Een actieve dag bij de canyon van Rincon de la Vieja

We hebben tijdens onze reizen al aardig wat canyons bezocht, met als absoluut hoogtepunt natuurlijk de Grand Canyon. Costa Rica heeft ook een canyon en daar komen we bij toeval terecht. We zijn er ooit al eens geweest, niet wetende dat de canyon veel groter is dan een verdiept riviertje zoals we in 2009 zagen. Costa Rica blijft een land vol verrassingen, ook voor ons :)

De vrijdag begon later dan verwacht, pas om 6 uur werden de kids wakker in de Cerro lodge. We zijn rustig opgestart en zaten pas om half 8 aan het ontbijt. Met zicht op de rode ara's, het is toch raar eigenlijk dat dit begint te wennen. Stan blijft foto's maken van de vogels, hij is er zo van onder de indruk. Het ontbijt met pannenkoeken smaakt prima. We laden onze koffers weer in de auto's en gaan op weg naar de Llanos de Cortes waterval.

 Eerst moeten we even tanken en een uurtje later vallen Mats zijn ogen bijna dicht. Wij vinden het nog veel te vroeg voor zijn middagslaapje, het is pas half 10. We zien een bordje langs de weg met een prachtig glas koffie en gebak, een goed moment om even te stoppen. Bij Restaurant Café y Macadamia stappen we uit de auto. Op dat moment stapt een Schot bijna weer op zijn fiets. De man heeft een speciale ligfiets vol met gadgets en tassen, waarmee hij van Alaska naar Latijns-Amerika fiets. Zo'n 100 kilometer per dag fietst hij en hij is al 5 maanden onderweg. Zojuist zag hij voor het eerst apen, maar onderweg heeft hij al heel veel moois gezien. Prachtig zo'n ontmoeting, wat een bijzondere reis maakt hij. En het fietsen door Costa Rica blijkt ook prima te gaan, ondanks dat de Tico's als idioten autorijden. 

We zwaaien de schot uit als hij zijn weg in zuidelijke richting vervolgt. We bestellen een kop heerlijke koffie en een stuk cake en nemen plaats in de tuin achter het restaurant. Al snel horen en zien we de brulapen in de grote boom achter het restaurant. We zien er een paar zitten en klauteren, dit blijft leuk. Even later begint de grote apenshow. Als wij net onze koffie en gebak op hebben, springt de eerste aap vanuit de boom in een andere boom. Dit is een flinke sprong, er zit een paar meter ruimte tussen de takken van de verschillende bomen. Pas als de apen een voor een de sprong wagen, zien we pas hoeveel apen er in de boom zitten: heel veel! Grote volwassen brulapen wisselen de jonkies af, het leukst zijn natuurlijk de kleintjes die wat onwennig op het uiteinde van de tak staan voordat ze springen. Er komt een groep Amerikaanse toeristen met gids bij ons staan. De apen vinden het nodig om vlak voor de sprong nog even hun blaas en darmen te legen, daar hadden de Amerikanen niet op gerekend. Ook leuk natuurlijk. De show duurt zeker een half uur, totdat alle apen de sprong hebben genomen. Ik had al wat foto's van vogels in de vlucht, maar nu zijn daar een paar leuke foto's van springende apen aan toegevoegd. 

Als de show over is, rekenen we de koffie en het gebak af. We gaan weer op pad richting het noorden.  Waar we 2 jaar geleden nog telkens stil stonden door wegwerkzaamheden, rijden we nu over mooie nieuwe dubbelbaans snelwegen. De laatste kilometers gaan een stuk sneller dan de rest van de heuvelachtige Panamericana snelweg. Onze volgende stop is in Bagaces, een vieze stinkstad vlakbij de waterval. Hier bezoeken we een supermarkt waar we wat eten en drinken inslaan voor bij de waterval. De lucht ziet er plotseling erg dreigend uit, we gaan het toch wel droog houden? 

Het is nu nog een klein stukje naar Llanos de Cortes, een waterval bij een klein dorpje. We betalen een donatie en geld voor het parkeren, binden de zwemspullen en tassen op de rug en beginnen aan de wandeling naar de waterval. Twee jaar geleden bezochten we deze prachtige plek. We moesten toen behoorlijk klauteren om beneden te komen. Nu is er een betonnen trap aangelegd en is de afdaling verrassend eenvoudig. Helaas vallen de eerste regendruppels als we net bij de waterval aankomen. En hoe mooi dit plekje ook is, met een strandje voor de grote waterval en twee kleinere watervallen, als het echt hard gaat regenen besluiten we toch weer terug te lopen naar de auto's. 

We gaan eerst maar eens naar het hotel dat ik had uitgekozen. Dit is een Tico hotel dat ik eerst van dichtbij wil zien, de reviews waren positief maar er waren nauwelijks foto's. In werkelijkheid ziet het onderkomen er niet echt aantrekkelijk uit. De medewerker en even later de eigenaresse doen nogal vaag over de mogelijkheid om te overnachten, eerst kan het wel, dan kan het niet en dan toch weer wel... We krijgen een oude vieze stinkende kamer aangeboden. We besluiten door te rijden in de richting van nationaal park Rincon de la Vieja, waar Ron, Ans en Els morgen gaan wandelen. Ik had gisteravond nog een paar hotelletjes gevonden op booking.com, waarvan Canon de Rincon de la Vieja het leukste leek. Als we hier aankomen, kunnen we voor een redelijke prijs 2 kamers krijgen voor 2 nachten. Canon blijkt een canyon te zijn en er is van alles te doen bij de lodge. Nu gaan we lekker relaxen bij de kamers en even zwemmen in het mooi aangelegde zwembad. We zitten hier helemaal prima!

Het restaurant gaat pas om half 7 open en dat blijkt wat laat te zijn voor Stan en Mats. Vooral Mats is bekaf en vervelend. Het blijkt vooral honger te zijn, want als de kipnuggets op tafel komen is de rust teruggekeerd. Stan heeft nog wat stress om een poesje dat naast zijn stoel zit te miauwen. Zijn kinderlogica en mijn antwoord dat het poesje gewoon honger heeft en geen papa en mama heeft, blijkt geen goede combinatie. Ik jaag het poesje maar weg en dan eet hij snel zijn bord leeg. Het eten smaakt overigens erg goed hier, we zitten in een bijna leeg restaurant en kunnen alleen a la carte dineren. Mijn keuze voor vis uit de canyon blijkt een goede te zijn. Mats valt al etende in zijn stoel in slaap, echt tijd om naar het huisje te gaan. Daar aangekomen zijn de jongens weer klaarwakker en kost het toch weer even tijd om ze in slaap te krijgen. Daarna bekijken we de foto's op de iPad en zitten nog gezellig. Voor de eerste keer deze vakantie gaan we pas na 10 uur naar bed, hopelijk mogen we weer tot een uur of 6 uitslapen. 

Het wordt een onrustig nachtje. Eerst komt Mats drijvend van het zweet uit zijn tent, dan maar bij ons in bed verder slapen. Een paar uur later droomt Stan raar en ga ik maar bij hem liggen. Nog voor 5 uur blijken er wat brulapen in de bomen achter onze huisjes te zitten, die flink van zich laten horen. Diezelfde apen schreeuwen ons om half 6 definitief wakker. Gaap! Maar het is mooi weer buiten en we hebben een leuke dag vandaag, dus we gaan fris eruit en naar het ontbijt. Mats heeft duidelijk te kort geslapen en is erg onrustig. We kijken rustig rond bij het restaurant, dat uitzicht biedt op de canyon. Een prachtige canyon, niet zo groot en diep maar wel met mooie watervalletjes en begroeiing. Er is een hangbrug over de canyon en we zien een plateau van het ziplijnen. 

Ron, Ans en Els gaan de wandeling door nationaal park Rincon de la Vieja lopen, over de vulkaan en langs diverse vulkanische activiteiten zoals borrelende modderpoelen. Wij kennen de wandeling en vinden deze niet geschikt voor de kids. Het wordt voor ons een relaxdagje, we hoeven de auto alleen maar in om wat boodschappen te halen voor de lunch. Het is niet zo warm vandaag, heerlijk wandelweer maar nog geen zwemtemperatuur. De tuinman heeft een actieve dag en zet verschillende planten in de grond. Daarbij laat hij hopen grond achter, die Stan vakkundig glad harkt met zijn strandspeelgoed. Hij zit een half uur bij de tuinman, te kijken naar zijn werkzaamheden en te helpen met de afwerking. Ik haal de stoepkrijt uit de koffer voor de kids, die kunnen mooi onze paadjes voor het huis versieren. Ze vermaken zich er erg goed mee en het ziet er vrolijk uit. Nu maar hopen op veel regen zodat we het niet hoeven op te ruimen... Ondertussen lopen Christiaan en ik wat rond over het park. Het park is mooi aangelegd met de blokhutten, maar er zijn weinig bijzondere bloemen en dieren te vinden. 

Na een bezoekje aan de speeltuin begint het toch wel warm te worden. We gaan eerst boodschappen doen. In Liberia is een plein met een grote supermarkt, waar we een broodje en cakejes eten en brood kopen voor de lunch. Terug bij de lodge trekken we de zwemkleding aan, daar is het nu echt wel weer voor. Ondertussen komen de anderen ook weer terug van de wandeling. Voor Christiaan en mij betekent dit dat we kunnen gaan ziplinen. Ziplinen, of Canopy tours, vind je overal in Costa Rica. Toch hebben wij dit nog nooit gedaan. Tijd om eens te proberen! Ik maak een afspraak voor 2 uur, dan kan Mats lekker slapen en Stan met opa en oma spelen. We zwemmen een half uurtje en snijden dan het brood in stukken voor de lunch. 

Na de lunch trekken we geschikte kleding aan, spuiten ons vol met muggenspray en wandelen naar de receptie. Veel uitleg is niet nodig, we worden in een tuigje gehesen en krijgen speciale handschoenen en een helm. We lopen met twee gidsen naar het eerste platform. De eerste gids laat zien wat de bedoeling is en niet veel later gaat Christiaan achter hem aan, bungelend aan de ijzeren kabel. Ik volg hem en de andere gids sluit aan. Wat is dit leuk! Ik had verwacht dat het heel snel zou gaan, maar het tempo ligt laag genoeg om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht. Het gevoel om over de bomen te vliegen is toch wel heel bijzonder. Zo glijden we zigzaggend aan de kabels over de canyon, met prachtige uitzichten onderweg. Een van de platforms is bij het restaurant, waar Stan, Ron en Els ons staan te fotograferen. We drinken wat en gaan dan door met de tour, nog 2 ziplines te gaan. Het duurt in totaal maar een half uur, maar het is het geld zeker waard! Ondertussen is trouwens de zon weer gaan schijnen. Het lopen van platform naar platform is dan ook lekker warm! 

Ron gaf gister aan wel te willen paardrijden, wat ook kan bij de lodge. Ik was de enige die wel mee wilde, dus loop ik direct na het ziplinen met Ron naar de receptie om een paard te reserveren. De paarden en een gids staan direct tot onze beschikking. Ik ga me wel even insmeren met zonnebrandcreme, de zon brand volop en ik verwacht een tocht over de open vlakte. Mats wordt ondertussen wakker en met z'n allen lopen we naar de paarden toe, aan de andere kant van de hangbrug. Hier krijgen we helemaal nauwelijks uitleg, de gids spreekt namelijk geen Engels. We hoeven maar twee termen te onthouden: links en rechts en de bijbehorende ruk aan de teugels. We klimmen met een trappertje op een paard. Stan en Mats vinden de paarden erg interessant, maar ook groot en eng. Ze vinden het dus prima dat ik zonder hen wegrijdt, ze gaan echt niet met me mee. Ron zijn paard neemt het voortouw en wandelt voorop het veelbelopen pad op. De gids sluit aan en fluit zodat de paarden wat sneller gaan lopen. 

Eerst lopen we rustig over een platgetrapt pad door een grasveld. De tocht gaat verder door wat struikgewas en we draven even later door gras dat net zo hoog is als de paarden zelf. We hebben uitzicht op de vulkaan of op het gras voor ons. Ik heb al jaren niet meer op een paard gezeten en het is dus even zoeken naar de juiste houding, zeker bij het draven. Maar het paard maakt het allemaal niets uit, die loopt lekker verder. De tour zou een uur moeten duren, maar na iets meer dan een half uur is de lodge alweer in zicht. Mijn billen zijn er niet treurig om en het is een mooie rit geweest. Het is vooral ook heel erg warm! 

Als we bij de huisjes terug komen, wil Mats maar een ding: paard zoeken. Ik loop achter hem aan over het pad naar de hangbrug. Hij heeft vandaag het woord ola onthouden, oftewel hallo. Hij zegt het zo schattig tegen iedereen dat ik alleen maar glimlachende mensen tegenkom. Stoer loopt hij ook voor mij uit over de wiebelende hangbrug, toch heerlijk zo zonder angst! Mooi mama, waterval, stenen in water.  Jazeker, mooi om te zien op een hoogte van zeker 15 meter recht erboven! Bij de paardjes aangekomen vind hij het toch wel wat eng, hij klimt zo ongeveer in me. Maar hoe langer we bij de paarden blijven, hoe meer hij bij ze in de buurt durft te zijn. We zitten een tijdje op het trappertje midden tussen de paarden, terwijl ze eten krijgen en dus rustig met z'n allen op een rijtje staan. Na het eten worden de paarden erg onrustig en vind ik het mooi geweest. 

Ziplinen en paardrijden in de hitte, daar wordt je niet echt fris en schoon van. Tijd voor weer een duik in het zwembad en daarna een heerlijk warme douche. Om half 6 zit ik helemaal fris bij de rest aan een borrel, terwijl de kids een filmpje kijken voor het diner. We wandelen weer naar het restaurant, waar Stan en Mats vandaag heel wat gezelliger zijn dan gisteravond. Het eten is nog lekkerder dan gister en we hebben zelfs nog tijd om een toetje te bestellen en op te eten. Pas na 8 uur liggen de jongens in bed, waarna ik nog een leuke activiteit voor de volgende dag op zoek op internet. Morgen rijden we weer terug naar ons eerste hotel, Dos Palmas in La Garita. Een rit van 3 uur, die onderbroken gaat worden voor koffie en een lunch, het liefst op plaatsen waar de kids lekker kunnen spelen. Het einde van de vakantie komt nu echt dichterbij, maar een prachtdag als vandaag neemt niemand ons meer af! Die regen is niet meer teruggekomen, dat wordt dus morgenochtend waarschijnlijk eerst de paden schoonspuiten om het stoepkrijt te verwijderen...

Papegaaitjes leven nog iejaadejaa...

Als we bij de Cerro Lodge uit de auto stappen horen we direct gekrijs van de rode ara. Stan en Mats herkennen het geluid van ons bezoek aan het Ara project in Manzanillo. Mats heeft veel nieuwe woorden geleerd deze vakantie en papegaai is er daar 1 van, leuk! We krijgen 2 kamers naast elkaar en halen meteen de zwemkleding uit de koffers. De kids en ik zitten nog onder het zand van Manuel Antonio en dat kunnen we er mooi even afspoelen in het zwembad. Het water is niet koud en we zwemmen heerlijk in het kleine zwembadje. Vanuit het zwembad zien we de eerste rode ara's van dichtbij, ze komen af op de voedertafels en eten vruchten uit de bomen van de lodge. Enkele keren vliegen de ara's vlak over het zwembad, zo gaaf om deze prachtige beesten recht boven je hoofd te zien vliegen! 

Als we zijn afgekoeld, gaan we lekker douchen in de kamer. Lekker opgefrist zitten we even later aan een borrel voor onze kamers, voordat we naar het restaurant gaan voor het diner. We kunnen kiezen tussen kip, vis, varken of rundvlees en krijgen een 3-gangendiner. De soep is al lekker en mijn biefstukje is echt goed. De kids eten wat van ons mee en terwijl wij nog aan het hoofdgerecht zitten, valt Mats al spelend op de grond in slaap, helemaal bekaf. We leggen hem in de wandelwagen en eten rustig verder. Stan heeft mazzel, hij mag zijn eigen toetje en het toetje van Mats opeten. Na het eten lopen we naar de kamers, waar Stan en Mats direct gaan slapen. Wij kletsen nog een tijdje verder en bekijken de foto's die we de afgelopen dagen hebben gemaakt. Nog voor 9 uur ligt iedereen te slapen. 

Om kwart over 5 werd Mats vanmorgen wakker met de worden 'wakker, uit de tent, papegaai'. Het gekrijs van de vogels is weer duidelijk te horen. Ik ga alvast wat foto's maken van de ara's, die zich weer bij de voedertafel bij het zwembad hebben verzameld. We ontbijten lekker vroeg en zitten om kwart voor 8 in de auto naar Tarcoles. Hier gaan we de rivierboottocht maken. We hebben een boot met gids en kapitein voor onszelf. De tocht is prachtig, we varen eerst een stukje stroomopwaarts en zien verschillende krokodillen en vogels van dichtbij. Daarna varen we via het mangrovebos naar de monding van de rivier in de Pacifische oceaan, waarbij we nog veel meer krokodillen en vogels zien. Ook de krabbetjes in het mangrovebos zijn leuk om te zien en ondertussen geeft de gids ons allerlei informatie over de dieren. Na ruim anderhalf uur varen we weer terug naar de auto. In de tuin bij de bootopstapplaats zien we nog verschillende leguanen en een leuk eekhoorntje. Na een drankje rijden we naar het dorpje Tarcoles. We kopen een brood voor de lunch en een drankje voor 's middags. 

Mats valt weer in slaap als we terugrijden naar de lodge. Stan zit bij opa en oma in de auto en wij besluiten nog even door te rijden zodat Mats nog wat langer kan slapen. De weg naar de lodge is onverhard en wordt steeds slechter als we nog een paar kilometer doorrijden. We hebben een prachtig uitzicht over de Rio Tarcoles en daarna gaat de hobbelweg tussen verschillende boerenbedrijven door tot we eindigen voor een gesloten hek. Hier stappen we even uit en kijken wat rond, heel bijzonder is het plekje niet. De prachtige heliconia's die hier in het wild groeien zijn wel prachtig, maar direct daarnaast beginnen de grasvelden voor de koeien. Als we terug rijden naar de lodge, wordt Mats weer wakker. Ondertussen is Stan al met opa in het zwembad aan het spelen en wij volgen direct na aankomst. Ans en Els volgen ook en iedereen koelt lekker af in het zwembad terwijl de ara's af en toe langs- en overvliegen. 

Na het zwemmen is het tijd voor een broodje, dat we zelf smeren bij de kamers. Het wordt weer lekker warm, maar we willen toch nog wel een stukje wandelen. De wandelpaden bij de lodge zijn minder uitgebreid dan ik had verwacht. Stan, Ron en ik gaan vogels fotograferen bij de voedertafels, terwijl Christiaan, Mats, Ans en Els verder lopen langs de weg die wij eerder met de auto reden. Als we flink wat foto's hebben gemaakt, heb ik het weer behoorlijk warm. Stan en Mats vinden het wel een goed idee om nog even te gaan zwemmen, dus trekken we de natte zwemkleding weer aan en plonsen even later in het zwembad. Het begint wat te miezeren, maar de regen zet niet door. Bij vlagen is het ontzettend warm en benauwd. Het zwembad brengt heerlijke verkoeling en mooi zicht op de papegaaien, dus wij zitten hier prima! 

Na het zwemmen drinken we weer een borrel bij de kamers. Ik loop nog een keer naar het restaurant voor wat zonsondergang foto's en dan gaan we weer dineren. De keuze is exact hetzelfde als gister, vandaag bestel ik er alleen wat extra patat bij voor de kids. Ze houden het vandaag beter vol dan gister en ook Mats eet wat ijs als toetje. Het smaakt allemaal weer prima! Het is al na half 8 als de kinderen slapen, zo laat wordt het meestal niet in Costa Rica! Wij zitten nu met de volwassenen voor de kamers, te spelen met tablets en fototoestellen. De temperatuur is prima, de geluiden van de jungle dichtbij. Morgen rijden we naar onze laatste locatie, richting de prachtige Llanos de Cortes waterval in het noorden. Maar voordat we vertrekken gaan we eerst nog even zwemmen want Stan wil echt nog geen afscheid nemen van ons zwembad en onze papegaaien :)

Fantastische dagen bij Tipi Jungla

TIjdens onze huwelijksreis sliepen we voor de eerste keer bij Tipi Jungla, mijn favoriete lodge in Costa Rica. De locatie is fantastisch, de tipi's meer dan bijzonder en nergens voel je je zo midden in de natuur als in deze lodge. Mario en Manon zijn zeer gastvrij en sinds ons eerste bezoek hebben we contact gehouden. Twee jaar geleden sliepen we hier met Stan en nu gaan we met ons gezinnetje in een tipi. Helaas kunnen Ron, Ans en Els niet in een tipi terecht en daarom hebben we voor hun een hotel in Dominical geboekt. We gaan in Dominical eerst even kijken en lunchen op het strand. De broodjes en patatjes smaken prima. We checken in bij Villa's Rio Mar, waar Ron, Ans en Els verblijven. Het ziet er heerlijk uit, een mooi zwembad, fijne kamer en flink restaurant. Als de koffers op hun kamer staan, rijden we verder naar Tipi Jungla. 

Het is fijn om Manon, Mario en hun zoontje Matteo weer te zien en natuurlijk ook om de prachtige tipi-tent weer een paar dagen als 'eigendom' te beschouwen. Stan en Mats zijn ook flink onder de indruk van de tipi en de klamboes, ze vinden het helemaal leuk. We laten Ron, Ans en Els de lodge zien, voordat zij het hobbelweggetje weer afrijden terug naar hun eigen hotel. Wij genieten van een vers drankje, kletsen bij met Manon en Mario en genieten van de zonsondergang. Matteo laat zijn speelgoed zien, een tafel vol met autootjes en een paar bruggen van planken waar de auto's overheen gereden kunnen worden. Stan en Mats spelen heel snel mee, ze vinden het duidelijk erg leuk om weer eens lekker te spelen. 

Mario regelt ondertussen een paar pizza's als diner, die heerlijk smaken. Daarna is het bedtijd en lopen we terug naar de tipi. Stan, die 2 jaar geleden nog bang was voor boomwortels, loopt nu met een lampje in het donker voor ons uit. Zo stoer, doet zelf de tipi voor ons open en gaat heerlijk slapen in zijn eigen bed onder de klamboe. Mats blijft bij ons in bed, we zien het niet zitten om zijn tentje op de grond van de tipi te zetten, waar al het ongedierte vrij rond kan lopen. Het tweepersoons bed is super kingsize dus we hebben ook helemaal geen last van ons slapende mannetje. Ik ga tegelijk met de jongens slapen, wetende dat we vroeg uit bed gaan. 

Ik word diverse keren wakker 's nachts, toch wat onrustig door de vele geluiden om ons heen. Om 5.15 uur wordt Mats wakker en is de nacht ten einde. Stan blijkt in zijn bed verplaatst te zijn zodat hij met zijn hoofd op een tafeltje ligt, hij heeft blijkbaar geen last van de klamboe die om zijn gezicht gevouwen ligt. Hij wordt even later ook wakker en dan kijken de kids nog even een filmpje op het grote bed. Rond half 7 gaan we naar de Palenque voor een ontbijt van pannenkoeken met vers fruit, lekker! Christiaan en Mario gaan na het ontbijt wandelen met Ron, Ans en Els in Haciënda Baru en Manon en ik blijven met de kids bij de lodge. We hebben het speelgoed van Stan en Mats ook meegenomen naar de Palenque en al snel worden er weer bruggen gebouwd voor de Lego-auto's en de autootjes van Matteo. 

Als Christiaan en Mario terug zijn van Haciënda Baru, maken we een plan voor de rest van de dag. We laten de kids eerst nog even spelen en gaan dan lekker lunchen bij een restaurant in de buurt. Verder willen we naar het strand en 's avonds eten we wat simpels in de lodge. De dag vliegt om, met ondertussen een paar mooie fotomomenten. We zien kikkers, een schorpioen met babies op de rug en prachtige vlinders. Helaas zwemt een kaaiman weg voordat ik een foto kan maken en laten de kapucijnerapen zich niet zien. Na de uitgebreide lunch rijden we langs de rivier, misschien kunnen we hier zwemmen in plaats van in de zee. Helaas is de zwemplek door de laatste overstromingen van een paar weken geleden verdwenen, het is te gevaarlijk. De route is wel prachtig en we hobbelen rustig door tot we weer bij de weg naar het strand komen. Als we op het strand zitten, begint het zachtjes te regelen. Mats en Matteo laten zich hier niet door weerhouden en spelen heerlijk in het warme zeewater. Als de regen lijkt door te zetten, kiezen we ervoor om terug te gaan naar de lodge. Als we iets verder van de zee verwijderd zijn, breekt het noodweer los en spoelt het water over de weg. 

We rennen van de auto naar de tipi, maar dan lijkt de regen alweer minder te worden. We spoelen de kids af onder de regenstralen die van de tipi stromen, ze vinden het nog leuk ook om in de regen te douchen. Koud is het dan ook niet. Ze mogen nog even een spelletje spelen op de tablets en dan is het tijd voor onze avondexcursie. Samen met Mario en Matteo gaan we met de auto over het hobbelpad naar de grote weg. Langs het pad zoeken Christiaan en Mario een mooi kikkertje in de bomen, die Mario weer snel weet op te sporen. Hij laat de jongens de kikker in de auto zien. Stan en Matteo vinden het erg mooi, Mats is al hobbelend in slaap gevallen. Ik ga met Mario mee om een paar foto's te maken van het kikkertje en dan hobbelen we in de auto weer naar de lodge. We lopen meteen door naar de Palenque, waar Manon de tafel voor ons gedekt heeft. De broodjes en koekjes smaken prima en zo hebben we toch onze buik weer vol. De kids zijn duidelijk bekaf en na het eten gaan we dan ook weer naar bed. Het regent opnieuw hard en het begint ook te onweren, heerlijke geluiden als je in een tipi ligt!

Woensdag worden we voor de laatste keer wakker in de tipi. Ik ben al vroeg wakker door de geluiden en ontdek dat het weer niet zo mooi is. De regen is wel opgehouden, maar het is nog erg bewolkt. Alles voelt klam en nat aan en het is lekker koel. Als we allemaal zijn aangekleed gaat Christiaan de auto uitmesten, terwijl ik met de kids nog even in de Palenque ga spelen. We zitten al voor 7 uur aan het ontbijt en drinken daarna nog wat met Mario en Manon. We zien nog een prachtige Aracari in de bomen bij de lodge en horen diverse papegaaien en toekans, die helaas te ver weg zitten voor een foto. Ron belt ons dat ze aan het uitschenken zijn bij Villa's Rio Mar en dan gooit Christiaan ook onze spullen in de kofferbak. Het verblijf in de tipi is weer veel te snel voorbij gevlogen. Ook al kijk ik uit naar een warme douche, overnachten in de tipi's zal altijd m'n favoriet blijven. We nemen afscheid en hobbelen dan weer naar de grote weg, waar Ron, Ans en Els al op ons staan te wachten. 

Als we bij Tipi Jungla wegrijden, gaan we nog even richting het strand. We stoppen op de plek waar Mario ons gister liet zien waar het mangrovebos begint. De kaaiman zwom hier weg en ik ben benieuwd of hij er nu wel is. We zien alleen een paar reigers. Als we de auto even aan de kant zetten en uitstappen, zie ik diverse kapucijnerapen door de bomen springen. Allemaal uit de auto en lekker aapjes kijken! We storen de apen duidelijk bij hun ontbijt, maar de beestjes zijn erg nieuwsgierig en dit levert leuke foto's op. 

We hebben vandaag niet zo'n lange rit op het programma staan, er is dus nog genoeg tijd om via het strand van Manuel Antonio te rijden. Hier ligt het meestbezochte nationale park van Costa Rica, met prachtige stranden. We kiezen ervoor om naar het openbare strand te gaan in plaats van het dure nationale park. De kinderen maakt het toch niet uit wat voor zand we hebben en wij vinden de kust hier ook prachtig. De schepjes en emmertjes worden volop gebruikt en ook het springen in de golven is weer een feestje. Als Ron alle hoeken van de prachtige baai heeft gefotografeerd, drogen we ons af bij de auto en gaan we weer verder. We rijden in ruim een uur naar Jaco, de lelijke strandstad met torenflats. Hier hebben ze in ieder geval wel een lekker broodje van de Subway, heerlijk geluncht! 

Na de lunch bespreken we de mogelijkheid voor een boottocht over de Rio Tarcoles. We rijden eerst naar het kantoortje van de boottocht, voordat we naar de lodge gaan. In Tarcoles ziet de lucht er echter zo dreigend uit, dat we ervoor kiezen om niet vanmiddag maar morgenochtend de tour te doen. We kopen nog wat boodschappen en rijden door naar de Cerro Lodge, iets ten noorden van Tarcoles en nationaal park Carara. Dit park staat bekend om de vele vogels, onder andere de rode ara, en grenst aan de Rio Tarcoles. We stoppen bij de brug over de rivier, een stop die iedereen maakt die ooit over de weg langs de Pacifische kust rijdt. Vanaf de brug zie je een grote groep krokodillen en net als 2 jaar geleden maakt dit vooral op Stan veel indruk. We vinden het allemaal een mooie plek trouwens. 

Nu is het echt niet ver meer naar de Cerro Lodge, die ik heb uitgekozen omdat er veel rode ara's komen. Ik ben benieuwd!!

In de quetzal vallei

Op zondagmorgen kunnen we rustig aan doen, maar we zijn er weer voor zonsopgang bij. Een mooie zonsopgang dit keer, met uitzicht op de Orosivallei. Om 7 uur staan de spullen klaar voor vertrek en zitten wij bij Marta aan het ontbijt. De eigenaresse van de B&B zorgt meer dan goed voor haar gasten. Ze heeft onze was gedaan, geeft nuttige tips en serveert een heerlijk ontbijtje. Na het ontbijt nemen we afscheid van haar en haar hond en vertrekken naar de Jardines de Lankaster, een botanische tuin bij Cartago. Als we even na half 9 arriveren, kunnen we niet eens direct naar binnen.

We betalen de entree en wandelen als eerste de orchideeënkas in. Ze schijnen 1600 soorten orchideeen te hebben, die wij onmogelijk allemaal kunnen bekijken. De meeste bloeien helaas niet, maar toch zien we een aantal prachtexemplaren. Het is lekker warm in de kas en na een rondje te hebben gelopen, wandelen we de tuin in. Er is een wandelroute van een paar kilometer, via verschillende soorten tuinen. De Japanse tuin is erg mooi aangelegd en bevat onder andere zo'n 60 soorten bamboe, interessant om te zien. De cactustuin is ook indrukwekkend. Maar de meeste indruk maken toch de typisch Costa Ricaanse bloemen zoals heliconia's, firetorch flowers en bananenplanten. Ook de mooie vlinders en vogels maken een bezoek aan deze tuin meer dan de moeite waard. Wat we ook niet eerder zo duidelijk hebben gezien, zijn de bladsnijdermieren die vakkundig een plant slopen en de blaadjes meenemen naar hun nest. Na ongeveer 2 uur zijn we bij de uitgang, waar we eerst een kop koffie drinken, voordat we onze weg vervolgen.

Het reisdoel van vandaag is San Gerardo de Dota, een dorpje in de quetzalvallei, hoog in de bergen. Vanuit de botanische tuin rijden we eerst via diverse voorsteden van Cartago naar de voet van het gebergte. Stan vraagt ons plotseling of er een gevangenis is, nou die associatie is niet vreemd bij alle hekwerken en tralies die men hier om de huizen heeft. Het ziet er niet echt gezellig uit. Voor we de bergen inrijden, gooien we de tanks van de auto's nog een keer vol en dan gaan we gestaag omhoog. De route is prachtig, erg groen en af en toe is er nog een klein dorpje. Het aantal dorpjes neemt rustig af, totdat we boven op de berg zijn. We rijden hier op de grens tussen de Caribische en Pacifische kant van Costa Rica, met prachtige uitzichten aan beide kanten. Tegen de verwachting in rijden we veel in de zon, met af en toe een wolk die voor wat mist zorgt. 

Ik wil eigenlijk ergens lunchen bij een restaurant met een mooi uitzicht, maar we zien geen geschikte gelegenheid. Zo zijn we sneller dan verwacht bij de afslag naar San Gerardo de Dota, waar de weg stijl naar beneden de vallei in gaat. Het is dan nog 11 kilometer naar ons hotel en volgens Google Maps doen we daar ruim een half uur over. En dat blijkt nog te kloppen ook. Een van de eerste eetgelegenheden die we tegenkomen is de Cataratas-lodge. Hier kunnen we kiezen uit kip of forel, uit de forellenvijver naast het restaurant. De vis smaakt erg lekker, ook al is hij gefrituurd. Het sapje, de salade en de rijst smaken er prima bij. Voor de kids zijn er frietjes en Stan eet ook flink wat rijst mee. Mats vindt de vis het allerlekkerst. 

Als de buikjes gevuld zijn, is het nog steeds droog buiten. We overwegen de mogelijkheid om naar de waterval te lopen, een wandel- en klauterpad van 800 meter lengte. Ik besluit dat de kids niet mee hoeven, vanmorgen ging het wandelen al niet helemaal uit vrije wil en nu heeft Stan er echt geen zin in. Ik blijf bij de kids terwijl de rest de wandeling gaat maken. De eigenaar van het restaurant komt met een bakje visboer naar Stan toe en daarmee is onze tijdsbesteding bepaald. De ruim 100 viskorrels gooien we 1 voor 1 naar de vissen, die gretig naar het voer springen en zwemmen. Het is een leuk gezicht en Stan en Mats vinden het prachtig. Als het bakje voor drie kwart leeg is, begint het te spetteren. We schuilen onder een afdakje bij de vijver, maar al snel gaat het zo hard dat we besluiten weer in het restaurant te gaan zitten. Nu ben ik echt blij dat ik niet mee naar de waterval ben gelopen. 

Schuilend voor de regen in het restaurant, kunnen we mooi de kolibrie feeder in de gaten houden, talloze verschillende kolibrietjes komen hier suikerwater drinken. De ene is nog mooier dan de ander, helaas is het onmogelijk om met de kids erbij foto's ervan te gaan maken. NIet veel later komen Els en Ron bij het restaurant aan, zij zijn teruggekeerd toen het harder ging regenen. Het valt nog mee hoe nat ze zijn. Een kwartiertje later komen ook Christiaan en Ans terug, wel volledig doorweekt. We hebben gelukkig alle bagage bij ons, dus droge kleren zijn snel gevonden. We zeggen gedag tegen de mensen van het restaurant en rijden het laatste stukje van onze route naar de Suenos del Bosque lodge. San Gerardo de Dota is eigenlijk een lange weg vanaf de snelweg op de berg naar beneden. Onze lodge is een van de laatste in de lange rij. De lodge is erg mooi en het huisje is ook prima, lekker ruim met voor ons 3 tweepersoons en 2 eenpersoons bedden, we hadden hier wel met z'n allen kunnen slapen. Als dit niets uit blijkt te maken voor de prijs, houden we toch 2 huisjes. 

Omdat we tussen de middag zo uitgebreid hebben gelunched, vinden Ron, Ans en Els het niet nodig om 's avonds weer te dineren. Maar we moeten wel wat alternatief voedsel kopen, en bier natuurlijk. In het dorp is geen grote winkel te vinden, het winkeltje waar de hotelmedewerker ons naar toe stuurt verkoopt echt niets meer dan de eerste levensbehoefte. Aangezien we nog meel hebben, kies ik voor eieren, boter en melk voor een stapel pannenkoeken. Thuisgekomen drinken we een drankje en dan bak ik de pannenkoeken, toch een uitdaging zonder de mixer en fijne koekenpannen van thuis. De pannenkoeken smaken er niet minder om. Helaas ben ik te laat gestart met bakken en zijn Stan en Mats te moe om te eten. Ze eten ieder nog geen halve pannenkoek op, zo blijft er nog genoeg over voor Ron, Ans en Els. De kids liggen op tijd te slapen en wij volgen niet veel later, we gaan namelijk de wekker zetten!

Vanmorgen ging de wekker om 5 uur af. Nou ja, eigenlijk was ik om half 5 al wakker doordat de babyfoon het sein 'batterij leeg' gaf. Het was nog erg donker, waarop ik me afvroeg of ons doel van deze vroege vogel actie wel zinvol is. We hebben namelijk begrepen dat de beste kans om een quetzal te spotten rond half 6 is. En niet bij het hotel, maar een stukje terug in de vallei. Aangezien de quetzal een van de mooiste vogels van Costa Rica is, en we deze nog niet eerder goed in beeld hebben gehad, vinden we dit wel een vroeg ritje en wandeling waard. Ans is zo lief om bij de kinderen te blijven en Ron en Els gaan mee op quetzal-jacht. We hebben 2 opties: een locatie op advies van de hotelmedewerker en een locatie op advies van een weblog dat ik eerder las. De eerste optie blijkt geen topper, we wandelen wat rond maar zien niemand en zeker geen quetzal. De tweede optie lijkt in eerste instantie ook weinig op te leveren, de bomen waar we de vogels zouden moeten vinden zitten vol met prachtige begroeiing en kleine vogeltjes, maar geen quetzal. 

Tijdens het wandelen langs de rivier, zien Ron, Els en Christiaan een gids een pad inlopen, richting een uitzichtpunt. Ze halen mij erbij en met z'n vieren lopen we de berg op. Het pad is lekker modderig maar goed begaanbaar. Al na zo'n 50 meter zien we de gids en wat andere mensen naar een boom klimmen. Een man die achter ons aan is gelopen, wijst ons op de boom met het woord quetzal. Doorlopen dus, wat nog best een uitdaging is zo 's morgens vroeg en buiten adem door de hoogte. Maar onze inspanning wordt beloond, nog voordat we het uitzichtpunt hebben bereikt, zien we de quetzals al rond de boom vliegen. Het zijn in ieder geval 2 mannetjes en een vrouwtje, de vogels zijn echt prachtig. Ze gaan af en toe ook netjes voor ons op een tak zitten, zodat we met mooie foto's weer richting het hotel kunnen voor het ontbijt. Rond half 8 zijn we weer bij Ans en de kinderen en die lusten ook wel een broodje. 

We zijn de enige ontbijtgasten in het ruime hotel. Het ontbijt is meer dan lekker. Naast de gekozen ei/omelet/pannenkoek krijgen we vers fruit, een lekker sapje, heerlijke koffie en een plak vers gebakken bananencake. We eten allemaal heerlijk en kunnen er voorlopig weer tegen. Na het ontbijt wilden we gaan douchen, maar het is zo koud in de huisjes dat we dit maar laten. Ik kan kiezen tussen een warme douche in dit koude huisje of een koude douche op onze warme volgende locatie en ga toch maar voor de tweede optie. De anderen kiezen ook voor deze optie en daarom gaan we de koffers weer in de auto laden. Ik ga nog even met de kids naar de speeltuin en dan is het tijd om uit te checken en door te reizen naar de Pacifische kust. Het was prachtig in de bergen, maar wel erg fris! 

Om bij de Pacifische kust te komen, rijden we vandaag over de Cerro de la Muerte. Vroeger werd deze weg al als wandelpad gebruikt. Er zijn veel mensen gestorven op de weg door de kou, in vergelijking met de rest van het land is de 10 graden celsius hier ijskoud en het wordt 's nachts nog kouder. In tegenstelling tot een eerdere keer dat we deze route reden, schijnt de zon en rijden we nauwelijks door de mist. Echt gevaarlijk is de route zo niet, maar wel prachtig met de begroeiing langs de weg en de uitzichten over de valleien. Na een bak koffie vlakbij San Isidro is het nog een uurtje rijden naar de kust, waar we ons gaan opsplitsen: wij slapen 2 nachten in Tipi Jungla en Ron, Ans en Els gaan naar een luxe resort. 

Van het Caribische zuiden naar de Orosi vallei

Het is nog geen 5 uur als ik wakker wordt, volgens mij als eerste van ons allen. Ik ga zo stil mogelijk uit bed en wandel nog voor zonsopgang naar het strand, we zitten tenslotte aan de kant waar de zon uit de zee komt 's morgens. Als ik de deur uitstap zie ik weer grote groepen roofvogels boven ons hotel rondvliegen, wat indrukwekkend! Helaas valt mijn plan in het water, ik sta in de regen op het nog uitgestorven strand. Het miezert dus echt nat wordt ik niet, maar die mooie zonsopkomst die is er vandaag even niet. Ik vermaak me een tijdje met het fotograferen van de golven en de prachtige kustlijn. Als ik terug kom is het nog stil in huis, dus ik blijf even voor de deur zitten tot ik kinderstemmetjes hoor. Om 6 uur zijn we allemaal uit bed en pakken we de koffers in. Even na zeven uur gaan we weer lekker ontbijten, de keuze wordt iedere dag groter en vandaag staan er pannenkoekjes met bakbanaan op het menu, heerlijk! 

Na het ontbijt bepalen we de route voor vandaag en dan kunnen we van start. We rijden weer terug langs de kust tot Limon. Langs de snelweg drinken we een bak koffie in een truckerscafe en opnieuw vergapen we ons aan de giga vrachtwagens. Nu gaat de route weer langs de bananenplantages, tot we linksaf slaan bij Siquirres. Hier rijden we richting de Turrialba vulkaan, de vulkaan die de afgelopen jaren regelmatig uitbarstte en voor overlast zorgde. Het is flink bewolkt, dus we zien niets van de vulkaan. We rijden achter een met bananen volgeladen vrachtwagen de berg op. Met een slakkengang gaan we kilometer na kilometer omhoog. Uiteraard zijn er mensen die minder geduld hebben dan wij en op suïcidale wijze ons en de banenenwagen proberen in te halen. Het gaat allemaal net goed. 

Uiteindelijk kunnen we de banenenwagen en een andere trage vrachtwagen voorbij en rijden we met iets meer tempo door naar het dorpje Turrialba voor de lunch. We zien weinig leuke restaurantjes en komen uiteindelijk uit bij het busstation. Hier zijn verschillende winkeltjes en wij halen een paar hamburgers en frietjes. Het smaakt (een beetje) en we kunnen weer verder, maar niet voordat de kids op een speelgoedauto hebben gereden en alle bussen hebben bewonderd. Het is erg warm hier en we zijn blij als we met de airco aan weer verder kunnen. Het is nu nog zo'n 3 kwartier naar ons volgende huisje, in de buurt van Paraiso. Het paradijs, al valt dat toch wat tegen als je net uit het Caribische paradijs vandaan komt. We hebben 2 kamers geboekt bij de Rinconcito Verde lodge, een B&B van een lieve dame. Het uitzicht vanaf de kamer en de ontbijtruimte is het grootste pluspunt van dit hotel: we kijken uit op de Orosi vallei. Een vallei met een stuwmeer, een lief dorpje en heuvels vol koffieplantages. Erg mooi, al zien we er door de regen en lage bewolking vanmiddag niet veel van. 

Om 4 uur ploffen we in een stoel op ons balkon, nadat we de kamers hebben verdeeld en de koffers uit de auto hebben gehaald. De hond van de eigenaresse is een mooi beest, maar voor Stan en Mats duidelijk een maatje te groot. We blijven dus maar op ons eigen balkon, ook al is het hekwerk niet echt geschikt voor Mats. Ik ga lekker een uurtje spelletjes met ze spelen op het bed, terwijl het noodweer losbarst en alles koud en vochtig wordt. Het is hier sowieso maar rond de 23 graden, even wennen na de 30 graden die we gewend zijn. Een restaurantje is niet bij dit hotel aanwezig, maar we krijgen menukaarten mee van restaurants uit de buurt die thuisbezorgen. Om 6 uur zitten we aan de ontbijttafel met de platjes rijst en nacho's die met hulp van de eigenaresse besteld zijn. Het smaakt lekker! Na het eten gaan de jongens meteen slapen en zitten wij nog een tijdje naar buiten te kijken. Het wordt zowaar weer droog, dan worden ook alle honden uit de buurt wakker en besluiten een blafconcert te houden. Dit geluid horen we nog even. We liggen pas om half 10 in bed :)

We slapen heerlijk in de koelte en worden pas rond half 6 gewekt door Mats. Stan slaapt nog langer door en zo houd ik nog maar net genoeg tijd over om te douchen, voordat we gaan ontbijten. De ontbijtjes zijn erg goed verzorgd en opnieuw genieten we van het mooie uitzicht. Na het eten stappen we in de auto voor een kort ritje naar Cartago. Dit is de oude hoofdstad van Costa Rica en heeft in tegenstelling tot San Jose nog enkele oude gebouwen en een oud centrum. We parkeren naast de Avenida Central en lopen eerst naar de lokale, overdekte markt. Wat is dit toch leuk, ik vind het prachtig om al het fruit, de groente en kruiden te zien die breed zijn uitgestald. En ook iets nieuws: nooit eerder zag ik zoveel verschillende soorten honden- en kattenvoer uitgestald in marktkramen. Bizar. Als we, tot grote vreugde van Christiaan, alle paden bezocht hebben, beginnen we aan een wandeling door de stad. Langs het oude treinstation, een kerk en over de Avenida Central naar het grote plein. Hier drinken we een kop koffie en voeren de kids met opa de duiven. Helaas wilden ze niet uit Stans hand eten, dus mocht hij de maïskorrels op de grond gooien. Mats gooide ook netjes mais voor de duiven neer, om vervolgens naar de beestjes te schoppen. Oeps, nog even opvoeden...

We wandelen de ruïnes van de basiliek in, waar een vijver met grote vissen een leuke afwisseling is op de oude stenen en mooie tuin. Na de oude versie lopen we een kilometertjes bergaf naar de huidige basiliek, een prachtig gebouw met een nog mooier interieur. Er zijn aardig wat mensen in de kerk en iedereen kan rustig rondkijken. De basiliek is een bedevaartsoord en misschien is dat de reden dat diverse mensen op hun knieën door het middengangpad lopen naar het altaar. Mats vond dat in ieder geval erg interessant en ging er op zijn knietjes achteraan. Buiten de kerk is het werkelijke bedevaartsoord, waar een rij van mensen staat te wachten op een beetje water. Ik ken het verhaal erachter niet. We wandelen rustig weer terug naar het stadscentrum. Bij de subway eten we een heerlijk broodje en dan hebben we genoeg Cartago gezien.

Vanuit de stad rijden we naar het dorpje Orosi, we willen nog wel een kerkje bekijken. De originele missiekerk uit 1847 staat nog in dit door, maar als we eraan komen blijkt een bezoek niet mogelijk. Er is een begrafenis en de mensen staan tot ver buiten de kerk te wachten en naar het mooie gezang te luisteren. We staan er even bij te kijken en besluiten dan het museumpje ernaast te bezoeken. Hier liggen veel oude relikwieën die te maken hebben met de de kerk. Christiaan gaat ondertussen een ijsje eten met de kinderen. Als we weer uit het museum stappen, zien we dat de lucht eerder zwart dan wit bewolkt is. We verwachten veel regen, dus we lopen snel weer richting de auto's. De regen laat gelukkig nog even op zich wachten en we kunnen rustig de ijsjes opeten en boodschappen doen. 

Vanuit Paraiso start een rondje Orosivallei, een route van zo'n 50 kilometer. Het eerste deel hebben we gezien vanuit Cartago en we willen de rest ook rijden. Helaas wel in de regen, want zodra we Orosi uitrijden barst de hemel open. Een paar kilometer verder is het weer droog en zo gaat het de hele route door. We zien mooie uitzichten en koffieplantages, het is een fijne route om te rijden. We stoppen bij de ruine van Ujarras, een kerk die in de 18e eeuw werd gebouwd maar nooit is afgerond. Helaas begint het ook hier weer te regenen, maar we lopen toch even het parkje in. De tuin is om de ruïne, in dit geval echt een stapel oude stenen, is mooi aangelegd. Alleen de speeltuin is vergane glorie. Ons bezoek duurt dan ook niet lang. Het is nu nog maar 5 minuten rijden naar ons hotel. 

We worden verwelkomd door 3 Costa Ricaanse kinderen van Stans leeftijd. We brengen de boodschappen naar de koelkast en even later gaat Stan op de kinderen af. Hij is niet zo'n held met vreemden, maar deze meisjes en jongen vindt hij wel interessant. De kinderen blijken in Nederland te zijn geboren, maar wonen al een paar jaar in Costa Rica. Alleen de oudste spreekt nog een paar woorden Nederlands. Maar met handen en voeten en Stan z'n 12 woorden Engels (1 tm 10 en yes/no) weten ze toch aan elkaar duidelijk te maken wat het spelletje is. Stan geniet ervan om weer even met leeftijdsgenootjes rond te rennen. Wij drinken ondertussen een borrel op het balkon. Ons avondeten bestaat uit stokbrood en rookworst, lekker makkelijk. Na het eten gaan de kids weer op bed met een spelletje en dan lekker slapen. Het is vanmiddag zowaar droog gebleven bij het hotel en de temperatuur is fijner dan gisteravond. We kletsen nog een tijdje en dan is het weer bedtijd!

Het mooiste plekje van Costa Rica?

Vandaag was een van de mooiste dagen die ik ooit in Costa Rica heb beleefd. De dag begint uiteraard lekker op tijd, rond half 6 steek ik m'n neus naar buiten en zie een strakblauwe lucht. Dat is een goed begin! Ik ga op het strand wat foto's maken, meer van de visjes dan van de zee. Door het kleine ritje slaan de golven niet op het strand stuk. Voor het strand liggen veel kleine poeltjes met stilstaand water waar hele mooie visjes in zwemmen. Als ik genoeg visjes heb gefotografeerd ga ik terug naar ons huisje, waar de anderen ook klaar zijn voor het ontbijt. We zijn te vroeg in het restaurant en Mats schreeuwt om brood. Als hij na een kwartier eindelijk zijn broodje pindakaas krijgt, eet hij het binnen een minuut op. Het ontbijt smaakt hier prima! 

Na het ontbijt maken we een korte wandeling, we horen de apen aan de overkant van de weg en zien ze even later door de bomen springen. Als we langs het hotel lopen, wil Stan naar huis, hij heeft buikpijn. Hij gaat lekker in zijn bedje liggen terwijl ik een kop koffie maak. 

Een uurtje later is het tijd om te vertrekken naar de chocoladetour. Het Talamanca gebergte, waar wij verblijven, staat bekend om de cacao productie. Vlakbij het hotel zit een chocoladewinkeltje waar ik met Ron en Ans een tour ga maken. De eigenaar van de bijbehorende cacaoplantage leidt ons en een paar Amerikanen en Engelsen rond. Ik had een plantage verwacht zoals de bananen- en ananasvelden. Maar nee, cacao groeit hier gewoon in de jungle, de bomen hebben schaduw nodig en dit krijgen ze van het natuurlijke bladerdak. We lopen door een primair regenwoud waar 100 jaar geleden cacaobomen zijn gepland. De gids legt uit dat de cacaoproductie in Costa Rica ernstig heeft geleden van een schimmel. De cacaovruchten van de oude bomen zijn allemaal geïnfecteerd geraakt en alleen door goed onderhoud van de plantage kan er toch weer voldoende cacao geoogst worden. 

We wandelen over een onverharde weg de berg op, door een prachtig stuk jungle. De gids vertelt van alles over de bomen en dieren die we tegenkomen. Zo vertelt hij over de bullet-ant, het insect met de meest pijnlijke beet. Een beet van een bullet-ant zou voelen als een kogelschot. Niet veel later staat hij iets te vertellen over een cacaoboom en slaat hij een flinke mier van zijn been, inderdaad een bullet-ant. We verbazen ons over de kleine bloemetjes op de cacaoboom, de grote cacaovruchten die we openbreken en de slijmerige zoete smurrie die om een cacaoboon in de vrucht zit. Als je de vrucht doorbijt, proef je de bittere boon die uiteindelijk tot chocolade wordt verwerkt. We zien prachtige felrode kikkertjes, voor de eerste keer zie ik de exemplaren zonder blue jeans. Ook zien we een luiaard hoog in een boom zitten. Het mooiste moment van de wandeling komt als we uitleg krijgen over bepaalde bomen. De gids staat een paar meter van een boom af en plotseling zegt Ans 'kijk eens, zie dat beestje'. Zit er op ooghoogte een luiaard in de boom, zo ontzettend schattig! Ik heb nog nooit een luiaard van zo dichtbij gezien, wat een prachtig moment!

Als we boven op de berg komen, krijgen we uitleg over de fermentatie van de cacaobonen. Dit gebeurt in een paar dagen, waarbij de slijmerige massa in de vrucht gaat gisten en verdwijnt. De bonen die over blijven, worden vervolgens gedroogd in een kas. De bonen die we hier proeven zijn nog steeds ontzettend bitter. We wandelen naar een uitzichtpunt, waar we een chocoladeproeverij krijgen. Het uitzicht is hier onbeschrijvelijk mooi. Ik heb heel wat mooie plekjes gezien in Costa Rica, maar dit uitzicht overtreft echt alles! Niets dan groene jungle en de blauwe zee, met daartussen een paar witte strandjes. Hier kan ik uren naar kijken. Maar daar is geen tijd voor, we mogen verschillende chocolade proeven, waarbij we worden uitgedaagd om op een creatieve wijze te omschrijven wat we proeven. We krijgen 4 stukjes chocola, gemaakt van cacao van 4 verschillende plantages in de buurt. Ik ben niet zo creatief, het is gewoon heerlijk! Vervolgens krijgen we een chocoladedrankje, die ook meer dan overheerlijk is. Chocolade werd vroeger alleen als drankje genuttigd, bij toeval kwam iemand erachter dat je het ook kunt stollen en als reep kunt verhandelen. 

Het laatste deel van de proeverij houdt in dat we nogmaals 4 stukjes chocolade krijgen, maar dit nu gaan mengen met verschillende ingrediënten. Zo maak ik een Thaise variant met curry, gember, citroengras en peper. Erg lekker! Ook de combinatie met verse knoflook en de combinatie met basilicum zijn niet verkeerd. Het toetje, de combinatie van koffie, kokos, vanille en chocola is er een om nooit meer te vergeten. Het water loopt me weer in de mond nu ik dit schrijf en we eten nu even een reepje dat we na de toer hebben gekocht. Ook weer heerlijk!

Na de proeverij wandelen we naar het chocoladefabriekje. Een creatieve geest heeft hier de apparatuur gemaakt en geplaatst om van de cacaobonen chocolade te maken: een koffiebrander om de bonen te roosteren (om bacteriën te doden en de smaak te wijzigen), een vermaler om de schil van de geroosterde bonen te verwijderen (werkt met een boormachine), een vorex-machine om de schillen van de cacao te scheiden (2 stofzuigers met ductape op een lege waterfles van 5 liter aangesloten), een elektrische vijzel om de cacao te pletten en te smelten en als laatste een paar bakken water om de chocola te temperen tot de juiste temperatuur. Vervolgens wordt de vloeibare chocola in mallen gegoten en met een behangafsteker glad te strijken. In de koelkast wordt de chocolade verder gestold voordat het met de hand wordt verpakt. Erg leuk om dit proces te zien en indrukwekkend om te weten dat alles met de hand gebeurd. Er worden, behalve suikerriet, geen stoffen aan de chocolade toegevoegd, alles is puur natuur. Behalve de exemplaren met een extra smaakje, maar ook dat zijn allemaal natuurlijke materialen.

Na de bezichtiging van de fabriek wandelen we de berg weer af. We stappen in een grote koelkamer om een paar reepjes uit te zoeken om mee naar huis te nemen en dan zit de toer er echt op. We zijn meer dan 3 uur zoet geweest en het was iedere minuut en dollar meer dan waard! Mocht je ooit in de buurt zijn, Caribeans is echt fantastisch! Na de tour rijden we langs een frans bakkertje voor een paar stokbroden, die we met z'n allen in het restaurant bij het hotel nuttigen. Ook weer lekker! 

Voor deze middag heb ik een tour geboekt bij het Ara project, een stichting die ik al volg sinds onze eerste Costa Rica reis en die zich inzet voor het behoud van de ara's in het wild. Dit doen ze door gewonde ara's op te vangen en door eieren uit te broeden en de jongen zo op te voeden dat ze terug kunnen worden geplaatst in het wild. Vlakbij ons hotel is de locatie waar de ara's worden uitgezet en hier kun je op afspraak een bezoek aan brengen. We hebben enorme mazzel want het weer is nog steeds prachtig, de afgelopen dagen regende het rond een uur of drie. Bij regen kan het bezoek aan het project niet doorgaan, dus ik ben meer dan blij met het mooie weer. Om 4 uur moeten we ergens in de jungle zijn en daarvoor kan ik nog even zwemmen met Stan en Mats. Lekker even afkoelen! 

Onderweg naar Manzanillo, waar het Ara-project is, zien we honderden vogels in de lucht. In deze tijd van het jaar is er een 'Raptor-migration', zo hebben we tijdens de chocolade tour geleerd. Alle roofdieren reizen van Canada naar Chili. Hier zien we vooral gieren, maar er zweven ook diverse roofvogels tussen, mooi gezicht! 

Dankzij Google Maps kunnen we de locatie makkelijk vinden en als we de auto uitstappen komt het gekrijs van de ara's ons al tegemoet. Twee keer per dag worden de dieren hier bijgevoerd en daarom blijft een groot deel van de uitgezette ara's hier terugkomen. Gelukkig zijn Stan en Mats niet bang voor het gekrijs (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de brulapen) en we lopen op het geluid af. De 'Green Macaws' zijn prachtige vogels om te zien en hier zien we er 26 rondvliegen. Wow!!! Zo dichtbij en zo midden in de jungle, hoe gaaf!! Als we boven zijn, komt Buffie, de ara-verzorgster, naar ons toe met een bak voer. Zij gaat het voer op verschillende schommels leggen terwijl wij op een soort tribune toekijken. Even later geeft ze ook wat informatie over de dieren en over het project en kunnen we vragen stellen. We zitten hier een uurtje en ik geniet van ieder moment. Als Stan en Mats het helemaal zat zijn, gaan we weer naar de auto's en rijden terug in de richting van het hotel. 

Het is nog te vroeg om uit eten te gaan, maar willen ook niet bij het hotel hangen. De kans dat de jongens in slaap vallen is erg groot en dat willen we voorkomen. Die jetlag wil er maar niet uit... We stoppen even bij een strandje, waar we een beetje rondkijken en met een bal spelen. Het wordt al snel donker en dan rijden we toch maar naar het restaurant waar we eergisteren ook aten, op naar de pasta carbonara! We kunnen direct aan tafel en om half 7 worden de gerechten geserveerd: meer pasta dan pizza dit keer. Mijn ravioli carbonara smaakt heel erg lekker! Stan houdt het niet vol, hij is zo ontzettend moe en wil alleen maar slapen. Als ik hem in de auto zet, gaan meteen zijn ogen dicht. Mats houdt het nog wel even vol, maar als we weer in het huisje zijn, ligt ook hij snel te slapen. Wij ruimen alvast wat spullen op, morgen vertrekken we weer uit het huisje en rijden we naar de centrale vallei.