Vulkaan Arenal in de wolken en het mooie Cano Negro

Stan is weer eens lekker vroeg wakker, al voor half 6 is hij klaar voor een spelletje en wil z'n tentje uit. Ik mag nog even blijven liggen terwijl Christiaan Stan vermaakt. Tegen 8 uur zijn we gedoucht en aangekleed en gaan we naar het restaurant voor het ontbijt. Als we daarna vragen naar het treinritje, wordt er twijfelachtig gereageerd, maar de oude eigenaar beslist, een treinrit is mogelijk en ook nog eens bij de prijs inbegrepen. Er wordt een locomotiefje en wagonnetje uit de werkplaats gereden en na wat gepruttel kunnen we instappen. De complete treinreis en de treintjes zijn als hobby gemaakt en we verwachten er niet zoveel van. Onterecht, want de rit van een half uurtje naar de top van de berg is best leuk. Stan vindt het helemaal prachtig, alleen het getoeter in de pikdonkere tunnels haalt de lach van zijn gezicht. Met de prachtige uitzichten over het meer van Arenal kijken wij ook onze ogen uit. 

De treinrit eindigt in een tunnel met een trap. De treinmachinist gaat ons voor naar boven, waar een kleine expositie is over de regio, van gereedschappen van de bewoners in de prehistorie tot een weergave van de laatste uitbarsting van de vulkaan. De machinist spreekt alleen Spaans, maar de voorwerpen spreken voor zich en er zijn Engelse teksten in de wandschilderingen verwerkt. We gaan nog een trap op, waar we naar buiten kunnen naar het uitzichtpunt. Hier zie je een groot deel van het meer van Arenal, met helaas de Arenal vulkaan zelf in de bewolking. De laatste trap die we oplopen leidt naar het restaurant 'giratoria'. Het ronde restaurant biedt het mooiste uitzicht, bij mooi weer zijn zelfs meerdere vulkanen te zien. De tafels en stoelen staan op een speciaal plateau, dat draait tussen de bar en de ramen. In 32 minuten draai je, zittend aan tafel helemaal rondom, zodat je alle kanten uitgebreid kunt bekijken. Ook zijn er mooie muurschilderingen gemaakt, van iedere provincie één. Omdat het nu laag seizoen is, wordt het restaurant niet gebruikt en zien we de muizenkeutels hier en daar op de grond liggen. We blijven er toch even, drinken wat en laten Stan rondjes rennen door het lege restaurant. De terugweg met de trein duurt ook weer een half uurtje en we worden netjes voor ons huisje afgezet.

Het is nu tegen 11 uur en we besluiten naar La Fortuna te rijden, een erg toeristisch dorpje aan de voet van de vulkaan. De route gaat door een prachtig regenwoud en langs de verschillende luxe lodges. Bij de stuwdam hebben we zowaar zicht op een herkenbare vulkaan, al blijft de top de hele dag in de wolken gehuld. We eten heerlijk bij een Mexicaans restaurantje en gaan dan naar een toerist info bureautje. We willen morgen naar Cano Negro, een wetland waar we nog niet eerder zijn geweest. Helaas biedt de reisgids weinig info en lukt het me niet om op internet goede gegevens over hotels te krijgen. De dame bij het reisbureautje belt een hotel voor ons op, maar hier wordt niet opgenomen. Nadat ze nog wat telefoontjes heeft gepleegd, geeft ze aan dat we eigenlijk maar gewoon moeten gaan rijden, er zijn meerdere lodges en er is vast wel plaats voor ons. Hier twijfelde ik aan door het gebrek aan info op internet, maar ze geeft aan dat we echt wel wat gaan vinden. Ook blijkt de weg heel goed te zijn en de reistijd veel korter dan ik op internet heb gelezen. We bezoeken nog een souvenirwinkeltje en gaan dan terug naar ons huisje.

Stan gaat lekker slapen en wij hebben een rustig middagje. Na het slapen spelen we nog een spelletje en dan rijden we naar een restaurantje in de buurt. De Vlaamse eigenaresse doet net of ze ons niet verstaat en we zitten alleen in het restaurant. Zo kunnen we wel rustig een spelletje spelen en daarna het heerlijke eten opeten. Na het eten rijden we terug en leggen Stan weer in zijn tentje, waarna wij niet veel later volgen.

Zondagmorgen worden we gelukkig pas om kwart voor 7 gewekt door Stan en kunnen we de dag goed beginnen met het inpakken van de koffers. Na het ontbijt gooien we alles weer in de auto en dan vertrekken we naar Cano Negro. Onderweg stoppen we bij een restaurant bij een rivier waar grote leguanen gevoerd worden. Er ligt er nog een bij een blaadje sla, maar het beest lijkt vooral erg suf. Als we weer in de auto willen stappen, begint het gigantisch hard te regenen, dit maak je in Costa Rica niet vaak mee in de ochtend. Christiaan zet de auto onder een tent zodat we niet allemaal doorweekt in de auto stappen en dan rijden we verder richting de grens met Nicaragua. Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we de afslag naar het natuurgebied, waarvoor we nog 20 km over een erg slechte weg moeten. Het wegdek lijkt af en toe op een rivierbedding, zoveel keien en gaten liggen er. Het gebied is wel erg mooi, we zien diverse plantages maar ook moeras en bos.

Helemaal door elkaar geschud komen we bij het dorpje Cano Negro aan. Hier bezoeken we eerst de lodge die de dame in La Fortuna probeerde te bellen, maar met een prijs van $140 is deze ons veel te duur. Gelukkig is de lodge ernaast beter geprijsd en daar gaan we dan ook een nachtje slapen. Als de spullen uit de auto zijn gehaald, lopen we eerst een rondje. De tuin grenst aan een zijtak van de Rio Frio, waar de bootjes door het natuurpark varen. Ik twijfel nog even, maar we zien toch echt meteen al een kaaiman in het water. Niet te dicht bij de waterkant komen dus. We gaan eerst lunchen en na het eten gaat Stan slapen. Christiaan vult bij een winkeltje de koelbox aan en ik zit dit te typen... Misschien vanmiddag nog een stukje varen of zwemmen en anders komt dat morgen wel. Nog even genieten van deze relaxte vakantie!

Helaas is er geen WiFi beschikbaar, dus ik kan dit verslag verder schrijven. Stan heeft ruim drie uur liggen slapen, de airco-gekoelde lucht maakt duidelijk een verschil. Wij zijn een poosje bij het water gaan kijken, hier is altijd wel iets te zien. Zo zien we verschillende ijsvogeltjes vissen, papegaaitjes ruzie maken en de hoteleigenaresse met haar zoontje hengelen. We wisselen elkaar af en Christiaan raakt bij de waterkant aan de praat met de enige andere hotelgast, van wie de vrouw ook voor het huisje de wacht houdt voor een slapend kindje. Het is leuk om weer eens andere Nederlandse toeristen tegen te komen en als de kids wakker zijn, komen we elkaar weer tegen in het zwembad. Als de muggen teveel om onze hoofden zoemen in het zwembad gaan we eruit, het wordt nu snel donker. We eten met z'n allen bij de lodge en daarna zijn zowel Stan als hun dochter zo moe dat ze aan tafel bijna in slaap vallen. Wij zitten nog even voor ons huisje en dan blijkt dat Stan duidelijk over z'n slaap heen is. Het ene liedje volgt het andere liedje op en als wij een half uur later naar bed gaan, wordt er volop tegen ons gekletst. Dat appartementje met 2 kamers had dus een duidelijk voordeel. 

Ondanks het late slapen, is Stan weer rond 6.15 uur wakker. We gaan eruit, rustig aankleden en dan loop ik met Stan naar de waterkant. We gaan straks een boottocht maken en hij kan maar beter alvast weten wat hem te wachten staat. Na het ontbijt hebben we nog tijd om wat spullen te pakken en dan lopen we naar de boot. We zijn nu echt de enige gasten en we hebben de boot voor ons zelf. Gids Alonso zit achter het stuur en speurt het water en de bomen voor ons af. Zelf hebben we inmiddels ook wel wat ervaring met het spotten van dieren, dus we weten aardig wat wildlife te vinden. Alonso verrast ons wel door dieren te laten zien die wij onmogelijk hadden kunnen vinden, zoals een gigantische leguaan in schutkleuren hoog tussen de boombladeren en vleermuisjes op een kale boom aan de waterkant. Als je eenmaal weet waar je naar zoekt is het een stuk makkelijker! We zien al snel kaaimannen in het water bij de lodge, waar er nog vele van volgen. Een mooi moment is ook als we een brulaap spotten hoog in de boom. Er zitten twee groepen brulapen aan weerszijden van de rivier naar elkaar te brullen. Ze reageren niet alleen op elkaar, maar ook op het geluid van de motor. Als ze stil worden, zet Alonso ook zijn brulapenstem op. Stan z'n ogen vallen er bijna uit, hij hoort niet alleen twee apen met elkaar 'praten' maar die meneer gaat ook nog eens meedoen...

We zien uiteraard ook heel veel watervogels, waarvan de meeste ons wel bekend zijn. Maar de grote ijsvogels die hier over het water vliegen zijn wel heel bijzonder. Het zijn er telkens een paar bij elkaar, wat er gezellig uitziet. Verder is het natuurlijk altijd leuk om een schildpad te zien zonnen en voor Stan zijn de paarden en koeien ook gewoon wilde dieren die het vermelden waard zijn. Na de prachtige boottour van twee uur varen we weer terug naar de lodge. Hier besluiten we nog een nacht te blijven, het is hier goed uit te houden. De eigenaar van de lodge vertelt Christiaan hoe we een wandeling kunnen maken aan de overkant van de weg. Ondanks de hitte en de vele muggen gaan we ervoor, de kans om spinapen te kunnen spotten laten we niet schieten. Maar helaas, ons geluk is op en we komen geen aap tegen. Op zich ook niet zo gek want echt stil zijn we niet met Stan erbij. Stilstaan doen we ook zo min mogelijk want de muggen zwermen om ons heen. Het is wel een leuke wandeling van ongeveer een half uur over een smal paadje door een dichte jungle met vooral heel veel spinnenwebben. Stan en Christiaan lopen dan ook met een stok voor zich uit te zwaaien om de webben weg te halen. De wandeling begint en eindigt in een kleine bananenplantage, waar we Stan goed de verschillende bananen laten zien, van bloem met mini-banaantjes tot gigantische trossen klaar om afgehakt te worden.

Na de wandeling zoeken we de auto op, we rijden het kleine dorpje in. Ik hoop bij het rangerstation nog wat info te krijgen over een mogelijke extra boottocht, maar het stelt echt helemaal niets voor. Er liggen ook geen boten en tours worden via de hotels geregeld. We rijden nog wat verder en zien een restaurantje dat geschikt is voor de lunch. Een menukaart is er niet, we kunnen kiezen tussen vlees of kip. Op dit soort momenten ben ik blij met m'n halve cursus Spaans, de eigenaresse van het restaurant kent werkelijk geen enkel woord in het Engels. Ik bestel voor Christiaan en mij kipfilet en voor Stan een bord rijst. Stan is meer geïnteresseerd in de kip en haan in de tuin dan in een kip op z'n bord. De rijst eet hij wel helemaal op en onze kip smaakt eigenlijk prima. We raken wel enigszins verhit en na het eten gaan we dan ook snel naar de lodge voor een plons in het zwembad. Het is leuk om te zien dat Stan in het zwembad met sprongen vooruit is gegaan, met bandjes om kan hij rustig z'n gang gaan. En die sprongen die maakt hij het liefst vanaf de kant, waarbij we hem echt niet meer hoeven op te vangen. Als het begint te rommelen en er donkergrijze wolken verschijnen, klimmen we uit het zwembad en gaat Stan lekker slapen. Wij relaxen weer eens voor ons huisje, kijken naar de schaapjes die het grasveld komen maaien en ik wandel nog eens naar de waterkant waar nu een specht bezig is om een boom te slopen. Zo is de middag snel weer om, gelukkig blijft het droog. 

Stan zingt bij het wakker worden alweer schuitje varen... en is meteen weer vrolijk. Hij wil wel naar de schapen kijken, die staan inmiddels weer achter een hek. Daarna is het tijd om te eten, dit doen we weer bij de lodge. 's Middags heeft Stan al een trekker zien staan bij het huis van de eigenaren en nu komt hun zoontje erop het restaurant in fietsen. Stan vindt het prachtig om er ook even op te rijden en eet heel snel z'n bord macaroni leeg zodat hij er weer op kan. Daarna spelen we op bed nog een poosje met de Lego tot hij wel naar bed wil. Het is nu echt helemaal stil op de lodge, er zijn geen nieuwe gasten bij gekomen en wij zitten nog wat voor het huisje naar de geluiden van de jungle te luisteren in het donker. Straks gaan we ook weer op tijd naar bed en dan is het morgen alweer tijd om terug te rijden naar Dos Palmas, het begin- en eindpunt van onze reis. Helaas moeten we dezelfde hobbelweg weer afrijden en daarna is het een lange asfaltweg naar de Centrale Vallei. Hopelijk kunnen we nog even zwemmen en lekker eten voordat we ons laatste nachtje in Costa Rica slapen. Woensdag pakken we onze koffers opnieuw in, wordt de auto opgehaald en worden wij weer naar de luchthaven gebracht voor de lange nachtvlucht naar huis.

Dwars door Nicoya

Donderdag was weer een dag die niet verliep zoals van te voren bedacht. 'SL-lamp

B Morgens was het al erg warm, zo warm dat we Stan z'n idee om te gaan zwemmen na het ontbijt wel een goed plan vonden. Bij de Flying Crocodile hebben ze een erg leuk zwembad met glijbaan, iemand is heel creatief geweest met mozaiektegeltjes. Omdat er vanaf boven water op de glijbaan loopt, glijdt het prima. Stan is er ontelbaar veel keer vanaf gegleden, eerst met Christiaan maar daarna durfde hij ook alleen. Z'n zwempak ziet er niet meer uit dankzij de tegelrandjes, net als z'n ellebogen. Maar wat een lol en geplons, heerlijk om half 9 's ochtends.

Na het zwemmen hebben we de laatste spullen in de koffer gestopt en zijn we vertrokken. We reden dezelfde route als de dag ervoor, naar Nosara en Ostional. Stan was al erg slaperig van het zwemmen, dus onderweg zijn we gestopt om hem wakker te houden. Bij een schooltje was een groep kinderen aan het voetballen, terwijl wij het al bloedheet kregen van het kijken langs de kant van het veld. Na nog een uurtje rijden langs mooie verlaten strandjes met erg hoge golven, vielen Stan z'n ogen toch dicht. Rond half 12 kwamen we aan bij Playa Junquillal, waar we een lodge van Nederlanders opzochten. Helaas is deze lodge dicht en wordt er gerenoveerd. Michael, de eigenaar, vertelde me dat het dorpje uitgestorven is, de meeste lodges zijn dicht omdat het normaal gesproken noodweer is in september en oktober. Met deze informatie besloten wij dit stranddorpje maar over te slaan. 

Aangezien Stan nog wel een uurtje zou slapen, kozen we ervoor om richting de volgende bestemming te rijden. Hiervoor moeten we het schiereiland Nicoya doorsteken, wat niet echt een mooie route is. Hier is vooral landbouw en de bijbehorende saaie landschappen. Het voordeel is dat er een goede weg is aangelegd, dus we schoten lekker op. Toen Stan z'n ogen weer open deed, reden we langs een stadje waar we konden lunchen. Na een rondje te hebben gereden besloten we een restaurant met WiFi op te zoeken, om een slaapplaats voor vannacht te zoeken op internet. Het restaurantje was absoluut niet gericht op toeristen, dus wisten we niet zo goed wat we bestelden. Maar met allebei een daghap met kip en voor Stan wat rijst en ananas, waren onze buiken weer gevuld. We zijn doorgereden tot Playa Hermosa, een gebied waar vooral Amerikanen komen. Dit is hoe ik Nicoya had verwacht, grote lodges en gated communities, geen leuke cabina-lodges te vinden. Na een paar hotelletjes te hebben bekeken, kozen we voor een nog enigszins betaalbaar hotel met een zwembad. Zo lagen we om 4 uur voor de tweede keer die dag in het zwembad. Niet verkeerd als de temperatuur niet onder de 30 graden komt.

Ook in Playa Hermosa is het laag seizoen en erg rustig. Op advies van de hoteleigenaar gaan we naar een hotel met ocean view, de trekpleister van dit stadje. Het uitzicht vanaf het restaurant is prachtig en het eten overheerlijk, maar daar zijn de prijzen dan ook naar. Best leuk voor een dagje, maar zo is het Costa Rica gevoel snel weg. 

We gaan de volgende morgen dan ook weer verder rijden, verlaten Amerikanen-land en rijden bij Liberia de interamericana op. Dit is de snelweg van Nicaragua door Costa Rica en die wordt momenteel verbouwd van 2- naar 4-baans. Er staat dan ook een bordje 50-km werk-aan-de-weg en die hebben we bijna allemaal gezien. Typisch. Costa Rica, met tientallen mensen op een paar vierkante kilometer een brug bouwen. De vele graafmachines en shovels werden door Stan wel erg gewaardeerd. 

Vlak voor Bagaces zijn we afgeslagen, een op het oog droog bos in. Waar je het helemaal niet verwacht, ligt een van de mooiste watervallen van Costa Rica, Llano de Cortes. Op slechts een paar honderd meter lopen van de parkeerplaats, in een klein groen dal, stort het water over zo'n 15 meter breedte 20 meter naar beneden. Niet alleen de waterval maakt dit plekje bijzonder, juist het strandje ervoor en de mogelijkheid om tot onder de waterval te zwemmen zorgen ervoor dat we hier met gemak een paar uur kunnen doorbrengen. Het is hier lekker koel door de schaduw en het water. Stan vindt de vele visjes in het water eng en wil niet meezwemmen tot onder de waterval, bij mij is het vooral de kou die me tegenhoudt. Christiaan maakt wel een duik vanaf de rotsen onder het vallende water. Als Stan genoeg heeft van het spelen in het zand en ik genoeg foto's heb gemaakt, wandelen we weer naar de auto. Nog voordat we de snelweg bereiken, ligt Stan al te slapen.

We besluiten door te rijden naar het meer van Arenal, hiermee ontlopen we de hitte. Ook willen we bij nader inzien toch niet naar de Tenorio vulkaan, nadat we vandaag al zo'n indrukwekkende waterval hebben bezocht. De route rondom het meer van Arenal hebben we nog nooit gereden. Toen we hier 7 jaar geleden waren, was de weg niet begaanbaar door de overstromingen en een weggeslagen brug. Nu rijden we ook regen tegemoet, maar net als het losbarst, slaan we linksaf naar het meer. Het is wel zwaarbewolkt, maar het uitzicht over het meer is toch erg mooi. Als ik in een reisgids wat hotelomschrijvingen lees, herinneren we ons een van de hotels die we toen hebben bezocht voor de lunch. Het klimaat en landschap trekken veel Zwitsers en Duitsland en de reclames langs de kant van de weg gaan dan ook over Bratwurst en Hefeweizen. Het hotel, waar we uiteindelijk ook terecht komen, doet niet onder voor Zur Blumen, een hotel in het Zwarte Woud waar ik meestal met klanten overnacht. Hier hebben we een appartement met aparte slaapkamers en een keuken en zitkamer, met uitzicht over het meer. Voor twee nachten betalen we minder dan voor de afgelopen nacht in een hotelkamertje, toch fijn dat laag seizoen. Bij het hotel hoort een treinritje naar een uitzichtpunt bovenop een berg. Morgen staat dus een super toeristische attractie op het programma, met hopelijk zicht op de prachtige Arenal vulkaan en het meer.

Een druk dagje voor als je geen plannen hebt

Voor vandaag hebben we een rustdag gepland. Stan werkt daar al aan mee door pas om kwart voor 7 wakker te worden en ons te roepen, dan liggen wij al even wakker in bed. Ik probeer de douche, maar krijg er alleen koud water uit. Tegen 8 uur gaan we ontbijten en dan besluiten we eerst even met Stan naar de speeltuin te gaan en dan een strandje op te zoeken. De wipwap is favoriet voor Stan en eigenlijk wil hij zwemmen, maar uiteindelijk gaat hij weer mee naar de cabina om de strandtas in te pakken. 

We rijden naar een wit palmenstrandje, wat we helaas niet kunnen bereiken. De toegangsweg is zo blubberig dat we bang zijn  om er niet doorheen te komen met de auto en de andere toegangswegen liggen op priveterrein. Dan rijden we naar een ander strandje, waar je alleen kunt komen door de riviermonding van een rivier waar wel erg veel bruin water uitstroomt. Het strandje is ook niet zo mooi en biedt weinig beschutting tegen de zon, dus die oversteek maken we niet. Er komen vier paarden met berijders aan en ook zij keren om, het water is te diep voor de paarden. 

Christiaan ziet dat er een autoband leeg is en vanwege de slechte staat van de weg besluit hij die direct te vervangen. Stan vindt het bandenwisselen erg leuk, vooral als hij mag helpen met het losdraaien van de bouten en het opkrikken van de auto. De reserveband is gelukkig nog nieuw en een volwaardig wiel, dus als deze onder de auto zit kunnen we weer prima verder rijden. Stan vindt het nieuwe wiel wel erg schoon, dus die moet vies gemaakt worden. Dit lukt erg goed door hard door de diepe plassen op de weg te rijden. We zijn vlakbij het hotel dus daar gaan we vragen naar de dichtstbijzijnde garage om de band te laten maken. Het eerste wat de eigenaresse zegt als ze ons ziet, is dat ze is gebeld vanuit Ostional. Er waren vanmorgen erg veel schildpadden en ze garandeert ons eigenlijk dat er schildpadden op het strand zijn als we er nu heen rijden. Het is niet heel ver, maar over de onverharde wegen toch zo'n 3 kwartier rijden. We kunnen onderweg ook de band laten maken en dan besluiten we onze rustdag toch wat actiever te maken. Stan is teleurgesteld dat we niet gaan zwemmen, maar wil ook wel schildpadden zoeken. 

De weg naar Ostional is hobbelig en vol gaten, maar we rijden wel door een mooi groen gebied. Eigenlijk is de weg hier precies zoals de grote wegen waren toen we de eerste keer door Costa Rica reden, de grote wegen zijn nu allemaal netjes geasfalteerd. De gemiddelde snelheid ligt dus niet hoog, maar met de nodige grote plassen vindt Stan het prachtig. De auto ziet er natuurlijk niet meer uit. Bij de garage in Nosara aangekomen is het een fluitje van een cent om de band te laten maken. Doen ze in Nederland meestal moeilijk over het proppen van een band buiten het loopvlak, hier wordt er gewoon gepropt aan de zijkant van de band. Het is met 10 minuutjes gebeurd en we hoeven omgerekend nog geen 3 euro te betalen. Nu rijden we de laatste 10 kilometer naar Ostional, waarbij we twee keer door een rivier moeten. Dit zorgt voor nog meer plezier op de achterbank. Op advies van de hoteleigenaresse parkeren we de auto bij een restaurant en lopen zo het strand op. In de verte zien we de schildpadden al en vooral heel veel gieren.

Ik zou bijna vergeten te vermelden hoe bijzonder het is dat de schildpadden hier uit de zee het strand opkruipen om eieren te leggen. Ze zijn hier ooit uit een ei gekropen, hebben de kruipwandeling naar de zee overleefd en daarin vervolgens jarenlang rondgezwommen. Totdat het lijf een seintje krijgt en dan zwemmen ze terug naar Ostional om daar eieren te leggen. In deze tijd is er eens per maand een arribada, dan komen de schildpadden echt met honderden tegelijk aan land. Nu zitten we ruim een week na de laatste arribada, dus ik had niet meer op schildpadden durven hopen. Maar nu we er lopen is het erg indrukwekkend, de ene na de ander steekt z'n hoofd boven water in de branding, laat zich aanspoelen en werkt zichzelf het strand op. Duidelijk een vermoeiende bezigheid, je ziet dat ieder schildpad hier veel moeite voor moet doen. Ze kruipen tot het droge deel van het strand, waar ze rustig een gat graven. Hierin laten ze de eieren vallen, ter grootte van een pingpongbal. Dit alles onder toeziend oog van de gieren, voor wie de versgelegde eieren een lekkernij zijn. De schildpadden lijken eieren van eerder gelegde nesten bij hun graafpartij omhoog te werken, waar de gieren dankbaar gebruik van maken. Als ze hun eigen eieren hebben gelegd, wat we helaas nauwelijks kunnen zien doordat ze het gat volledig bedekken, schuiven ze weer zand over het nest heen zodat de vogels en andere dieren er niet bij kunnen. De schildpadden doen dit in trance, het lijkt ze dan ook niets te schelen dat wij ertussendoor lopen. Sterker nog, als Christiaan een schildpad staat te filmen, kruipt er van achter hem een ander schildpad tegen hem aan. Het is gelukkig niet druk met toeristen, naast ons lopen er nog een stuk of 10 mensen rond, waaronder een paar locals. 

Gelukkig is het bewolkt en daardoor houden we het lang uit op het strand, met het windje erbij is de temperatuur prima. Stan vindt de schildpadden mooi, maar wil ze vast niet te dichtbij hebben. En voor hem betekent een bezoek aan een strand spelen met zijn kiepwagen, dus na een uurtje leggen we midden tussen de schildpadden zijn kleed neer en kan hij spelen. Terwijl ik in de branding nog wat foto's maak, schuifelen de schildpadden langs het kleed naar het droge zand. Er komt echt geen eind aan de verschijning van schildpadden, ik zou hier dan ook uren kunnen blijven. 

Maar we krijgen ondertussen wel een beetje honger, het is al laat om te lunchen. We lopen terug naar de auto en vervolgens door naar een pizzeria. Het duurt lang voordat de pizza's klaar zijn, maar ze zijn dan ook overheerlijk. We hadden het kunnen weten, één pizza had ook wel genoeg geweest voor ons drietjes. We krijgen de pizza's dan ook lang niet op. Na de pizza rijden we weer naar de Flying Crocodile terug en tegen de verwachting in blijft Stan wakker en gezellig. Natuurlijk helpen de spetterpartijen bij de rivier en diepe plassen hieraan mee, maar hij is ook leuk aan t kletsen in de telefoon.

Bij het huisje aangekomen leggen we Stan in zijn tentje, waar hij het eigenlijk niet mee eens is. Als hij na 20 minuten eindelijk slaapt, trekken wij onze zwemkleding aan voor een verfrissende duik. We relaxen wat bij het zwembad en ik schrijf verder aan m'n blog. Rond half 6 gaan we douchen en halen Stan uit bed. Hij wil niet eens meer zwemmen, hij wil alleen nog maar spelletjes doen. We kunnen pas om 7 uur eten, dus dat komt mooi uit. We eten nu wel bij het restaurant van de lodge, wat erg lekker smaakt. Na het eten is er nog even tijd voor een spelletje op de tablet en dan gaat Stan naar bed. Wij ruimen alvast wat spullen op en gaan zo ook lekker slapen. Morgen is voor ons een rustige dag, we gaan dezelfde route rijden, maar dan nog een stuk verder dan Ostional. Misschien nog even naar de schildpadden kijken, maar het einddoel ligt zo'n 40 kilometer verder bij een mooi en rustig strand. Onderweg komen we heel veel strandjes tegen, dus dat wordt een zanderige zooi in de auto.

Veel apen, veel hitte en ook nog veel regen

Vanmorgen werden we weer om kwart voor 6 gewekt door Stan, na een slechte nachtrust. De apen lagen in de bomen naast onze cabina en maakten regelmatig geluid, waar je ook midden in de nacht wakker van wordt. Ik stond om 6 uur buiten, maar kon de apen niet meer vinden. Ook de miereneter die volgens Brigitte regelmatig bij de cabinas loopt, heb ik niet gezien. Toch is het heerlijk wakker worden in zo'n prachtige tuin als de zon net opkomt. Om half 7 werd ons ontbijt geserveerd, zodat we op tijd naar het beschermde natuurpark Curu konden vertrekken. Nog voor 8 uur waren we onderweg en we waren de eerste gasten in het park. Na de toegangspoort is het nog 2 kilometer rijden tot de parkeerplaats en onderweg zagen we al een hertje en een neusbeer. Stan vond vooral het hertje erg leuk, zeker omdat hij uit de gordels door het open raam mocht kijken. Nog voordat ik m'n slippers voor bergschoenen had verruild, zagen Christiaan en Stan de kapucijnaapjes al door de bomen slingeren. Er was een behoorlijk grote groep, van klein tot groot en deels met baby op de rug. De apen krijgen bij het souvenirwinkeltje eten, daarom zaten ze hier allemaal. Met een banaan in de hand springen ze een voor een via het dak door de bomen naar de grote bamboestruik waar onze auto naast stond, een prachtig gezicht. We zagen hier ook een wasbeer, een grote rennende leguaan en een trekker met een lekke band. Tja, ook in een natuurpark maakt een trekker heel veel indruk!

We wandelen een trail van een paar kilometer, redelijk vlak dus makkelijk te doen met de wandelwagen. Het pad loopt door een mangrovegebied, dit zie je niet veel en is daarom erg interessant. Onderweg zien we weinig bijzondere dieren, maar de aparte begroeiing en de doorkijkjes naar de zee maken dit helemaal goed. Het is voor ons direct een van de mooiere parken, we zijn blij dit te hebben kunnen bezoeken. Na een uur of 3 stappen we weer in de auto, flink bezweet door de hitte en het wandelen. We proberen nog om bij een grote lodge te mogen zwemmen, maar de prijs van $42 pp staat ons niet aan. Het is een gigantisch complex met een prachtige zwembadtuin, maar voor een uurtje plonsen vinden we dit wat veel. We rijden door naar het dorpje Tambor, waar ook de Fidelito ranch staat. Hier eten we wat bij een restaurant en halen we brood voor vanavond. Dan rijden we terug naar ons huisje, waar Stan na een verfrissende douche lekker in z'n tentje een middagslaapje kan doen. Wij hangen wat rond in de tuin en de hangmat, het is nog steeds lekker warm maar het gaat wel harder waaien. Stan komt vrolijk uit bed de hangmat ingedoken en niet veel later breekt het noodweer los. Het regent en onweert de hele avond en nacht door. Gelukkig heeft ons huisje ook een overdekte veranda en koelt het nauwelijks af. We vermaken ons nog prima met een filmpje en spelletjes... We eten weer een soepje in ons huisje en gaan op tijd naar bed. Morgen moeten we om half 7 klaar staan voor het melken van de koeien, dus dat betekent nog vroeger uit bed dan vandaag!

De volgende morgen zijn we al voor zes uur uit bed. Het is weer droog en begint al warm te worden. We eten snel een broodje en trekken vieze kleren aan. Vandaag neemt Leon, de eigenaar van de ranch, mee op pad. We doen het grootste deel van de rondleiding met de auto, zodat het ook voor Stan en mij leuk blijft. We beginnen bij de koeien, die iedere dag door de vaste medewerker worden gemolken. Er lopen zo'n 50 koeien op de ranch, waaronder 2 dekstieren, een koppel jonge koeien en een stuk of 15 koeien met kalveren. De medewerker is bezig met een lastige koe, dus we moeten buiten het hek blijven. Dit geeft ons de kans om het melken aan Stan uit te leggen, die het wel erg interessant vindt. Hij heeft nog nooit gezien waar de melk vandaan komt. De medewerker laat daarna een rustige koe in de melkstal en laat het kalfje er even bij om wat te drinken aan alle tepels. Dan wordt het kalfje vastgebonden en mag Christiaan met Stan de koe melken. Het zag er zo makkelijk uit... Maar Chris krijgt er met moeite een beetje melk uit. Na wat geklooi werkt het wel. Stan vindt de koeien van dichtbij natuurlijk erg groot en blijft het liefste op een paar meter afstand. We laten het melken dus maar over aan de medewerker, die de melk ook mag gebruiken of verkopen.

We rijden verder over de ranch naar een stuk land waar de jonge koeien staan die nog geen kalfje hebben gehad. We kunnen hier ook de varkens van de buurman zien en lopen een stukje bergop naar een kleine waterval. Als Leon aan Stan laat zien hoe je je kunt douchen bij de waterval betekent dit natuurlijk een nat pak en volgelopen laarzen. Maar ook heel veel gespetter en gelach. We kijken nog wat rond bij de koeien en Leon vertelt ons over het opzetten van de ranch. Het is mooi om te zien hoe iemand met ziel en zaligheid bezig is iets moois te maken van dit project en er heel erg van geniet als er dingen slagen. Zo is het gelukt om melk/vlees-koeien te fokken, iets wat in Costa Rica nauwelijks voorkomt.

Leon en Brogitte zijn ook heel actief in het dorpje Panica waar ze deel van uitmaken. Zo hebben ze veel gedaan aan de verbetering van de lagere school in het dorp. Door middel van fondsenwerving via gasten hebben ze voldoende middelen bijeen gebracht om de school het hele jaar door bruikbaar te maken en ook krijgen de kinderen nu les met de computer. Als wij een kijkje nemen bij het schooltje, wordt er net een vuurtje gestookt voor het maken van Tamales, een typisch Tico-gerecht. Wij mogen een kijkje nemen bij de jongste groep, met 4 kindjes van 4 en 5 jaar oud. Dit is te vergelijken met de crèche van Stan. Hij vind het ook wel leuk om te kijken, maar blijft vooral heel dicht in de buurt uit angst dat we hem bij de crèche achterlaten.

De school vormt met het voetbalveld het hart van het dorpje. Maar een deel van de dorpsgenoten woont aan de andere kant van een rivier. Om bij de school te komen moesten de kids vroeger 4 km omlopen via een brug bij Tambor, wat er in deregentijd voor zorgde dat veel kinderen dan niet naar school kwamen. Er was wel een hangbrug, maar die was alleen in droge tijd bruikbaar en stortte enkele jaren geleden in toen er bomen opvielen na een tropische storm. Met hulp van een professor en zijn leerlingen uit Zwitserland, hebben Leon en Brigitte het project hangbrug opgezet en het resultaat is een degelijke stalen brug die nu dagelijks door de schoolkinderen wordt gebruikt. Als we teruglopen van de hangbrug naar de auto, komt een vrouw ons tegemoet met een kan gekoeld vruchtensap en glazen. De mensen zijn hier allemaal erg vriendelijk, maar dit is toch wel weer heel bijzonder. Als de vrouw begrijpt dat ik zwanger ben, vertelt ze 8 keer zwanger te zijn geweest en 6 kinderen te hebben. Als je dan het huisje ziet waarin ze woont en van Leon verneemt dat ze werkelijk alles afgeeft wat ze maar kan missen, dan blijf je je verbazen. Na het drankje zit de rondleiding erop en rijden we naar de rancho, waar Brigitte het ontbijt al heeft klaar staan. Na het eten pakken we onze koffers in, gooien alles weer in de auto en nemen afscheid van de ranch. Wat een bijzonder plekje met bijzondere eigenaren. Met een 'tot morgen buurvrouw' zegt ook Stan ze gedag en rijden we weer terug naar de hoofdweg.

Vandaag staat Samara als reisdoel op het programma, een stranddorpje aan de Pacifische Oceaan. De kortste weg naar Samara is alleen in de droge periode te berijden en dat is het nu niet. We moeten dus een flink stuk omrijden, maar de route is wel erg mooi. Het is al half 11 als we wegrijden en we denken er zo'n 3 1/2 uur over te gaan doen. Het eerste deel van de weg is het slechtste, met ongeasfalteerde wegen en hier en daar flinke gaten in de weg. Na een uurtje is Stan in slaap gehobbeld en wij rijden relaxed verder. We tanken de auto vol, waarvoor Stan nauwelijks zijn ogen meer opent. De weg wordt steeds beter als we in de buurt van Nicoya aankomen, waar diverse restaurantjes zijn. Omdat Stan nog zo lekker ligt te slapen, besluiten we door te rijden, het gaat toch sneller dan verwacht. Het is uiteindelijk half 2 als we in Samara naast de strandopgang parkeren. 

We eten wat bij een restaurantje aan het strand en kijken hier wat rond. Dan rijden we naar een hotel waar we misschien willen overnachten, maar dit staat ons totaal niet aan. We hebben nog een hotel op het lijstje staan in Samara en daar rijden we via een supermarkt heen. Ook dit hotel staat ons niet echt aan, het is behoorlijk prijzig en ziet er wel mooi verzorgd uit, maar een leuke sfeer hangt er niet. We besluiten door te rijden naar een restaurant buiten Samara, dat er op internet erg leuk uitzag en de hoogste Tripadvisor rating krijgt, de Flying Crocodile. Ik heb een omschrijving van de route in het regenseizoen, maar omdat we er al vlakbij zijn, proberen we toch eerst de korte route. Die gaat over een erg leuke weg, maar komt helaas uit bij een rivier die we niet durven door te rijden. Dit betekent weer 20 kilometer extra hobbelen over de onverharde wegen. Maar de route is leuk en als we uiteindelijk bij het hotel komen, hangt hier wel een leuke sfeer. We mogen uit verschillende cabinas kiezen en als de eigenaresse onze cabina opent weten we genoeg: hier blijven we! Het is een grote bungalow met 2 grote bedden en daartussen in de badkamer. Lopend naar de cabina zijn we het zwembad, de speelruimte en een reuzentrampoline tegengekomen, dus dit is helemaal leuk. 

We schrijven ons in en De eigenaresse vraagt naar onze plannen en laat zien hoe we bij verschillende strandjes kunnen komen. Ik vraag haar naar de schildpadden die bij Ostional aan land zouden kunnen komen, maar volgens haar zijn die er niet of nauwelijks. Een man in de lobby raadt me aan juist wel naar Ostional te gaan. Ook al is er nu geen arribada, waarbij er duizenden per nacht uit de zee kruipen, de kans om schildpadden te zien is wel heel groot. Maar het advies is wel om vroeg in de ochtend of laat in de middag te gaan. Dat zien we nog wel... We brengen de bagage van de auto naar de cabina en precies als we daar aankomen, begint het te regenen. Net op tijd binnen! Nu is zo'n groot huisje ideaal, er staat zelfs een tafel met banken waar we met Stan een spelletje kunnen doen. Door het onweer valt helaas wel een deel van het stroom uit, waardoor de airco, een deel van de verlichting en het warme water niet werkt. We kunnen niet op het park eten maar lopen rond 6 uur door de stromende regen naar het naastgelegen resort. Hier zijn we de enige in het restaurant, naast de honden, bediening en muggen. Maar het eten smaakt prima. Als we terug lopen is Stan bekaf en hij gaat dan ook lekker slapen. Wij drinken nog een kop koffie bij de lobby en informeren naar het stroom. Hopelijk is dit morgen weer opgelost en is het dan ook weer droog. 

Een warm welkom in de jungle

Weer WiFi na een paar dagen in de pure jungle, waar het typen van een weblog bijzaak is, dat betekent een paar dagen inhalen... Wat hebben we het weer heerlijk gehad bij Tipi Jungla!

Donderdagavond wilden we naar een pizzeria in Ojochal, een dorpje waar veel goede restaurants te vinden zijn. Maar helaas, de pizzabakker was op vakantie en een andere Italiaan werd ons afgeraden. Op advies van Cees gingen we naar een typische Tico-soda, een soort lokaal eetcafé. Hier hebben we heerlijk gegeten en spelletjes gespeeld met Stan. Daarna hebben we nog een nachtje goed geslapen in de safaritent. Stan werd pas om half 6 wakker, maar dat betekende wel dat hij daarna niet meer ging slapen. Nog voor het ontbijt hadden we onze koffers al ingepakt, klaar voor vertrek. Met een heerlijk ontbijt sloten we ons verblijf bij de Rio Tico Safari Lodge af, dit onderkomen is ons prima bevallen! 

Op de terugweg naar de grote weg hobbelen we langs vele prachtige wilde heliconias, waarvan ik er verschillende fotografeer. Stan herkent dit als de vlindertuin. Leuk is zijn reactie op een bananenplant waar nog wat onrijpe bananen boven de grote rode bloem hangen. Hij herkent ze eerst niet als bananen, maar na enige uitleg vindt hij het erg interessant. En vraagt hij dus de hele weg of er nog bananen groeien.

Vandaag reizen we naar Tipi Jungla, de ecolodge waar we 3 1/2 jaar geleden een aantal nachten verbleven aan het einde van onze huwelijksreis. Geen lodge - en de eigenaren Mario en Manon - heeft zo'n indruk op ons gemaakt als Tipi Jungla en zeker sinds ze in oktober een zoontje hebben gekregen wil ik er graag weer naar toe. Aangezien comfort als warm water en stroom hier niet volop aanwezig zijn, besluiten we om er maar 2 nachten te blijven. We zijn erg benieuwd hoe Stan zich houdt op deze plek midden in de natuur. Tipi Jungla ligt op nog geen uur rijden van Rio Tico, dus we hebben voor de ochtend een wandeling gepland bij Haciënda Baru. Dit particuliere natuurreservaat biedt allerlei tours aan, maar je kunt er ook op eigen gelegenheid wandelen. Voor ons de ideale manier om het wandelen met Stan te testen. 

Het is al lekker warm als we om 10 uur het park inlopen. Helaas voor ons is Stan het al heel snel zat en wil hij alleen maar opgetild worden. Hij blijkt toch wel wat dingen eng te vinden, bijvoorbeeld de boomwortels. Daar liggen de paden vol mee, dus in het bos loopt hij liever niet zelf. Met het zoeken naar dieren weten we hem af te leiden, waardoor Christiaan af en toe iets kan afkoelen zonder Stan in zijn nek. We zien onderweg verschillende leguanen, vlinders en bladsnijdermieren, die in een lange rij blaadjes van een boom naar hun hol verslepen. Stan vindt vooral een groepje paddestoelen erg interessant. Ook kijken we even rond bij een schildpaddenproject, waar de eieren worden verplaatst van het strand naar een aparte zandbak. Hiermee proberen ze de schildpadeieren te redden, zodat ze niet al voordat ze uitkomen zijn opgegeten. We eten nog wat en kijken rond op een strand met hele hoge golven. De terugweg gaat over een baggerweg, waar Stan weer zeer onder de indruk is van de grote boomwortels. Aan mijn verzoek om voor een grote vijgenboom te gaan staan, met wortels groter dan Stan, wordt niet enthousiast voldaan. Weer in de auto zegt hij het bos toch wel mooi te vinden, vooral de paddenstoelen... Die worden dan ook nagetekend in zijn nieuwe kleurboek. Wat een heerlijk verfrissende blik op de jungle, waar wij ons richten op de tropische planten en verschillende dieren maar een klein kind dus blij wordt van de herkenbare paddenstoelen.

Na ruim anderhalf uur zijn we weer bij de auto en we rijden een stukje terug naar Dominical. Dit is een leuk strand- en surfdorpje met restaurants vlak voor het strand. We lunchen en lopen dan naar de overkant van de weg richting het strand. Tussen de weg en het strand is een soort parkje met bomen die in het zand groeien. Hier kunnen wij lekker relaxen terwijl Stan z'n graafmachine/kiepauto ingraaft. Ik wandel nog naar een souvenirwinkeltje op het strand, maar daar staat zo'n vreselijke vrouw dat ik de te dure doeken hier weiger te kopen. Als wij het tijd vinden om verder te reizen is Stan het helemaal niet met ons eens, hij wil zijn kiepauto nog niet uitgraven. Pas als ik er een aantal foto's van heb gemaakt, mag zijn bouwwerk gesloopt worden en verdwijnen kiepauto en schepjes in de kofferbak. We kunnen verder.

Na een stop bij een supermarkt en een pinautomaat is het nog een klein stukje rijden naar onze favoriete lodge. Het voelt een klein beetje als thuiskomen in de jungle, waar de tipi's en alles nauwelijks is veranderd en waar Manon ons staat op te wachten bij de Palenque, het restaurant en de gezamenlijke zitkamer. Met Mattheo dit keer, een vrolijke bolle baby die duidelijk niet mensenschuw is. Stan is ook snel zijn verlegenheid kwijt en we kletsen gezellig bij. Dan is het tijd dat Stan gaat slapen en brengen we de koffers van de auto naar 'onze' tipi Ocelot. Met het mooie uitzicht op de jungle. Omdat we zeker weten dat Stan doorslaapt tot wij hem wakker maken, kunnen we rustig terug gaan naar de Palenque, waar we nog wat bijpraten en de mogelijke acticiteiten bespreken. Manon oppert het idee om hun touroperator voor whalewatchingtours te bellen om te vragen naar een alternatieve tour, zodat we toch met Stan de zee op kunnen. Om 4 uur begint het keihard te regenen en voor de zekerheid checken Christiaan en ik af en toe of Stan nog slaapt. Als een roosje, ondanks de herrie van de regen op de tent. We maken hem om 6 uur wakker, zodat hij nog even kan bijkomen voor het eten. Hij wil helemaal niet wakker worden, dus erg gezellig is hij niet.

Voordat we van de tipi naar de Palenque lopen, trekken we een regenjas en poncho's aan, anders zullen we zeker doorweekt aankomen. We eten in de voor ons nieuwe eetkamer, een aanbouw aan het huis. Ook deze is door Mario zelf gemaakt en ziet er mooi en praktisch uit. Mede ivm het weer trekken we er vanavond niet op uit om kikkers te spotten, het regent nog steeds. Mario belt voor ons met de whalewatching touroperator en die biedt aan om met ons tussen de reguliere tours door te gaan varen, voor een goede prijs en dan kunnen we teruggaan als we dat voor Stan beter vinden. Hier hebben we ontzettend veel zin in, maar Stan duidelijk niet. Hij blijkt vooral bang te zijn voor de herrie van de boot, wat hij heeft onthouden van de overtocht bij Sierpe. We leggen hem uit dat niet alle boten veel herrie maken en uiteindelijk kijkt hij weer blij. Hij gaat na het eten ook blij weer mee naar ons huisje, ondanks het indringende geluid en het donker van de jungle. Hij weet inmiddels dat hij niet in het bos is, maar dat dit jungle heet. Hij verandert dit nog een tijdje in jumbo, de supermarkt van oma, maar uiteindelijk is het hem duidelijk. Met oma ga je naar de jumbo en met papa en mama naar de jungle. Goeie deal!

We lopen om 8 uur van de eetkamer naar onze Tipi, waar we niet lang buiten zitten omdat werkelijk alles nat is na urenlange hoosbuien. Het stopt ook niet met regenen, pas de volgende morgen merken we dat het droog is. Om kwart voor zes schijnt het zonnetje en beginnen de vogels steeds luider te fluiten, voor Stan het sein om wakker te worden. Ook hier worden we gewekt door het geluid van de toekans en als Stan dat in zijn slaaptentje vrolijk na gaat doen, mag hij van mij bij ons in de klamboetent komen. Wat is dat toch fijn dat hij het tegenovergestelde van een ochtendhumeur heeft, hij blijft liedjes zingen totdat we onze kleren aantrekken. Dan is het over met de lol want er moet zonnebrandcreme gesmeerd en antimuggenspray gespoten worden. We hebben hier de standaard spray met deet gekocht, wat bij ons wel een klein beetje prikt, maar waar Stan inmiddels panisch voor is. Duidelijk, we moeten voor hem iets anders halen.

We ontbijten vandaag met pannenkoeken à la Mario, die overheerlijk smaken en goed vullen. Na het ontbijt drinken we rustig nog een kop koffie en genieten van het prachtige uitzicht vanaf de Palenque. Die hangmat... Ik zou er nog wel veel vaker in willen liggen. De toekans vliegen ook af en aan, dus ik vermaak me goed met m'n fototoestel. Voor vandaag staat de boottocht op zee gepland, maar daarvoor hoeven we pas om half 12 weg. Daarvoor gaan we met Manon en Mattheo naar het dichtstbijzijnde strand, Playa Linda. Heel erg breed, uitgestrekt en leeg, met aan de rand veel palmbomen voor een beetje schaduw. Die is nodig ook want het is bloedheet. Dat merk ik vooral als ik even met de voeten het zeewater in wil, dat is nog een heel eind lopen. Bij het strand lopen een paar verlaten honden, mooi verzorgd maar duidelijk erg vermagerd. Waarschijnlijk horen ze bij een huisje vlakbij het strand, waar nu niemand meer woont. Het blijft lastig voor te stellen dat Costaricanen zo met hun dieren omgaan, die ze dus niet als huisdieren zoals bij ons beschouwen. De honden zijn erg rustig en zelfs Stan wil een van de honden wel aaien. Als we de kids weer enigszins van het zwarte zand hebben ontdaan, stappen we in de auto voor de terugweg.

Terug bij de tipi pakken we de spullen in voor de boottocht. Omdat we tijdens lunchtijd varen, eten we wat energiereepjes en koekjes, want met een lege maag de zee op varen zorgt vast voor misselijkheid. De boot vertrekt vanaf Uvita, een half uurtje rijden. We vertrekken te laat en ik wil toch nog een doek kopen voor op de boot, dus we komen te laat aan bij de ingang van het nationale park. Niet zo erg, want er is ook nog geen gids. Manon gaat met ons mee en zij belt de touroperator, die er even later ook aankomt. Nu blijkt dat we toch niet alleen op de boot gaan, we moeten nog even wachten op wat andere mensen. Bijna een uur later dan gepland lopen we dan toch het strand op naar een bootje. Op het strand vindt de gids nog wat geïnteresseerden in een walvistour en zo zitten we even later met nog 3 stellen in de boot. De boot ligt op het strand en de gids en de kapitein hebben er nog een hele klus aan om ons van het strand door de branding te duwen. Telkens duwen de golven ons weer terug. Uiteindelijk kan de motor gestart worden en varen we in volle vaart de zee op. Stan is vooral onder de indruk van de gids die drijfnat de boot in valt als we eindelijk vertrekken. Gelukkig maakt hij geen probleem van het strakke stugge zwemvest en de herrie van de motor. 

We varen in nationaal park Marina Ballena, een park dat is opgericht ter bescherming van de walvissen die hier twee keer per jaar doorheen zwemmen. In deze periode zwemmen ze naar het zuiden en krijgen ze jongen, een half jaar later zwemmen ze naar het noorden als het water daar weer wat warmer wordt. Er schijnen veel walvissen te zijn in deze periode en het duurt dan ook niet lang voordat de kapitein het eerste exemplaar gespot heeft. Met nog meer snelheid vaart hij erop af en dan zien we twee jonge walvissen zwemmen. Bijzonder indrukwekkend, wat zijn ze groot. Als we wat later een moeder en jonge walvis voor de boot zien, valt de grootte van de eerste twee wel mee. De moeder is echt gigantisch! Wat een prachtig gezicht, we zien de walvis uitademen, wat met een flinke zucht gespetter gebeurt en even later zien we de volledige grootte van het dier bij het onder water duiken. Het kleintje ernaast maakt het plaatje helemaal af. Als ze onder duiken duurt het een aantal minuten voordat ze weer bovenkomen en dan dobberen we wat rond. Er is verder weinig te zien op open zee, maar het wachten wordt beloond met opnieuw een mooi zicht op moeder en babywalvis. Mooi om te zien op heel korte afstand, maar we vragen ons toch af in hoeverre zo'n boot de walvissen beïnvloedt. De kapitein houdt zich duidelijk niet aan de regel van minimaal 30 meter afstand, dit kun je op de foto wel zien (kwaliteit is slecht want foto met telefoon van fotocameradisplay). Als de walvissen weer onder duiken zien we nog een keer de prachtige staart en dan is het voorbij.

Inmiddels is ons wel duidelijk dat ons tochtje walvis kijken en weer terug naar het strand is gewijzigd in een mini-normale tour, waarbij ook een eilandje en grotten worden bekeken vanuit de boot. Aangezien Stan het wel prima lijkt te vinden, maken we hier geen punt van. Hij wil af en toe wel uitstappen, maar accepteert makkelijk dat dit hier echt niet kan. En de grote vissen vond hij wel erg mooi. Stan begint even later toch wat te huilen, maar blijkt vooral moe te zijn. Op volle vaart, voorin de boot waar de klappen op het water het hardst aankomen, valt hij bij Christiaan in zijn armen in slaap. De boot wordt even stilgelegd zodat we van plaatsen kunnen wisselen, maar we varen toch verder. Eigenlijk is de rest van de tocht ook zeker de moeite waard, we varen langs een vogeleiland en langs een strandje en prachtige kliffen. Ondanks het hoge water geeft de kapitein een showtje door de boot op volle vaart onder een natuurlijke brug door te varen. Met de hoge kliffen en de jungle die tot aan de rand doorgroeit, is het een prachtig plaatje. Hiervandaan is het nog 20 minuten heel hard doorvaren tot de boot het strand weer opvaart. Het is al 3 uur als we weer bij de auto zijn en snel naar de tipi's terugrijden.

Terug bij de tipi's gaat Stan nog even slapen en raken wij aan de praat met de nieuwe Duitse gasten. Mario en Christiaan halen pizza voor iedereen terwijl ik Stan weer wakker maak. Daar heeft hij echt geen behoefte aan en tot tijdens het eten wil hij het liefst weer bij mij op schoot in slaap vallen. Hij eet zelfs geen pizza, waar hij de laatste tijd regelmatig net zo veel van eet als ik. Na het eten spelen we nog een paar kaartspelletjes met Julia, de 10-jarige Duitse. Ondertussen vertrekken de mannen voor een kikkertour. Onder begeleiding van Mario wandelen Christiaan, de Duitse Michael en de tijdelijke hulp Diego langs een riviertje waar ze verschillende kikkers, de meest giftige slang van Costa Rica en een opossum spotten. Gelukkig voor hen blijft het vandaag droog, maar daardoor is het wel lekker warm. Een koude douche is dus geen overbodige luxe na terugkomst. Ondertussen lopen Stan en ik in het pikdonker terug naar onze tipi, wat we allebei wel stoer vinden. Bij de eerste mier hangt hij aan m'n broek en wil opgetild worden, wat dankzij het droge weer ook wel te doen is. Gelukkig komen we geen gekke beesten tegen. Stan wil lekker zijn bedje in en als hij slaapt ga ik onder de klamboe lezen. Tegen de tijd dat Christiaan terug is, lig ik ook al half te slapen.

De volgende morgen is het alweer tijd om in te pakken en de tipi op te ruimen. We ontbijten met de Duitse gasten en daarna spelen Stan en Mattheo binnen in de speelruimte. Stan vindt Mattheo's speelruimte veel leuker dan Mattheo zelf, maar er staat dan ook een prachtige houten trekker en ander nieuw speelgoed. Terwijl Christiaan de koffers in de auto zet, speelt Stan verder in de Palenque en kan ik nog even genieten in m'n favoriete hangmat. Als de Duitse gasten zijn vertrokken, drinken we nog een kop koffie met Mario en Manon, spelen Stan en Mattheo met de Lego en daarna is het echt tijd voor ons vertrek. Ik kan me niet voorstellen dat we niet nog een keer naar Tipi Jungla gaan, maar dat zou nog wel eens lang kunnen duren...

We rijden naar het noorden vandaag, we gaan voor het eerst naar het schiereiland Nicoya. Hiervoor moeten we de ferry van 2 uur halen, waar we ruim de tijd voor nemen. Zowel de eigenaresse van de Fidelito ranch waar we naar toe gaan als Manon denken dat het ca. 2 uur rijden is. Maar het is erg druk op de zaterdag en het verkeer schiet niet echt op. Als we dan ongemerkt te lang in de supermarkt blijven hangen, moeten we uiteindelijk flink doorrijden om de boot te halen. Stan valt halverwege in slaap en wordt vlak voor we bij de boot komen weer wakker. Lunchen onderweg is niet meer mogelijk, maar uiteindelijk zijn we toch op tijd in Puntarenas voor de boot. 

We halen een bootkaartje en dan kan ik de tickets kopen bij een bakkertje. Hier neem ik meteen wat verschillende pasteitjes en soepstengels mee, die we op de boot kunnen opeten. De overtocht duurt 90 minuten, dus we blijven niet bij de auto. Stan vindt het allemaal prachtig, met de auto de boot oprijden, dan met de lift naar het dek en daar kunnen we rustig rondlopen. Een andere boot, die net arriveert, blaast flink hard op de scheepstoeter. Stan schrikt zich rot, maar als we hem op een bank zetten zodat hij de andere boot kan zien wordt hij weer rustig. Het vertrek duurt best lang, maar dit blijkt in de 90 minuten te zijn gerekend. We zitten heerlijk relaxed op de boot, Stan kan zonder gevaar op een bank klimmen en over de railing kijken naar andere boten en vogels en we hebben al snel zicht op de overkant, een groene berg met een paar eilandjes ervoor. Vlak voor aankomst gaan we weer naar de auto en na het aanmeren is het een typisch Costa Ricaanse chaos. Zo duurt het even voordat we echt kunnen wegrijden, maar dan duurt het ook niet lang meer voor we bij ons volgende onderkomen zijn.

De Fidelito ranch heb ik op internet gevonden als een ideale locatie voor gezinnen met kinderen. De Nederlandse Leon en Duitse Brigitte hebben de ranch jaren geleden gekocht en houden niet alleen koeien en paarden, maar bieden ook 2 appartementen voor de verhuur aan. Bij aankomst worden we verwelkomd door 2 enthousiaste, maar in Stans ogen doodenge honden. Brigitte heeft ze goed onder controle en zo kunnen we rustig kennis maken en zien waar we terecht zijn gekomen. We pakken de auto uit en krijgen een heerlijk welkomstdrankje. Stan is nog steeds bang voor de honden, maar verder is het hier top. Het appartement is lekker ruim, met een keukentje, koelkast en een heerlijke douche en het ziet er ook schitterend uit. Mooie meubels, schilderijen, alle details zijn prachtig ingevuld. En het appartement staat in een mooie tuin midden op de ranch. In de tuin staat ook de open rancho, een keuken met een grote tafel, hangmatten en veel souvenirs van de vele reizen die het stel heeft gemaakt. Brigitte vertelt over alle mogelijkheden in de omgeving en na een gezellig gesprek wordt het eten gemaakt. Leon schuift ook aan en wij kunnen het snel goed met hen vinden. De namen veranderen voor Stan in buurman en buurvrouw, lekker makkelijk. De spaghetti smaakt prima, Stan blijft maar eten. Na het eten is het tijd om te douchen en dan gaat hij lekker naar bed. Wij zitten buiten op de veranda, gelukkig zonder teveel overlast van muggen. Ik typ dit verslag, maar helaas werkt de WiFi niet dus kan ik het niet uploaden. Het is al laat als we ook ons bed opzoeken.

Stan is weer netjes om kwart voor 6 klaar wakker en Christiaan gaat met hem mee uit bed. We doen lekker rustig aan en zo is het al half 8 als we gaan ontbijten. We besluiten vandaag naar Montezuma te gaan, een klein stranddorpje met een waterval in de buurt. We hoeven hier niet heel vroeg naar toe en daarom wachten we met vertrekken totdat Brigitte de paarden gaat voeren. Ze haalt daarvoor een van de paarden naar de tuin, wat Stan wel leuk vindt zolang het dier maar op gepaste afstand blijft. Toch went alles en het lukt zowaar om een vrolijke foto van ons drieën met paard te maken. Christiaan is ook zo dol op paarden, dus de foto is uniek in zijn soort. Als de drie paarden hebben gegeten, pakken wij de tassen in, een fototas, een zwemspullentas en een wastas. De laatste laten we bij Brigitte achter en als we 's middags terug komen, ligt onze schone was netjes gewassen, gedroogd en gesorteerd op ons bed, wat een luxe. 

We rijden eerst naar de waterval, waar je naast wandelen ook kunt zwemmen. Een jongen wacht ons op bij de parkeerplaats en loopt met ons mee via een speciale familie-ingang naar de watervallen. De wandeling is best pittig en we besluiten dan ook dat Stan gaat zwemmen, Christiaan bij hem blijft en ik doorloop naar de waterval. Deze wandeling is superleuk, ook al heeft het geklauter en geklim langs de rivier weinig met wandelen te maken. Onderweg wordt ik door een gids op een makkelijker pad gewezen en hij loopt voor me uit en helpt me bij de lastige stukken. Zo gaat het redelijk snel, maar ik ben toch zo een kwartier onderweg. Tijd om terug te keren, maar andere toeristen vertellen dan dat ik er echt bijna ben. Dit blijkt te kloppen en even later zie ik de prachtige grote waterval. Het is duidelijk redelijk droog, maar er komt toch nog veel water van de berg. Bij de waterval wordt ook duidelijk dat er nog een ingang moet zijn, er zijn hier denk ik wel 100 mensen, maar er stonden bijna geen auto's op de parkeerplaats. Bij de waterval is volop gelegenheid om te zwemmen, wat velen dan ook doen. Hiervoor moeten nog een paar flinke rotsen afgeklauterd worden en met de wetenschap dat Christiaan en Stan al behoorlijk lang op me wachten, besluit ik terug te gaan. Nu krijg ik onderweg hulp van allerlei toeristen die me tegemoet komen, omlaag klimmen is vaak lastiger dan omhoog. Maar ik weet met droge bergschoenen toch binnen een half uur weer bij Christiaan en Stan terug te keren. Die zijn net klaar met het bouwen en weer slopen van een dammetje, dus ik ben gelukkig niet gemist. We wandelen terug naar de auto en kijken nog even rond bij de onderste waterval, waar je doorheen of langs kunt klimmen op weg naar de grote waterval. Hele gezinnen komen hier naartoe met koelboxen en thermoskannen, op badslippers of blote voeten, we zien zelfs een wippertje en baby naar boven gebracht worden. Wij hebben genoeg waterval gezien en zoals Stan graag wil, vertrekken we eindelijk naar het strand.

We rijden door Montezuma, een relaxed dorpje waar het om surfen en chillen draait. Met de bijbehorende wietlucht, we voelen ons hier niet helemaal thuis. Het ziet er wel gezellig uit, maar Stan past niet echt in het plaatje. We rijden verder door het dorpje en komen dan uit bij een afgelegen strand, waar we auto weer praktisch in het zand kunnen parkeren. In plaats van broodjes of een warme lunch nemen we een paar zakken chips en flesjes drinken mee het strand op, tijd voor een picknick. Stan steekt z'n handen in het zand en wij in de zakken chips, terwijl we heerlijk relaxed naar de golven staren en naar alles wat er om ons heen gebeurt. We houden het zowaar bijna een uur uit op het strand, maar we zitten dan ook heerlijk in de schaduw van de bomen en er komt genoeg afleiding voorbij. Ook hier is het water weer lekker warm, maar in verband met de rotsen in de branding houden we het bij de voeten in het water. 

Op de terugweg willen we nog geld en boodschappen halen, maar nog voordat we het dorpje bereiken waar dit kan, is Stan in slaap gevallen. Ik haal alles terwijl Christiaan in de auto blijft en daarna besluiten we nog een rondje te rijden en niet meteen terug te gaan naar de ranch. We rijden naar de Pacifische kust, een route door de prachtige heuvels van Nicoya. Uiteindelijk rijden we bij Manzanillo bijna het strand op en rijden dan langs de kust verder langs verschillende idyllische stranden met hoge golven. Dit is de wereld van de surfers, dat merk je aan alles. Met de onverharde wegen en kleine B&B's en restaurantjes voelt dit heerlijk authentiek aan. Erg leuk om te zien, al voelen wij ons niet geroepen ook een surfboard te zoeken... Stan wordt weer wakker en is gelukkig erg vrolijk als hij weer een strand ziet. Daar is hij vandaag al geweest, dus we kunnen doorrijden 😳. Via de doorgaande route van Mal Pais naar Cobano zijn we snel weer in de buurt van de ranch. We halen ijsjes die we op het strand bij Tambor opeten, waar de plaatselijke bevolking ook van een vrije zondagmiddag geniet. Zij doen dit met alcoholische drankjes en een volleybal. Stan haalt ook zijn voetbal uit de auto en na een half uurtje rijden we door naar de ranch. 

Als we bij de ranch aankomen, staat Brigitte ons al op te wachten. De apen zijn gearriveerd bij de bomen met vruchten voor hun diner. Deze brulapen zijn een stuk rustiger dan de apen die we eerder bij het strand zagen en Stan helpt trots met het zoeken in de bomen. Na het maken van veel foto's en film, zoeken de apen een slaapplek op en gaan wij douchen en eten koken. De soep en brood met knakworst smaken prima en dan kunnen we Stan nog even wakker houden met een spelletje. Hij is bekaf en kruipt om kwart voor 8 blij in zijn tentje. Wij gaan weer lekker buiten zitten en zo is er weer een volle, drukke maar erg leuke dag voorbij. Morgenochtend gaan we vroeg opstaan, Brigitte heeft ons gewaarschuwd voor de brulapen wekker om 4 uur, dus we zijn benieuwd! Daarna gaan we naar een natuurpark hier in de buurt, waar we hopelijk leuk kunnen wandelen en weer een paar strandjes kunnen bezoeken. Dit voelt echt als vakantie!