Een vliegreis om snel te vergeten

Wat een reis... zo slecht zijn we nog nooit een vakantie begonnen. Het begon eigenlijk perfect met de afleverservice van Jos, op Schiphol was ons reisgezelschap snel compleet en het inchecken verliep prima. Terwijl Stan en Mats zich vergaapten aan de grote KLM-vliegtuigen zo dichtbij, aten wij nog lekker een broodje. Al snel mochten we aan boord voor onze vlucht naar Panama. Het vliegtuig was niet vol en nadat ik gevraagd had of de stewardess nog een lege stoel voor Mats kon regelen, werd ons hele reisgezelschap naar de achterste rij verplaatst. En de een-na-achterste rij en een rij bij het raam, oftewel 10 stoelen voor ons 7enen. Helemaal top natuurlijk! Mede dankzij de ruimte en de extra handjes van opa, oma en tante Els, verliep de reis naar Panama redelijk rustig. Mats spuugde twee keer, we weten nog niet waardoor maar gelukkig hielpen de stewardessen snel bij het schoonmaken. Nog voor de verwachte landingstijd liepen we het vliegtuig uit.

Op Panama airport meldde Stan al snel dat hij buikpijn had, met niet veel later de opmerking 'ik moet spugen'. Gelukkig waren we net op tijd in het toilet, maar och wat was hij beroerd. Geen kleur meer in zijn gezicht, misschien kwam het door de landing met het vliegtuig dat het zo slecht met hem ging? Met een luierzakje paraat voor eventuele verdere spuugacties gingen we aan boord van de Copa vlucht naar San Jose. Vijf luierzakjes verder viel hij gelukkig in slaap. Ook Mats viel in slaap, bij mij op schoot. Het vliegtuig zat helemaal vol, dus geen mogelijkheid voor een extra stoel. Gelukkig is het maar een vlucht van minder dan een uur... Christiaan en ik doezelden ook wat en zo drong het niet echt tot ons door dat er werd omgeroepen dat het weer in Costa Rica erg slecht was en dat we rondjes gingen vliegen tot we mochten landen. De kennis van de Engelse taal was bij de bemanning erg beperkt, dus alleen de meest belangrijke informatie werd ook in het Engels verteld. Een half uur later vlogen we nog rond... een half uur daarna ook en kregen we de mededeling vanuit de cockpit (in het Spaans) dat we dit nog 15 minuten konden volhouden en anders moesten we eerst tanken in Managua, Nicaragua. Mijn slaap was nu wel weg, gelukkig kregen de kids er niets van mee. Een kwartiertje later werd ons verteld dat we toestemming kregen om te landen in San Jose, gelukkig! Maar helaas, even later werd toch iets Spaans gebrabbeld waaruit ik alleen de woorden Managua en Nicaragua kon begrijpen. Het vliegtuig steeg meteen weer op en een half uur later kwamen we aan in Managua. Om te tanken, dus niemand mocht het vliegtuig uit. Het werd weer lekker warm in het vliegtuig en helaas was er geen water meer aan boord. Dus begon de bemanning alcohol uit te delen en de laatste beetjes cola. 

Wij waren uiteindelijk al lang blij dat we uiteindelijk weer een bericht kregen dat de luchthaven van San Jose ons toestemming gaf om te landen. Het was opnieuw een half uurtje vliegen voordat we de daling inzetten. Met bijna 4 uur vertraging liepen we volledig verreisd het vliegtuig uit. Stan wilde niet wakker worden, wilde naar bed en was erg verdrietig. Mats was weer helemaal vrolijk toen hij opa en oma  zag. We konden vrij snel doorlopen bij de douane en ook het controleren van de bagage gebeurde snel. Gerardo de taxi-chauffeur stond op ons te wachten bij de uitgang en bracht ons in 20 minuten naar het hotel. Tegen middernacht kwamen we aan bij Dos Palmas, een hotel waar we iedere Costa Rica-reis beginnen. Ons idee was om de kinderen in bed te leggen en dan ook naar bed te gaan. De kinderen dachten echter 'hè, het is half 7 Nederlandse tijd, een mooie tijd om wakker te worden'. Jammer voor mij, ik heb ze maar in het grote bed genomen en ze stil gehouden, want huilende kinderen wil je de buren in het hotel ook niet aandoen. Ik denk dat ik nog een uur nodig heb gehad om ook Mats in slaap te krijgen, ik was helemaal kapot. 

Toen de jongens wakker werden, kreeg ik natuurlijk direct een paar ellebogen in m'n gezicht. Op m'n horloge was het 5.45 uur, voor Costa Rica een prima tijd om wakker te worden. Even later zaten de kids op de bank en was ik de koffers aan het herinrichten. Toen ik m'n horloge erbij pakte, zag ik dat de Costa Ricaanse tijd 5.00 uur was, ik had me dus vergist in het uur verschil tussen Panama en Costa Rica. Lekker dan, nu hadden we nog 2 uur te gaan tot het ontbijt. We hebben wat ontbijtkoek en gedroogd fruit gegeten en een spelletje gespeeld. Rond half 7 ben ik nog even op bed gaan liggen en ging Christiaan met de kids naar buiten. Tegen 8 uur werd ik weer wakker en had de rest zijn ontbijt al bijna op. Toch nog redelijk uitgerust ben ik aangeschoven in het restaurant. Christiaan, Stan en Mats gingen ondertussen het ijskoude zwembad in. Klappertandend werd er even gezwommen en het plezier was maar van korte duur. Daarna kwam de eerste huurauto het pad opgereden. Ruim een uur zijn we bezig geweest met het controleren van de auto's en papieren. De auto's zijn prima, lekker ruim en redelijk nieuw. Met de wandelwagen en de tassen in de kofferbak gingen we op pad voor onze eerste toer. 

Om de reis rustig te beginnen had ik voor vandaag een korte trip bedacht naar het dorpje Grecia. Hier hebben we inkopen gedaan, geluncht op het plein en de metalen kerk bekeken. Vervolgens reden we naar een klein natuurpark in de buurt voor een wandeling naar een waterval. Een minimaal bordje langs de weg gaf aan dat we de route naar de waterval bereikt hadden. Een stokoude tico maakte ons zonder een enkel woord Engels duidelijk dat we 4 euro parkeergeld moesten betalen en 600 meter moesten lopen naar de waterval. De wandeling ging eerst over een weg, een stukje door het gras en uiteindelijk door de jungle. Mats liep tot de jungle vrolijk mee. Stan wandelde de hele weg zelf, beter dan we hadden verwacht. Ook het klauteren en klimmen ging hem goed af en nadat ik hem 2 keer opving toen hij bijna viel, wist hij mij ook rechtop te houden op een stijl stukje. 100 meter voor de waterval, we konden hem door de bomen al zien, moesten we nog flink entreegeld betalen. Een vervelend mannetje met een hond maakte ons duidelijk dat we zelfs niet even bij de rivier mochten kijken als we niet betaalden. Stan was zich rot geschrokken van de hond en wilde terug. Omdat het al onweerde en we geen zin hadden om nog veel verder te wandelen, zijn we teruggekeerd naar de auto. De wandeling was wel erg mooi!

De terugrit zou een half uur moeten duren. Doordat we een hek tegenkwamen en flink moesten omrijden, zaten we uiteindelijk bijna een uur in de auto. Stan en Mats vielen bekaf in slaap. Tegen de verwachting in zette het onweer niet door en konden we ze bij het hotel, met de ramen open, nog even lekker laten slapen in de auto. Na een uurtje vond ik dat ze wakker moesten worden, anders hebben we de komende dagen nog last van een jetlag. Uiteraard waren de jongens het hier helemaal niet mee eens. Stan viel telkens opnieuw in slaap, Mats was uiteindelijk wel te porren om nog even te gaan zwemmen. Maar verder dan zijn tenen kwam hij niet, toen wilde hij liever onder een warme douche. Stan werd ook gedoucht en daarna zijn we even op het sportveld gaan spelen met een bal en frisbee. Mats was weer helemaal de oude, Stan liep er als een slaapwandelaar bij. 

Om half 6 gingen we naar het restaurant Arroz con Mango, waar we 2 jaar geleden zo heerlijk aten terwijl Stan in de ballenbak kon spelen. Helaas zat er een hek met een slot erop voor de ingang. Er was geen bel of andere ingang, dus er zat niets anders op dan een ander restaurant te kiezen. Bij Feliz con Maiz aten we een eenvoudige maar prima maaltijd. Nog voor 7 uur waren we weer terug bij het hotel, waar de jongens meteen lekker gingen slapen. We zijn allemaal flink moe en om half negen zijn wij ook naar de kamer vertrokken. Op naar hopelijk een rustig nachtje, ik ben benieuwd hoe laat we morgen gewekt worden!