De laatste ochtend bij Max Safari Villa worden we erg vroeg wakker. Gister de wekker om 5 uur, vandaag vindt Mats 6 uur een mooie tijd om kleren aan te trekken. We weten hem nog een uur zoet te houden met filmpjes, Stan wordt nogal boos als hij blijft praten. Terwijl de jongens een filmpje kijken, suffen wij tot half 8 door. Dan is het tijd om nog even te douchen en de koffers in te pakken. Om 9 uur krijgen we een lekker ontbijt en om 10 uur staat de chauffeur voor ons klaar. De jongens vinden het duidelijk jammer dat we Max gaan verlaten, ze vonden het hier erg leuk, vooral omdat er continu gewerkt werd aan nieuwe kamers.
We rijden vandaag naar Ella, de bergen in. We rijden langs het Udawalawe nationaal park en zien zowaar nog een olifant en wat aapjes. Doordat we zo vroeg wakker werden, ben ik erg moe. Ik kan mijn ogen dan ook niet open houden. De chauffeur stopt onderweg bij een bank om wat geld te halen, dan word ik goed wakker. We zien prachtige rijstvelden onderweg, afgewisseld met kleine theeplantages. Uiteindelijk rijden we echt de bergen in. We verbazen ons over de chauffeur die alleen maar in versnelling 4 wil rijden en raar opkijkt als de bus dan nauwelijks de berg op wil. Inhalen is er niet bij in die versnelling, het is nog een wonder dat de motor niet afslaat.
Vlak voor Ella rijden we langs de Ravana Falls, een gigantische waterval die drukbezocht wordt. Met enige moeite vinden we een parkeerplaats. De chauffeur blijft in de auto terwijl wij naar de voet van de waterval lopen, in de bocht van de doorgaande weg. Het is een mooi gezicht, er komt flink veel water uit de bergen. Er staat een groot bord met ‘up-to-date dead casualties = 36’ maar toch wagen diverse mannen zich in de waterval. Wij blijven op een uitzichtpunt. We hoeven alleen maar heel vaak nee te zeggen tegen straatverkopers, daarvan lopen er genoeg. Na een kwartiertje gaan we terug naar de bus en dan is het nog een kwartier rijden naar Ella.
De chauffeur is geregeld door het hotel, maar weet helaas niet waar we moeten zijn. Hij zoekt en vraagt en uiteindelijk vindt hij het weggetje de berg op. Dit weggetje is vrij steil en erg smal, maar met wat manouvreren komen we boven bij een bord van Ella Mountain View Guest Inn. Hier is alleen maar een trap naar beneden en half afgeronde bouwwerken. Ik loop de 5 trappen af naar beneden en vind na enig zoeken de eigenaar van het hotel, Buddhi. Het is eigenlijk een Home stay en supersimpel. Buddhi en zijn broer (of vriend?) brengen alle spullen de 5 trappen af. Het uitzicht is fantastisch en daar komen we voor. We krijgen koffie en thee en de koffers worden in de kamers gezet.
Helaas kunnen we verder niets krijgen, dus overleggen we wat we doen voor de lunch. M’n moeder gaat even op bed liggen en wij lopen naar het dorpje. Na de 5 trappen ben ik buiten adem, zou het door de hoogte komen? Gelukkig is het dorpje niet ver als je over het spoor loopt. We wandelen over de bielzen naar het stationnetje. Over het spoor lopen is in Sri Lanka heel gewoon, we zien meerdere mensen deze route nemen. Stan en Mats vinden het maar raar maar lopen even later vrolijk mee. We gaan eerst naar het station om de treinkaartje voor overmorgen alvast op te halen. Helaas krijg ik die zonder paspoort niet mee. Dan wandelen we verder, om vervolgens met een Tuktuk naar een door mij vooraf uitgekozen restaurantje te rijden. In AK Restori serveren ze van alles. We zijn laat voor de lunch maar van harte welkom. De drankjes en de patat voor de kinderen zijn er snel en zijn ook snel op, er is honger! Onze broodjes laten vervolgens nog drie kwartier op zich wachten, maar smaken erg goed. We lopen nog een stukje door het dorpje, kopen een watermeloen en ijsjes en nemen dan de Tuktuk terug naar boven naar het hotel. De eerste Tuktuk kan de berg niet op, dus wordt er een andere bijgeroepen die de steile helling wel opkomt met ons achterin.
Bij het hotel is toch eigenlijk weinig te beleven. Ja het uitzicht is mooi en veranderd door de wolken continu. Maar er is geen stoel die lekker zit en dankzij de werkzaamheden van de buren is er nogal veel herrie. M’n moeder wil wel mee voor een drankje en diner in het dorp, dus laten we twee taxi’s komen. We gaan naar het Chill café waar je inderdaad heerlijk kunt chillen, wat kunt drinken en eten. Een typisch backpackers restaurant/café! Er zijn 3 verdiepingen en de bovenste is ingericht met zitzakken. Helaas is er geen plekje meer vrij voor ons, dus gaan we op de 2e zitten. Mats heeft duidelijk alweer honger en we verwachten dat het eten weer lang op zich laat wachten. We bestellen hamburgers, broodjes en pasta en moeten inderdaad even wachten. Maar nu zijn we daarop voorbereid en met autootjes en ander speelgoed vermaken we de jongens tot het eten gebracht wordt. Dit smaakt verrassend goed. Na het eten spelen we nog even en dan nemen we weer een taxi terug naar het hotel, waar we allemaal op tijd in bed liggen.
Vanaf hier schrijft Stan een beetje mee, dus het verhaaltje is lekker gedetailleerd ;)
Vanmorgen wilden we rustig aan doen, maar helaas waren de jongens weer vroeg wakker. De gordijnen hielden dan ook geen zonnestraal tegen en het wordt al voor 6 uur licht. Toen ook de trein toeterend langs kwam, zat Mats rechtop in zijn tentje. Opnieuw mocht hij even een filmpje kijken bij ons in bed. Stan lag bij oma, ook al vroeg met zijn fotocamera te spelen. Om 8 uur kwam hij bij ons en keken de jongens samen nog even een filmpje. Om 9 uur werd het ontbijt geserveerd. Een tafel vol, met vooral erg lekkere pannenkoeken. Tijdens ons ontbijt kwam er een wesp langsvliegen. Die vloog erg langzaam doordat hij een rups in zijn pootjes had. Buddhi hielp ons bij het regelen van de treinreis morgen, we hebben weinig zin om op onze bagage te letten. Een chauffeur gaat dit voor ons regelen.
Na het ontbijt kwam het dochtertje van de eigenaar even bij ons kijken. We deden lekker relaxed. Na een flinke insmeer beurt was het tijd om wat te gaan doen. Buddhi bestelde twee tuktuks voor ons, zodat we naar de 9 Arches Bridge konden gaan. De chauffeurs overlegden uitgebreid over wat het ritje moest kosten, we wilden graag dat ze op ons zouden wachten. Uiteindelijk vroegen ze 7,50 euro per tuktuk. M’n moeder wilde niet te ver lopen, dus was de keuze voor de tuktuks ideaal. Waar alle busjes op de parkeerplaats moesten stoppen, konden wij doorrijden tot bij een glibberig pad de berg af. Hier konden we de brug al zien. Het paadje door het bos zag er niet echt toegankelijk uit. M’n moeder besloot van het uitzicht te gaan genieten en de Tuktuk chauffeur pakte Mats op. Hij accepteerde dat zowaar en nu gingen we maar op pad. Het was maar zo’n 200 meter lopen en klauteren door het bos, maar ik was blij dat Mats gedragen werd door de chauffeur. Het pad kwam uit bij de spoorbrug. Dit is een hele oude brug die helemaal van stenen is gebouwd met jaja, 9 bogen. Een mooi gezicht! Naast de trein is een theeplantage en daar werden zowaar theeblaadjes geplukt.
Na een paar eerste foto’s van het mooie uitzicht op de brug, liepen wij net als heel veel andere mensen over het spoor over de brug. Aan de andere kant van de brug was een tunnel, maar die vonden Stan en Mats te donker. We konden wel goed zwaaien naar oma. Stan ging aan de politie agent vragen wanneer de trein zou komen. Gelukkig hoefden we maar een kwartier te wachten. Met een fles water en koekjes was dat zo voorbij. Voordat de trein kwam, liepen we weer terug over de brug. De trein was al lang van te voren te horen. Hij kwam al toeterend naar ons toe. Er rijden hier geen treinen zoals in Nederland, maar echte ouderwetse dieseltreinen. De locomotief was heel lang en groot. Erachter hingen wagons met mensen die uit de deuren en ramen hingen. Mooi om te zien hoe de locomotief over de brug reed.
Toen de trein voorbij was, zagen wij onze tuktuk chauffeur niet meer. Christiaan tilde Mats daarom maar op en ik hielp Stan het pad op. Na vijf meter had de tuktuk chauffeur ons wel gevonden en hij liep achter Christiaan aan. Mijn moeder had gezelschap gekregen van de andere tuktuk chauffeur die helaas geen woord Engels sprak. Maar het uitzicht was mooi! We gingen weer terug naar de tuktuk, waar de chauffeurs druk aan het overleggen waren. Er stonden andere mensen bij de tuktuks te wachten, maar gelukkig waren die van ons. Het was weer een hele wandeling terug naar de parkeerplaats. De weg ging nu vrij steil omhoog en een van de tuktuks kon dat niet aan. Dus werden mijn moeder en de jongens in een tuktuk gezet en Christiaan en ik in de andere. ‘If he stops, you have to walk’ zei de Engelssprekende chauffeur. Lekker dan! En inderdaad, na ruim 100 meter stopte onze tuktuk. Christiaan en ik mochten nu de steile berg zelf oplopen. Gelukkig konden we daar weer in de tuktuk van bijkomen terwijl we naar een restaurantje werden gebracht. Met een flinke fooi voor de Engelssprekende en Mats dragende chauffeur namen we afscheid. Wij genoten van een lekkere lunch.
Een van de restaurantjes en bracht mijn moeder en de jongens met een tuktuk terug naar het hotel, terwijl Christiaan en ik nog wat boodschappen en treinkaartjes gingen halen. Toen we net de straat op liepen, begon het keihard te regenen en te onweren. M’n moeder en de jongens waren net op tijd terug bij het hotel, maar wij liepen in een zeiknat dorpje. Bij het treinstation kregen we met enige moeite de vooraf bestelde treinkaart mee, nu hoeven we morgen niet in de rij te staan. Het goot nu echt keihard, maar we waren al bijna bij het hotel. Zeiknat kwamen we daar aan, maar het was wel een lekkere wandeling. Helaas was de stroom uitgevallen. Nu zitten we alweer een paar uur naar de regen te luisteren. Er valt zoveel regen dat de waterval, die we gister bezochten en mooi wit was, nu vies bruin en nog veel groter is. Gelukkig doet de stroom het wel weer. Straks gaan we weer een hapje eten in een restaurantje in het dorpje. We worden morgen vast weer vroeg wakker gemaakt, dus we gaan op tijd naar bed. In afwachting van wat de mooiste treinreis van Sri Lanka moet worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten