De treinrit eindigt in een tunnel met een trap. De treinmachinist gaat ons voor naar boven, waar een kleine expositie is over de regio, van gereedschappen van de bewoners in de prehistorie tot een weergave van de laatste uitbarsting van de vulkaan. De machinist spreekt alleen Spaans, maar de voorwerpen spreken voor zich en er zijn Engelse teksten in de wandschilderingen verwerkt. We gaan nog een trap op, waar we naar buiten kunnen naar het uitzichtpunt. Hier zie je een groot deel van het meer van Arenal, met helaas de Arenal vulkaan zelf in de bewolking. De laatste trap die we oplopen leidt naar het restaurant 'giratoria'. Het ronde restaurant biedt het mooiste uitzicht, bij mooi weer zijn zelfs meerdere vulkanen te zien. De tafels en stoelen staan op een speciaal plateau, dat draait tussen de bar en de ramen. In 32 minuten draai je, zittend aan tafel helemaal rondom, zodat je alle kanten uitgebreid kunt bekijken. Ook zijn er mooie muurschilderingen gemaakt, van iedere provincie één. Omdat het nu laag seizoen is, wordt het restaurant niet gebruikt en zien we de muizenkeutels hier en daar op de grond liggen. We blijven er toch even, drinken wat en laten Stan rondjes rennen door het lege restaurant. De terugweg met de trein duurt ook weer een half uurtje en we worden netjes voor ons huisje afgezet.
Het is nu tegen 11 uur en we besluiten naar La Fortuna te rijden, een erg toeristisch dorpje aan de voet van de vulkaan. De route gaat door een prachtig regenwoud en langs de verschillende luxe lodges. Bij de stuwdam hebben we zowaar zicht op een herkenbare vulkaan, al blijft de top de hele dag in de wolken gehuld. We eten heerlijk bij een Mexicaans restaurantje en gaan dan naar een toerist info bureautje. We willen morgen naar Cano Negro, een wetland waar we nog niet eerder zijn geweest. Helaas biedt de reisgids weinig info en lukt het me niet om op internet goede gegevens over hotels te krijgen. De dame bij het reisbureautje belt een hotel voor ons op, maar hier wordt niet opgenomen. Nadat ze nog wat telefoontjes heeft gepleegd, geeft ze aan dat we eigenlijk maar gewoon moeten gaan rijden, er zijn meerdere lodges en er is vast wel plaats voor ons. Hier twijfelde ik aan door het gebrek aan info op internet, maar ze geeft aan dat we echt wel wat gaan vinden. Ook blijkt de weg heel goed te zijn en de reistijd veel korter dan ik op internet heb gelezen. We bezoeken nog een souvenirwinkeltje en gaan dan terug naar ons huisje.
Stan gaat lekker slapen en wij hebben een rustig middagje. Na het slapen spelen we nog een spelletje en dan rijden we naar een restaurantje in de buurt. De Vlaamse eigenaresse doet net of ze ons niet verstaat en we zitten alleen in het restaurant. Zo kunnen we wel rustig een spelletje spelen en daarna het heerlijke eten opeten. Na het eten rijden we terug en leggen Stan weer in zijn tentje, waarna wij niet veel later volgen.
Zondagmorgen worden we gelukkig pas om kwart voor 7 gewekt door Stan en kunnen we de dag goed beginnen met het inpakken van de koffers. Na het ontbijt gooien we alles weer in de auto en dan vertrekken we naar Cano Negro. Onderweg stoppen we bij een restaurant bij een rivier waar grote leguanen gevoerd worden. Er ligt er nog een bij een blaadje sla, maar het beest lijkt vooral erg suf. Als we weer in de auto willen stappen, begint het gigantisch hard te regenen, dit maak je in Costa Rica niet vaak mee in de ochtend. Christiaan zet de auto onder een tent zodat we niet allemaal doorweekt in de auto stappen en dan rijden we verder richting de grens met Nicaragua. Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we de afslag naar het natuurgebied, waarvoor we nog 20 km over een erg slechte weg moeten. Het wegdek lijkt af en toe op een rivierbedding, zoveel keien en gaten liggen er. Het gebied is wel erg mooi, we zien diverse plantages maar ook moeras en bos.
Helemaal door elkaar geschud komen we bij het dorpje Cano Negro aan. Hier bezoeken we eerst de lodge die de dame in La Fortuna probeerde te bellen, maar met een prijs van $140 is deze ons veel te duur. Gelukkig is de lodge ernaast beter geprijsd en daar gaan we dan ook een nachtje slapen. Als de spullen uit de auto zijn gehaald, lopen we eerst een rondje. De tuin grenst aan een zijtak van de Rio Frio, waar de bootjes door het natuurpark varen. Ik twijfel nog even, maar we zien toch echt meteen al een kaaiman in het water. Niet te dicht bij de waterkant komen dus. We gaan eerst lunchen en na het eten gaat Stan slapen. Christiaan vult bij een winkeltje de koelbox aan en ik zit dit te typen... Misschien vanmiddag nog een stukje varen of zwemmen en anders komt dat morgen wel. Nog even genieten van deze relaxte vakantie!
Helaas is er geen WiFi beschikbaar, dus ik kan dit verslag verder schrijven. Stan heeft ruim drie uur liggen slapen, de airco-gekoelde lucht maakt duidelijk een verschil. Wij zijn een poosje bij het water gaan kijken, hier is altijd wel iets te zien. Zo zien we verschillende ijsvogeltjes vissen, papegaaitjes ruzie maken en de hoteleigenaresse met haar zoontje hengelen. We wisselen elkaar af en Christiaan raakt bij de waterkant aan de praat met de enige andere hotelgast, van wie de vrouw ook voor het huisje de wacht houdt voor een slapend kindje. Het is leuk om weer eens andere Nederlandse toeristen tegen te komen en als de kids wakker zijn, komen we elkaar weer tegen in het zwembad. Als de muggen teveel om onze hoofden zoemen in het zwembad gaan we eruit, het wordt nu snel donker. We eten met z'n allen bij de lodge en daarna zijn zowel Stan als hun dochter zo moe dat ze aan tafel bijna in slaap vallen. Wij zitten nog even voor ons huisje en dan blijkt dat Stan duidelijk over z'n slaap heen is. Het ene liedje volgt het andere liedje op en als wij een half uur later naar bed gaan, wordt er volop tegen ons gekletst. Dat appartementje met 2 kamers had dus een duidelijk voordeel.
Ondanks het late slapen, is Stan weer rond 6.15 uur wakker. We gaan eruit, rustig aankleden en dan loop ik met Stan naar de waterkant. We gaan straks een boottocht maken en hij kan maar beter alvast weten wat hem te wachten staat. Na het ontbijt hebben we nog tijd om wat spullen te pakken en dan lopen we naar de boot. We zijn nu echt de enige gasten en we hebben de boot voor ons zelf. Gids Alonso zit achter het stuur en speurt het water en de bomen voor ons af. Zelf hebben we inmiddels ook wel wat ervaring met het spotten van dieren, dus we weten aardig wat wildlife te vinden. Alonso verrast ons wel door dieren te laten zien die wij onmogelijk hadden kunnen vinden, zoals een gigantische leguaan in schutkleuren hoog tussen de boombladeren en vleermuisjes op een kale boom aan de waterkant. Als je eenmaal weet waar je naar zoekt is het een stuk makkelijker! We zien al snel kaaimannen in het water bij de lodge, waar er nog vele van volgen. Een mooi moment is ook als we een brulaap spotten hoog in de boom. Er zitten twee groepen brulapen aan weerszijden van de rivier naar elkaar te brullen. Ze reageren niet alleen op elkaar, maar ook op het geluid van de motor. Als ze stil worden, zet Alonso ook zijn brulapenstem op. Stan z'n ogen vallen er bijna uit, hij hoort niet alleen twee apen met elkaar 'praten' maar die meneer gaat ook nog eens meedoen...
We zien uiteraard ook heel veel watervogels, waarvan de meeste ons wel bekend zijn. Maar de grote ijsvogels die hier over het water vliegen zijn wel heel bijzonder. Het zijn er telkens een paar bij elkaar, wat er gezellig uitziet. Verder is het natuurlijk altijd leuk om een schildpad te zien zonnen en voor Stan zijn de paarden en koeien ook gewoon wilde dieren die het vermelden waard zijn. Na de prachtige boottour van twee uur varen we weer terug naar de lodge. Hier besluiten we nog een nacht te blijven, het is hier goed uit te houden. De eigenaar van de lodge vertelt Christiaan hoe we een wandeling kunnen maken aan de overkant van de weg. Ondanks de hitte en de vele muggen gaan we ervoor, de kans om spinapen te kunnen spotten laten we niet schieten. Maar helaas, ons geluk is op en we komen geen aap tegen. Op zich ook niet zo gek want echt stil zijn we niet met Stan erbij. Stilstaan doen we ook zo min mogelijk want de muggen zwermen om ons heen. Het is wel een leuke wandeling van ongeveer een half uur over een smal paadje door een dichte jungle met vooral heel veel spinnenwebben. Stan en Christiaan lopen dan ook met een stok voor zich uit te zwaaien om de webben weg te halen. De wandeling begint en eindigt in een kleine bananenplantage, waar we Stan goed de verschillende bananen laten zien, van bloem met mini-banaantjes tot gigantische trossen klaar om afgehakt te worden.
Na de wandeling zoeken we de auto op, we rijden het kleine dorpje in. Ik hoop bij het rangerstation nog wat info te krijgen over een mogelijke extra boottocht, maar het stelt echt helemaal niets voor. Er liggen ook geen boten en tours worden via de hotels geregeld. We rijden nog wat verder en zien een restaurantje dat geschikt is voor de lunch. Een menukaart is er niet, we kunnen kiezen tussen vlees of kip. Op dit soort momenten ben ik blij met m'n halve cursus Spaans, de eigenaresse van het restaurant kent werkelijk geen enkel woord in het Engels. Ik bestel voor Christiaan en mij kipfilet en voor Stan een bord rijst. Stan is meer geïnteresseerd in de kip en haan in de tuin dan in een kip op z'n bord. De rijst eet hij wel helemaal op en onze kip smaakt eigenlijk prima. We raken wel enigszins verhit en na het eten gaan we dan ook snel naar de lodge voor een plons in het zwembad. Het is leuk om te zien dat Stan in het zwembad met sprongen vooruit is gegaan, met bandjes om kan hij rustig z'n gang gaan. En die sprongen die maakt hij het liefst vanaf de kant, waarbij we hem echt niet meer hoeven op te vangen. Als het begint te rommelen en er donkergrijze wolken verschijnen, klimmen we uit het zwembad en gaat Stan lekker slapen. Wij relaxen weer eens voor ons huisje, kijken naar de schaapjes die het grasveld komen maaien en ik wandel nog eens naar de waterkant waar nu een specht bezig is om een boom te slopen. Zo is de middag snel weer om, gelukkig blijft het droog.
Stan zingt bij het wakker worden alweer schuitje varen... en is meteen weer vrolijk. Hij wil wel naar de schapen kijken, die staan inmiddels weer achter een hek. Daarna is het tijd om te eten, dit doen we weer bij de lodge. 's Middags heeft Stan al een trekker zien staan bij het huis van de eigenaren en nu komt hun zoontje erop het restaurant in fietsen. Stan vindt het prachtig om er ook even op te rijden en eet heel snel z'n bord macaroni leeg zodat hij er weer op kan. Daarna spelen we op bed nog een poosje met de Lego tot hij wel naar bed wil. Het is nu echt helemaal stil op de lodge, er zijn geen nieuwe gasten bij gekomen en wij zitten nog wat voor het huisje naar de geluiden van de jungle te luisteren in het donker. Straks gaan we ook weer op tijd naar bed en dan is het morgen alweer tijd om terug te rijden naar Dos Palmas, het begin- en eindpunt van onze reis. Helaas moeten we dezelfde hobbelweg weer afrijden en daarna is het een lange asfaltweg naar de Centrale Vallei. Hopelijk kunnen we nog even zwemmen en lekker eten voordat we ons laatste nachtje in Costa Rica slapen. Woensdag pakken we onze koffers opnieuw in, wordt de auto opgehaald en worden wij weer naar de luchthaven gebracht voor de lange nachtvlucht naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten