Met de kids in de trein door Sri Lanka - van Ella naar Nanu-Oya

De laatste ochtend in Ella genieten we nog even van het prachtige uitzicht over de ‘Ella-gap’. Een prachtig uitzicht, maar veel meer heeft het hotel van Buddhi ons niet te bieden. We krijgen wel weer een lekker ontbijtje en dan rijdt er een busje voor. Het busje brengt ons naar het station in Ella en haalt ons in Nanu-Oya op, om ons daarna naar Nuwara Eliya te brengen. Zo hoeven wij niet op de bagage te letten in de trein en hebben we meteen het vervoer van en naar het station geregeld. Kost een paar roepies maar dan heb je ook wat. In ieder geval een hele vriendelijke chauffeur. 

We zijn ruim op tijd op het station en moeten nog een half uurtje wachten voordat de trein arriveert. Dit is geen straf, er is veel te zien. Het stationnetje is redelijk oud en kent, net als in de trein, een duidelijke klasse-indeling. De meeste toeristen gaan naar rechts richting de 1e klasse en de locals gaan naar links voor de 3e klasse. WIj hebben kaartjes geboekt voor de 2e klasse met een stoelreservering. We mogen dus in het midden van het station blijven wachten. Je kunt hier zo de spoorrails oplopen om een paar foto’s te maken en zoals overal op toeristische hotspots komen we andere Nederlanders tegen. Vlak voor de geplande vertrektijd wordt er een ouderwetse bel geluid en wordt het traject van de trein omgeroepen. Helaas komt er dan nog geen trein. Maar met nog geen 10 minuten vertraging rolt de trein binnen in Ella. Wij vinden onze stoelen in een bijna lege wagonruimte. Er zit nog 1 stel in en er zijn 10 banken. We zetten de ramen open (dat kan dus in de 1e klasse met airco niet) en hangen uit het raam als we uit Ella wegrijden. 

Ella ligt op ruim 1.000 meter boven zeeniveau en we reizen tot 1.850 meter hoogte en dan weer iets omlaag naar Nanu-Oya. We hebben direct na Ella al een prachtig uitzicht over de vallei, met natuurlijk de prachtige Ravana waterval. Daarna rijden we langs de bergen omhoog, met zicht op het prachtige groene Sri Lanka. We rijden door en langs dorpjes waar we zo bij de mensen in de achtertuin kunnen kijken. Zo krijgen we een goed beeld van de traditionele levenswijze van de Sri Lankanen. Wassen en groente verbouwen zijn de dagelijkse bezigheden die we veel zien terugkomen. Overal zie je tuktuks en natuurlijk de vele theeplantages. Vrouwen die theeblaadjes plukken of in de schaduw pauzeren. We stoppen bij alle kleine stationnetjes, waar meestal alleen maar mensen instappen in de derde klasse. Het spoor is grotendeels 1-baans, bij een groter station passeren we een tegemoetkomende trein. Nu kunnen we goed zien hoe de derde klasse eruit ziet: Donkere wagons waar de mensen opeengepakt zitten en staan. De enkele blanke toerist die tussen de vele locals zit, zien we met een doekje voor de neus zitten. Wij kunnen vanuit de 2e klasse niet naar de 3e klasse lopen (en andersom dus ook niet). Dit voelt toch best raar, wat een verschil, wat voor de locals toch ook niet prettig kan voelen. 

De reis duurt ruim 3 uur en verveelt geen moment. Op een groter station komt er een grote groep Sri Lankanen en een Brits stel onze ruimte binnen. Wij moeten onze banken met alle open ramen afstaan, maar houden nog genoeg ruimte over om lekker uit het raam te hangen. Stan en Mats vinden dit ook het leukste van alles. Mats zit uiteindelijk bovenop een stoel en Stan staat op een bank. Dit mag niet van de conducteur, maar die komt gelukkig niet zo vaak langs. Het mooiste vinden de jongens de tunnels, waar we er een stuk of 15 van tegenkomen. Pikdonker is het in die tunnels, waarin ze natuurlijk niet met hoofd en handen naar buiten mogen. Zodra we weer de tunnel uit zijn, steken ze hun koppies weer uit het raam. De Sri Lankaanse medereizigers vinden dit duidelijk ook erg leuk en er worden veel foto’s van de jongens gemaakt. We genieten alle vijf volop van deze treinreis, er is zoveel te zin. Als we bovenin de bergen zijn, begint de lucht te betrekken en even later regent het hard. Helaas moeten de ramen nu wel dicht. Ik open ze af en toe nog om wat foto’s te schieten, maar het landschap is lang niet zo mooi in de wolken. We zijn nu wel al bijna in Nanu-Oya en we eten snel de meegenomen koekjes op en ruimen onze spullen op. 

In Nanu-Oya stappen veel mensen uit, vooral de toeristen. Het is best een groot station, waar we zelfs via een brug over de spoorrails lopen. Als we het station uitlopen staat onze chauffeur voor onze neus. Hij heeft de bus iets verderop geparkeerd en we worden flink nat voordat we de bus instappen. Het is nu nog 20 minuten rijden naar ons hotel. Nuwara Eliya is een uitvalsbasis voor een paar prachtige wandelingen in de bergen. Maar het is vooral bekend als Little England, niet alleen vanwege het regenachtige klimaat. De Engelse kolonisten brachten de theecultuur hier tot leven en in veel grote sjieke hotels kun je genieten van een echte High Tea. Dit lijkt ons met de kinderen geen goed idee. We gaan eerst naar het hotel waar we direct na het inchecken wat te eten voor de lunch bestellen. Het is al twee uur en we hebben best honger. Het koken duurt een half uur dus we hebben alle tijd om het grote Engels huis te bekijken. Er zijn 3 hotelkamers en een grote gezamenlijke ruimte met een heerlijk bankstel. Vanaf de bank kijk je tot in de nok van het huis. Rondom zijn balkonnetjes en het hele huis is voorzien van prachtige houten vloeren. Een plaatje van een huis, mooi onderhouden ook. En de bedden met warme dekens zien er ontzettend comfortabel uit! 

Voordat het eten klaar is, loop ik alvast naar beneden om het vervoer voor morgen te regelen. We blijven hier maar een nachtje en hebben dus een taxibusje nodig. Terwijl ik dit uitleg aan een van de medewerkers, wijs ik naar een bordje. Met deze beweging sla ik een bord met pasta uit de handen van een andere medewerker die net aan komt lopen. Hij kijkt verschrikt en boos, daar gaat een half uur kookwerk. Gelukkig was het mijn eigen bord eten en we laten alles toch maar op tafel zetten. Het eten smaakt wel ok, de broodjes kaas van Mats en mijn moeder smaken prima, mijn resterende pasta is smaakloos. We besluiten vanavond ergens anders te gaan eten. Na het eten gaan we naar boven, waar m’n moeder Mats in bed legt. Hij gaat zowaar even een tukkie doen. Wij zitten lekker op de banken en Stan zit een filmpje te kijken. Ik zoek een restaurantje voor de avond, wat nog niet meevalt. M’n moeder wil eigenlijk geen rijst meer en de kinderen zijn daar ook geen fan van. Dan blijven alleen de luxe Engelse hotel-restaurants over, waar ik niet naar toe wil met de jongens. Uiteindelijk vind ik nog een heel nieuw familie-restaurant dat goede recensies krijgt. Die gaan we even testen!

Als Mats weer wakker is en Stan z’n filmpje los kan laten, maken we ons klaar om op pad te gaan. Er worden twee tuktuks gebeld en die brengen ons naar het restaurant dat zij bij de tuktuk chauffeurs niet bekend is. Ze brengen ons toch naar het Grand Hotel, wat in dezelfde straat ligt. Met Google Maps loos ik de tuktuk toch naar het juiste restaurant. Dit is een sfeerloos hok wat officieel nog niet open is. We worden wel hartelijk welkom geheten en de kinderen krijgen direct een kleurplaat. We bestellen het eten en verbazen ons over het gebrek aan andere gasten. Op een groepje van 4 mensen na, zijn we vanavond de enige klanten. Het eten is verrassend lekker, het wordt zoals de naam ‘The Sizzle’ al beloofd, sissend heet opgediend. Alleen de patat is vies en slap, maar gelukkig smaken de kipnuggets de kinderen ook prima. We bestellen ook nog een sissling toetje: ijs en brownies die in sissend hete chocoladesaus worden geserveerd, heerlijk! Na het eten krijgen de kinderen nog een ballon en even later stappen we blij in de tuktuks naar het hotel. Daar gaan de kinderen lekker slapen. Wij zitten nog even in de woonkamer en gaan dan ook op tijd slapen. Gelukkig maar, want we zijn op tijd wakker. De gordijnen houden de zon niet tegen. 

We krijgen een heerlijk ontbijt en pakken de koffers weer in. Het regent alweer, gelukkig blijven we hier niet langer. Een busje komt ons om 11 uur ophalen. De route van vandaag is vrij lang maar prachtig. We rijden direct door de theeplantages, die hier nog indrukwekkender zijn dan vanuit de trein. Tussen de theeplantages zien we overal kleine stukjes landbouwgrond waar mensen hard aan het werk zijn. Langs de weg staan talloze groentestalletjes en we kopen zelfs wat verse aardbeien. We stoppen bij een waterval en de chauffeur laat ons ook uitstappen bij een te toeristische handwerkwinkel met allerlei houten beelden. Hij loodst ons wel direct door de winkel heen naar een trap die naar het dak leidt. Een heel goed idee want het uitzicht is bizar mooi. Ongelooflijk, hier kunnen we echt een tijd naar kijken. Watervallen, theeplantages, een meer, landbouwgrond, bijzondere gebouwen, er is zoveel te zien! Helaas vinden de jongens het veel te warm, dus na een paar minuten ga ik met de jongens de winkel in. Christiaan en m’n moeder krijgen nog wat uitleg van de chauffeur, terwijl ik met Stan een prachtig souveniertje voor hem uitkies. Even later rijden we weer verder. 

We zijn gewisseld van stoel en Stan zit nu bij Christiaan achterin de bus. Hij heeft wel een reispilletje gegeten, maar na een kwartiertje meldt hij dat hij zich niet lekker voelt. Even de auto uit lucht al op en dan mag hij van de chauffeur op de voorstoel zitten. Dit helpt zeker en hij vindt het maar wat leuk om alles goed te kunnen zien. Mats zit direct achter ons en die wil uiteraard ook naar voren, helaas. We rijden verder naar een restaurantje, wat nog even op zich laat wachten. De restaurants waar we langs rijden serveren alleen lokaal eten, wat volgens de chauffeur veel te ‘spicy’ voor ons is. Het restaurant waar hij ons uiteindelijk naar toe brengt is een soort megakantine, maar ze serveren wel tosti’s en patat. Dit smaakt gelukkig prima. Mats kijkt zijn ogen uit, de mensen eten hier rijst met hun handen! Hij gaat brutaal bij een tafeltje staan kijken, oeps. Na een uurtje rijden we weer verder, nog anderhalf uur te gaan. Stan is lekker opgeknapt van het eten. Het is inmiddels gaan regenen en dit gaat flink hard. We rijden door veel dorpjes, zien talloze bouwmaterialen winkeltjes. Ieder winkeltjes is in een ding gespecialiseerd. Je kunt alles kopen maar waar?  Het is best druk op de weg en erg hard rijden we niet, maar dat geeft niet als je ogen tekort komt. 

Even voor 4 uur komen we aan in Pinnawela, waar ons laatste hotel staat. Hier vertel ik morgen over, maar het is vooral een huis van de olifanten!