Het mooiste plekje van Costa Rica?

Vandaag was een van de mooiste dagen die ik ooit in Costa Rica heb beleefd. De dag begint uiteraard lekker op tijd, rond half 6 steek ik m'n neus naar buiten en zie een strakblauwe lucht. Dat is een goed begin! Ik ga op het strand wat foto's maken, meer van de visjes dan van de zee. Door het kleine ritje slaan de golven niet op het strand stuk. Voor het strand liggen veel kleine poeltjes met stilstaand water waar hele mooie visjes in zwemmen. Als ik genoeg visjes heb gefotografeerd ga ik terug naar ons huisje, waar de anderen ook klaar zijn voor het ontbijt. We zijn te vroeg in het restaurant en Mats schreeuwt om brood. Als hij na een kwartier eindelijk zijn broodje pindakaas krijgt, eet hij het binnen een minuut op. Het ontbijt smaakt hier prima! 

Na het ontbijt maken we een korte wandeling, we horen de apen aan de overkant van de weg en zien ze even later door de bomen springen. Als we langs het hotel lopen, wil Stan naar huis, hij heeft buikpijn. Hij gaat lekker in zijn bedje liggen terwijl ik een kop koffie maak. 

Een uurtje later is het tijd om te vertrekken naar de chocoladetour. Het Talamanca gebergte, waar wij verblijven, staat bekend om de cacao productie. Vlakbij het hotel zit een chocoladewinkeltje waar ik met Ron en Ans een tour ga maken. De eigenaar van de bijbehorende cacaoplantage leidt ons en een paar Amerikanen en Engelsen rond. Ik had een plantage verwacht zoals de bananen- en ananasvelden. Maar nee, cacao groeit hier gewoon in de jungle, de bomen hebben schaduw nodig en dit krijgen ze van het natuurlijke bladerdak. We lopen door een primair regenwoud waar 100 jaar geleden cacaobomen zijn gepland. De gids legt uit dat de cacaoproductie in Costa Rica ernstig heeft geleden van een schimmel. De cacaovruchten van de oude bomen zijn allemaal geïnfecteerd geraakt en alleen door goed onderhoud van de plantage kan er toch weer voldoende cacao geoogst worden. 

We wandelen over een onverharde weg de berg op, door een prachtig stuk jungle. De gids vertelt van alles over de bomen en dieren die we tegenkomen. Zo vertelt hij over de bullet-ant, het insect met de meest pijnlijke beet. Een beet van een bullet-ant zou voelen als een kogelschot. Niet veel later staat hij iets te vertellen over een cacaoboom en slaat hij een flinke mier van zijn been, inderdaad een bullet-ant. We verbazen ons over de kleine bloemetjes op de cacaoboom, de grote cacaovruchten die we openbreken en de slijmerige zoete smurrie die om een cacaoboon in de vrucht zit. Als je de vrucht doorbijt, proef je de bittere boon die uiteindelijk tot chocolade wordt verwerkt. We zien prachtige felrode kikkertjes, voor de eerste keer zie ik de exemplaren zonder blue jeans. Ook zien we een luiaard hoog in een boom zitten. Het mooiste moment van de wandeling komt als we uitleg krijgen over bepaalde bomen. De gids staat een paar meter van een boom af en plotseling zegt Ans 'kijk eens, zie dat beestje'. Zit er op ooghoogte een luiaard in de boom, zo ontzettend schattig! Ik heb nog nooit een luiaard van zo dichtbij gezien, wat een prachtig moment!

Als we boven op de berg komen, krijgen we uitleg over de fermentatie van de cacaobonen. Dit gebeurt in een paar dagen, waarbij de slijmerige massa in de vrucht gaat gisten en verdwijnt. De bonen die over blijven, worden vervolgens gedroogd in een kas. De bonen die we hier proeven zijn nog steeds ontzettend bitter. We wandelen naar een uitzichtpunt, waar we een chocoladeproeverij krijgen. Het uitzicht is hier onbeschrijvelijk mooi. Ik heb heel wat mooie plekjes gezien in Costa Rica, maar dit uitzicht overtreft echt alles! Niets dan groene jungle en de blauwe zee, met daartussen een paar witte strandjes. Hier kan ik uren naar kijken. Maar daar is geen tijd voor, we mogen verschillende chocolade proeven, waarbij we worden uitgedaagd om op een creatieve wijze te omschrijven wat we proeven. We krijgen 4 stukjes chocola, gemaakt van cacao van 4 verschillende plantages in de buurt. Ik ben niet zo creatief, het is gewoon heerlijk! Vervolgens krijgen we een chocoladedrankje, die ook meer dan overheerlijk is. Chocolade werd vroeger alleen als drankje genuttigd, bij toeval kwam iemand erachter dat je het ook kunt stollen en als reep kunt verhandelen. 

Het laatste deel van de proeverij houdt in dat we nogmaals 4 stukjes chocolade krijgen, maar dit nu gaan mengen met verschillende ingrediënten. Zo maak ik een Thaise variant met curry, gember, citroengras en peper. Erg lekker! Ook de combinatie met verse knoflook en de combinatie met basilicum zijn niet verkeerd. Het toetje, de combinatie van koffie, kokos, vanille en chocola is er een om nooit meer te vergeten. Het water loopt me weer in de mond nu ik dit schrijf en we eten nu even een reepje dat we na de toer hebben gekocht. Ook weer heerlijk!

Na de proeverij wandelen we naar het chocoladefabriekje. Een creatieve geest heeft hier de apparatuur gemaakt en geplaatst om van de cacaobonen chocolade te maken: een koffiebrander om de bonen te roosteren (om bacteriën te doden en de smaak te wijzigen), een vermaler om de schil van de geroosterde bonen te verwijderen (werkt met een boormachine), een vorex-machine om de schillen van de cacao te scheiden (2 stofzuigers met ductape op een lege waterfles van 5 liter aangesloten), een elektrische vijzel om de cacao te pletten en te smelten en als laatste een paar bakken water om de chocola te temperen tot de juiste temperatuur. Vervolgens wordt de vloeibare chocola in mallen gegoten en met een behangafsteker glad te strijken. In de koelkast wordt de chocolade verder gestold voordat het met de hand wordt verpakt. Erg leuk om dit proces te zien en indrukwekkend om te weten dat alles met de hand gebeurd. Er worden, behalve suikerriet, geen stoffen aan de chocolade toegevoegd, alles is puur natuur. Behalve de exemplaren met een extra smaakje, maar ook dat zijn allemaal natuurlijke materialen.

Na de bezichtiging van de fabriek wandelen we de berg weer af. We stappen in een grote koelkamer om een paar reepjes uit te zoeken om mee naar huis te nemen en dan zit de toer er echt op. We zijn meer dan 3 uur zoet geweest en het was iedere minuut en dollar meer dan waard! Mocht je ooit in de buurt zijn, Caribeans is echt fantastisch! Na de tour rijden we langs een frans bakkertje voor een paar stokbroden, die we met z'n allen in het restaurant bij het hotel nuttigen. Ook weer lekker! 

Voor deze middag heb ik een tour geboekt bij het Ara project, een stichting die ik al volg sinds onze eerste Costa Rica reis en die zich inzet voor het behoud van de ara's in het wild. Dit doen ze door gewonde ara's op te vangen en door eieren uit te broeden en de jongen zo op te voeden dat ze terug kunnen worden geplaatst in het wild. Vlakbij ons hotel is de locatie waar de ara's worden uitgezet en hier kun je op afspraak een bezoek aan brengen. We hebben enorme mazzel want het weer is nog steeds prachtig, de afgelopen dagen regende het rond een uur of drie. Bij regen kan het bezoek aan het project niet doorgaan, dus ik ben meer dan blij met het mooie weer. Om 4 uur moeten we ergens in de jungle zijn en daarvoor kan ik nog even zwemmen met Stan en Mats. Lekker even afkoelen! 

Onderweg naar Manzanillo, waar het Ara-project is, zien we honderden vogels in de lucht. In deze tijd van het jaar is er een 'Raptor-migration', zo hebben we tijdens de chocolade tour geleerd. Alle roofdieren reizen van Canada naar Chili. Hier zien we vooral gieren, maar er zweven ook diverse roofvogels tussen, mooi gezicht! 

Dankzij Google Maps kunnen we de locatie makkelijk vinden en als we de auto uitstappen komt het gekrijs van de ara's ons al tegemoet. Twee keer per dag worden de dieren hier bijgevoerd en daarom blijft een groot deel van de uitgezette ara's hier terugkomen. Gelukkig zijn Stan en Mats niet bang voor het gekrijs (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de brulapen) en we lopen op het geluid af. De 'Green Macaws' zijn prachtige vogels om te zien en hier zien we er 26 rondvliegen. Wow!!! Zo dichtbij en zo midden in de jungle, hoe gaaf!! Als we boven zijn, komt Buffie, de ara-verzorgster, naar ons toe met een bak voer. Zij gaat het voer op verschillende schommels leggen terwijl wij op een soort tribune toekijken. Even later geeft ze ook wat informatie over de dieren en over het project en kunnen we vragen stellen. We zitten hier een uurtje en ik geniet van ieder moment. Als Stan en Mats het helemaal zat zijn, gaan we weer naar de auto's en rijden terug in de richting van het hotel. 

Het is nog te vroeg om uit eten te gaan, maar willen ook niet bij het hotel hangen. De kans dat de jongens in slaap vallen is erg groot en dat willen we voorkomen. Die jetlag wil er maar niet uit... We stoppen even bij een strandje, waar we een beetje rondkijken en met een bal spelen. Het wordt al snel donker en dan rijden we toch maar naar het restaurant waar we eergisteren ook aten, op naar de pasta carbonara! We kunnen direct aan tafel en om half 7 worden de gerechten geserveerd: meer pasta dan pizza dit keer. Mijn ravioli carbonara smaakt heel erg lekker! Stan houdt het niet vol, hij is zo ontzettend moe en wil alleen maar slapen. Als ik hem in de auto zet, gaan meteen zijn ogen dicht. Mats houdt het nog wel even vol, maar als we weer in het huisje zijn, ligt ook hij snel te slapen. Wij ruimen alvast wat spullen op, morgen vertrekken we weer uit het huisje en rijden we naar de centrale vallei.