We betalen de entree en wandelen als eerste de orchideeënkas in. Ze schijnen 1600 soorten orchideeen te hebben, die wij onmogelijk allemaal kunnen bekijken. De meeste bloeien helaas niet, maar toch zien we een aantal prachtexemplaren. Het is lekker warm in de kas en na een rondje te hebben gelopen, wandelen we de tuin in. Er is een wandelroute van een paar kilometer, via verschillende soorten tuinen. De Japanse tuin is erg mooi aangelegd en bevat onder andere zo'n 60 soorten bamboe, interessant om te zien. De cactustuin is ook indrukwekkend. Maar de meeste indruk maken toch de typisch Costa Ricaanse bloemen zoals heliconia's, firetorch flowers en bananenplanten. Ook de mooie vlinders en vogels maken een bezoek aan deze tuin meer dan de moeite waard. Wat we ook niet eerder zo duidelijk hebben gezien, zijn de bladsnijdermieren die vakkundig een plant slopen en de blaadjes meenemen naar hun nest. Na ongeveer 2 uur zijn we bij de uitgang, waar we eerst een kop koffie drinken, voordat we onze weg vervolgen.
Het reisdoel van vandaag is San Gerardo de Dota, een dorpje in de quetzalvallei, hoog in de bergen. Vanuit de botanische tuin rijden we eerst via diverse voorsteden van Cartago naar de voet van het gebergte. Stan vraagt ons plotseling of er een gevangenis is, nou die associatie is niet vreemd bij alle hekwerken en tralies die men hier om de huizen heeft. Het ziet er niet echt gezellig uit. Voor we de bergen inrijden, gooien we de tanks van de auto's nog een keer vol en dan gaan we gestaag omhoog. De route is prachtig, erg groen en af en toe is er nog een klein dorpje. Het aantal dorpjes neemt rustig af, totdat we boven op de berg zijn. We rijden hier op de grens tussen de Caribische en Pacifische kant van Costa Rica, met prachtige uitzichten aan beide kanten. Tegen de verwachting in rijden we veel in de zon, met af en toe een wolk die voor wat mist zorgt.
Ik wil eigenlijk ergens lunchen bij een restaurant met een mooi uitzicht, maar we zien geen geschikte gelegenheid. Zo zijn we sneller dan verwacht bij de afslag naar San Gerardo de Dota, waar de weg stijl naar beneden de vallei in gaat. Het is dan nog 11 kilometer naar ons hotel en volgens Google Maps doen we daar ruim een half uur over. En dat blijkt nog te kloppen ook. Een van de eerste eetgelegenheden die we tegenkomen is de Cataratas-lodge. Hier kunnen we kiezen uit kip of forel, uit de forellenvijver naast het restaurant. De vis smaakt erg lekker, ook al is hij gefrituurd. Het sapje, de salade en de rijst smaken er prima bij. Voor de kids zijn er frietjes en Stan eet ook flink wat rijst mee. Mats vindt de vis het allerlekkerst.
Als de buikjes gevuld zijn, is het nog steeds droog buiten. We overwegen de mogelijkheid om naar de waterval te lopen, een wandel- en klauterpad van 800 meter lengte. Ik besluit dat de kids niet mee hoeven, vanmorgen ging het wandelen al niet helemaal uit vrije wil en nu heeft Stan er echt geen zin in. Ik blijf bij de kids terwijl de rest de wandeling gaat maken. De eigenaar van het restaurant komt met een bakje visboer naar Stan toe en daarmee is onze tijdsbesteding bepaald. De ruim 100 viskorrels gooien we 1 voor 1 naar de vissen, die gretig naar het voer springen en zwemmen. Het is een leuk gezicht en Stan en Mats vinden het prachtig. Als het bakje voor drie kwart leeg is, begint het te spetteren. We schuilen onder een afdakje bij de vijver, maar al snel gaat het zo hard dat we besluiten weer in het restaurant te gaan zitten. Nu ben ik echt blij dat ik niet mee naar de waterval ben gelopen.
Schuilend voor de regen in het restaurant, kunnen we mooi de kolibrie feeder in de gaten houden, talloze verschillende kolibrietjes komen hier suikerwater drinken. De ene is nog mooier dan de ander, helaas is het onmogelijk om met de kids erbij foto's ervan te gaan maken. NIet veel later komen Els en Ron bij het restaurant aan, zij zijn teruggekeerd toen het harder ging regenen. Het valt nog mee hoe nat ze zijn. Een kwartiertje later komen ook Christiaan en Ans terug, wel volledig doorweekt. We hebben gelukkig alle bagage bij ons, dus droge kleren zijn snel gevonden. We zeggen gedag tegen de mensen van het restaurant en rijden het laatste stukje van onze route naar de Suenos del Bosque lodge. San Gerardo de Dota is eigenlijk een lange weg vanaf de snelweg op de berg naar beneden. Onze lodge is een van de laatste in de lange rij. De lodge is erg mooi en het huisje is ook prima, lekker ruim met voor ons 3 tweepersoons en 2 eenpersoons bedden, we hadden hier wel met z'n allen kunnen slapen. Als dit niets uit blijkt te maken voor de prijs, houden we toch 2 huisjes.
Omdat we tussen de middag zo uitgebreid hebben gelunched, vinden Ron, Ans en Els het niet nodig om 's avonds weer te dineren. Maar we moeten wel wat alternatief voedsel kopen, en bier natuurlijk. In het dorp is geen grote winkel te vinden, het winkeltje waar de hotelmedewerker ons naar toe stuurt verkoopt echt niets meer dan de eerste levensbehoefte. Aangezien we nog meel hebben, kies ik voor eieren, boter en melk voor een stapel pannenkoeken. Thuisgekomen drinken we een drankje en dan bak ik de pannenkoeken, toch een uitdaging zonder de mixer en fijne koekenpannen van thuis. De pannenkoeken smaken er niet minder om. Helaas ben ik te laat gestart met bakken en zijn Stan en Mats te moe om te eten. Ze eten ieder nog geen halve pannenkoek op, zo blijft er nog genoeg over voor Ron, Ans en Els. De kids liggen op tijd te slapen en wij volgen niet veel later, we gaan namelijk de wekker zetten!
Vanmorgen ging de wekker om 5 uur af. Nou ja, eigenlijk was ik om half 5 al wakker doordat de babyfoon het sein 'batterij leeg' gaf. Het was nog erg donker, waarop ik me afvroeg of ons doel van deze vroege vogel actie wel zinvol is. We hebben namelijk begrepen dat de beste kans om een quetzal te spotten rond half 6 is. En niet bij het hotel, maar een stukje terug in de vallei. Aangezien de quetzal een van de mooiste vogels van Costa Rica is, en we deze nog niet eerder goed in beeld hebben gehad, vinden we dit wel een vroeg ritje en wandeling waard. Ans is zo lief om bij de kinderen te blijven en Ron en Els gaan mee op quetzal-jacht. We hebben 2 opties: een locatie op advies van de hotelmedewerker en een locatie op advies van een weblog dat ik eerder las. De eerste optie blijkt geen topper, we wandelen wat rond maar zien niemand en zeker geen quetzal. De tweede optie lijkt in eerste instantie ook weinig op te leveren, de bomen waar we de vogels zouden moeten vinden zitten vol met prachtige begroeiing en kleine vogeltjes, maar geen quetzal.
Tijdens het wandelen langs de rivier, zien Ron, Els en Christiaan een gids een pad inlopen, richting een uitzichtpunt. Ze halen mij erbij en met z'n vieren lopen we de berg op. Het pad is lekker modderig maar goed begaanbaar. Al na zo'n 50 meter zien we de gids en wat andere mensen naar een boom klimmen. Een man die achter ons aan is gelopen, wijst ons op de boom met het woord quetzal. Doorlopen dus, wat nog best een uitdaging is zo 's morgens vroeg en buiten adem door de hoogte. Maar onze inspanning wordt beloond, nog voordat we het uitzichtpunt hebben bereikt, zien we de quetzals al rond de boom vliegen. Het zijn in ieder geval 2 mannetjes en een vrouwtje, de vogels zijn echt prachtig. Ze gaan af en toe ook netjes voor ons op een tak zitten, zodat we met mooie foto's weer richting het hotel kunnen voor het ontbijt. Rond half 8 zijn we weer bij Ans en de kinderen en die lusten ook wel een broodje.
We zijn de enige ontbijtgasten in het ruime hotel. Het ontbijt is meer dan lekker. Naast de gekozen ei/omelet/pannenkoek krijgen we vers fruit, een lekker sapje, heerlijke koffie en een plak vers gebakken bananencake. We eten allemaal heerlijk en kunnen er voorlopig weer tegen. Na het ontbijt wilden we gaan douchen, maar het is zo koud in de huisjes dat we dit maar laten. Ik kan kiezen tussen een warme douche in dit koude huisje of een koude douche op onze warme volgende locatie en ga toch maar voor de tweede optie. De anderen kiezen ook voor deze optie en daarom gaan we de koffers weer in de auto laden. Ik ga nog even met de kids naar de speeltuin en dan is het tijd om uit te checken en door te reizen naar de Pacifische kust. Het was prachtig in de bergen, maar wel erg fris!
Om bij de Pacifische kust te komen, rijden we vandaag over de Cerro de la Muerte. Vroeger werd deze weg al als wandelpad gebruikt. Er zijn veel mensen gestorven op de weg door de kou, in vergelijking met de rest van het land is de 10 graden celsius hier ijskoud en het wordt 's nachts nog kouder. In tegenstelling tot een eerdere keer dat we deze route reden, schijnt de zon en rijden we nauwelijks door de mist. Echt gevaarlijk is de route zo niet, maar wel prachtig met de begroeiing langs de weg en de uitzichten over de valleien. Na een bak koffie vlakbij San Isidro is het nog een uurtje rijden naar de kust, waar we ons gaan opsplitsen: wij slapen 2 nachten in Tipi Jungla en Ron, Ans en Els gaan naar een luxe resort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten