De vrijdag begon later dan verwacht, pas om 6 uur werden de kids wakker in de Cerro lodge. We zijn rustig opgestart en zaten pas om half 8 aan het ontbijt. Met zicht op de rode ara's, het is toch raar eigenlijk dat dit begint te wennen. Stan blijft foto's maken van de vogels, hij is er zo van onder de indruk. Het ontbijt met pannenkoeken smaakt prima. We laden onze koffers weer in de auto's en gaan op weg naar de Llanos de Cortes waterval.
Eerst moeten we even tanken en een uurtje later vallen Mats zijn ogen bijna dicht. Wij vinden het nog veel te vroeg voor zijn middagslaapje, het is pas half 10. We zien een bordje langs de weg met een prachtig glas koffie en gebak, een goed moment om even te stoppen. Bij Restaurant Café y Macadamia stappen we uit de auto. Op dat moment stapt een Schot bijna weer op zijn fiets. De man heeft een speciale ligfiets vol met gadgets en tassen, waarmee hij van Alaska naar Latijns-Amerika fiets. Zo'n 100 kilometer per dag fietst hij en hij is al 5 maanden onderweg. Zojuist zag hij voor het eerst apen, maar onderweg heeft hij al heel veel moois gezien. Prachtig zo'n ontmoeting, wat een bijzondere reis maakt hij. En het fietsen door Costa Rica blijkt ook prima te gaan, ondanks dat de Tico's als idioten autorijden.
We zwaaien de schot uit als hij zijn weg in zuidelijke richting vervolgt. We bestellen een kop heerlijke koffie en een stuk cake en nemen plaats in de tuin achter het restaurant. Al snel horen en zien we de brulapen in de grote boom achter het restaurant. We zien er een paar zitten en klauteren, dit blijft leuk. Even later begint de grote apenshow. Als wij net onze koffie en gebak op hebben, springt de eerste aap vanuit de boom in een andere boom. Dit is een flinke sprong, er zit een paar meter ruimte tussen de takken van de verschillende bomen. Pas als de apen een voor een de sprong wagen, zien we pas hoeveel apen er in de boom zitten: heel veel! Grote volwassen brulapen wisselen de jonkies af, het leukst zijn natuurlijk de kleintjes die wat onwennig op het uiteinde van de tak staan voordat ze springen. Er komt een groep Amerikaanse toeristen met gids bij ons staan. De apen vinden het nodig om vlak voor de sprong nog even hun blaas en darmen te legen, daar hadden de Amerikanen niet op gerekend. Ook leuk natuurlijk. De show duurt zeker een half uur, totdat alle apen de sprong hebben genomen. Ik had al wat foto's van vogels in de vlucht, maar nu zijn daar een paar leuke foto's van springende apen aan toegevoegd. 
Als de show over is, rekenen we de koffie en het gebak af. We gaan weer op pad richting het noorden. Waar we 2 jaar geleden nog telkens stil stonden door wegwerkzaamheden, rijden we nu over mooie nieuwe dubbelbaans snelwegen. De laatste kilometers gaan een stuk sneller dan de rest van de heuvelachtige Panamericana snelweg. Onze volgende stop is in Bagaces, een vieze stinkstad vlakbij de waterval. Hier bezoeken we een supermarkt waar we wat eten en drinken inslaan voor bij de waterval. De lucht ziet er plotseling erg dreigend uit, we gaan het toch wel droog houden?
Het is nu nog een klein stukje naar Llanos de Cortes, een waterval bij een klein dorpje. We betalen een donatie en geld voor het parkeren, binden de zwemspullen en tassen op de rug en beginnen aan de wandeling naar de waterval. Twee jaar geleden bezochten we deze prachtige plek. We moesten toen behoorlijk klauteren om beneden te komen. Nu is er een betonnen trap aangelegd en is de afdaling verrassend eenvoudig. Helaas vallen de eerste regendruppels als we net bij de waterval aankomen. En hoe mooi dit plekje ook is, met een strandje voor de grote waterval en twee kleinere watervallen, als het echt hard gaat regenen besluiten we toch weer terug te lopen naar de auto's. 
We gaan eerst maar eens naar het hotel dat ik had uitgekozen. Dit is een Tico hotel dat ik eerst van dichtbij wil zien, de reviews waren positief maar er waren nauwelijks foto's. In werkelijkheid ziet het onderkomen er niet echt aantrekkelijk uit. De medewerker en even later de eigenaresse doen nogal vaag over de mogelijkheid om te overnachten, eerst kan het wel, dan kan het niet en dan toch weer wel... We krijgen een oude vieze stinkende kamer aangeboden. We besluiten door te rijden in de richting van nationaal park Rincon de la Vieja, waar Ron, Ans en Els morgen gaan wandelen. Ik had gisteravond nog een paar hotelletjes gevonden op booking.com, waarvan Canon de Rincon de la Vieja het leukste leek. Als we hier aankomen, kunnen we voor een redelijke prijs 2 kamers krijgen voor 2 nachten. Canon blijkt een canyon te zijn en er is van alles te doen bij de lodge. Nu gaan we lekker relaxen bij de kamers en even zwemmen in het mooi aangelegde zwembad. We zitten hier helemaal prima!
Het restaurant gaat pas om half 7 open en dat blijkt wat laat te zijn voor Stan en Mats. Vooral Mats is bekaf en vervelend. Het blijkt vooral honger te zijn, want als de kipnuggets op tafel komen is de rust teruggekeerd. Stan heeft nog wat stress om een poesje dat naast zijn stoel zit te miauwen. Zijn kinderlogica en mijn antwoord dat het poesje gewoon honger heeft en geen papa en mama heeft, blijkt geen goede combinatie. Ik jaag het poesje maar weg en dan eet hij snel zijn bord leeg. Het eten smaakt overigens erg goed hier, we zitten in een bijna leeg restaurant en kunnen alleen a la carte dineren. Mijn keuze voor vis uit de canyon blijkt een goede te zijn. Mats valt al etende in zijn stoel in slaap, echt tijd om naar het huisje te gaan. Daar aangekomen zijn de jongens weer klaarwakker en kost het toch weer even tijd om ze in slaap te krijgen. Daarna bekijken we de foto's op de iPad en zitten nog gezellig. Voor de eerste keer deze vakantie gaan we pas na 10 uur naar bed, hopelijk mogen we weer tot een uur of 6 uitslapen.
Het wordt een onrustig nachtje. Eerst komt Mats drijvend van het zweet uit zijn tent, dan maar bij ons in bed verder slapen. Een paar uur later droomt Stan raar en ga ik maar bij hem liggen. Nog voor 5 uur blijken er wat brulapen in de bomen achter onze huisjes te zitten, die flink van zich laten horen. Diezelfde apen schreeuwen ons om half 6 definitief wakker. Gaap! Maar het is mooi weer buiten en we hebben een leuke dag vandaag, dus we gaan fris eruit en naar het ontbijt. Mats heeft duidelijk te kort geslapen en is erg onrustig. We kijken rustig rond bij het restaurant, dat uitzicht biedt op de canyon. Een prachtige canyon, niet zo groot en diep maar wel met mooie watervalletjes en begroeiing. Er is een hangbrug over de canyon en we zien een plateau van het ziplijnen.
Ron, Ans en Els gaan de wandeling door nationaal park Rincon de la Vieja lopen, over de vulkaan en langs diverse vulkanische activiteiten zoals borrelende modderpoelen. Wij kennen de wandeling en vinden deze niet geschikt voor de kids. Het wordt voor ons een relaxdagje, we hoeven de auto alleen maar in om wat boodschappen te halen voor de lunch. Het is niet zo warm vandaag, heerlijk wandelweer maar nog geen zwemtemperatuur. De tuinman heeft een actieve dag en zet verschillende planten in de grond. Daarbij laat hij hopen grond achter, die Stan vakkundig glad harkt met zijn strandspeelgoed. Hij zit een half uur bij de tuinman, te kijken naar zijn werkzaamheden en te helpen met de afwerking. Ik haal de stoepkrijt uit de koffer voor de kids, die kunnen mooi onze paadjes voor het huis versieren. Ze vermaken zich er erg goed mee en het ziet er vrolijk uit. Nu maar hopen op veel regen zodat we het niet hoeven op te ruimen... Ondertussen lopen Christiaan en ik wat rond over het park. Het park is mooi aangelegd met de blokhutten, maar er zijn weinig bijzondere bloemen en dieren te vinden. 
Na een bezoekje aan de speeltuin begint het toch wel warm te worden. We gaan eerst boodschappen doen. In Liberia is een plein met een grote supermarkt, waar we een broodje en cakejes eten en brood kopen voor de lunch. Terug bij de lodge trekken we de zwemkleding aan, daar is het nu echt wel weer voor. Ondertussen komen de anderen ook weer terug van de wandeling. Voor Christiaan en mij betekent dit dat we kunnen gaan ziplinen. Ziplinen, of Canopy tours, vind je overal in Costa Rica. Toch hebben wij dit nog nooit gedaan. Tijd om eens te proberen! Ik maak een afspraak voor 2 uur, dan kan Mats lekker slapen en Stan met opa en oma spelen. We zwemmen een half uurtje en snijden dan het brood in stukken voor de lunch.
Na de lunch trekken we geschikte kleding aan, spuiten ons vol met muggenspray en wandelen naar de receptie. Veel uitleg is niet nodig, we worden in een tuigje gehesen en krijgen speciale handschoenen en een helm. We lopen met twee gidsen naar het eerste platform. De eerste gids laat zien wat de bedoeling is en niet veel later gaat Christiaan achter hem aan, bungelend aan de ijzeren kabel. Ik volg hem en de andere gids sluit aan. Wat is dit leuk! Ik had verwacht dat het heel snel zou gaan, maar het tempo ligt laag genoeg om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht. Het gevoel om over de bomen te vliegen is toch wel heel bijzonder. Zo glijden we zigzaggend aan de kabels over de canyon, met prachtige uitzichten onderweg. Een van de platforms is bij het restaurant, waar Stan, Ron en Els ons staan te fotograferen. We drinken wat en gaan dan door met de tour, nog 2 ziplines te gaan. Het duurt in totaal maar een half uur, maar het is het geld zeker waard! Ondertussen is trouwens de zon weer gaan schijnen. Het lopen van platform naar platform is dan ook lekker warm!
Ron gaf gister aan wel te willen paardrijden, wat ook kan bij de lodge. Ik was de enige die wel mee wilde, dus loop ik direct na het ziplinen met Ron naar de receptie om een paard te reserveren. De paarden en een gids staan direct tot onze beschikking. Ik ga me wel even insmeren met zonnebrandcreme, de zon brand volop en ik verwacht een tocht over de open vlakte. Mats wordt ondertussen wakker en met z'n allen lopen we naar de paarden toe, aan de andere kant van de hangbrug. Hier krijgen we helemaal nauwelijks uitleg, de gids spreekt namelijk geen Engels. We hoeven maar twee termen te onthouden: links en rechts en de bijbehorende ruk aan de teugels. We klimmen met een trappertje op een paard. Stan en Mats vinden de paarden erg interessant, maar ook groot en eng. Ze vinden het dus prima dat ik zonder hen wegrijdt, ze gaan echt niet met me mee. Ron zijn paard neemt het voortouw en wandelt voorop het veelbelopen pad op. De gids sluit aan en fluit zodat de paarden wat sneller gaan lopen.
Eerst lopen we rustig over een platgetrapt pad door een grasveld. De tocht gaat verder door wat struikgewas en we draven even later door gras dat net zo hoog is als de paarden zelf. We hebben uitzicht op de vulkaan of op het gras voor ons. Ik heb al jaren niet meer op een paard gezeten en het is dus even zoeken naar de juiste houding, zeker bij het draven. Maar het paard maakt het allemaal niets uit, die loopt lekker verder. De tour zou een uur moeten duren, maar na iets meer dan een half uur is de lodge alweer in zicht. Mijn billen zijn er niet treurig om en het is een mooie rit geweest. Het is vooral ook heel erg warm!
Als we bij de huisjes terug komen, wil Mats maar een ding: paard zoeken. Ik loop achter hem aan over het pad naar de hangbrug. Hij heeft vandaag het woord ola onthouden, oftewel hallo. Hij zegt het zo schattig tegen iedereen dat ik alleen maar glimlachende mensen tegenkom. Stoer loopt hij ook voor mij uit over de wiebelende hangbrug, toch heerlijk zo zonder angst! Mooi mama, waterval, stenen in water. Jazeker, mooi om te zien op een hoogte van zeker 15 meter recht erboven! Bij de paardjes aangekomen vind hij het toch wel wat eng, hij klimt zo ongeveer in me. Maar hoe langer we bij de paarden blijven, hoe meer hij bij ze in de buurt durft te zijn. We zitten een tijdje op het trappertje midden tussen de paarden, terwijl ze eten krijgen en dus rustig met z'n allen op een rijtje staan. Na het eten worden de paarden erg onrustig en vind ik het mooi geweest.
Ziplinen en paardrijden in de hitte, daar wordt je niet echt fris en schoon van. Tijd voor weer een duik in het zwembad en daarna een heerlijk warme douche. Om half 6 zit ik helemaal fris bij de rest aan een borrel, terwijl de kids een filmpje kijken voor het diner. We wandelen weer naar het restaurant, waar Stan en Mats vandaag heel wat gezelliger zijn dan gisteravond. Het eten is nog lekkerder dan gister en we hebben zelfs nog tijd om een toetje te bestellen en op te eten. Pas na 8 uur liggen de jongens in bed, waarna ik nog een leuke activiteit voor de volgende dag op zoek op internet. Morgen rijden we weer terug naar ons eerste hotel, Dos Palmas in La Garita. Een rit van 3 uur, die onderbroken gaat worden voor koffie en een lunch, het liefst op plaatsen waar de kids lekker kunnen spelen. Het einde van de vakantie komt nu echt dichterbij, maar een prachtdag als vandaag neemt niemand ons meer af! Die regen is niet meer teruggekomen, dat wordt dus morgenochtend waarschijnlijk eerst de paden schoonspuiten om het stoepkrijt te verwijderen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten