De Poas vulkaan is de meest bezochte vulkaan van Costa Rica en is op een uurtje afstand van San Jose een makkelijk te bereizen nationaal park. De route ernaar toe is prachtig, je ziet in korte tijd het landschap veranderen. Met de hoogte stijgt het aantal varens en mossen en uiteindelijk rijden we door de wolken in een nevelwoud het park binnen. Bij de kassa krijgen we te horen dat de vulkaankrater niet te zien is door de mist, maar we gaan toch naar binnen. De wandeling naar het uitzichtpunt is makkelijk en met de wandelwagen goed te doen. Na een half uurtje komen de zwaveldampen ons tegemoet, maar de stank valt uiteindelijk erg mee. Wij waren hier in 2009 ook, het park is flink uitgebreid. Het uitzichtpunt biedt inmiddels ruimte aan honderden bezoekers en wordt nog groter. Als we bij de railing staan, zien we inderdaad niets anders dan mist. Even later steekt de wind op en waaien er een paar wolken uit de krater. Het uitzicht is weer prachtig!
Wij wandelen weer terug naar het bezoekerscentrum met Stan en Mats, terwijl Ron, Ans en Els een extra wandeling maken langs een ander kratermeer. Het bezoekerscentrum heeft een leuke presentatie van het park en wat andere tentoonstellingen over natuurlijke fenomenen in Costa Rica. We kijken er een half uurtje rond en wachten op de rest. Er rijdt nu zelfs een ambulance heen en weer naar het uitzichtpunt met mensen die niet goed ter been zijn, voor Stan en Mats zeker een bezichtiging waard. Als we weer compleet zijn, drinken we een kop koffie en eten wat koek terwijl er een regenbui losbarst. Gelukkig stopt de bui even als wij naar de auto lopen. Als we de parkeerplaats weer afrijden, begint het flink te regenen.
Het volgende doel is de La Paz waterval. Hier is het verschil met 2009 nog veel groter: toen waren we hier helemaal alleen en genoten we van een blik op de waterval en de mooie morpho vlinders die om ons heen vlogen. Nu staan er diverse eet- en souvenirstalletjes, staan er talloze auto's geparkeerd en lopen de toeristen af en aan. Het regent keihard en wij besluiten niet te stoppen, echt mooi is dit plekje niet meer. We rijden verder naar het dorpje Cinchona, waar we lunchen. Een prachtig plekje, vooral het balkon achter het restaurantje is een topper. Dankzij de verschillende feeders komen er talloze vogels op af en vooral de kolibries worden volop gefotografeerd. De omelet met wrap smaakt ook nog lekker, net als de warme koffie. Ondertussen blijft het regenen, op een enkel moment van gemiezer tussen de buien door. Het uitzicht vanaf het balkon verandert dan ook een enkel moment van een witte wolk in een groen regenwoud met een mooie waterval. 
In de stromende regen stappen we weer in de auto voor het laatste deel van deze reisdag. We rijden kilometerslang door de stromende regen, maar uiteindelijk wordt het toch weer droog. Net voordat we het gebergte uitrijden, zodat we nog een mooi uitzichtpunt meepikken. Wat is het land toch prachtig, wat zien we veel groen! Na een uurtje rijden bereiken we de Tirimbina Rainforest Lodge. Hier checken we in en daarna halen we de bagage uit de auto. We hebben twee kamers naast elkaar, zeer eenvoudig met een bed, een stapelbed en een open kast en bureautafel, maar gelukkig voorzien van airco. Het is dampend warm in het natuurgebied, dat voelen we en dat zien we aan de prachtige begroeiing. De tuinen zijn prachtig mooi en dan zijn we de hangbrug nog niet eens over. We kunnen de bagage nog binnen brengen voordat het noodweer losbarst. Wat een bui, wat een regen! Het regent, onweert en zo gaat de middag over in de avond. Het diner nuttigen we bij het buffet van het restaurant, eenvoudig maar lekker. De kids liggen dan al te slapen en we besluiten ze maar te laten liggen, misschien dat ze een lange nacht maken... Stan viel al tekenend met papier en potlood in de hand in slaap. Nog voor half 9 liggen de volwassenen ook te slapen, afwachten wat komen gaat...
Opnieuw is de nacht veel te snel voorbij. Om 2.45 uur is Mats klaar wakker en doordat we met z'n viertjes op 10 vierkante meter slapen, is iedereen wakker. We willen voorkomen dat de buren ook wakker worden, dus houd ik de kids zoet met een filmpje, wat eten en een liedje. Dit duurt natuurlijk veel te lang en tegen de tijd dat het eindelijk licht wordt, zijn ze strontvervelend. Ik laat ze bij Christiaan en ga met mijn camera en schoonvader op pad door de tuinen. Oma helpt Christiaan en de kids hebben ook veel lol in het zoeken naar kikkers. Stan mag mijn valbestendige onderwatercamera gebruiken en weet zowaar een paar blue jeans frogs op de foto te krijgen. Ron en ik wandelen over de hangbrug en genieten van het prachtige uitzicht in de natuur. Dan gaan de macrolenzen op de camera en wandelen we het regenwoud in. Nog geen 7 uur 's morgens, maar al lekker warm. Ik spot ook een blue jeans frog en die blijft netjes voor ons op een paal zitten. Om half 8 gaan we terug naar de lodge voor het ontbijt, dat Els, Ans, Christiaan en de kids al op hebben. We ontbijten rustig want het begint weer te regenen. In de regen lopen we weer terug naar het huisje, waar net alle kikkertjes tevoorschijn komen. We zien er zoveel, soms wel 5 binnen een vierkante meter. Wat een feestje om met de kids naar te kijken!
Als het droog wordt, gaan we met z'n allen een wandeling maken door de Tirimbina Reserve. We wandelen met Mats in de wagen over de hangbrug. Nooit eerder hebben we zo'n lange brug gezien, die gelukkig niet zo heel erg wiebelt. Het uitzicht over de rivier is prachtig. Na de brug lopen we over een goed verhard pad door de jungle. Het pad hobbelt wel en al snel wiebelt Mats in slaap. Hij wordt een uurtje later weer wakker als we weer bij de hangbrug zijn. Ondertussen lopen we een paar kilometer door het regenwoud, op zoek naar diertjes en genietend van de prachtige bomen, planten en bloemen. We zien een paar prachtig blauwe morpho vlinders voorbij fladderen, maar verder zien we weinig dieren. Pas als we weer bij de hangbrug zijn zien we een aantal bijzondere vogels. Rond een uur of 11 hebben we de wandeling erop zitten, wat is het hier mooi!
Als we de natte, bezwete kleding hebben ingeruild voor een schoon setje, besluiten we met zijn allen naar een dorpje in de buurt te rijden. La Virgen de Sarapiqui is een klein dorpje, maar er is wel een speeltuin, park, supermarkt en bakkerij. We kijken rustig rond en dankzij de schoonouders en Els zien we Costa RIca weer een beetje opnieuw. Zoveel 'typische' dingen, zoals de bouw van huizen, de bushokjes, de vrachtauto's, de kapotte wegen, wij zagen het al bijna niet meer. Het wordt lekker warm, dus zeggen we nu eens 'ja' als Stan om een ijsje vraagt. Als we het rondje door het dorp gewandeld hebben, kopen we brood en wat te drinken bij de bakker en de supermarkt en rijden het kleine stukje terug naar de lodge. Hier eten we alles op en dan is het tijd om even lekker te relaxen. 
Stan gaat even slapen en Mats vermaakt de rest met zijn vrolijke acties buiten. Het begint weer flink te regenen en onweren, dus ik ga maar bij Stan liggen zodat hij niet schrikt als hij wakker wordt. Na 2 uur maak ik hem wakker, neem hem mee onder de douche en krijg hem zover dat hij zijn ogen open houdt. Zo'n nacht als vannacht willen we echt niet meer, nu maar doorzetten met de kids wakker houden. Mats heeft nog wel een uurtje slaap nodig en wil ook niet wakker worden om te eten. Toch zitten ze even later met ons in het restaurant. Het buffet smaakt nog lekkerder dan de avond ervoor. Mats eet lekker door, Stan hoeft helemaal niets. Zelfs het ijsje dat ze mogen delen als toetje gaat helemaal bij Mats naar binnen. Na het eten lopen we nog even door de tuin. Christiaan en Ron overwogen een nachtwandeling maar hebben geen zin in een nat pak en willen op tijd naar bed. De kids zijn weer helemaal wakker en het is lastig om ze rond 8 uur in bed te krijgen. Uiteindelijk gaan ze wel slapen, maar dan is Christiaan ook in slaap gevallen en lig ik al een uur Stan rustig te houden. WIj gaan dan ook maar weer lekker slapen. Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg en voor die tijd willen we nog wat foto's maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten