Na de continental divide ging de weg weer omlaag, de bergen uit. Mats werd ondertussen wakker en wilde niets anders dan zijn maxicosi uit. Krijsend haalde ik hem eruit en op schoot voorin de camper werd hij wat rustiger. Gelukkig waren we al bijna bij Old Faithful, de bekendste geiser van Yellowstone en tevens het drukstbezochte deel van het park. Dit was goed te merken, de gigantische parkeerplaats was al redelijk gevuld. Old Faithful dankt zijn naam aan zijn betrouwbaarheid. Tot een aardbeving in de vorige eeuw spoot de geiser praktisch ieder uur water. Nu kunnen de rangers nog redelijk nauwkeurig berekenen wanneer de volgende eruptie gaat plaatsvinden.
We wilden eerst het bezoekerscentrum bekijken, maar toen we daar aan kwamen lopen om 10.25 uur zag ik dat de volgende eruptie om 10.35 +/- 10 minuten zou plaatsvinden. We zijn snel om het gebouw heen gelopen en hoefden niet te zoeken waar we moesten zijn. Er zaten en stonden al honderden mensen klaar voor het spektakel. Ik kon nog net aan Stan uitleggen wat er ging gebeuren en hem op een bankje neerzetten. Een toeter ging af en direct daarna spoot het eerste water uit de krater omhoog. De geiser spuit zon 45 meter hoog, dit duurt slechts kort maar ziet er heel gaaf uit. De paar minuten waren dan ook snel voorbij. 
Toen de eruptie voorbij was, zijn we alsnog naar het bezoekerscentrum gelopen. Hier kregen we weer allerlei informatie over vulkanische activiteit en geisers in het bijzonder. Leuk hier is dat er een aparte ruimte is voor kinderen, waar door middel van een nagemaakte geisers wordt uitgelegd hoe een geiser werkt. Stan vond het heel interessant en heeft inmiddels goed door hoe een geiser wordt gevuld en verhit en dat het water er dan snel uitspuit.
Na een rondje museum en een flesje voor Mats, vonden we het wel tijd voor een wandeling. Met de strakblauwe lucht was het wandelen voor Mats ook goed te doen. Hij hing zo lekker in de draagzak dat hij na een paar honderd meter in slaap viel. Stan blij, want hij kon mooi in de wandelwagen blijven zitten. We hadden een eenvoudige wandeling uitgekozen die dwars door het geiserbassin loopt. We wandelden rustig van de ene pruttelende waterpoel naar de volgende geiser. De grote geisers spuiten maar een of een paar keer per dag water, maar er zijn ook kleinere geisers die bijna continu water omhoog spuiten. Stan vond de fonteinen prachtig, al wilde hij er het liefst onder gaan staan. De boardwalks waren gelukkig duidelijk genoeg, daar moet je opblijven en nee, dan sta je dus niet onder een fontein. Op een fontein na, die met de harde wind zijn water over het wandelpad spoot. Stinkend naar rotte eieren en in een walm van zwaveldamp kreeg Stan gierend van het lachen de druppels water over zich heen, 'nog een keer mama'! Dus Stan in de straal gezet en snel zelf verder lopen, wat een misselijkmakende lucht. De andere mensen verbaasden zich duidelijk over de lol die Stan had.
Toen we bijna aan het eind van de boardwalk waren, ging de toeter weer af. We konden in alle rust nog een keer genieten van het zicht op Old Faithful, zo gaaf als het water zijn maximale hoogte bereikt! Daarna zijn we doorgelopen naar de Old Faithful Inn, een van de eerste accomodaties in het park. Het originele houten gebouw is een monument, het is volledig opgebouwd uit boomstammen. Alleen de gigantische houtkachel is van steen. Het gebouw is nu ingericht als restaurant en er zijn verschillende winkeltjes. Wij kochten er een paar broodjes en aten die bij de kachel op.
Na de lunch gingen we weer naar de camper, het was nu echt een drukte op de parkeerplaats. We wilden nog een wandeling maken door een ander geiserbassin, dus met Mats op schoot en Stan achter ons op een bankje zijn we hier snel heengereden. Helaas hebben de Amerikanen en Aziatische toeristen van parkeren geen kaas gegeten, dus het was een puinhoop op de kleine parkeerplaats. Als het vol is zet men de auto lukraak ergens neer, zonder rekening te houden met bussen en megacampers die met een grote draaicirkel de parkeerplaats weer af moeten. Het duurde dus even voordat we de camper konden parkeren. Maar ons geduld werd beloond, dit geiserbassin is ook zeer de moeite waard. Zo liepen we langs de Grand Prismatic Spring, de grootste donkerblauwe heetwaterbron van het park met een gigantische oranje mineralenrand erom heen. De kleuren zijn vanaf de rand al spectaculair, van bovenaf is het plaatje helemaal schitterend. Helaas was het geen goed plan om de wandeling naar boven te ondernemen met de kids. De wandeling liep ook langs andere geisers en we hebben ons er bij à een uur prima vermaakt!
Toen we weer van de parkeerplaats af konden, lagen de kids al bijna te slapen. We besloten om niet direct naar de camping te rijden bij de Westelijke uitgang van het park, maar nog een stukje Yellowstone te bekijken. Dit bracht ons bij een mooie waterval langs de weg, waar Christiaan en ik na elkaar naartoe zijn gelopen.
Natuurlijk werd Mats weer wakker toen we stilstonden en het duurde even voordat hij weer sliep. We reden inmiddels naar de uitgang, door een gebied dat bekend staat om het vele wildlife. We werden zelfs met knipperende borden gewaarschuwd voor bisons, maar helaas liet geen enkel dier zich zien. Zo kwamen we toch nog redelijk vroeg bij West-Yellowstone aan, een redelijk authentiek dorpje vol met souvenirswinkels, restaurants en hotels. Ik had hier een camping gereserveerd en via een supermarkt reden we daar naartoe. Eindelijk kon Stan weer van een glijbaan in de speeltuin, terwijl Christiaan eten ging koken. Het is hier ook nog lekker warm en de airco stond te loeien tot we naar bed gingen.
Vanmorgen was Mats weer lekker vroeg, hij was erg onrustig en werd zelfs tussen ons in telkens wakker. Toch was het al half 8 toen we uit bed gingen. Na het ontbijt was Stan erg vervelend, hij had duidelijk tekort slaap gehad. We hadden voor vandaag niet echt een plan, alleen de overnachting op dezelfde camping stond vast. Om een beetje rust te krijgen, besloten we nog een keer Yellowstone in te rijden. Nu mocht Stan op schoot want we gingen op gekke koeien jacht, maar helaas waren de bisons nog steeds verstopt. Tegen de regels in gingen we over de Firehole Falls Drive langs een rivier. Bijna alle kleine weggetjes, die aan de hoofdwegen in Yellowstone liggen, zijn verboden voor campers en bussen. We gokten erop dat dit vooral met de beperkte parkeergelegenheid te maken had en dit bleek te kloppen. De route volgde een rivier met veel watervalletjes en een heuse zwemplek, waar we helaas de camper niet konden parkeren. Toch was de route echt de moeite waard want we reden door een soort canyon met goed zicht op de watervallen. Stan wilde uiteraard ook graag in het water spelen toen hij andere kinderen in de rivier zag zitten. Met de belofte van weer een serie fonteinen tijdens een wandeling legde hij zich erbij neer en keek blij vooruit naar het laatste geiserbassin dat we nog niet bezocht hadden.
Opnieuw was het een puinhoop op de parkeerplaats, we stonden nu al stil voor de afrit naar het bassin. Maar gelukkig viel het oponthoud mee en konden we makkelijk een plaats voor de camper vinden. Mats lag voor de verandering nog heerlijk te slapen en werd niet eens wakker toen wij koffie gingen maken en drinken. Pas toen Stan begon te gillen omdat ik en niet hij de laatste donut opat, opende Mats zijn ogen. Wij hebben snel een flesje gemaakt en toen konden we op pad. Dit bassin was ook weer zeer de moeite waard, met een desolate vlakte met hier en daar een rookpluim en daarin een klein gebied waar verschillende bronnen en geisers te vinden zijn. Er was een kleinere geiser die continu water leek te spuiten, niet recht omhoog maar alle kanten op. Stan vond het weer prachtig en wij genoten ook van het spektakel. Zelfs Mats leek het erg leuk te vinden, maar dat kan ook door de aandacht van de andere toeristen komen. 
Terwijl Christiaan met Mats alvast terugliep, haalden Stan en ik de wandelwagen weer op. We moesten nog een keer langs de geisers en toen bleek dat we gewoon heel veel geluk hadden gehad, in plaats van een geiser zagen we plotseling alleen nog maar een gat in de grond. Stan keek heel verbaasd, hij had net minutenlang naar het water gekeken en nu was het weg. 'Nu moet ie weer even vullen en warm worden mam, hij doet het zo wel weer', was zijn commentaar. Maar daar hebben we niet op gewacht en we zijn snel achter Christiaan aangelopen naar de camper.
We besloten terug te rijden naar West-Yellowstone voor de lunch en een bezoek aan de grizzly- en wolvenopvang. We vonden een parkeerplaats midden in het dorpje en konden voor een lekkere bison burger en bison steak sandwich terecht bij een bbq restaurant. Stan en Mats aten m'n sweet potato friet op en daarna konden we nog even wandelen door het dorp. 
Via een van de vele souvenirswinkels en een supermarkt liepen we weer naar de camper waarmee we een paar blokken reden naar de opvang. Nu konden we toch uitgebreid de wolven en grizzlyberen bekijken die we in het park niet hebben gezien. Onze timing was weer perfect want terwijl wij bij de wolven stonden te kijken, legden de bewakers eten klaar in het berenverblijf. Toen we uitgekeken waren bij de wolven, werden er drie beren losgelaten bij het klaargelegde voer, dus zagen we hen ook lekker actief rondlopen en voedsel zoeken.
Naast beren en wolven heeft het park een aantal roofvogels in vlieghokken en daarna mocht Stan nog even los in de speeltuin. Na ruim een uur hadden we het hele parkje gezien en stapten we weer in de camper voor de laatste paar honderd meter naar de camping. Opnieuw was het een warme middag, die we op een kleed in de schaduw van onze achterbuurman doorbrachten. Stan had in de souvenirswinkel een auto met kleine autootjes erin uitgekozen en daar heeft hij een paar uur mee gespeeld. Met de houtblokken uit de kofferbak bouwde hij een heel circuit en met stoepkrijt werden wegen en bruggen aangelegd. Heerlijk om te zien dat hij zich zo goed kan vermaken met weinig.
Ik had een lekkere steak gehaald voor het diner en bij het bakken heb ik de rookmelder weer flink getest. De batterij eruit was de enige oplossing en even later konden we aan tafel. Na het eten moest Stan nodig onder de douche en toen we daarvan terugkwamen had Christiaan Mats al slapend in zijn tentje gelegd. De WiFi hier is een drama dus ik heb de hele avond zitten typen maar kan nu niks uploaden... Als jullie dit lezen zijn we waarschijnlijk al op de volgende camping aangekomen, morgen gaan we een paar honderd kilometer rijden naar Butte. Het voelt een beetje als het begin van de terugreis na ons geslaagde bezoek aan Yellowstone, maar we gaan vast en zeker nog veel moois zien onderweg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten