B Morgens was het al erg warm, zo warm dat we Stan z'n idee om te gaan zwemmen na het ontbijt wel een goed plan vonden. Bij de Flying Crocodile hebben ze een erg leuk zwembad met glijbaan, iemand is heel creatief geweest met mozaiektegeltjes. Omdat er vanaf boven water op de glijbaan loopt, glijdt het prima. Stan is er ontelbaar veel keer vanaf gegleden, eerst met Christiaan maar daarna durfde hij ook alleen. Z'n zwempak ziet er niet meer uit dankzij de tegelrandjes, net als z'n ellebogen. Maar wat een lol en geplons, heerlijk om half 9 's ochtends.
Na het zwemmen hebben we de laatste spullen in de koffer gestopt en zijn we vertrokken. We reden dezelfde route als de dag ervoor, naar Nosara en Ostional. Stan was al erg slaperig van het zwemmen, dus onderweg zijn we gestopt om hem wakker te houden. Bij een schooltje was een groep kinderen aan het voetballen, terwijl wij het al bloedheet kregen van het kijken langs de kant van het veld. Na nog een uurtje rijden langs mooie verlaten strandjes met erg hoge golven, vielen Stan z'n ogen toch dicht. Rond half 12 kwamen we aan bij Playa Junquillal, waar we een lodge van Nederlanders opzochten. Helaas is deze lodge dicht en wordt er gerenoveerd. Michael, de eigenaar, vertelde me dat het dorpje uitgestorven is, de meeste lodges zijn dicht omdat het normaal gesproken noodweer is in september en oktober. Met deze informatie besloten wij dit stranddorpje maar over te slaan.
Aangezien Stan nog wel een uurtje zou slapen, kozen we ervoor om richting de volgende bestemming te rijden. Hiervoor moeten we het schiereiland Nicoya doorsteken, wat niet echt een mooie route is. Hier is vooral landbouw en de bijbehorende saaie landschappen. Het voordeel is dat er een goede weg is aangelegd, dus we schoten lekker op. Toen Stan z'n ogen weer open deed, reden we langs een stadje waar we konden lunchen. Na een rondje te hebben gereden besloten we een restaurant met WiFi op te zoeken, om een slaapplaats voor vannacht te zoeken op internet. Het restaurantje was absoluut niet gericht op toeristen, dus wisten we niet zo goed wat we bestelden. Maar met allebei een daghap met kip en voor Stan wat rijst en ananas, waren onze buiken weer gevuld. We zijn doorgereden tot Playa Hermosa, een gebied waar vooral Amerikanen komen. Dit is hoe ik Nicoya had verwacht, grote lodges en gated communities, geen leuke cabina-lodges te vinden. Na een paar hotelletjes te hebben bekeken, kozen we voor een nog enigszins betaalbaar hotel met een zwembad. Zo lagen we om 4 uur voor de tweede keer die dag in het zwembad. Niet verkeerd als de temperatuur niet onder de 30 graden komt.
Ook in Playa Hermosa is het laag seizoen en erg rustig. Op advies van de hoteleigenaar gaan we naar een hotel met ocean view, de trekpleister van dit stadje. Het uitzicht vanaf het restaurant is prachtig en het eten overheerlijk, maar daar zijn de prijzen dan ook naar. Best leuk voor een dagje, maar zo is het Costa Rica gevoel snel weg.
We gaan de volgende morgen dan ook weer verder rijden, verlaten Amerikanen-land en rijden bij Liberia de interamericana op. Dit is de snelweg van Nicaragua door Costa Rica en die wordt momenteel verbouwd van 2- naar 4-baans. Er staat dan ook een bordje 50-km werk-aan-de-weg en die hebben we bijna allemaal gezien. Typisch. Costa Rica, met tientallen mensen op een paar vierkante kilometer een brug bouwen. De vele graafmachines en shovels werden door Stan wel erg gewaardeerd.
Vlak voor Bagaces zijn we afgeslagen, een op het oog droog bos in. Waar je het helemaal niet verwacht, ligt een van de mooiste watervallen van Costa Rica, Llano de Cortes. Op slechts een paar honderd meter lopen van de parkeerplaats, in een klein groen dal, stort het water over zo'n 15 meter breedte 20 meter naar beneden. Niet alleen de waterval maakt dit plekje bijzonder, juist het strandje ervoor en de mogelijkheid om tot onder de waterval te zwemmen zorgen ervoor dat we hier met gemak een paar uur kunnen doorbrengen. Het is hier lekker koel door de schaduw en het water. Stan vindt de vele visjes in het water eng en wil niet meezwemmen tot onder de waterval, bij mij is het vooral de kou die me tegenhoudt. Christiaan maakt wel een duik vanaf de rotsen onder het vallende water. Als Stan genoeg heeft van het spelen in het zand en ik genoeg foto's heb gemaakt, wandelen we weer naar de auto. Nog voordat we de snelweg bereiken, ligt Stan al te slapen.
We besluiten door te rijden naar het meer van Arenal, hiermee ontlopen we de hitte. Ook willen we bij nader inzien toch niet naar de Tenorio vulkaan, nadat we vandaag al zo'n indrukwekkende waterval hebben bezocht. De route rondom het meer van Arenal hebben we nog nooit gereden. Toen we hier 7 jaar geleden waren, was de weg niet begaanbaar door de overstromingen en een weggeslagen brug. Nu rijden we ook regen tegemoet, maar net als het losbarst, slaan we linksaf naar het meer. Het is wel zwaarbewolkt, maar het uitzicht over het meer is toch erg mooi. Als ik in een reisgids wat hotelomschrijvingen lees, herinneren we ons een van de hotels die we toen hebben bezocht voor de lunch. Het klimaat en landschap trekken veel Zwitsers en Duitsland en de reclames langs de kant van de weg gaan dan ook over Bratwurst en Hefeweizen. Het hotel, waar we uiteindelijk ook terecht komen, doet niet onder voor Zur Blumen, een hotel in het Zwarte Woud waar ik meestal met klanten overnacht. Hier hebben we een appartement met aparte slaapkamers en een keuken en zitkamer, met uitzicht over het meer. Voor twee nachten betalen we minder dan voor de afgelopen nacht in een hotelkamertje, toch fijn dat laag seizoen. Bij het hotel hoort een treinritje naar een uitzichtpunt bovenop een berg. Morgen staat dus een super toeristische attractie op het programma, met hopelijk zicht op de prachtige Arenal vulkaan en het meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten