We wandelen een trail van een paar kilometer, redelijk vlak dus makkelijk te doen met de wandelwagen. Het pad loopt door een mangrovegebied, dit zie je niet veel en is daarom erg interessant. Onderweg zien we weinig bijzondere dieren, maar de aparte begroeiing en de doorkijkjes naar de zee maken dit helemaal goed. Het is voor ons direct een van de mooiere parken, we zijn blij dit te hebben kunnen bezoeken. Na een uur of 3 stappen we weer in de auto, flink bezweet door de hitte en het wandelen. We proberen nog om bij een grote lodge te mogen zwemmen, maar de prijs van $42 pp staat ons niet aan. Het is een gigantisch complex met een prachtige zwembadtuin, maar voor een uurtje plonsen vinden we dit wat veel. We rijden door naar het dorpje Tambor, waar ook de Fidelito ranch staat. Hier eten we wat bij een restaurant en halen we brood voor vanavond. Dan rijden we terug naar ons huisje, waar Stan na een verfrissende douche lekker in z'n tentje een middagslaapje kan doen. Wij hangen wat rond in de tuin en de hangmat, het is nog steeds lekker warm maar het gaat wel harder waaien. Stan komt vrolijk uit bed de hangmat ingedoken en niet veel later breekt het noodweer los. Het regent en onweert de hele avond en nacht door. Gelukkig heeft ons huisje ook een overdekte veranda en koelt het nauwelijks af. We vermaken ons nog prima met een filmpje en spelletjes... We eten weer een soepje in ons huisje en gaan op tijd naar bed. Morgen moeten we om half 7 klaar staan voor het melken van de koeien, dus dat betekent nog vroeger uit bed dan vandaag!
De volgende morgen zijn we al voor zes uur uit bed. Het is weer droog en begint al warm te worden. We eten snel een broodje en trekken vieze kleren aan. Vandaag neemt Leon, de eigenaar van de ranch, mee op pad. We doen het grootste deel van de rondleiding met de auto, zodat het ook voor Stan en mij leuk blijft. We beginnen bij de koeien, die iedere dag door de vaste medewerker worden gemolken. Er lopen zo'n 50 koeien op de ranch, waaronder 2 dekstieren, een koppel jonge koeien en een stuk of 15 koeien met kalveren. De medewerker is bezig met een lastige koe, dus we moeten buiten het hek blijven. Dit geeft ons de kans om het melken aan Stan uit te leggen, die het wel erg interessant vindt. Hij heeft nog nooit gezien waar de melk vandaan komt. De medewerker laat daarna een rustige koe in de melkstal en laat het kalfje er even bij om wat te drinken aan alle tepels. Dan wordt het kalfje vastgebonden en mag Christiaan met Stan de koe melken. Het zag er zo makkelijk uit... Maar Chris krijgt er met moeite een beetje melk uit. Na wat geklooi werkt het wel. Stan vindt de koeien van dichtbij natuurlijk erg groot en blijft het liefste op een paar meter afstand. We laten het melken dus maar over aan de medewerker, die de melk ook mag gebruiken of verkopen.
We rijden verder over de ranch naar een stuk land waar de jonge koeien staan die nog geen kalfje hebben gehad. We kunnen hier ook de varkens van de buurman zien en lopen een stukje bergop naar een kleine waterval. Als Leon aan Stan laat zien hoe je je kunt douchen bij de waterval betekent dit natuurlijk een nat pak en volgelopen laarzen. Maar ook heel veel gespetter en gelach. We kijken nog wat rond bij de koeien en Leon vertelt ons over het opzetten van de ranch. Het is mooi om te zien hoe iemand met ziel en zaligheid bezig is iets moois te maken van dit project en er heel erg van geniet als er dingen slagen. Zo is het gelukt om melk/vlees-koeien te fokken, iets wat in Costa Rica nauwelijks voorkomt.
Leon en Brogitte zijn ook heel actief in het dorpje Panica waar ze deel van uitmaken. Zo hebben ze veel gedaan aan de verbetering van de lagere school in het dorp. Door middel van fondsenwerving via gasten hebben ze voldoende middelen bijeen gebracht om de school het hele jaar door bruikbaar te maken en ook krijgen de kinderen nu les met de computer. Als wij een kijkje nemen bij het schooltje, wordt er net een vuurtje gestookt voor het maken van Tamales, een typisch Tico-gerecht. Wij mogen een kijkje nemen bij de jongste groep, met 4 kindjes van 4 en 5 jaar oud. Dit is te vergelijken met de crèche van Stan. Hij vind het ook wel leuk om te kijken, maar blijft vooral heel dicht in de buurt uit angst dat we hem bij de crèche achterlaten.
De school vormt met het voetbalveld het hart van het dorpje. Maar een deel van de dorpsgenoten woont aan de andere kant van een rivier. Om bij de school te komen moesten de kids vroeger 4 km omlopen via een brug bij Tambor, wat er in deregentijd voor zorgde dat veel kinderen dan niet naar school kwamen. Er was wel een hangbrug, maar die was alleen in droge tijd bruikbaar en stortte enkele jaren geleden in toen er bomen opvielen na een tropische storm. Met hulp van een professor en zijn leerlingen uit Zwitserland, hebben Leon en Brigitte het project hangbrug opgezet en het resultaat is een degelijke stalen brug die nu dagelijks door de schoolkinderen wordt gebruikt. Als we teruglopen van de hangbrug naar de auto, komt een vrouw ons tegemoet met een kan gekoeld vruchtensap en glazen. De mensen zijn hier allemaal erg vriendelijk, maar dit is toch wel weer heel bijzonder. Als de vrouw begrijpt dat ik zwanger ben, vertelt ze 8 keer zwanger te zijn geweest en 6 kinderen te hebben. Als je dan het huisje ziet waarin ze woont en van Leon verneemt dat ze werkelijk alles afgeeft wat ze maar kan missen, dan blijf je je verbazen. Na het drankje zit de rondleiding erop en rijden we naar de rancho, waar Brigitte het ontbijt al heeft klaar staan. Na het eten pakken we onze koffers in, gooien alles weer in de auto en nemen afscheid van de ranch. Wat een bijzonder plekje met bijzondere eigenaren. Met een 'tot morgen buurvrouw' zegt ook Stan ze gedag en rijden we weer terug naar de hoofdweg.
Vandaag staat Samara als reisdoel op het programma, een stranddorpje aan de Pacifische Oceaan. De kortste weg naar Samara is alleen in de droge periode te berijden en dat is het nu niet. We moeten dus een flink stuk omrijden, maar de route is wel erg mooi. Het is al half 11 als we wegrijden en we denken er zo'n 3 1/2 uur over te gaan doen. Het eerste deel van de weg is het slechtste, met ongeasfalteerde wegen en hier en daar flinke gaten in de weg. Na een uurtje is Stan in slaap gehobbeld en wij rijden relaxed verder. We tanken de auto vol, waarvoor Stan nauwelijks zijn ogen meer opent. De weg wordt steeds beter als we in de buurt van Nicoya aankomen, waar diverse restaurantjes zijn. Omdat Stan nog zo lekker ligt te slapen, besluiten we door te rijden, het gaat toch sneller dan verwacht. Het is uiteindelijk half 2 als we in Samara naast de strandopgang parkeren.
We eten wat bij een restaurantje aan het strand en kijken hier wat rond. Dan rijden we naar een hotel waar we misschien willen overnachten, maar dit staat ons totaal niet aan. We hebben nog een hotel op het lijstje staan in Samara en daar rijden we via een supermarkt heen. Ook dit hotel staat ons niet echt aan, het is behoorlijk prijzig en ziet er wel mooi verzorgd uit, maar een leuke sfeer hangt er niet. We besluiten door te rijden naar een restaurant buiten Samara, dat er op internet erg leuk uitzag en de hoogste Tripadvisor rating krijgt, de Flying Crocodile. Ik heb een omschrijving van de route in het regenseizoen, maar omdat we er al vlakbij zijn, proberen we toch eerst de korte route. Die gaat over een erg leuke weg, maar komt helaas uit bij een rivier die we niet durven door te rijden. Dit betekent weer 20 kilometer extra hobbelen over de onverharde wegen. Maar de route is leuk en als we uiteindelijk bij het hotel komen, hangt hier wel een leuke sfeer. We mogen uit verschillende cabinas kiezen en als de eigenaresse onze cabina opent weten we genoeg: hier blijven we! Het is een grote bungalow met 2 grote bedden en daartussen in de badkamer. Lopend naar de cabina zijn we het zwembad, de speelruimte en een reuzentrampoline tegengekomen, dus dit is helemaal leuk.
We schrijven ons in en De eigenaresse vraagt naar onze plannen en laat zien hoe we bij verschillende strandjes kunnen komen. Ik vraag haar naar de schildpadden die bij Ostional aan land zouden kunnen komen, maar volgens haar zijn die er niet of nauwelijks. Een man in de lobby raadt me aan juist wel naar Ostional te gaan. Ook al is er nu geen arribada, waarbij er duizenden per nacht uit de zee kruipen, de kans om schildpadden te zien is wel heel groot. Maar het advies is wel om vroeg in de ochtend of laat in de middag te gaan. Dat zien we nog wel... We brengen de bagage van de auto naar de cabina en precies als we daar aankomen, begint het te regenen. Net op tijd binnen! Nu is zo'n groot huisje ideaal, er staat zelfs een tafel met banken waar we met Stan een spelletje kunnen doen. Door het onweer valt helaas wel een deel van het stroom uit, waardoor de airco, een deel van de verlichting en het warme water niet werkt. We kunnen niet op het park eten maar lopen rond 6 uur door de stromende regen naar het naastgelegen resort. Hier zijn we de enige in het restaurant, naast de honden, bediening en muggen. Maar het eten smaakt prima. Als we terug lopen is Stan bekaf en hij gaat dan ook lekker slapen. Wij drinken nog een kop koffie bij de lobby en informeren naar het stroom. Hopelijk is dit morgen weer opgelost en is het dan ook weer droog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten