Het koelt niet meer af die nacht en we slapen slecht. We worden wakker met een strakblauwe lucht. Vandaag mag Stan iets leuks kiezen om te doen en dat wordt een soort pretpark. Parque Mirabel is nog geen kwartier rijden vanaf de camping. Het is een grote speeltuin met kinderboerderij en heel veel picknick plaatsen. Allesbehalve nieuw maar wel met wat schaduw tussen de bomen. De mannen klimmen en klauteren en gaan hard van de glijbaan. De leukste glijbaan is voorzien van banden waar je in moet zitten. Stan roetsjt blij naar beneden en komt verkeerd om op het eindpunt. We hebben gelukkig wat brood en beleg meegenomen, het eten en drinken is hier echt schreeuwend duur. Als wij een broodje eten, komen er een aantal wolken tevoorschijn. Daarna kunnen we ook het deel van de speeltuin zonder schaduw ontdekken. De opblaaspiratenboot is ook een succes, ook hierin zit een glijbaan. Stan vindt het prachtig maar Mats vindt het nogal eng. Als hij een keer te mij samen is geweest, durft hij ook alleen. Maar het duurt heel lang voordat hij dit lachend doet. Als laatste gaan we naar het water speeltuintje, hier heeft vooral Stan lol in het ijskoude water. Met droge kleren aan stappen er even later weer in de auto.
Op de camping is het ook lekker warm en hier trekken we de zwemkleding aan. Stan en ik gaan eerst zwemmen, Mats ligt nog te slapen in de auto. Het water in het zwembad is mij veel te koud, maar ik zet even door omdat Stan graag wil duiken. De zwembandjes moeten dus af en dan wil ik wel dicht bij hem in de buurt zijn. Hij duikt mijn onderwater camera een aantal keer op en we spelen wat met een balletje. Net als ik het zat ben, komen Christiaan en Mats. Zij vinden het water ook veel te koud en gaan in 't pierenbadje zitten. Dit zwembad bezoek blijft lekker kort. Bij de caravan trekken we weer andere kleren aan en spelen nog even. Dan is het bijna tijd om te gaan paardrijden, Mats kan haast niet wachten.
Een kwartier voor de afgesproken tijd zijn we bij de paardjes, maar helaas zitten er net andere kindjes op die een half uur mogen stappen met ze. Ik geef aan bij het meisje die de paarden verzorgd dat we een afspraak hadden, maar zij blijkt nergens van te weten, het meisje van gister is er niet. Ik leg uit wat er is afgesproken en ze vraagt ons om een half uur later terug te komen. De speeltuin is dichtbij, dus daar vermaken we ons wel even. Als we de paardjes weer terug zien komen, halen we de jongens uit het klimtoestel en lopen weer terug. Maar tot mijn verbazing is het paardenmeisje er niet meer en zet het meisje dat er nu bij loopt, dezelfde als gisteravond, net een ander kind op het paardje waar Mats op op rijden. Het is al bijna half 7 en dus weer de laatste ronde. Ik zeg in mijn beste Frans tegen het meisje dat we een afspraak hebben, maar ze wil mij niet begrijpen. Stan begrijpt de situatie en wordt al verdrietig en ik ben ook behoorlijk boos geworden. Ik loop naar de campingeigenaar, die mij doodleuk vertelt dat het niet mogelijk is om een afspraak te maken. Met een huilende Mats op mijn arm vraag ik hem of dit dan hun manier is om met klanten om te gaan. Na flink boos te zijn geworden, zegt hij toe dat Stan en Mats nog wel een rondje mogen als het andere kindje terug komt. Ik ben er eigenlijk helemaal klaar mee, maar ja dat kun je een kind van 2 niet uitleggen. We wachten dus een half uurtje bij de andere paardjes, voorkomen dat er weer een ander kind op 'Stan' zijn paardje vandoor gaat en dan is het eindelijk zover... de caps gaan op (veel te groot) en we mogen een half uur met de paardjes rondlopen. De blije koppies van de jongens maken veel goed! We wandelen over de camping en vooral Mats vindt het prachtig. Stan zijn paardje is nogal sterk en trekt een paar keer de teugels uit zijn handen, dus hij is het al snel zat. Na 20 minuten zijn we weer terug. Mats heeft het nog dagen over het babypaardje waar hij op mocht rijden.
Het is al laat en ik flans snel wat te eten in elkaar. Na een snel spelletje frisbee en jeu de boules is het bedtijd voor de jongens, gelukkig is de temperatuur nu beter dan gisteravond. We gaan op tijd naar bed en voor de eerste keer deze vakantie zet ik een wekker. We gaan de Puy de Dome op met een treintje en die schijnt laat in de ochtend nogal druk en vol te zijn.
Als de wekker gaat duurt het nog even voordat we allemaal uit bed komen. Ik haal de bestelde broden op en koop treinkaartjes bij de receptie. We verzamelen snel wat spullen voor een picknick en rijden dan naar de voet van de vulkaan Puy de Dome. Vroeger kon je met de auto naar boven rijden, maar sinds een paar jaar moet je de laatste paar kilometer lopen of met een treintje. Voor ons is het treintje ideaal, de kinderen vinden het prachtig. Ze klagen alleen bij de auto al over de kou en we zijn vergeten om vestjes of jassen mee te nemen. Dat wordt nog wat boven... Gelukkig is het in het treinstation en de panorama trein lekker warm. Het uitzicht is fantastisch vanuit de trein, wat een mooi gebied. Het is weer mooi weer, er zijn wel wolken maar het zicht is prima.
Na een kwartiertje zijn we op het eindstation gearriveerd, bijna boven op de berg. Het is hier 13 graden en het waait behoorlijk, dus koud is het zeker. We kijken wat rond en vinden een plekje uit de wind en in de zon. Het is nog een trap oplopen om bij de top te komen, waar een ruïne en een klein museumpje zijn gebouwd. We halen de jongens over om mee te gaan naar boven, snoepjes en een warm picknickkleed zijn hierbij van grote waarde. Boven zitten we lekker in het zonnetje en Christiaan en ik lopen omstebeurt een rondje om het volledige uitzicht op de andere vulkanen te bekijken. Het is ronduit prachtig!
Na een kort rondje museum wandelen we weer naar beneden. Hier drinken we een heerlijke kop koffie en eten een lekker pannenkoekje. De terugweg met het treintje is al net zo'n feest voor de jongens als de heenweg en veel te snel zijn we weer beneden. Het is pas 12 uur als we weer in de auto stappen en we gaan op zoek naar een picknickplek. Die vinden we op een mooie parkeerplaats met uitzicht op Clermont-Ferrand.
We overwegen de stad te gaan bezoeken, maar kiezen toch voor een dino-park voor kindere, Paleopolis. Dit is 3 kwartier rijden en dan kan Mats mooi even slapen onderweg. Daar denkt hij zelf heel anders over en hij blijft de hele weg wakker. De moeheid slaat toe en hij wil alleen nog maar op een graafmachine of opgetild worden. In het park kun je van alles leren over paleontologie. Een stapje te intellectueel voor Stan, maar we verwachten dat hij de dino's erg leuk vindt. Dat is ook zo, maar de bewegende dino's vindt hij toch wel eng. Met een bewegingssensor komen de nagemaakte dino's 'tot leven' en hij vergeet spontaan dat er geen dino's meer bestaan. Hij vindt het museum en de interactieve spelletjes wel erg leuk en er is ook buiten genoeg te spelen. Na een uur of twee hebben we het hele park wel gezien, eigenlijk is dit niet zo'n goede keuze met kinderen onder de 8 jaar, het is ook nogal prijzig. Ik koop voor belachelijk veel geld nog wat drinken en dan stappen we in de auto. Mats slaapt al voordat we de parkeerplaats afrijden, helemaal op.
In plaats van een half uurtje terug rijden naar de camping, kunnen we nu beter nog iets verder rijden. We rijden terug via de Gorges de Chouvigny, een prachtige bergweg langs de rivier Sioule. We stoppen nog ergens om een paar vissen te vangen in het water, terwijl we omstebeurt bij de slapende Mats in de auto wachten. Zo heeft hij ruim een uur de tijd om bij te slapen. Als we in een dorpje bij de camping stoppen om wat te kopen, is hij spontaan klaarwakker. Hij is helaas niet vrolijk wakker geworden, maar heeft nog een paar kilometer om bij te trekken. We besluiten bij het restaurant op de camping te gaan eten, we hebben geen zin om nog eten te kopen en te koken.
Bij de caravan spelen we nog even en om 7 uur zijn we bij het restaurant. Er is nog niemand, maar we mogen niet plaatsnemen. Het restaurant is vol, als ik doorvraag blijkt dat ze niet genoeg eten in huis hebben. Wat een kansloos verhaal, we zijn nu echt helemaal klaar met deze camping. We hebben onszelf en de kids hamburger met frites beloofd en gaan op zoek naar een alternatief restaurant. We zien alleen traditionele Franse restaurants, met bizar hoge prijzen en ingewikkelde gerechten. Een kwartier later zitten we bij de McDonalds. Het smaakt eigenlijk best goed en de jongens eten meer dan alle andere avonden. We nemen nog een ijsje toe en dan rijden we weer terug naar de camping. Het was een lange dag en we liggen niet veel later allemaal heerlijk te slapen. Morgen rijden we door naar het Zuiden, op nog geen uur afstand ligt de camping waar we nog vijf nachten vakantie gaan vieren met Mariska, Jan-Peter, Noortje en Jente. We hebben er zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten