Na het ontbijt bepalen we de route voor vandaag en dan kunnen we van start. We rijden weer terug langs de kust tot Limon. Langs de snelweg drinken we een bak koffie in een truckerscafe en opnieuw vergapen we ons aan de giga vrachtwagens. Nu gaat de route weer langs de bananenplantages, tot we linksaf slaan bij Siquirres. Hier rijden we richting de Turrialba vulkaan, de vulkaan die de afgelopen jaren regelmatig uitbarstte en voor overlast zorgde. Het is flink bewolkt, dus we zien niets van de vulkaan. We rijden achter een met bananen volgeladen vrachtwagen de berg op. Met een slakkengang gaan we kilometer na kilometer omhoog. Uiteraard zijn er mensen die minder geduld hebben dan wij en op suïcidale wijze ons en de banenenwagen proberen in te halen. Het gaat allemaal net goed.
Uiteindelijk kunnen we de banenenwagen en een andere trage vrachtwagen voorbij en rijden we met iets meer tempo door naar het dorpje Turrialba voor de lunch. We zien weinig leuke restaurantjes en komen uiteindelijk uit bij het busstation. Hier zijn verschillende winkeltjes en wij halen een paar hamburgers en frietjes. Het smaakt (een beetje) en we kunnen weer verder, maar niet voordat de kids op een speelgoedauto hebben gereden en alle bussen hebben bewonderd. Het is erg warm hier en we zijn blij als we met de airco aan weer verder kunnen. Het is nu nog zo'n 3 kwartier naar ons volgende huisje, in de buurt van Paraiso. Het paradijs, al valt dat toch wat tegen als je net uit het Caribische paradijs vandaan komt. We hebben 2 kamers geboekt bij de Rinconcito Verde lodge, een B&B van een lieve dame. Het uitzicht vanaf de kamer en de ontbijtruimte is het grootste pluspunt van dit hotel: we kijken uit op de Orosi vallei. Een vallei met een stuwmeer, een lief dorpje en heuvels vol koffieplantages. Erg mooi, al zien we er door de regen en lage bewolking vanmiddag niet veel van.
Om 4 uur ploffen we in een stoel op ons balkon, nadat we de kamers hebben verdeeld en de koffers uit de auto hebben gehaald. De hond van de eigenaresse is een mooi beest, maar voor Stan en Mats duidelijk een maatje te groot. We blijven dus maar op ons eigen balkon, ook al is het hekwerk niet echt geschikt voor Mats. Ik ga lekker een uurtje spelletjes met ze spelen op het bed, terwijl het noodweer losbarst en alles koud en vochtig wordt. Het is hier sowieso maar rond de 23 graden, even wennen na de 30 graden die we gewend zijn. Een restaurantje is niet bij dit hotel aanwezig, maar we krijgen menukaarten mee van restaurants uit de buurt die thuisbezorgen. Om 6 uur zitten we aan de ontbijttafel met de platjes rijst en nacho's die met hulp van de eigenaresse besteld zijn. Het smaakt lekker! Na het eten gaan de jongens meteen slapen en zitten wij nog een tijdje naar buiten te kijken. Het wordt zowaar weer droog, dan worden ook alle honden uit de buurt wakker en besluiten een blafconcert te houden. Dit geluid horen we nog even. We liggen pas om half 10 in bed :)
We slapen heerlijk in de koelte en worden pas rond half 6 gewekt door Mats. Stan slaapt nog langer door en zo houd ik nog maar net genoeg tijd over om te douchen, voordat we gaan ontbijten. De ontbijtjes zijn erg goed verzorgd en opnieuw genieten we van het mooie uitzicht. Na het eten stappen we in de auto voor een kort ritje naar Cartago. Dit is de oude hoofdstad van Costa Rica en heeft in tegenstelling tot San Jose nog enkele oude gebouwen en een oud centrum. We parkeren naast de Avenida Central en lopen eerst naar de lokale, overdekte markt. Wat is dit toch leuk, ik vind het prachtig om al het fruit, de groente en kruiden te zien die breed zijn uitgestald. En ook iets nieuws: nooit eerder zag ik zoveel verschillende soorten honden- en kattenvoer uitgestald in marktkramen. Bizar. Als we, tot grote vreugde van Christiaan, alle paden bezocht hebben, beginnen we aan een wandeling door de stad. Langs het oude treinstation, een kerk en over de Avenida Central naar het grote plein. Hier drinken we een kop koffie en voeren de kids met opa de duiven. Helaas wilden ze niet uit Stans hand eten, dus mocht hij de maïskorrels op de grond gooien. Mats gooide ook netjes mais voor de duiven neer, om vervolgens naar de beestjes te schoppen. Oeps, nog even opvoeden...
We wandelen de ruïnes van de basiliek in, waar een vijver met grote vissen een leuke afwisseling is op de oude stenen en mooie tuin. Na de oude versie lopen we een kilometertjes bergaf naar de huidige basiliek, een prachtig gebouw met een nog mooier interieur. Er zijn aardig wat mensen in de kerk en iedereen kan rustig rondkijken. De basiliek is een bedevaartsoord en misschien is dat de reden dat diverse mensen op hun knieën door het middengangpad lopen naar het altaar. Mats vond dat in ieder geval erg interessant en ging er op zijn knietjes achteraan. Buiten de kerk is het werkelijke bedevaartsoord, waar een rij van mensen staat te wachten op een beetje water. Ik ken het verhaal erachter niet. We wandelen rustig weer terug naar het stadscentrum. Bij de subway eten we een heerlijk broodje en dan hebben we genoeg Cartago gezien.
Vanuit de stad rijden we naar het dorpje Orosi, we willen nog wel een kerkje bekijken. De originele missiekerk uit 1847 staat nog in dit door, maar als we eraan komen blijkt een bezoek niet mogelijk. Er is een begrafenis en de mensen staan tot ver buiten de kerk te wachten en naar het mooie gezang te luisteren. We staan er even bij te kijken en besluiten dan het museumpje ernaast te bezoeken. Hier liggen veel oude relikwieën die te maken hebben met de de kerk. Christiaan gaat ondertussen een ijsje eten met de kinderen. Als we weer uit het museum stappen, zien we dat de lucht eerder zwart dan wit bewolkt is. We verwachten veel regen, dus we lopen snel weer richting de auto's. De regen laat gelukkig nog even op zich wachten en we kunnen rustig de ijsjes opeten en boodschappen doen.
Vanuit Paraiso start een rondje Orosivallei, een route van zo'n 50 kilometer. Het eerste deel hebben we gezien vanuit Cartago en we willen de rest ook rijden. Helaas wel in de regen, want zodra we Orosi uitrijden barst de hemel open. Een paar kilometer verder is het weer droog en zo gaat het de hele route door. We zien mooie uitzichten en koffieplantages, het is een fijne route om te rijden. We stoppen bij de ruine van Ujarras, een kerk die in de 18e eeuw werd gebouwd maar nooit is afgerond. Helaas begint het ook hier weer te regenen, maar we lopen toch even het parkje in. De tuin is om de ruïne, in dit geval echt een stapel oude stenen, is mooi aangelegd. Alleen de speeltuin is vergane glorie. Ons bezoek duurt dan ook niet lang. Het is nu nog maar 5 minuten rijden naar ons hotel.
We worden verwelkomd door 3 Costa Ricaanse kinderen van Stans leeftijd. We brengen de boodschappen naar de koelkast en even later gaat Stan op de kinderen af. Hij is niet zo'n held met vreemden, maar deze meisjes en jongen vindt hij wel interessant. De kinderen blijken in Nederland te zijn geboren, maar wonen al een paar jaar in Costa Rica. Alleen de oudste spreekt nog een paar woorden Nederlands. Maar met handen en voeten en Stan z'n 12 woorden Engels (1 tm 10 en yes/no) weten ze toch aan elkaar duidelijk te maken wat het spelletje is. Stan geniet ervan om weer even met leeftijdsgenootjes rond te rennen. Wij drinken ondertussen een borrel op het balkon. Ons avondeten bestaat uit stokbrood en rookworst, lekker makkelijk. Na het eten gaan de kids weer op bed met een spelletje en dan lekker slapen. Het is vanmiddag zowaar droog gebleven bij het hotel en de temperatuur is fijner dan gisteravond. We kletsen nog een tijdje en dan is het weer bedtijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten