Donderdagavond wilden we naar een pizzeria in Ojochal, een dorpje waar veel goede restaurants te vinden zijn. Maar helaas, de pizzabakker was op vakantie en een andere Italiaan werd ons afgeraden. Op advies van Cees gingen we naar een typische Tico-soda, een soort lokaal eetcafé. Hier hebben we heerlijk gegeten en spelletjes gespeeld met Stan. Daarna hebben we nog een nachtje goed geslapen in de safaritent. Stan werd pas om half 6 wakker, maar dat betekende wel dat hij daarna niet meer ging slapen. Nog voor het ontbijt hadden we onze koffers al ingepakt, klaar voor vertrek. Met een heerlijk ontbijt sloten we ons verblijf bij de Rio Tico Safari Lodge af, dit onderkomen is ons prima bevallen!
Op de terugweg naar de grote weg hobbelen we langs vele prachtige wilde heliconias, waarvan ik er verschillende fotografeer. Stan herkent dit als de vlindertuin. Leuk is zijn reactie op een bananenplant waar nog wat onrijpe bananen boven de grote rode bloem hangen. Hij herkent ze eerst niet als bananen, maar na enige uitleg vindt hij het erg interessant. En vraagt hij dus de hele weg of er nog bananen groeien.
Vandaag reizen we naar Tipi Jungla, de ecolodge waar we 3 1/2 jaar geleden een aantal nachten verbleven aan het einde van onze huwelijksreis. Geen lodge - en de eigenaren Mario en Manon - heeft zo'n indruk op ons gemaakt als Tipi Jungla en zeker sinds ze in oktober een zoontje hebben gekregen wil ik er graag weer naar toe. Aangezien comfort als warm water en stroom hier niet volop aanwezig zijn, besluiten we om er maar 2 nachten te blijven. We zijn erg benieuwd hoe Stan zich houdt op deze plek midden in de natuur. Tipi Jungla ligt op nog geen uur rijden van Rio Tico, dus we hebben voor de ochtend een wandeling gepland bij Haciënda Baru. Dit particuliere natuurreservaat biedt allerlei tours aan, maar je kunt er ook op eigen gelegenheid wandelen. Voor ons de ideale manier om het wandelen met Stan te testen.
Het is al lekker warm als we om 10 uur het park inlopen. Helaas voor ons is Stan het al heel snel zat en wil hij alleen maar opgetild worden. Hij blijkt toch wel wat dingen eng te vinden, bijvoorbeeld de boomwortels. Daar liggen de paden vol mee, dus in het bos loopt hij liever niet zelf. Met het zoeken naar dieren weten we hem af te leiden, waardoor Christiaan af en toe iets kan afkoelen zonder Stan in zijn nek. We zien onderweg verschillende leguanen, vlinders en bladsnijdermieren, die in een lange rij blaadjes van een boom naar hun hol verslepen. Stan vindt vooral een groepje paddestoelen erg interessant. Ook kijken we even rond bij een schildpaddenproject, waar de eieren worden verplaatst van het strand naar een aparte zandbak. Hiermee proberen ze de schildpadeieren te redden, zodat ze niet al voordat ze uitkomen zijn opgegeten. We eten nog wat en kijken rond op een strand met hele hoge golven. De terugweg gaat over een baggerweg, waar Stan weer zeer onder de indruk is van de grote boomwortels. Aan mijn verzoek om voor een grote vijgenboom te gaan staan, met wortels groter dan Stan, wordt niet enthousiast voldaan. Weer in de auto zegt hij het bos toch wel mooi te vinden, vooral de paddenstoelen... Die worden dan ook nagetekend in zijn nieuwe kleurboek. Wat een heerlijk verfrissende blik op de jungle, waar wij ons richten op de tropische planten en verschillende dieren maar een klein kind dus blij wordt van de herkenbare paddenstoelen.
Na ruim anderhalf uur zijn we weer bij de auto en we rijden een stukje terug naar Dominical. Dit is een leuk strand- en surfdorpje met restaurants vlak voor het strand. We lunchen en lopen dan naar de overkant van de weg richting het strand. Tussen de weg en het strand is een soort parkje met bomen die in het zand groeien. Hier kunnen wij lekker relaxen terwijl Stan z'n graafmachine/kiepauto ingraaft. Ik wandel nog naar een souvenirwinkeltje op het strand, maar daar staat zo'n vreselijke vrouw dat ik de te dure doeken hier weiger te kopen. Als wij het tijd vinden om verder te reizen is Stan het helemaal niet met ons eens, hij wil zijn kiepauto nog niet uitgraven. Pas als ik er een aantal foto's van heb gemaakt, mag zijn bouwwerk gesloopt worden en verdwijnen kiepauto en schepjes in de kofferbak. We kunnen verder.
Na een stop bij een supermarkt en een pinautomaat is het nog een klein stukje rijden naar onze favoriete lodge. Het voelt een klein beetje als thuiskomen in de jungle, waar de tipi's en alles nauwelijks is veranderd en waar Manon ons staat op te wachten bij de Palenque, het restaurant en de gezamenlijke zitkamer. Met Mattheo dit keer, een vrolijke bolle baby die duidelijk niet mensenschuw is. Stan is ook snel zijn verlegenheid kwijt en we kletsen gezellig bij. Dan is het tijd dat Stan gaat slapen en brengen we de koffers van de auto naar 'onze' tipi Ocelot. Met het mooie uitzicht op de jungle. Omdat we zeker weten dat Stan doorslaapt tot wij hem wakker maken, kunnen we rustig terug gaan naar de Palenque, waar we nog wat bijpraten en de mogelijke acticiteiten bespreken. Manon oppert het idee om hun touroperator voor whalewatchingtours te bellen om te vragen naar een alternatieve tour, zodat we toch met Stan de zee op kunnen. Om 4 uur begint het keihard te regenen en voor de zekerheid checken Christiaan en ik af en toe of Stan nog slaapt. Als een roosje, ondanks de herrie van de regen op de tent. We maken hem om 6 uur wakker, zodat hij nog even kan bijkomen voor het eten. Hij wil helemaal niet wakker worden, dus erg gezellig is hij niet.
Voordat we van de tipi naar de Palenque lopen, trekken we een regenjas en poncho's aan, anders zullen we zeker doorweekt aankomen. We eten in de voor ons nieuwe eetkamer, een aanbouw aan het huis. Ook deze is door Mario zelf gemaakt en ziet er mooi en praktisch uit. Mede ivm het weer trekken we er vanavond niet op uit om kikkers te spotten, het regent nog steeds. Mario belt voor ons met de whalewatching touroperator en die biedt aan om met ons tussen de reguliere tours door te gaan varen, voor een goede prijs en dan kunnen we teruggaan als we dat voor Stan beter vinden. Hier hebben we ontzettend veel zin in, maar Stan duidelijk niet. Hij blijkt vooral bang te zijn voor de herrie van de boot, wat hij heeft onthouden van de overtocht bij Sierpe. We leggen hem uit dat niet alle boten veel herrie maken en uiteindelijk kijkt hij weer blij. Hij gaat na het eten ook blij weer mee naar ons huisje, ondanks het indringende geluid en het donker van de jungle. Hij weet inmiddels dat hij niet in het bos is, maar dat dit jungle heet. Hij verandert dit nog een tijdje in jumbo, de supermarkt van oma, maar uiteindelijk is het hem duidelijk. Met oma ga je naar de jumbo en met papa en mama naar de jungle. Goeie deal!
We lopen om 8 uur van de eetkamer naar onze Tipi, waar we niet lang buiten zitten omdat werkelijk alles nat is na urenlange hoosbuien. Het stopt ook niet met regenen, pas de volgende morgen merken we dat het droog is. Om kwart voor zes schijnt het zonnetje en beginnen de vogels steeds luider te fluiten, voor Stan het sein om wakker te worden. Ook hier worden we gewekt door het geluid van de toekans en als Stan dat in zijn slaaptentje vrolijk na gaat doen, mag hij van mij bij ons in de klamboetent komen. Wat is dat toch fijn dat hij het tegenovergestelde van een ochtendhumeur heeft, hij blijft liedjes zingen totdat we onze kleren aantrekken. Dan is het over met de lol want er moet zonnebrandcreme gesmeerd en antimuggenspray gespoten worden. We hebben hier de standaard spray met deet gekocht, wat bij ons wel een klein beetje prikt, maar waar Stan inmiddels panisch voor is. Duidelijk, we moeten voor hem iets anders halen.
We ontbijten vandaag met pannenkoeken à la Mario, die overheerlijk smaken en goed vullen. Na het ontbijt drinken we rustig nog een kop koffie en genieten van het prachtige uitzicht vanaf de Palenque. Die hangmat... Ik zou er nog wel veel vaker in willen liggen. De toekans vliegen ook af en aan, dus ik vermaak me goed met m'n fototoestel. Voor vandaag staat de boottocht op zee gepland, maar daarvoor hoeven we pas om half 12 weg. Daarvoor gaan we met Manon en Mattheo naar het dichtstbijzijnde strand, Playa Linda. Heel erg breed, uitgestrekt en leeg, met aan de rand veel palmbomen voor een beetje schaduw. Die is nodig ook want het is bloedheet. Dat merk ik vooral als ik even met de voeten het zeewater in wil, dat is nog een heel eind lopen. Bij het strand lopen een paar verlaten honden, mooi verzorgd maar duidelijk erg vermagerd. Waarschijnlijk horen ze bij een huisje vlakbij het strand, waar nu niemand meer woont. Het blijft lastig voor te stellen dat Costaricanen zo met hun dieren omgaan, die ze dus niet als huisdieren zoals bij ons beschouwen. De honden zijn erg rustig en zelfs Stan wil een van de honden wel aaien. Als we de kids weer enigszins van het zwarte zand hebben ontdaan, stappen we in de auto voor de terugweg.
Terug bij de tipi pakken we de spullen in voor de boottocht. Omdat we tijdens lunchtijd varen, eten we wat energiereepjes en koekjes, want met een lege maag de zee op varen zorgt vast voor misselijkheid. De boot vertrekt vanaf Uvita, een half uurtje rijden. We vertrekken te laat en ik wil toch nog een doek kopen voor op de boot, dus we komen te laat aan bij de ingang van het nationale park. Niet zo erg, want er is ook nog geen gids. Manon gaat met ons mee en zij belt de touroperator, die er even later ook aankomt. Nu blijkt dat we toch niet alleen op de boot gaan, we moeten nog even wachten op wat andere mensen. Bijna een uur later dan gepland lopen we dan toch het strand op naar een bootje. Op het strand vindt de gids nog wat geïnteresseerden in een walvistour en zo zitten we even later met nog 3 stellen in de boot. De boot ligt op het strand en de gids en de kapitein hebben er nog een hele klus aan om ons van het strand door de branding te duwen. Telkens duwen de golven ons weer terug. Uiteindelijk kan de motor gestart worden en varen we in volle vaart de zee op. Stan is vooral onder de indruk van de gids die drijfnat de boot in valt als we eindelijk vertrekken. Gelukkig maakt hij geen probleem van het strakke stugge zwemvest en de herrie van de motor.
We varen in nationaal park Marina Ballena, een park dat is opgericht ter bescherming van de walvissen die hier twee keer per jaar doorheen zwemmen. In deze periode zwemmen ze naar het zuiden en krijgen ze jongen, een half jaar later zwemmen ze naar het noorden als het water daar weer wat warmer wordt. Er schijnen veel walvissen te zijn in deze periode en het duurt dan ook niet lang voordat de kapitein het eerste exemplaar gespot heeft. Met nog meer snelheid vaart hij erop af en dan zien we twee jonge walvissen zwemmen. Bijzonder indrukwekkend, wat zijn ze groot. Als we wat later een moeder en jonge walvis voor de boot zien, valt de grootte van de eerste twee wel mee. De moeder is echt gigantisch! Wat een prachtig gezicht, we zien de walvis uitademen, wat met een flinke zucht gespetter gebeurt en even later zien we de volledige grootte van het dier bij het onder water duiken. Het kleintje ernaast maakt het plaatje helemaal af. Als ze onder duiken duurt het een aantal minuten voordat ze weer bovenkomen en dan dobberen we wat rond. Er is verder weinig te zien op open zee, maar het wachten wordt beloond met opnieuw een mooi zicht op moeder en babywalvis. Mooi om te zien op heel korte afstand, maar we vragen ons toch af in hoeverre zo'n boot de walvissen beïnvloedt. De kapitein houdt zich duidelijk niet aan de regel van minimaal 30 meter afstand, dit kun je op de foto wel zien (kwaliteit is slecht want foto met telefoon van fotocameradisplay). Als de walvissen weer onder duiken zien we nog een keer de prachtige staart en dan is het voorbij.
Inmiddels is ons wel duidelijk dat ons tochtje walvis kijken en weer terug naar het strand is gewijzigd in een mini-normale tour, waarbij ook een eilandje en grotten worden bekeken vanuit de boot. Aangezien Stan het wel prima lijkt te vinden, maken we hier geen punt van. Hij wil af en toe wel uitstappen, maar accepteert makkelijk dat dit hier echt niet kan. En de grote vissen vond hij wel erg mooi. Stan begint even later toch wat te huilen, maar blijkt vooral moe te zijn. Op volle vaart, voorin de boot waar de klappen op het water het hardst aankomen, valt hij bij Christiaan in zijn armen in slaap. De boot wordt even stilgelegd zodat we van plaatsen kunnen wisselen, maar we varen toch verder. Eigenlijk is de rest van de tocht ook zeker de moeite waard, we varen langs een vogeleiland en langs een strandje en prachtige kliffen. Ondanks het hoge water geeft de kapitein een showtje door de boot op volle vaart onder een natuurlijke brug door te varen. Met de hoge kliffen en de jungle die tot aan de rand doorgroeit, is het een prachtig plaatje. Hiervandaan is het nog 20 minuten heel hard doorvaren tot de boot het strand weer opvaart. Het is al 3 uur als we weer bij de auto zijn en snel naar de tipi's terugrijden.
Terug bij de tipi's gaat Stan nog even slapen en raken wij aan de praat met de nieuwe Duitse gasten. Mario en Christiaan halen pizza voor iedereen terwijl ik Stan weer wakker maak. Daar heeft hij echt geen behoefte aan en tot tijdens het eten wil hij het liefst weer bij mij op schoot in slaap vallen. Hij eet zelfs geen pizza, waar hij de laatste tijd regelmatig net zo veel van eet als ik. Na het eten spelen we nog een paar kaartspelletjes met Julia, de 10-jarige Duitse. Ondertussen vertrekken de mannen voor een kikkertour. Onder begeleiding van Mario wandelen Christiaan, de Duitse Michael en de tijdelijke hulp Diego langs een riviertje waar ze verschillende kikkers, de meest giftige slang van Costa Rica en een opossum spotten. Gelukkig voor hen blijft het vandaag droog, maar daardoor is het wel lekker warm. Een koude douche is dus geen overbodige luxe na terugkomst. Ondertussen lopen Stan en ik in het pikdonker terug naar onze tipi, wat we allebei wel stoer vinden. Bij de eerste mier hangt hij aan m'n broek en wil opgetild worden, wat dankzij het droge weer ook wel te doen is. Gelukkig komen we geen gekke beesten tegen. Stan wil lekker zijn bedje in en als hij slaapt ga ik onder de klamboe lezen. Tegen de tijd dat Christiaan terug is, lig ik ook al half te slapen.
De volgende morgen is het alweer tijd om in te pakken en de tipi op te ruimen. We ontbijten met de Duitse gasten en daarna spelen Stan en Mattheo binnen in de speelruimte. Stan vindt Mattheo's speelruimte veel leuker dan Mattheo zelf, maar er staat dan ook een prachtige houten trekker en ander nieuw speelgoed. Terwijl Christiaan de koffers in de auto zet, speelt Stan verder in de Palenque en kan ik nog even genieten in m'n favoriete hangmat. Als de Duitse gasten zijn vertrokken, drinken we nog een kop koffie met Mario en Manon, spelen Stan en Mattheo met de Lego en daarna is het echt tijd voor ons vertrek. Ik kan me niet voorstellen dat we niet nog een keer naar Tipi Jungla gaan, maar dat zou nog wel eens lang kunnen duren...
We rijden naar het noorden vandaag, we gaan voor het eerst naar het schiereiland Nicoya. Hiervoor moeten we de ferry van 2 uur halen, waar we ruim de tijd voor nemen. Zowel de eigenaresse van de Fidelito ranch waar we naar toe gaan als Manon denken dat het ca. 2 uur rijden is. Maar het is erg druk op de zaterdag en het verkeer schiet niet echt op. Als we dan ongemerkt te lang in de supermarkt blijven hangen, moeten we uiteindelijk flink doorrijden om de boot te halen. Stan valt halverwege in slaap en wordt vlak voor we bij de boot komen weer wakker. Lunchen onderweg is niet meer mogelijk, maar uiteindelijk zijn we toch op tijd in Puntarenas voor de boot.
We halen een bootkaartje en dan kan ik de tickets kopen bij een bakkertje. Hier neem ik meteen wat verschillende pasteitjes en soepstengels mee, die we op de boot kunnen opeten. De overtocht duurt 90 minuten, dus we blijven niet bij de auto. Stan vindt het allemaal prachtig, met de auto de boot oprijden, dan met de lift naar het dek en daar kunnen we rustig rondlopen. Een andere boot, die net arriveert, blaast flink hard op de scheepstoeter. Stan schrikt zich rot, maar als we hem op een bank zetten zodat hij de andere boot kan zien wordt hij weer rustig. Het vertrek duurt best lang, maar dit blijkt in de 90 minuten te zijn gerekend. We zitten heerlijk relaxed op de boot, Stan kan zonder gevaar op een bank klimmen en over de railing kijken naar andere boten en vogels en we hebben al snel zicht op de overkant, een groene berg met een paar eilandjes ervoor. Vlak voor aankomst gaan we weer naar de auto en na het aanmeren is het een typisch Costa Ricaanse chaos. Zo duurt het even voordat we echt kunnen wegrijden, maar dan duurt het ook niet lang meer voor we bij ons volgende onderkomen zijn.
De Fidelito ranch heb ik op internet gevonden als een ideale locatie voor gezinnen met kinderen. De Nederlandse Leon en Duitse Brigitte hebben de ranch jaren geleden gekocht en houden niet alleen koeien en paarden, maar bieden ook 2 appartementen voor de verhuur aan. Bij aankomst worden we verwelkomd door 2 enthousiaste, maar in Stans ogen doodenge honden. Brigitte heeft ze goed onder controle en zo kunnen we rustig kennis maken en zien waar we terecht zijn gekomen. We pakken de auto uit en krijgen een heerlijk welkomstdrankje. Stan is nog steeds bang voor de honden, maar verder is het hier top. Het appartement is lekker ruim, met een keukentje, koelkast en een heerlijke douche en het ziet er ook schitterend uit. Mooie meubels, schilderijen, alle details zijn prachtig ingevuld. En het appartement staat in een mooie tuin midden op de ranch. In de tuin staat ook de open rancho, een keuken met een grote tafel, hangmatten en veel souvenirs van de vele reizen die het stel heeft gemaakt. Brigitte vertelt over alle mogelijkheden in de omgeving en na een gezellig gesprek wordt het eten gemaakt. Leon schuift ook aan en wij kunnen het snel goed met hen vinden. De namen veranderen voor Stan in buurman en buurvrouw, lekker makkelijk. De spaghetti smaakt prima, Stan blijft maar eten. Na het eten is het tijd om te douchen en dan gaat hij lekker naar bed. Wij zitten buiten op de veranda, gelukkig zonder teveel overlast van muggen. Ik typ dit verslag, maar helaas werkt de WiFi niet dus kan ik het niet uploaden. Het is al laat als we ook ons bed opzoeken.
Stan is weer netjes om kwart voor 6 klaar wakker en Christiaan gaat met hem mee uit bed. We doen lekker rustig aan en zo is het al half 8 als we gaan ontbijten. We besluiten vandaag naar Montezuma te gaan, een klein stranddorpje met een waterval in de buurt. We hoeven hier niet heel vroeg naar toe en daarom wachten we met vertrekken totdat Brigitte de paarden gaat voeren. Ze haalt daarvoor een van de paarden naar de tuin, wat Stan wel leuk vindt zolang het dier maar op gepaste afstand blijft. Toch went alles en het lukt zowaar om een vrolijke foto van ons drieën met paard te maken. Christiaan is ook zo dol op paarden, dus de foto is uniek in zijn soort. Als de drie paarden hebben gegeten, pakken wij de tassen in, een fototas, een zwemspullentas en een wastas. De laatste laten we bij Brigitte achter en als we 's middags terug komen, ligt onze schone was netjes gewassen, gedroogd en gesorteerd op ons bed, wat een luxe.
We rijden eerst naar de waterval, waar je naast wandelen ook kunt zwemmen. Een jongen wacht ons op bij de parkeerplaats en loopt met ons mee via een speciale familie-ingang naar de watervallen. De wandeling is best pittig en we besluiten dan ook dat Stan gaat zwemmen, Christiaan bij hem blijft en ik doorloop naar de waterval. Deze wandeling is superleuk, ook al heeft het geklauter en geklim langs de rivier weinig met wandelen te maken. Onderweg wordt ik door een gids op een makkelijker pad gewezen en hij loopt voor me uit en helpt me bij de lastige stukken. Zo gaat het redelijk snel, maar ik ben toch zo een kwartier onderweg. Tijd om terug te keren, maar andere toeristen vertellen dan dat ik er echt bijna ben. Dit blijkt te kloppen en even later zie ik de prachtige grote waterval. Het is duidelijk redelijk droog, maar er komt toch nog veel water van de berg. Bij de waterval wordt ook duidelijk dat er nog een ingang moet zijn, er zijn hier denk ik wel 100 mensen, maar er stonden bijna geen auto's op de parkeerplaats. Bij de waterval is volop gelegenheid om te zwemmen, wat velen dan ook doen. Hiervoor moeten nog een paar flinke rotsen afgeklauterd worden en met de wetenschap dat Christiaan en Stan al behoorlijk lang op me wachten, besluit ik terug te gaan. Nu krijg ik onderweg hulp van allerlei toeristen die me tegemoet komen, omlaag klimmen is vaak lastiger dan omhoog. Maar ik weet met droge bergschoenen toch binnen een half uur weer bij Christiaan en Stan terug te keren. Die zijn net klaar met het bouwen en weer slopen van een dammetje, dus ik ben gelukkig niet gemist. We wandelen terug naar de auto en kijken nog even rond bij de onderste waterval, waar je doorheen of langs kunt klimmen op weg naar de grote waterval. Hele gezinnen komen hier naartoe met koelboxen en thermoskannen, op badslippers of blote voeten, we zien zelfs een wippertje en baby naar boven gebracht worden. Wij hebben genoeg waterval gezien en zoals Stan graag wil, vertrekken we eindelijk naar het strand.
We rijden door Montezuma, een relaxed dorpje waar het om surfen en chillen draait. Met de bijbehorende wietlucht, we voelen ons hier niet helemaal thuis. Het ziet er wel gezellig uit, maar Stan past niet echt in het plaatje. We rijden verder door het dorpje en komen dan uit bij een afgelegen strand, waar we auto weer praktisch in het zand kunnen parkeren. In plaats van broodjes of een warme lunch nemen we een paar zakken chips en flesjes drinken mee het strand op, tijd voor een picknick. Stan steekt z'n handen in het zand en wij in de zakken chips, terwijl we heerlijk relaxed naar de golven staren en naar alles wat er om ons heen gebeurt. We houden het zowaar bijna een uur uit op het strand, maar we zitten dan ook heerlijk in de schaduw van de bomen en er komt genoeg afleiding voorbij. Ook hier is het water weer lekker warm, maar in verband met de rotsen in de branding houden we het bij de voeten in het water.
Op de terugweg willen we nog geld en boodschappen halen, maar nog voordat we het dorpje bereiken waar dit kan, is Stan in slaap gevallen. Ik haal alles terwijl Christiaan in de auto blijft en daarna besluiten we nog een rondje te rijden en niet meteen terug te gaan naar de ranch. We rijden naar de Pacifische kust, een route door de prachtige heuvels van Nicoya. Uiteindelijk rijden we bij Manzanillo bijna het strand op en rijden dan langs de kust verder langs verschillende idyllische stranden met hoge golven. Dit is de wereld van de surfers, dat merk je aan alles. Met de onverharde wegen en kleine B&B's en restaurantjes voelt dit heerlijk authentiek aan. Erg leuk om te zien, al voelen wij ons niet geroepen ook een surfboard te zoeken... Stan wordt weer wakker en is gelukkig erg vrolijk als hij weer een strand ziet. Daar is hij vandaag al geweest, dus we kunnen doorrijden 😳. Via de doorgaande route van Mal Pais naar Cobano zijn we snel weer in de buurt van de ranch. We halen ijsjes die we op het strand bij Tambor opeten, waar de plaatselijke bevolking ook van een vrije zondagmiddag geniet. Zij doen dit met alcoholische drankjes en een volleybal. Stan haalt ook zijn voetbal uit de auto en na een half uurtje rijden we door naar de ranch.
Als we bij de ranch aankomen, staat Brigitte ons al op te wachten. De apen zijn gearriveerd bij de bomen met vruchten voor hun diner. Deze brulapen zijn een stuk rustiger dan de apen die we eerder bij het strand zagen en Stan helpt trots met het zoeken in de bomen. Na het maken van veel foto's en film, zoeken de apen een slaapplek op en gaan wij douchen en eten koken. De soep en brood met knakworst smaken prima en dan kunnen we Stan nog even wakker houden met een spelletje. Hij is bekaf en kruipt om kwart voor 8 blij in zijn tentje. Wij gaan weer lekker buiten zitten en zo is er weer een volle, drukke maar erg leuke dag voorbij. Morgenochtend gaan we vroeg opstaan, Brigitte heeft ons gewaarschuwd voor de brulapen wekker om 4 uur, dus we zijn benieuwd! Daarna gaan we naar een natuurpark hier in de buurt, waar we hopelijk leuk kunnen wandelen en weer een paar strandjes kunnen bezoeken. Dit voelt echt als vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten