Op advies van de receptioniste zijn we eerst langs een bakker gereden want dat fabrieksbrood, dat drie maanden houdbaar is en bij het smeren uit elkaar valt, smaakt ons voor geen meter. Dwars door woonwijken reden we naar de bakker, leuk om de echte Amerikaanse huizen, uiteraard veelal met vlag en veranda, weer eens te zien. Het stadje deed me denken aan St. Louis, de eerste stad in Amerika die we ooit bezochten. De bakkerswinkel is er nog zo een waar je zegt waar je trek in hebt en meneer de bakker zoekt er iets bij. Aangezien ik Duits 😡 klonk kreeg ik zuurdesem brood aangesmeerd maar dat hebben we toch even aangepast. Er lagen teveel lekkere dingen op de toonbank om te proeven, heerlijk... De volgende bestemming was de grootste dam met de 'Great Falls', een half uurtje rijden door de graanvelden, immense graanvelden... Plotseling wordt het landschap wat heuvelachtiger en rijden we de riviercanyon in. Bij de dam is een klein eilandje waar we over een loopbrug naar toe kunnen. Vanaf het eiland hebben we een mooi uitzicht op de dam met watervallen. 
Ook is er een groot grasveld met picknicktafels waar we lekker wat drinken en eten. Het grasveld is bezaaid met ganzenpoep, tot groot verdriet van Stan die een kleed mee had genomen uit de auto om met Mats op te kunnen spelen. Uiteindelijk diende het kleed als tafelkleed en was hij heerlijk zoet met tafel dekken.
Great Falls is een van de plaatsen op de historische route van Lewis en Clark. Ik dacht altijd dat die namen met Superman te maken hadden, maar het zijn twee ontdekkingsreizigers die in 1804 door president Jefferson op pad werden gestuurd om het land in kaart te brengen. Dit ging uiteraard gepaard met strijd en vriendschap met de natives, de blackfoot indianen. Ze deden er een paar jaar over maar werden na terugkomst als helden vereerd. Nu zijn er diverse bezienswaardigheden naar hen vernoemd en in Great Falls ligt een museum dat hun naam draagt. Hier zijn we een kijkje gaan nemen, maar het stond me helemaal niet aan. Zo Amerikaans, wat een verering voor Lewis en Clark, maar alleen maar op museumborden uitgelegd. En alles binnen, terwijl het buiten steeds lekkerder weer werd. We besloten maar weer verder te rijden, langs de andere twee dammen door een natuurpark. Erg indrukwekkend was dit verder niet, we hadden 's morgens het mooiste stukje al gezien.
Naast Great Falls ligt een grote Military Airforce Base, we hebben er al een aantal helicopters van zien overvliegen. Op de kaart stond ook een bijbehorend museum en dat leek ons vooral voor Stan veel leuker om te bezoeken dan de ontdekkingsreizigersverering. Op naar de luchtmachtbasis dus... Bij aankomst ging Christiaan even informeren waar het precies was maar helaas, de security procedure schrijft voor dat buitenlanders zich minimaal 24 uur van te voren moeten aanmelden zodat hun achtergrond gecheckt kan worden. Over 24 uur zijn wij al mijlen ver van hier, dus een bezoekje zit er niet in. Vooral Stan vond het jammer, zeker toen hij met Christiaan bij het hek wel even naar de vliegtuigen had gekeken. Stomme Amerikanen met hun veiligheid... Alsof we spionnen zijn.
We waren nu alweer in de buurt van de camping en daar hebben we de rest van de middag lekker relaxed rondgehangen. De speeltuin bleek een topper te zijn met een graafmachine waar Stan rustig een uur op had kunnen zitten. 
Hij wilde mij echter ook graag helpen met het wassen van de kleren in de gigantische wasmachines in de laundry. Tijdens het wassen lekker buiten een spelletje doen en een uurtje later hadden we weer volop schone droge kleren en een trotse Stan. Volgende keer gaat hij wel zelf de was doen, ik ga hem er denk ik aan houden.
Zijn volgende taak was hout halen voor het vuur dat we nodig hadden om na het eten marshmallows te roosteren. Er is hier een openhaardhouthok met een bolderkar op kinderformaat, ook een topper natuurlijk. Het was de hele middag heerlijk weer, zelfs wat te warm voor Mats. We hebben lekker buiten gegeten en toen mocht eindelijk het hout in de fik. 
De marshmallows vond Stan alleen koud en ongebakken lekker, maar de lol was er zeker niet minder om. Deze camping heeft echt alles om een kind blij te maken, hopelijk vallen de volgende campings niet teveel tegen... Morgen hebben we de langste reisafstand te gaan, 355 km tot de noordgrens van nationaal park Yellowstone. Hopelijk zonder al te veel wegwerkzaamheden en wakkere Mats, dan gaan we er weer een mooie dag van maken! Nu zitten we nog lekker bij ons vuurtje met live achtergrondmuziek wat ik herken van de favoriete vakantiemuziek van m'n vader, ook lekker Amerikaans!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten