Oei wat ging die wekker vroeg vanmorgen! Om half 8 zouden we ontbijten dus om 7 uur uit bed. Dat viel even tegen na twee dagen uitslapen. Tegen 8 uur werd het ontbijt geserveerd, een prima eitje met toast. Het duurde daarna nog even voordat de lunchpakketten klaar waren, maar voor 9 uur zaten we in jungle-wandel-outfit in een busje met de ramen open. Het ritje van 13 kilometer duurde wel even, er werd even gestopt voor wat fruit en hier en daar een praatje gemaakt. Ook wees Badula ons op wat interessante plekken en dieren. In een klein dorpje vlakbij het regenwoud werd de bus geparkeerd. Wij mochten gaan lopen. In de volle zon, bloedheet natuurlijk, liepen we langs rijstvelden waar mensen hard aan het werk waren. Langs theeplantages waar blaadjes geplukt werden. Langs een schooltje waar de kindjes heel rustig stil zaten. Langs allerlei vruchtenbomen met heerlijk geurende bladeren. Langs de rivier met uitzicht op de jungle. Wat was het heet... maar wel mooi!
Het duurde bijna een uur voordat we eindelijk bij het regenwoud aankwamen. Het bezoekerscentrum stelde helemaal niets voor, maar we konden er wel even zitten en wat fruit eten. In de schaduw was het wel iets koeler, maar het was natuurlijk lekker klam. We verruilden het grindpad voor een modderpad met hier en daar een rots of boomwortel, even beter opletten dus. De jongens liepen allebei lekker mee. Ze vertrouwden Badula inmiddels volledig en vooral Stan liep liever een meter achter de gids dan bij ons aan de hand. Vanaf de parkeerplaats liep er al een hond met ons mee, ook dit ging prima met Stan en Mats. Tegen lunchtijd werden de jongens wel wat moe en vervelend. Maar Badula verzon dan weer iets grappigs, zoals varens waarmee je kan stempelen op kleding, varens die dicht gaan als je ze aait en aapje spelen aan de liaan.
Via een hangbrug kwamen we bij een ander bezoekerscentrum, waar we nog wat fruit aten. Badula gaf aan dat we nog 45 minuten moesten lopen naar de waterval waar we naar toe wilden, dat vonden we nu echt te gek worden. De kinderen en oma werden wel wat moe en we moesten dezelfde weg ook weer terug. Het alternatief was nog een kwartier lopen naar een zwemplaats in de rivier met wat rotsen. Dat kunnen we aan de kinderen prima verkopen als een waterval en dus trokken we de tassen weer op de rug en wandelden verder. Terug over de wiebelbrug en verder het bos in. Mats vond het bos wel erg lang, hij wilde niet meer. Gelukkig kwamen we, net voor hij volledig instortte, aan bij de zwemplaats. Een prachtige plek, midden in de natuur, waar een groep Fransen en een paar locals aan het zwemmen waren. Dat de locals zich volledig insopten voor ze gingen zwemmen vond vooral Mats wel erg gek. De stroming was sterk, dus de kinderen konden alleen met ons in het water. Ondertussen aten we ook de koude rijst met pittige curry als lunch op, gelukkig hadden we voor de kinderen nog een ontbijtkoek en wat watermeloen.
Na de verfrissende duik gingen we vol goede moed op weg terug naar de bus. Mats stortte nu echt helemaal in, zijn korte pootjes wilden niet meer. Bij Christiaan op zijn nek zei hij dat hij wilde slapen, dat is niet zo handig. Gelukkig hield hij zijn ogen open en konden we een stukje lekker doorlopen. Stan liep nog vrolijk mee, totdat hij doorkreeg dat Mats werd gedragen. Dat wilde hij natuurlijk ook, maar dat gaat echt niet meer. Hij mocht voorop bij Badula lopen en hield het gelukkig wel vol. Na een dextrootje was Mats ook in staat om weer een stukje te lopen. Badula bracht ons nog bij een andere waterval, ook een mooi plekje! We waren allemaal blij dat we weer bij het bezoekerscentrum waren, het bos weer uit. We hadden op de heenweg wat tuktuks zien staan in een dorpje vlakbij het bezoekerscentrum en zagen dat wel als een goede optie om terug bij de bus te komen. We stopten even bij een soort winkeltje, waar we een koud drankje namen. Badula regelde twee tuktuks en zo kwamen we toch met twee blije kinderen weer bij de bus. We hebben een kilometer of 8 gewandeld met Badula, heuvel op en heuvel af, dus dat voelen onze ongeoefende benen wel!
Op de heenweg wees Badula ons op een theefabriekje en terug in de bus vroeg hij of we dit wilden bekijken. Weer enigszins bijgekomen in de Tuktuk en bus konden we dit wel aan. De bus bracht ons nog net niet helemaal naar binnen, waar we een setje schoenbeschermers en een haarkapje kregen. We konden al even binnen kijken in de fabriek. Hier waren allemaal vrouwen met een haarmutsje op bezig met het sorteren van theeblaadjes. Mats was er volledig van overtuigd dat dit Zwarte Pieten waren :) Netjes aangekleed en zonder fotocamera mochten we de fabriek betreden. We liepen naar boven waar de vers geplukte theeblaadjes werden gedroogd en verder van het takje geplukt. In een paar stappen wordt het vochtgehalte van de theeblaadjes terug gebracht tot 80% en dan mogen ze naar beneden. Hier worden de theeblaadjes gefermenteerd in ketels en dan verhit tot 120 graden. Nu krijgen de theeblaadjes het uiterlijk van de theeblaadjes zoals wij die kennen. Hierna volgen de stappen van het sorteren. Met oude sorteermachines worden de theeblaadjes in diverse stappen van elkaar gescheiden.
Wij vonden de fabriek erg ouderwets, het deed mij vooral aan de bamboe fabrieken in China denken. Veel vrouwen, zwaar werk en erg eentonig. Er stond wel een nieuwe sorteermachine, die op basis van kleur de blaadjes sorteert, dus in de toekomst zullen de oude sorteermachines wel vervangen worden. Maar dit is een kostbaar traject. De stappen tot het verhitten zijn in een paar uur klaar, maar de theeblaadjes hebben nog wel een paar dagen nodig om via de huidige sorteermachines in de uiteindelijke zak te komen voor de export. Vanuit deze fabriek wordt vooral geëxporteerd naar Japan en China. Uiteraard kregen we aan het einde van de rondleiding een kopje thee aangeboden, die ontzettend bitter smaakte. Geen pakje thee gekocht als souvenir. Maar wel erg leuk om dit proces ook eens te zien!
Nu was de tour echt geëindigd en reden we terug naar het hotel. Toen ik Badula vroeg waarom de gebitten van veel Sri Lankanen zo vies rood zijn, werd er gestopt bij een klein winkeltje. Hij kreeg een pakketje bladeren voor een paar muntjes. In de bladeren zaten een paar gedroogde palmhart (heb ik hopelijk goed begrepen). Daar kauwen ze op en dan eten ze ondertussen de bladeren ook op. De eerste hap ging nog wel, maar na een paar keer goed kauwen ging ik bijna over m’n nek van de bittere smaak. Zo vies! De blaadjes heffen de bittere smaak enigszins op, maar ik had echt een pepermuntje en wat water nodig om weer een normale smaak in mijn mond te krijgen. ‘Mama, waarom eet je blaadjes?’ Uhm ja, je moet alles een keer proberen? Badula zei dat het niet hallucinerend werkt, maar mijn tong en gehemelte voelden verdoofd aan. Ook voelden mijn tanden alsof ik een bord verse spinazie op had, niet best!
Terug bij het hotel waren we allemaal best gaar. We bestelden een drankje en namen een verfrissende douche, voordat we een uitgebreide rijsttafel kregen. Christiaan en ik hebben nog even een blik in de keuken geworpen, wat een werk om de curries te maken! Met 5 verschillende curries smaakte de rijst nog lekkerder dan gister. Vooral de milde kip curry smaakte erg goed! Badula kwam nog even kijken of het allemaal smaakte en legde uit wat we eigenlijk aan het eten waren: een pittige kip-curry, een zoete pompoen curry, een dal-knoflook curry, een koude ‘onkruid’-curry en een milde Jack-fruit curry die dus helemaal geen kip bevatte. Christiaan die een fruitcurry als favoriet aanwijst, wie had dat nou verwacht... Maar ik zag er ook echt kip in, ook na de uitleg van Badula. De vezelstructuur lijkt enorm op kipfilet, alleen aan de zaadjes merk je echt dat het geen kip is. En met een beetje curry kruiden smaakt alles lekker :)
Tijdens het eten stortte Mats weer helemaal in, maar toch moesten er nog kikkers gezocht worden. Dit lukte gelukkig vrij snel, dus gingen we om 8 uur naar onze slaapkamer om de jongens in bed te leggen. Gister duurde het ruim een half uur tot ze gingen slapen, nu vroeg Stan na een paar minuten of we wat stiller wilden doen... Het hotel is zo gehorig als het maar kan, dus ze konden alle gesprekken horen. Wij hebben nog even wat foto’s bekeken en contact gehad met het thuisfront. Het zal vanavond niet laat worden, niet alleen onze benen zijn moe. Morgen gaan we via een rotstempel terug naar het strand, weer even bijkomen en relaxen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten