze de eerste uitpakken. Dit zijn kidizoom camera's en vooral Stan is er dolgelukkig mee. Hij vermaakt zich met spelletjes, terwijl Mats urenlang filmpjes kijkt op de tablet.
Het eten is niet lekker en de stewardessen veel minder aardig dan bij de KLM, maar we krijgen genoeg en de vlucht verloopt rustig. Als Mats klaagt over buikpijn kruipt hij bij mij op schoot en valt in slaap. Stan pakt de tablet en kijkt ook wat filmpjes, tot Mats weer wakker wordt en de tablet weer opeist. Na een uur of vier worden ze een beetje vervelend, maar met nog een kadootje is de sfeer weer goed. Pokemon kaarten doen wonderen... Naar de wc gaan is in een vliegtuig altijd een hele belevenis. Stan durft het wel aan, maar ik mag pas doortrekken als hij de wc uit is. Mats weet het niet zo goed meer maar schrikt zich helemaal rot als ik de wc doortrek en zijn poep weggezogen wordt zonder water. Grote ogen en daarna mag ik ook bij hem niet meer doortrekken waar hij bij is...
Na 8 uur komt Mombai in zicht op de kaart en Stan vindt de wereldkaart in het entertainment systeem erg interessant. Hij ziet zo dat we een paar rondjes vliegen, en dan begint het de jongens wel te lang te duren. Een uurtje later kunnen we eindelijk landen en dan krijgen de jongens gelukkig weer wat energie. Het duurt even voordat we de wandelwagen krijgen en als laatste komen we uit de slurf. We moeten een flink stuk lopen en na nog een check van de bagage staan we bij de gate voor onze volgende vlucht. Ondanks het tijdstip (9 uur NL tijd) houden de jongens het goed vol. Voor de vlucht van 2 uur naar Colombo moeten we met de bus naar het vliegtuig. Een flinke rit over het vliegveld, ontzettend interessant natuurlijk tussen al die grote vliegtuigen door. We vertrekken netjes op tijd en de jongens vallen uitgeput in slaap. Nou ja, Stan meteen. Mats mag bij het raam en oma zit tussen ze in. Stan slaapt bij het opstijgen al maar Mats kletst nog even door. De vlucht gaat al slapend vrij snel en dan mogen we als laatste van boord in Sri Lanka.
Het is hier half 5 's ochtends als we door de immigrations moeten en de koffers kunnen ophalen. Dit gaat best soepel en als we in de aankomsthal zijn, is onze chauffeur nergens te bekennen. Na een kwartiertje zoeken besluit ik toch maar mijn Nederlandse contactpersoon te bellen, belachelijk vroeg maar ik wil wel weten waar we aan toe zijn. Hij belt met de chauffeur en 10 minuten later worden we alsnog opgehaald. We worden naar een prima busje met airco gebracht. Ik had deze trip vooraf geboekt zodat we onszelf een paar uur zouden bezig houden. Als we nu naar een hotel gaan om te slapen, hakt die nacht zonder slaap er nog langer in. Nu rijden we twee uur voor een bezoek aan een schildpadden opvangcentrumpje. In wat betonnen bakken zitten baby schildpadjes en een paar grote gehandicapte schildpadden. Met onze schildpadden ervaring in Costa Rica is dit niet echt een noemenswaardig bezoek, maar Stan vindt het wel leuk en wij strekken even de benen.
Daarna rijden we een klein stukje naar een boottocht over de Madu rivier. De rivier mondt uit in de oceaan en is omringd door mangrovebossen. We varen door de mangroven en komen dan op de brede rivier. Hier kunnen we een aantal eilandjes bezoeken. De kapitein brengt ons aan land bij het kaneeleiland, waar kaneelbomen groeien. Van de takken maken ze kaneelstokjes, best interessant om eens te zien. De leguaan die hier rond loopt is ook een foto waard. Na een kwartier meldt Mats dat hij moet poepen... nou is dit eilandje enorm klein dus ik verwacht geen wc. Gelukkig blijkt dat er wel te zijn en we wandelen achter een huisje naar het wc-hutje. Ik moet wel lachen om de wc-pot die zonder aansluiting op water in het midden van het hutje staat. Mats vindt het niet zo leuk dat er geen toiletbril op de pot zit. Als hij vervolgens ook ziet dat de wc niet doorgetrokken kan worden, hoeft hij spontaan niet meer te poepen. We kunnen weer naar de boot.
We varen met een lekker gangetje over de rivier. Ik zit aardig te suffen, dat ene uurtje slaap was toch wat weinig. Na een uur zit de boottocht er weer op. We drinken wat en stappen dan weer in ons busje. Op ons verzoek brengt de chauffeur ons naar een restaurant aan het strand waar ze pizza's hebben. We bestellen wat te drinken en pizza's en dan mogen de jongens even 'pootjezwemmen'. Het zeewater is lekker en de golven hoog. We staan lekker in de branding te springen totdat de broeken nat zijn. De pizza's komen even later en smaken prima. Daarna speelt Christiaan nog even met de jongens in de branding en nu zijn ook de shirts nat. We drinken nog wat en dan haal ik droge kleding uit het busje. Weer enigszins opgeknapt zitten we even later in het busje.
De chauffeur brengt ons nu naar het Tsunami foto museum. De jongens willen niet mee en mogen in de auto blijven bij de chauffeur, Gelukkig maar, want de foto's zijn erg aangrijpend. De beelden van het water op straten en in hotels kennen we allemaal nog wel, maar met de persoonlijke verhalen en foto's van dode mensen is het museum niet geschikt voor kinderen. Vlak bij het museum staan een boeddha en herdenkingsbeeld, ook indrukwekkend.
Het is nu nog een half uurtje rijden naar Unawatuna, vooral dankzij de foute route die de chauffeur rijdt duurt het nog wat langer. Op mijn advies keert hij toch om, het weggetje is inmiddels zo smal geworden dat we een andere auto niet kunnen passeren. De chauffeur moet even zoeken en dan arriveren we eindelijk bij het hotel. De warmte slaat als een deken om ons heen. Heerlijk, ik houd zo van de tropische hitte!
Het Thambapanni Retreat is een mooi kleinschalig hotel op een paar honderd meter van het strand van Unawatuna. Er is een zwembad en een restaurant en de kamers zijn heerlijk groot met een airco. We hebben twee kamers naast elkaar. Nadat we de koffers een beetje hebben uitgepakt, rapen we de moed bij elkaar en trekken we de zwemkleding aan. Het zwembad is koud, maar hierdoor frissen we lekker op. Als we even wat gaan drinken, zie ik een boom bewegen. Jahoor, apen! Ze klauteren door de bomen en springen in de gigantische bamboestammen. Dan zitten ze recht boven ons. Ohoh... er komt al snel wat naar beneden vallen. Apenpoep! Netjes naast ons, maar dat was vast niet de bedoeling. Het is niet toevallig dat alle poep binnen een meter van ons valt. Ik vertel Stan maar niet dat het ook op zijn slipper zit. Als er poep in het zwembad valt, willen de kinderen niet meer zwemmen. We gaan 'schuilen' onder een overkapping en kijken nog even naar de apen. Dan douchen we en wandelen we naar het restaurant. Het duurt even voordat het eten klaar is en Mats houdt nog maar net zijn ogen open. Hij klaagt over honger en tot onze verbazing gaat hij dat zelf ook tegen de ober vertelleun. We kijken even in de keuken en dan is zijn tosti klaar. Daar krijgt hij weer wat energie van en we genieten allemaal van een lekkere hap eten. Zonder moeite leggen we de jongens daarna in bed. Mijn ogen vallen ook bijna dicht, het is half negen... Na een kop koffie en het bewonderen van wat vuurvliegjes sluiten wij ook de ogen in een prima bed. Ik ben benieuwd hoe laat we morgen wakker worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten