Helaas zat uitslapen er echt niet in, Stan was weer om 4 uur wakker. Na een half uur in bed en uit bed was het gelukkig weer stil en konden we tot kwart voor 6 slapen. Ik had gezegd dat hij eruit mocht als de zon en de vogels wakker waren, even niet goed nagedacht over het tijdstip dat de natuur hier ontwaakt. We hadden de dag ervoor een paar broodjes gekocht en met een vroeg ontbijtje begon de dag prima. Gister had Christiaan Stan beloofd vandaag met hem te zwemmen en dit gebeurde dus al voor 7 uur 's ochtends. Zo werden de mensen in de kamers rondom het zwembad ook op tijd gewekt door schatergelach en gegil vanuit het koude water.
Na een ontbijt en het inpakken van de auto was het tijd om te vertrekken richting het strand. Doordat we niet helemaal de goede route reden, duurde het wat lang voordat we de kust bereikten, maar zagen we wel snel weer de prachtige natuur. We hadden Stan krokodillen beloofd, dus dat betekende een eerste stop bij de brug over de Rio Tarcoles, bij nationaal park Carara. Wij hebben hier een paar jaar geleden een prachtige wandeling en boottocht gemaakt, maar om de krokodillen te zien hoef je de auto bijna niet uit. De snelweg gaat met een grote brug over de rivier, waaronder een stuk of 30 krokodillen wonen. Het was er gelukkig niet druk, dus we konden naast de brug parkeren en makkelijk tot halverwege de brug lopen. Wat een mooi uitzicht en wat blijven het toch gigantisch indrukwekkende beesten, zelfs als ze zo suf op een zandbank liggen als hier. Na deze stop was het nog een kilometer of 20 naar Jaco, een te toeristische badplaats en de enige plaats in Costa Rica waar wij - naast San Jose - hoogbouw hebben gezien. Dit is ook nog eens verpauperd, dus echt aantrekkelijk is de stad niet. De reden dat we hier toch naar toe gingen is het strand en de benodigde schepjes, emmertje en een kiepwagen die we hiervoor wilden halen.
Nadat ik wat speelgoed voor Stan had gescoord, zijn we doorgereden naar een strand. De beloofde prachtige stranden, volgens reisgidsen is Jaco dé badplaats, vielen wat tegen. Maar wat wel fijn is hier, is dat je met je auto tot naast een palmboom kunt rijden en onder diezelfde palmboom nog wat schaduw kunt vinden aan de rand van het strand. Het zwarte zand was natuurlijk bloedheet, maar Stan heeft er heerlijk gespeeld en Chris met hem. Het zeewater is alleen geschikt om te surfen, niet om te zwemmen. De temperatuur is wel uitnodigend, maar je ontkomt niet aan de waarschuwingen voor stromingen of riptides. We zijn dus niet verder dan tot de enkels in het water gegaan.
Het voordeel van zo'n toeristenstadje is wel dat er heel veel buitenlandse restaurantjes zijn en dat we daardoor gewoon met een broodje Subway konden lunchen. Toch knap dat de Tuna sandwich in Jaco exact hetzelfde smaakt als bij de Subway op 800 meter van ons huis in Alkmaar :-) Na het broodje hadden we nog een rit van 2 uur te gaan, ideaal dus voor Stan om te slapen. Daar dacht hij duidelijk anders over. De route begon prachtig met uitzichten op de Pacifische oceaan, maar al snel ging de weg door kilometers lange palmolieplantages. Zonde van de natuur die hiervoor is opgeofferd. De weg is wel perfect, als een racebaan zo vlak. Na 1 1/2 uur kwamen we aan in Uvita, een van de laatste stadjes voor de afslag naar de lodge. Stan was nog steeds wakker en ging blij mee de supermarkt in om ijs te kopen. IJsklontjes om de inhoud van onze koelbox te koelen, dat viel hem een beetje tegen. Na deze korte stop begonnen zijn ogen toch echt dicht te vallen en precies toen we van de snelweg de jungle inreden, was hij in slaap. De weg van de snelweg van de lodge is een kilometer of 10 onverhard, door een prachtige groene jungle langs een klein riviertje, erg mooi ondanks de laatste regendruppels die nog vielen.
Bij de Rio Tico Safari Lodge aangekomen, lag Stan nog heerlijk te slapen. Dit was wel fijn want zo konden wij rustig de lodge bewonderen, een safaritent uitkiezen en zijn tentje opzetten. De Rio Tico Lodge is van Nederlanders, Cees en Miranda, die een stuk grond hebben gekocht aan de rivier Rio Tico. Van deze grond hebben ze een bijzonder mooie lodge gemaakt met 9 safaritenten op palen. Onze safaritent voor 3 dagen kijkt uit op de lodge en de rivier, die een meter of 50 onder onze tent stroomt. Doordat je in de tent alle geluiden van de natuur hoort, voel je je ook echt in de jungle. Onze tent heeft een groot en een klein bed en een badkamer met warm water, ook is er stroom, WiFi en heerlijke koffie. Toen wij de tent hadden ingericht met koffers en Stan z'n tent, wilde hij nog niet wakker worden. Hij is dus in z'n tentje verder gaan slapen. Wij hebben op de veranda naar de jungle zitten kijken tot het donker begon te worden. We zijn gaan douchen om het zwarte zand weg te spoelen, met de hoop dat Stan daar wakker van zou worden. Helaas niet, voor hem was de nacht duidelijk al begonnen. Zelfs onder de douche vielen zijn ogen weer dicht. Hij werd pas echt wakker toen we de tent uitgingen naar een restaurant hier vlakbij. Stan scheen rond met zijn zaklamp en zorgde ervoor dat we konden zien waar we liepen. Het restaurant is supersimpel, je eet er vis, visfilet of kip en binnen 3 kwartier sta je weer buiten. Maar het smaakte prima! Daarna ging Stan weer verder slapen en wij sloten de dag af met koffie bij Cees, toen daarna de stroom uitviel zijn we ook maar vroeg naar bed gegaan.
Dinsdagmorgen was Stan weer om 4 uur wakker. Opnieuw duurde het een half uur voordat we hem weer slapend in zijn tentje hadden, maar toen sliep hij wel tot na 7 uur door. Rio Tico serveert een heerlijk ontbijt met pannenkoeken en veel vers fruit, dus we hebben heerlijk rustig gegeten voordat we op pad gingen. Vandaag stond een leuke trip op het programma, een bezoekje aan de Osa. In dit prachtige deel van Costa Rica is Herbie, die we kennen van zijn Casa Rio Blanco hotel waar we meerdere keren hebben geslapen, bezig met het bouwen van een nieuwe lodge. De route ernaar toe was al een reden om hierheen te rijden, maar we waren natuurlijk vooral benieuwd hoe de Osa Sunset Lodge eruit gaat zien.
Vanaf onze lodge was het een half uur rijden naar een supermarkt en bakker, waar we inkopen deden voor onderweg. Daarna reden we de palmolieplantages in en via finca 1 t/m 9 kwamen we aan in Sierpe. Dit kleine dorpje ligt aan de Rio Sierpe, waar de bootjes vandaan vertrekken voor mangrovetours en NP Corcovado. Wij wilden echter geen tour, maar met de auto de rivier oversteken. We konden de veerboot niet vinden, dit staat ook niet aangegeven. Volgens de jongens van de tours was de ferry stuk, maar toen we de rivieroversteek eindelijk hadden gevonden, bleek dit onzin te zijn. De veerboot stelt echt niets voor, het is een soort ponton waar 2 auto's op kunnen en dat met de motorboot wordt voortgeduwd. Heel bijzonder, lekker primitief. We hebben in de schaduw van een boom zitten kijken hoe een andere auto naar de overkant werd gebracht en wat gedronken en de gebakjes opgegeten. Daarna vervolgden we onze route over de onverharde weg. De uitzichten waren prachtig en af en toe reden we door prachtig regenwoud en anders over groene velden. Met een beetje hulp van een navigatiesysteem wisten we het nieuwe onderkomen van Herbie te vinden.
Wat tot een paar jaar geleden nog een stuk boerenland was, wordt nu voorzien van cabinas en een huis. Het eerste huisje is bijna klaar en na wat te hebben bijgepraat kregen we een rondleiding over het perceel. Van prachtig uitzicht over de Rio Sierpe en de Pacifische Oceaan, tot pure jungle waar de apen en papegaaien dagelijks langskomen, het is er allemaal te vinden. Na een rondje lopen zijn we met Herbie in de auto gestapt en naar de Golfo Dulce gereden, het water dat van de Osa een schiereiland maakt. Ondanks de regen zag het er schitterend uit. We hebben heerlijk gelunched en daarna was het tijd om Herbie terug te brengen naar zijn huisje om nog op tijd terug te zijn bij de ferry. De uiterste tijd van 4 uur gingen we niet halen, maar Herbie zou de ferry-bestuurder informeren dat we eraan kwamen. We werden dan ook netjes naar de overkant gebracht. Stan heeft van de terugreis weinig meer meegekregen, hij werd ook niet meer wakker toen we weer stopten bij de bakker. Met een lekker vers stokbrood voor het diner reden we weer terug naar de lodge. Na de late lunch hadden we geen zin meer om uit eten te gaan, het broodje smaakte wel prima. Opnieuw lagen we daarna weer vroeg in bed met het rustgevende geluid van de jungle op de achtergrond.
Woensdagmorgen werden we zowaar niet voor 4 uur maar pas om 4.50 uur gewekt door Stan. Na wat drinken en 5 minuten bij ons in bed moest hij weer terug in z'n tentje, waar hij het helemaal niet mee eens was. Hij wilde wel een spelletje doen op dit uur... Het huilen ging over in kletsen en net toen wij weer half sliepen, hoorden we een flinke klap. Stan was met tentje en al uit bed gedonderd en was blijkbaar te versuft om te gaan huilen, waardoor ik nog meer schrok... Wat bleef het stil! Toen z'n tentje open was, bleek er met hem niets aan de hand te zijn, hij wilde alleen weer een spelletje doen. Nu was het tegen 6 uur en mocht hij bij ons blijven. Toen de vogels duidelijk begonnen te fluiten zijn we er maar uit gegaan en hebben we als ontbijtje een mueslireep gegeten. In de verte hoorde ik toekans en die zijn Stan en ik gaan zoeken. Wat blijven het toch een prachtige grote vogels, ook Stan zag dat er op grote afstand 2 in een hoge boom zaten.
Door het vroege opstaan, zaten we nu wel om 7 uur te ontbijten. Stan weer met een heerlijke pannenkoek en wij met lekkere geroosterde broodjes en ei. We hebben vandaag de lodge verder bekeken en zijn door de rivier gelopen. Stan vond het prachtig om samen een dammetje te bouwen en ik genoot vooral van de groene jungle om ons heen. Rond 10 uur vertrokken we naar het strand, op aanraden van Cees bij een restaurant. Het strand was werkelijk prachtig, mooi breed met zacht zand, schaduw van de bomen en lekker warm water. En ook heel fijn: we hadden het volledig voor ons drietjes. Stan was helemaal blij, spelen met z'n graafmachine, emmertjes en schepjes en nog leuker: in de branding zitten en wachten tot je overspoeld wordt met golven. 
Bij het restaurantje konden we vervolgens even afspoelen en zwemmen in het zwembad. Ook werd er een heerlijk lunch geserveerd en zo hebben we ruim 3 uur bij het strand doorgebracht. Tijdens het eten hoorden we de brulapen steeds dichterbij komen en we besloten toch nog een keer terug te lopen richting het strand om ze te zoeken. Dit ging makkelijk en zo stond Stan voor het eerst oog in oog met een familie brulaap. Hij was niet echt gecharmeerd van het gebrul en toen de apen met z'n allen tekeer gingen werd hij zelfs bang. Maar als de apen stil waren vond hij het prachtig, zeker om te zien hoe ze op hun kop aan een tak hingen of door de bomen liepen. Naast de apen zat ook een toekan in de boom, dus we hebben weer flink wat foto's en film gemaakt.
Na de apenwandeling zijn we vertrokken en via de supermarkt naar de lodge gereden. Daar begon het weer te regenen en daarom zitten Christiaan en ik in het restaurant, terwijl Stan lekker ligt te slapen. Waarschijnlijk blijft hij slapen als we hem niet wakker maken, dus tegen etenstijd zullen we hem weer uit zijn tentje halen. Dan rijden we naar een dorpje verderop voor het avondeten en slapen we nog 1 nachtje in onze safaritent. Morgen rijden we een stukje noordelijker en zullen we weer in een tipi gaan overnachten!
Wat een heerlijke verhalen en Stan lijkt ook erg te genieten. Ik kan me voorstellen dat jullie schrikken al hij uit zijn bedje valt! Wat een bikkel. Geniet en een dikke kus van ons.
BeantwoordenVerwijderen