Relaxen en de hitte ontwijken

Een weeralarm, wij kennen het vooral van verwachte sneeuw, regen of harde wind. Hier is een weeralarm afgegeven omdat er hitte wordt verwacht in en nabij Glacier Nationaal Park. Tot 100 graden Fahrenheit, dat is je lichaamstemperatuur. Dus veranderen we de plannen, al waren die niet zo strak. We gaan in ieder geval niet wandelen, zoveel mogelijk uit de zon en er vooral een relaxte vakantiedag van maken. Dat begon goed, we gingen pas om 9 uur ontbijten. Toen was het al 20 graden Celsius en na het ontbijt ging dan ook de airco aan. Die is de hele dag niet meer uitgegaan.

Na het ontbijt zijn we een rondje gaan lopen over de camping. Stan had een prachtige skelter onder zijn kont en reed voor ons uit naar de kinderboerderij. Een aantal paardjes, ezeltjes en lama's, vergezeld van pauwen en konijnen, een leuke beestenboel. Het was er al lekker warm in de volle zo'n dus na een kwartiertje zijn we weer verder gegaan. 

Stan was door zijn t-shirts heen, dus moesten we weer wassen. De laundry hier en op andere campings vind Stan reuze interessant dus hij ging de was wel even doen. Gezellig!

Via de speeltuin, de camper en weer de speeltuin werd het steeds warmer. Om 11 uur mochten de kids een ijsje en na nog een rondje spelen was het lunchtijd. 

Tijdens en na de lunch waren de kids niet gezellig meer, vooral Stan was duidelijk moe en oververhit. We besloten om de hitte te ontvluchten en een rondje te gaan rijden. Het doel was een klein meertje met een strandje op de weg naar Glacier NP. Maar ja, dan is het 37C en zaterdagmiddag, dan kun je dus niet meer parkeren met je camper. Langs de hoofdweg hadden we wel een rivier gezien waar wat mensen aan het zwemmen waren. Daar was veel parkeerruimte, dus zijn we weer terug gereden. Een mooi plekje, helaas zonder schaduw maar het water was ondiep en Stan kon eindelijk met water prieken. Er zijn heel wat stenen door de lucht gevlogen. Met een klein plekje in de schaduw voor mij en Mats, een zacht briesje over het water en zicht op Christiaan en Stan in het water, relaxter dan dat wordt het niet. Stan keek vol enthousiasme naar een langsdenderende goederentrein, maar deze trein was zo lang dat zelfs hij zijn aandacht verloor. Na nog een keer pootjebaden en wat stenen uitzoeken, besloten we weer naar de camping te gaan.onderweg zagen we toch echt 100 graden Fahrenheit op een bord staan, zo warm hebben we het nog niet vaak gehad op vakantie!

Op de camping was het ook nog warmer geworden en terwijl Christiaan nog eens met Stan naar de speeltuin ging, bleef ik met Mats in de aircocamper. Toen het wat bewolkter werd, zijn Mats en ik ook nog even rond gaan lopen. We aten een lekker en makkelijk roerbakgerecht in de camper. 

Stan beweerde eerder deze vakantie dat alleen papa fikkie kan stoken, het tegendeel moest natuurlijk bewezen worden. Samen met Stan heb ik de vuurring volgestort en toen het hout allemaal weer verbrand was, ging Stan achter Mats aan de tenten in.

Het is nu nog 30 graden, dus we kunnen nog lekker even buiten zitten. Morgen gaan we er op tijd uit, we rijden Canada weer in en overnachten zo dicht mogelijk bij Calgary. In ieder geval moeten we nog een keer de bergen door, over de Crownsnest pass naar de andere kant van de Rockies. Misschien dat we daar nog wat sneeuw gaan zien, want dat was hier in de hitte natuurlijk nergens meer te bekennen!

Wat een hitte bij Glacier National Park!

Vandaag was een echte reisdag, met volgens Google Maps 4 uur rijden te gaan, wat uiteindelijk bijna 5 uur werd. Het doel was Kalispell, een stadje dat bekend staat als toegang tot Glacier National Park, iets met gletsjers... Dan verwacht je geen hittegolf, maar daar zitten we nu duidelijk in!

Vanmorgen begon de dag weer zonnig in Butte, waar we een nachtje op een simpele camping hebben gestaan op onze weg terug naar Calgary. Op de heenweg naar Yellowstone zagen we de oostkant van Glacier National Park en op de terugweg rijden we via de westkant. Vanaf Butte was het ruim 100 Mile naar Missoulla, een van de grootste steden in Montana. Hier wilde ik graag nog een Walmart bezoeken, eindelijk weer veel keuze in vergelijking met de kleine supermarktjes die we de afgelopen week hebben bezocht. Na een pannenkoek als ontbijt (restant van gisteravond :) en een laatste blik op de kopermijn van Butte, reden we de I90 op voor een rechte lijn naar Missoula. Mats lag lekker te slapen, Stan was weer met zijn nieuwe autootjes aan het spelen en Christiaan zette de cruise maar eens vast op 75 Mile per uur. Maar helaas, 19 Mile wegwerkzaamheden, het schoot weer niet op. Alsof ze de A9 van Alkmaar tot Haarlem eenbaans maken en dat duidelijk maanden zo laten, geen wegwerkmannetje gezien! Gelukkig is het hier niet druk, maar de maximale snelheid lag natuurlijk ver onder de gewenste 75 m/u. Zo duurde het 2 uur voordat we in Missoula aankwamen, waarvan ik het laatste uur als kinderanimatrice achterin de camper heb gezeten, niet echt mijn favoriete tijdsbesteding onderweg...

In Missoula aangekomen was het nog zoeken naar een Walmart of andere grote supermarkt, maar we hebben er een gevonden. Wat een gigawinkel, zo groot heb ik m nog niet eerder gezien. Denk aan de AH XL keer 5 en dan nog eenkledingzaak, speelgoedzaak en bouwmarkt erin... Daar kun je je wel even vermaken! Helaas ben ik de enige van ons gezin die hier lol in heeft, maar de mannen hebben het ook ruim een uur volgehouden. Daarna was het alweer lunchtijd en die hebben we doorgebracht in de Subway in de Walmart. Het maken van de broodjes duurde hier serieus bijna een half uur, wat een trage bedoening. Maar de broodjes waren overheerlijk en we hadden toch niets beters te doen. 

Na de lunch waren de kids klaar voor een tukkie, dus konden we weer de camper in. Mats sliep al op de parkeerplaats en Stan keek nog even naar het spoor en de lange treinen, maar sloot toen ook zijn ogen. We hadden natuurlijk de hoop dat ze een paar uur zouden slapen, totdat we aankwamen bij de gereserveerde camping. Maar helaas, de rit was gewoon veel te lang. Wel erg mooi overigens, we reden weer de bergen in en de laatste 100 kilometer liep rondom Flathead Lake. Allemaal weer in een indianenreservaat, maar naast de wegbewijzering in Indianentekens en Engels en een paar verdwaalde wigwams langs de weg merkten we hier weinig van. Zo'n 75 km voor de camping werden Stan en Mats wakker. Ik ging even achterin zitten bij Stan en schrok ervan hoe heet het was bij zijn stoel. Daar merk je voor in de camper niets van, maar de airco kon de temperatuur niet omlaag krijgen in de gehele camper. We hadden wel ergens 89 Fahrenheit (=31 Celsius) gezien, maar dachten dat dit bord vast in de volle zon stond, nou niet dus. Ik heb Stan op het bankje achter Christiaan gezet en Mats op schoot genomen, dan maar iets minder veilig maar nu huilden ze in ieder geval niet door de warmte. En de kids vonden het natuurlijk prachtig. Toch duurde het ze te lang, maar we wilden graag door naar Kalispell zodat we 2 nachten op dezelfde camping konden blijven.

Het was echt bloedheet toen we eenmaal op de camping aankwamen. Een onwijs gave camping trouwens, de mooiste die we tot nu toe hebben gezien. Ik had op internet wel gezien dat het kindvriendelijk was en het daarom geboekt, maar de details wist ik niet meer. Het idee was eigenlijk om nog eens de bergen in te kunnen, te wandelen in Glacier NP of bootje te varen op een van de vele meren hier. Maar gewoon lekker op de camping met skelters, een zwembad (wel koud!), een vijver met bootjes en de speeltuin met graafmachine, zandbak en luchtkussen hebben we ons vanmiddag in ieder geval prima vermaakt! Morgen gaan we de kinderboerderij en andere speeltuinen bekijken. Het is nu na 9 uur, de temperatuur ligt net onder de 30 Celsius en de airco loeit al sinds aankomst volop... Dit is geen weer om wandelingen te maken of nog een autorit alleen maar omdat het zo mooi is. Morgen wordt een vakantiedag, lekker relaxen met de kids die het hopelijk niet te heet krijgen, we verwachten 37Celsius 😳😎

De mooiste route door Montana

Vooraf had ik diverse artikelen gelezen over Highway 89, wat als scenic byway een hoogtepunt van Montana is. Wij vonden de route ook erg mooi, maar in vergelijking met de route van vandaag was de 89 gewoon leuk. De route van West-Yellowstone naar Bozeman, de 191, is nog vele malen mooier. Door prachtige bergen die soms als een canyon zo dicht op elkaar staan, langs mooie valleien, waaronder een stukje Yellowstone en door een prachtig groen bos, we hebben ons geen moment verveeld in de camper. De weg volgde de Gallatin rivier en daar hebben we ook langs gepicknickt voor de lunch. Rond 10 uur reden we pas weg van de camping en om 11 uur was Mats alweer klaar in zijn maxicosi. We reden net voor Bigsky, een van de weinige dorpjes op de route, dus daar zijn we even gestopt. Bij een tankstation was een winkeltje en daarachter een soort snackbar. Om 11 uur zaten de Amerikanen al aan de vette hap, wij begonnen rustig met een kop koffie en koek. We hebben uiteindelijk wel een vette hap besteld, maar dan 'on the go'. Terwijl we op ons eten wachtten, werden we aangesproken door een paar mannen uit de buurt, zij lieten Stan foto's zien van hun huis, met de dieren op straat die wij niet hebben gezien: rendieren, grizzlyberen... Om jaloers op te worden, die mensen wonen op zo'n gave plek! Stan was eerst wat bang voor de cowboy, die maar tegen hem bleef praten, maar toen de foto's erbij kwamen vond hij het erg gaaf!

Met twee philly melt steak sandwiches, een bak uienringen en patat met kipnuggets in warmhoudbakken gingen we er weer vandoor. Zo'n 10 minuutjes verderop was een weggetje van de hoofdweg naar de rivier en daar zijn we met eten en picknickkleed naartoe gewandeld. Een prachtig plekje, midden in de natuur. Mensen waren in de rivier aan het vissen, er kwamen kanoërs voorbij en verder was er alleen maar de rust van het bos en de rivier, heerlijk! Het eten smaakte prima en na een uurtje waren we weer opgeladen voor het tweede deel van de reis. Tot aan de Interstate 90 was de weg prachtig mooi, daarna reden we de snelweg op en kwamen we meer in de drukte terecht. Dat wildlife niet altijd mooi is, zagen we bij een ongeval, in de middenberm lagen een kapotte motor en een dood hert...

Tegen 4 uur kwamen we aan in Butte, een mijnwerkerstadje waar veel historische bezienswaardigheden zijn. Vanaf onze kampeerplaats lopen we zo het bezoekerscentrum in en we hebben uitzicht op de oude kopermijnen en een groot standbeeld boven aan de berg. Maar tijd om het stadje verder te ontdekken hebben we niet, we reizen morgen weer verder. Vanmiddag hebben we lekker gerelaxed op de camping, waar uiteraard weer een mooie speeltuin is. 

Ons diner bestond uit zelfgebakken pannenkoeken, natuurlijk wel de echte Amerikaanse dikke variant met maplesiroop. Na het eten hebben we een fikkie gestookt, Stan wordt net zo'n pyromaan als zijn vader. We zitten hier lekker te genieten van het Amerikaanse leven! 

Yellowstone op z'n mooist

Onze tweede nacht op de camping Fishermans Bridge in Yellowstone Park was redelijk rustig en zoals gehoopt waren we op tijd wakker. Om half 9 reden we de camping af, op weg naar de geisers. Het eerste stuk was bekend, over de brug bij de pelikanen en daarna langs Yellowstone Lake naar West Thumb. Helaas zagen we nu ook nauwelijks wildlife, op een enkel hert na was er geen reden om te stoppen. Na West Thumb gingen we rechtsaf de bergen in, over de continental divide. Dit is een soort grens in de bergen, die aangeeft hoe het water stroomt. De druppel aan de ene kant van de divide stroomt naar de Atlantische oceaan, terwijl de druppel aan de andere kant naar de Pacifische oceaan zal stromen. Niet dat die grens echt merkbaar is, er staat alleen een bordje midden in het bos. 

Na de continental divide ging de weg weer omlaag, de bergen uit. Mats werd ondertussen wakker en wilde niets anders dan zijn maxicosi uit. Krijsend haalde ik hem eruit en op schoot voorin de camper werd hij wat rustiger. Gelukkig waren we al bijna bij Old Faithful, de bekendste geiser van Yellowstone en tevens het drukstbezochte deel van het park. Dit was goed te merken, de gigantische parkeerplaats was al redelijk gevuld. Old Faithful dankt zijn naam aan zijn betrouwbaarheid. Tot een aardbeving in de vorige eeuw spoot de geiser praktisch ieder uur water. Nu kunnen de rangers nog redelijk nauwkeurig berekenen wanneer de volgende eruptie gaat plaatsvinden.

We wilden eerst het bezoekerscentrum bekijken, maar toen we daar aan kwamen lopen om 10.25 uur zag ik dat de volgende eruptie om 10.35 +/- 10 minuten zou plaatsvinden. We zijn snel om het gebouw heen gelopen en hoefden niet te zoeken waar we moesten zijn. Er zaten en stonden al honderden mensen klaar voor het spektakel. Ik kon nog net aan Stan uitleggen wat er ging gebeuren en hem op een bankje neerzetten. Een toeter ging af en direct daarna spoot het eerste water uit de krater omhoog. De geiser spuit zon 45 meter hoog, dit duurt slechts kort maar ziet er heel gaaf uit. De paar minuten waren dan ook snel voorbij.

Toen de eruptie voorbij was, zijn we alsnog naar het bezoekerscentrum gelopen. Hier kregen we weer allerlei informatie over vulkanische activiteit en geisers in het bijzonder. Leuk hier is dat er een aparte ruimte is voor kinderen, waar door middel van een nagemaakte geisers wordt uitgelegd hoe een geiser werkt. Stan vond het heel interessant en heeft inmiddels goed door hoe een geiser wordt gevuld en verhit en dat het water er dan snel uitspuit. 

Na een rondje museum en een flesje voor Mats, vonden we het wel tijd voor een wandeling. Met de strakblauwe lucht was het wandelen voor Mats ook goed te doen. Hij hing zo lekker in de draagzak dat hij na een paar honderd meter in slaap viel. Stan blij, want hij kon mooi in de wandelwagen blijven zitten. We hadden een eenvoudige wandeling uitgekozen die dwars door het geiserbassin loopt. We wandelden rustig van de ene pruttelende waterpoel naar de volgende geiser. De grote geisers spuiten maar een of een paar keer per dag water, maar er zijn ook kleinere geisers die bijna continu water omhoog spuiten. Stan vond de fonteinen prachtig, al wilde hij er het liefst onder gaan staan. De boardwalks waren gelukkig duidelijk genoeg, daar moet je opblijven en nee, dan sta je dus niet onder een fontein. Op een fontein na, die met de harde wind zijn water over het wandelpad spoot. Stinkend naar rotte eieren en in een walm van zwaveldamp kreeg Stan gierend van het lachen de druppels water over zich heen, 'nog een keer mama'! Dus Stan in de straal gezet en snel zelf verder lopen, wat een misselijkmakende lucht. De andere mensen verbaasden zich duidelijk over de lol die Stan had.

Toen we bijna aan het eind van de boardwalk waren, ging de toeter weer af. We konden in alle rust nog een keer genieten van het zicht op Old Faithful, zo gaaf als het water zijn maximale hoogte bereikt! Daarna zijn we doorgelopen naar de Old Faithful Inn, een van de eerste accomodaties in het park. Het originele houten gebouw is een monument, het is volledig opgebouwd uit boomstammen. Alleen de gigantische houtkachel is van steen. Het gebouw is nu ingericht als restaurant en er zijn verschillende winkeltjes. Wij kochten er een paar broodjes en aten die bij de kachel op.

Na de lunch gingen we weer naar de camper, het was nu echt een drukte op de parkeerplaats. We wilden nog een wandeling maken door een ander geiserbassin, dus met Mats op schoot en Stan achter ons op een bankje zijn we hier snel heengereden. Helaas hebben de Amerikanen en Aziatische toeristen van parkeren geen kaas gegeten, dus het was een puinhoop op de kleine parkeerplaats. Als het vol is zet men de auto lukraak ergens neer, zonder rekening te houden met bussen en megacampers die met een grote draaicirkel de parkeerplaats weer af moeten. Het duurde dus even voordat we de camper konden parkeren. Maar ons geduld werd beloond, dit geiserbassin is ook zeer de moeite waard. Zo liepen we langs de Grand Prismatic Spring, de grootste donkerblauwe heetwaterbron van het park met een gigantische oranje mineralenrand erom heen. De kleuren zijn vanaf de rand al spectaculair, van bovenaf is het plaatje helemaal schitterend. Helaas was het geen goed plan om de wandeling naar boven te ondernemen met de kids. De wandeling liep ook langs andere geisers en we hebben ons er bij à een uur prima vermaakt!

Toen we weer van de parkeerplaats af konden, lagen de kids al bijna te slapen. We besloten om niet direct naar de camping te rijden bij de Westelijke uitgang van het park, maar nog een stukje Yellowstone te bekijken. Dit bracht ons bij een mooie waterval langs de weg, waar Christiaan en ik na elkaar naartoe zijn gelopen. 

Natuurlijk werd Mats weer wakker toen we stilstonden en het duurde even voordat hij weer sliep. We reden inmiddels naar de uitgang, door een gebied dat bekend staat om het vele wildlife. We werden zelfs met knipperende borden gewaarschuwd voor bisons, maar helaas liet geen enkel dier zich zien. Zo kwamen we toch nog redelijk vroeg bij West-Yellowstone aan, een redelijk authentiek dorpje vol met souvenirswinkels, restaurants en hotels. Ik had hier een camping gereserveerd en via een supermarkt reden we daar naartoe. Eindelijk kon Stan weer van een glijbaan in de speeltuin, terwijl Christiaan eten ging koken. Het is hier ook nog lekker warm en de airco stond te loeien tot we naar bed gingen.

Vanmorgen was Mats weer lekker vroeg, hij was erg onrustig en werd zelfs tussen ons in telkens wakker. Toch was het al half 8 toen we uit bed gingen. Na het ontbijt was Stan erg vervelend, hij had duidelijk tekort slaap gehad. We hadden voor vandaag niet echt een plan, alleen de overnachting op dezelfde camping stond vast. Om een beetje rust te krijgen, besloten we nog een keer Yellowstone in te rijden. Nu mocht Stan op schoot want we gingen op gekke koeien jacht, maar helaas waren de bisons nog steeds verstopt. Tegen de regels in gingen we over de Firehole Falls Drive langs een rivier. Bijna alle kleine weggetjes, die aan de hoofdwegen in Yellowstone liggen, zijn verboden voor campers en bussen. We gokten erop dat dit vooral met de beperkte parkeergelegenheid te maken had en dit bleek te kloppen. De route volgde een rivier met veel watervalletjes en een heuse zwemplek, waar we helaas de camper niet konden parkeren. Toch was de route echt de moeite waard want we reden door een soort canyon met goed zicht op de watervallen. Stan wilde uiteraard ook graag in het water spelen toen hij andere kinderen in de rivier zag zitten. Met de belofte van weer een serie fonteinen tijdens een wandeling legde hij zich erbij neer en keek blij vooruit naar het laatste geiserbassin dat we nog niet bezocht hadden. 

Opnieuw was het een puinhoop op de parkeerplaats, we stonden nu al stil voor de afrit naar het bassin. Maar gelukkig viel het oponthoud mee en konden we makkelijk een plaats voor de camper vinden. Mats lag voor de verandering nog heerlijk te slapen en werd niet eens wakker toen wij koffie gingen maken en drinken. Pas toen Stan begon te gillen omdat ik en niet hij de laatste donut opat, opende Mats zijn ogen. Wij hebben snel een flesje gemaakt en toen konden we op pad. Dit bassin was ook weer zeer de moeite waard, met een desolate vlakte met hier en daar een rookpluim en daarin een klein gebied waar verschillende bronnen en geisers te vinden zijn. Er was een kleinere geiser die continu water leek te spuiten, niet recht omhoog maar alle kanten op. Stan vond het weer prachtig en wij genoten ook van het spektakel. Zelfs Mats leek het erg leuk te vinden, maar dat kan ook door de aandacht van de andere toeristen komen.

Terwijl Christiaan met Mats alvast terugliep, haalden Stan en ik de wandelwagen weer op. We moesten nog een keer langs de geisers en toen bleek dat we gewoon heel veel geluk hadden gehad, in plaats van een geiser zagen we plotseling alleen nog maar een gat in de grond. Stan keek heel verbaasd, hij had net minutenlang naar het water gekeken en nu was het weg. 'Nu moet ie weer even vullen en warm worden mam, hij doet het zo wel weer', was zijn commentaar. Maar daar hebben we niet op gewacht en we zijn snel achter Christiaan aangelopen naar de camper.

We besloten terug te rijden naar West-Yellowstone voor de lunch en een bezoek aan de grizzly- en wolvenopvang. We vonden een parkeerplaats midden in het dorpje en konden voor een lekkere bison burger en bison steak sandwich terecht bij een bbq restaurant. Stan en Mats aten m'n sweet potato friet op en daarna konden we nog even wandelen door het dorp.

Via een van de vele souvenirswinkels en een supermarkt liepen we weer naar de camper waarmee we een paar blokken reden naar de opvang. Nu konden we toch uitgebreid de wolven en grizzlyberen bekijken die we in het park niet hebben gezien. Onze timing was weer perfect want terwijl wij bij de wolven stonden te kijken, legden de bewakers eten klaar in het berenverblijf. Toen we uitgekeken waren bij de wolven, werden er drie beren losgelaten bij het klaargelegde voer, dus zagen we hen ook lekker actief rondlopen en voedsel zoeken. 

Naast beren en wolven heeft het park een aantal roofvogels in vlieghokken en daarna mocht Stan nog even los in de speeltuin. Na ruim een uur hadden we het hele parkje gezien en stapten we weer in de camper voor de laatste paar honderd meter naar de camping. Opnieuw was het een warme middag, die we op een kleed in de schaduw van onze achterbuurman doorbrachten. Stan had in de souvenirswinkel een auto met kleine autootjes erin uitgekozen en daar heeft hij een paar uur mee gespeeld. Met de houtblokken uit de kofferbak bouwde hij een heel circuit en met stoepkrijt werden wegen en bruggen aangelegd. Heerlijk om te zien dat hij zich zo goed kan vermaken met weinig.

Ik had een lekkere steak gehaald voor het diner en bij het bakken heb ik de rookmelder weer flink getest. De batterij eruit was de enige oplossing en even later konden we aan tafel. Na het eten moest Stan nodig onder de douche en toen we daarvan terugkwamen had Christiaan Mats al slapend in zijn tentje gelegd. De WiFi hier is een drama dus ik heb de hele avond zitten typen maar kan nu niks uploaden... Als jullie dit lezen zijn we waarschijnlijk al op de volgende camping aangekomen, morgen gaan we een paar honderd kilometer rijden naar Butte. Het voelt een beetje als het begin van de terugreis na ons geslaagde bezoek aan Yellowstone, maar we gaan vast en zeker nog veel moois zien onderweg!

Op berenjacht in het grote Yellowstone

Jahoor het is zover, we hebben de toegangskaart voor Yellowstone aangeschaft en mogen 7 dagen het park in en uit! We overnachten eerst nog een nacht bij de noordingang, dan 2 nachten in het park en dan 2 nachten bij de westelijke ingang. Zo hebben we alle tijd om het gehele park te bekijken.

Na de lastige start van de nacht gisteravond met twee huilende kinderen, begon de dag vandaag ook wat later. Om half 8 waren we pas uit bed en zo reden we pas om 9 uur van de camping. Mats was het er niet helemaal mee eens, wij dachten dat hij moe was maar hij wilde toch nog een flesje. Zo reed hij met een fles in zijn mond door de entree van Yellowstone, om vervolgens lekker te gaan slapen. Bij de entree kregen we wegenkaarten en een dierenzoekkaart, zo kan Stan bijhouden welke dieren we al hebben gezien. Dat vind hij natuurlijk hartstikke leuk, alleen de wolf niet want die woont in de dierentuin... Al snel zagen we het eerste hertje, voor ons voorin goed te vinden maar voor Stan achterin niet te zien. Dus ging hij uit de autostoel en bij mij op schoot, op berenjacht. Dit duurde ook niet lang, er stond een rij auto's langs de kant met een ranger erbij, dat kan maar een ding betekenen. We konden de camper parkeren om even te gaan kijken, maar helaas lag de beer zo'n honderd meter ver weg. Toch blijft zo'n bol zwart pluche in het gras bijzonder. Stan was overtuigd, we hebben de eerste zwarte beer gespot!

Wat ons direct opviel is dat Yellowstone echt druk is, dit had ik wel gelezen maar het viel toch een beetje tegen. Overvolle parkeerplaatsen, in een rij naar een uitzichtpunt, dat waren we niet meer gewend. Daarmee doet het park erg denken aan de parken in het Zuid-Westen van de VS. Onze eerste stop was bij Tower Fall, waar we er meteen achter kwamen dat Mats z'n ogen nog niet geschikt zijn voor zonnige wandelingen. Iets waar we zeker rekening mee moeten houden! De waterval viel helaas nogal tegen, door de dennenbomen was deze nauwelijks te zien. Het gebied was echter wel heel mooi. Bij de waterval was een winkeltje waar we wat eten en drinken kochten en even op het terras zaten. We besloten om een paar kilometer verder te gaan picknicken. 

Vlak voor de picknickplaats was het weer een drukte met auto's en campers, ook hier lag in de verte een zwarte beer. We hebben onze ogen uitgekeken, wat doen mensen toch idioot om een foto te maken, alsof die beer op 100 meter nog herkenbaar is als je een foto maakt met een iPad... Ook bij de picknickplaats was het erg druk, gelukkig konden we de camper kwijt en mochten we aanschuiven bij een ander gezin. Terwijl de kinderen van dit gezin zich vermaakten met Mats, warmde ik de hotdogs op in de camper en even later zaten we lekker te eten in het bos. Ook op de picknickplaats werden we weer vermaakt door andere toeristen, een buschauffeur vond dat hij er ook nog wel bijkon, waardoor de vertrekkende auto's moesten slalommen tussen onze camper en de bus. En die auto's zijn nogal groot, met over het algemeen zeer matige chauffeurs. Na het broodje stapten we weer in de camper en reden we richting de Oostelijke uitgang. Hier ligt de Lamar Valley, beroemd om de vele bizons. Nou die hebben we gezien hoor, ontelbaar veel 'gekke koeien', zoals Stan ze noemt, liepen bij de rivier. Tel de zwarte stipjes maar op de foto en dat kilometers lang. 

Toen de vallei overging in bergen zijn wij omgedraaid om aan de terugweg richting de camping te beginnen. Opnieuw kwamen we de zwarte beer tegen bij de picknickplaats, deze was wel een brug overgestoken. Het woord bearjam leerden we drie jaar geleden tijdens onze reis door Canada, maar waar je in Canada altijd wel ruimte hebt om langs de kant van de weg te staan, blijft hier iedereen op de weg omdat er geen vluchtheuvel is. Wat een puinhoop... Door een prachtig landschap reden we naar Mammoth Hot Spring, een gebied met kalkterrassen en veel vulkanische activiteit. Om Mats z'n ogen niet nog verder op de proef te stellen, zijn Christiaan en ik omstebeurt gaan kijken. Terwijl Christiaan naar boven liep, zaten Stan en ik voor in de camper naar de mensen te kijken die van de parkeerplaats via een pad naar de hot springs liepen. Plotseling liepen daar twee grote herten tussen, tot vermaak van Stan maar de Aziaten die ook op het pad liepen waren minder blij. 

Vanaf de parkeerplaats bij de hot springs was het nog een klein stukje naar het dorpje Gardiner en de camping. Ik ging nog even boodschappen doen en terwijl het eten in de camper op het vuur stond, lagen Christiaan en de kids lekker buiten te spelen. Ook na het eten konden we nog even spelen, met z'n allen douchen en toen was het bedtijd. Opnieuw werd het een rommelige nacht met weinig slaap voor iedereen en dit was de volgende dag goed te merken. Vooral Stan was niet te genieten en ging uiteindelijk zonder ontbijt in zijn stoeltje zitten. Eenmaal in het Yellowstone park werd hij wel weer vrolijker, zeker toen er af en toe een bison te zien was.

Vandaag wilden we de geisers bij Norris bekijken, maar helaas was Mats de wandeling in de zon al erg snel zat. We hebben een korte wandeling gemaakt door een prachtig bassin met veel fumaroles en kleine stoomgeisers in allerlei kleuren. Daarna is Christiaan nog gaan kijken bij wat grotere geisers maar deze waren op dat moment niet actief. Ondertussen speelde ik in de camper met de kids en keek Stan z'n ogen uit naar alle gigantische auto's en campers die voorbij reden. Toen Christiaan terug was, zijn we verder gereden naar de Yellowstone Canyon. Onderweg hadden we wat oponthoud door Aziaten die erg fanatiek een hert aan het fotograferen waren, het liefst met selfiestok. Wij stopten niet eens meer voor de herten, die zie je overal... De Yellowstone canyon is ontzettend mooi, niet alleen door de kleurenpracht maar ook door de twee watervallen die erin liggen. We stopten bij het eerste uitzichtpunt met een slapende Mats achterin. Stan ging met mij mee naar de waterval lopen, maar haakte na een paar honderd meter af. Maar goed ook, want de laatste paar honderd meter waren flink steil. Het uitzicht op de rivier die naar beneden stortte naast het uitzichtpunt was wel erg indrukwekkend.

Toen ik terugkwam bij de camper was Mats wakker geworden en hij wilde uiteraard weer uit z'n maxicosi. We zijn naar het dorpje bij de canyon gereden om wat te lunchen. Het was inmiddels na één uur en erg druk bij de verschillende restaurants. Bij een broodjeszaak was nog wel een plekje en hier hebben we snel wat gegeten. In dit dorp was ook een educational center, waar we wat geleerd hebben over Yellowstone. Stan vond vooral de opgezette bison erg interessant.

Na nog even te spelen in de camper was het weer tijd voor de rest van de route. Met twee slapende kids achterin reden we langs verschillende uitzichtpunten bij de canyon, allemaal prachtig en druk. 

Toen we de canyon gezien hadden, was het nog een half uurtje rijden naar onze volgende camping, bij Fishermans Bridge in het park. Dit ligt bij het Yellowstone Lake, een gigantisch meer. Omdat de jongens nog zo lekker lagen te slapen, besloten we nog een stukje langs het meer te rijden. Toen we langs de camping reden, zagen we een bison op de parkeerplaats staan, dat kan nog leuk worden.

De weg langs het meer is wel leuk maar niet zo bijzonder, er is geen ruimte langs de weg voor dieren en met aan de ene kant een oneindig meer en aan de andere kant een sparrenbos werd het na een paar kilometer wel wat saai. Toen het sparrenbos veranderde in een verbrand bos zijn we omgekeerd. Inmiddels was er bij de camping geen spoor meer te vinden van de bison en kon ik ons rustig registreren. De camping is gigantisch groot en nogal volgestampt met campers en caravans, waarbij die van ons echt een mini-uitvoering is. We hadden weer flink wat vuile was verzameld en samen met Stan ben ik naar de wasserette gegaan. Vervolgens naar een winkel verderop voor cash geld en toen konden we de was in de droger doen. Ondertussen raakte ik aan de praat met een man uit de staat Washington en Stan speelde met zijn kinderen met de openbare telefoons (mama, wat zijn dat voor dingen?). De mensen zijn hier erg vriendelijk en op iedere camping zijn er wel mensen die ons aanspreken. Hier vooral omdat onze kentekenplaat (British Colombia) opvalt, men kijkt hier toch als eerst naar het kenteken om te zien uit welke staat iemand komt. Je ziet ze hier van alle staten van Amerika, maar een Canadees kenteken heb ik ook nog niet gezien. Overigens is het naar Florida nog een stuk verder rijden en die zie je hier wel, veel mensen leven gewoon in hun camper of caravan. Zoals een caravanbuurman op z'n disselbak heeft hangen "home is where we park it"...

 

Toen de was klaar was ging er een macaronischotel de magnetron in (lekker!) en daarna was het tijd om de was op te halen en vervolgens de kinderen in bed te leggen. Veel zin hadden ze hier nog niet in, ze hadden 's middags natuurlijk al lang geslapen. Dus werd het ruim na 8 uur en dat betekende vanmorgen ook weer een beetje uitslapen. Het was pas 10 uur toen we de camping afreden, op weg naar een vulkanisch gebiedje bij het meer. Opnieuw hebben we een prachtig zonnige warme dag, wat voor ons betekende dat Mats niet mee gaat wandelen. Het vulkanisch gebied West Thumb is redelijk klein en we zijn er allebei zonder kinderen een half uur doorheen gelopen. Aan de rand van het meer komt in verschillende bronnen heet water naar het oppervlak, met verschillende mineralen. De ene bron is blauw en kraakhelder, een andere lijkt op koffiemelk en de mooiste bronnen zijn blauw met een oranje rand eromheen. Een prachtig stukje natuur!

Na onze wandelingen reden we naar een restaurant aan het meer. In een gigantische eetzaal hebben we een heerlijke bisonburger gegeten, smullen! We hebben voor Mats een stoeltje mee uit Nederland waarmee we hem aan een tafel kunnen hangen. Aangezien de kinderstoelen in dit restaurant veel te groot waren, mocht Stan in de hoge stoel en hingen we Mats in zijn eigen stoeltje. Ideaal, hij heeft er weer een hele tijd ingezeten. Aan aandacht van serveersters en andere bezoekers geen gebrek... Aangezien we erg weinig uit eten gaan deze reis en Stan en Mats zich nog goed vermaakten, konden we ook wel een toetje nemen. Ook lekker! 

Na de uitgebreide lunch zijn we richting de camping gereden, helaas kwamen we onderweg alleen een paar herten tegen. We zitten hier in grizzly gebied, het is er zelfs de periode voor, maar meer dan aanplakbiljetten en waarschuwingen zien we er niet van. Stan wilde vanmiddag graag op de camping in het bos spelen, dit is een rand van 10 meter bomen tussen onze rij campers en een rij ertegenover. Er is door andere gasten een soort huisje gebouwd van palen en samen met 2 Amerikaanse meisjes was hij hier erg leuk bezig. De meisjes verzonnen rollenspellen en Christiaan en ik konden Stan vertellen wat hij dan mocht doen. Hij vond het allemaal prima en is er zeker een uur zoet geweest. 

Morgen hoop ik wat meer tijd in het Yellowstone park door te brengen, we rijden via het meest vulkanische deel naar de volgende camping. Dus kwam het goed uit dat Stan en Mats vanmiddag niet meer geslapen hebben en na een snelle douche in de camper om 7 uur in bed lagen. Hopelijk starten we dan morgen wat sneller op en hebben we genoeg tijd om een paar werkende geisers te bekijken! Met een beetje mazzel ook zonder teveel zon, zodat Mats zijn ogen dit spektakel ook kunnen meemaken. En natuurlijk gaan we weer op berenjacht!

Dwars door Montana

Onze dag begon lekker op tijd, al voor zes uur had Mats zijn flesje op en besloot dat de dag kon beginnen. Stan volgde ietsje later en toen zijn we maar vroeg gaan douchen in een badkamer van onze topcamping. Vervolgens snel ontbijten en toen de spullen ingepakken, de stroom en water losgekoppeld en op pad gegaan. Mats viel nog op de camping in slaap en Stan vermaakt zich prima in zijn autostoel aan tafel. 

Vandaag stond onze langste reisdag op het programma, van Great Falls dwars door Montana naar de noordgrens van Nationaal Park Yellowstone. De gehele route liep over de highway 89, nog steeds makkelijk navigeren. De 89 is een prachtige weg door diverse natuurgebieden, langs oneindige graanvelden en over glooiende heuvels vol met sparren. We reden dwars door het Lewis and Clark National Forest, een bos van 100 km lengte met 2 minidorpjes, een uitgestrekte middle of nowhere. Helaas werden we ook nu weer tegengewerkt door de wegwerkzaamheden, mijlen lange afgravingen waar echt wel hard gewerkt wordt met zeer groot materieel, maar waar geen eind aan lijkt te komen. 

Na een uurtje rijden werd Mats weer wakker en dan vindt hij het rijden niet zo lang leuk meer. Bij een rest area in het bos zijn we gestopt. Hier dronken we een kopje koffie en begonnen aan een wandeling die voor ons doodliep bij gebrek aan een pad. We liepen door metershoog gras en struiken, wat Stan eng vond en ik heel irritant met Mats op m'n buik. Stan en Christiaan zijn gaan voetballen op de parkeerplaats en na wat speelactiviteiten waren de kids moe genoeg om weer verder te rijden. De weg werd snel weer vlakker, rechter en nu konden we lekker doorrijden. Bijna een uur lang rijden met de cruise op 70m/h, ideaal. Toen Mats weer wakker werd en Stan het rijden ook wel even zat was, waren we ruim 2 uur verder en in het stadje Livingston aangekomen. 

Bij de McD hebben we gelunched, we hadden al meerdere billboards gezien van een one third pounder burger, weer eens wat anders dan een quarterpounder... Hier is het calorieën tellen bij de Mac trouwens een makkie, ze zetten er alles netjes bij. En zo koos Christiaan voor de slechtste third pounder en ik voor de magere versie van slechts 815kCal :) in Stan z'n happy meal zat een yoghurtstick die Mats ook erg lekker vond en zo hadden we allemaal ons buikje weer vol. 

Op de parkeerplaats reden veel paardentrailers en die werden door Stan uitgebreid bekeken, wij vroegen ons vooral af waar al die trailers heengingen. Ondertussen zagen we ook een onweersbui langswaaien waar je niet blij van werd, we hebben de bui later onderweg nog een keer gezien. 

Eten, spelen en dan is het weer tijd om te slapen, dus Mats ging weer in de maxicosi en we konden op pad. Stan mocht Christiaan helpen bij het tanken, zoals hij z'n papa bij alles wil helpen. Vervolgens reden we het laatste deel van de route, langs de Yellowstone rivier naar Gardiner. 

We hebben onderweg zoveel mooie landschappen gezien, zoveel afwisseling ook. En dan de combinatie met de lege wegen en het rustige rijden, gewoon genieten zo'n reisdag! De reis duurde Mats een half uur te lang en Stan eigenlijk ook. Uiteindelijk zat Stan met een tablet spelletjes te doen en ik probeerde Mats nog te vermaken en rustig te houden, maar de opluchting was groot toen we eindelijk de camping bereikten. Oh ja, de bestemming van de paarden hebben we ook gevonden, er is vandaag en morgen een rodeo hier in het dorp. Daardoor is het ook superdruk, de hele camping staat vol. Hopelijk blijven die mensen morgen allemaal in het dorp en is het in Yellowstone niet te druk!

De camping is niet veel bijzonders, er is weinig te doen, maar met een frisbee en voetbal komen we ook een heel eind. Helaas hebben we hier ook wat regen gehad, het tikt nu ook gezellig op het dak van de camper. Lekker gegeten en daarna de kids naar bed. Dit ging niet zo makkelijk als andere dagen, Stan maakte Mats wakker die vervolgens zo bleef huilen dat Stan niet ging slapen... Pas tegen 9 uur was het stil. Ben benieuwd wat we hier morgen van gaan merken!

Typisch Amerikaans

Wat een nacht, we werden pas om half 5 gewekt door Mats, die na een flesje zomaar doorsliep tot na 7 uur. Stan sliep ook lekker door en zo werden we weer ietsje uitgeruster wakker dan gister. Vandaag was een relax dag, geen kilometers te maken want we blijven op dezelfde camping. Rustig aan een eitje koken, even voetballen en rond half 10 waren we klaar met ontbijten en stond de camper klaar voor vertrek. Great Falls ligt aan de Missouri River en je raadt het al, bij een grote waterval. Nou ja, vroeger waren er drie grote watervallen en nu zijn er drie grote dammen met nog wat resterende waterval. Maar dat wisten we nog niet bij vertrek richting de rivier. 

Op advies van de receptioniste zijn we eerst langs een bakker gereden want dat fabrieksbrood, dat drie maanden houdbaar is en bij het smeren uit elkaar valt, smaakt ons voor geen meter. Dwars door woonwijken reden we naar de bakker, leuk om de echte Amerikaanse huizen, uiteraard veelal met vlag en veranda, weer eens te zien. Het stadje deed me denken aan St. Louis, de eerste stad in Amerika die we ooit bezochten. De bakkerswinkel is er nog zo een waar je zegt waar je trek in hebt en meneer de bakker zoekt er iets bij. Aangezien ik Duits 😡 klonk kreeg ik zuurdesem brood aangesmeerd maar dat hebben we toch even aangepast. Er lagen teveel lekkere dingen op de toonbank om te proeven, heerlijk... De volgende bestemming was de grootste dam met de 'Great Falls', een half uurtje rijden door de graanvelden, immense graanvelden... Plotseling wordt het landschap wat heuvelachtiger en rijden we de riviercanyon in. Bij de dam is een klein eilandje waar we over een loopbrug naar toe kunnen. Vanaf het eiland hebben we een mooi uitzicht op de dam met watervallen.

Ook is er een groot grasveld met picknicktafels waar we lekker wat drinken en eten. Het grasveld is bezaaid met ganzenpoep, tot groot verdriet van Stan die een kleed mee had genomen uit de auto om met Mats op te kunnen spelen. Uiteindelijk diende het kleed als tafelkleed en was hij heerlijk zoet met tafel dekken. 

Great Falls is een van de plaatsen op de historische route van Lewis en Clark. Ik dacht altijd dat die namen met Superman te maken hadden, maar het zijn twee ontdekkingsreizigers die in 1804 door president Jefferson op pad werden gestuurd om het land in kaart te brengen. Dit ging uiteraard gepaard met strijd en vriendschap met de natives, de blackfoot indianen. Ze deden er een paar jaar over maar werden na terugkomst als helden vereerd. Nu zijn er diverse bezienswaardigheden naar hen vernoemd en in Great Falls ligt een museum dat hun naam draagt. Hier zijn we een kijkje gaan nemen, maar het stond me helemaal niet aan. Zo Amerikaans, wat een verering voor Lewis en Clark, maar alleen maar op museumborden uitgelegd. En alles binnen, terwijl het buiten steeds lekkerder weer werd. We besloten maar weer verder te rijden, langs de andere twee dammen door een natuurpark. Erg indrukwekkend was dit verder niet, we hadden 's morgens het mooiste stukje al gezien.

Naast Great Falls ligt een grote Military Airforce Base, we hebben er al een aantal helicopters van zien overvliegen. Op de kaart stond ook een bijbehorend museum en dat leek ons vooral voor Stan veel leuker om te bezoeken dan de ontdekkingsreizigersverering. Op naar de luchtmachtbasis dus... Bij aankomst ging Christiaan even informeren waar het precies was maar helaas, de security procedure schrijft voor dat buitenlanders zich minimaal 24 uur van te voren moeten aanmelden zodat hun achtergrond gecheckt kan worden. Over 24 uur zijn wij al mijlen ver van hier, dus een bezoekje zit er niet in. Vooral Stan vond het jammer, zeker toen hij met Christiaan bij het hek wel even naar de vliegtuigen had gekeken. Stomme Amerikanen met hun veiligheid... Alsof we spionnen zijn.

We waren nu alweer in de buurt van de camping en daar hebben we de rest van de middag lekker relaxed rondgehangen. De speeltuin bleek een topper te zijn met een graafmachine waar Stan rustig een uur op had kunnen zitten.

Hij wilde mij echter ook graag helpen met het wassen van de kleren in de gigantische wasmachines in de laundry. Tijdens het wassen lekker buiten een spelletje doen en een uurtje later hadden we weer volop schone droge kleren en een trotse Stan. Volgende keer gaat hij wel zelf de was doen, ik ga hem er denk ik aan houden.

Zijn volgende taak was hout halen voor het vuur dat we nodig hadden om na het eten marshmallows te roosteren. Er is hier een openhaardhouthok met een bolderkar op kinderformaat, ook een topper natuurlijk. Het was de hele middag heerlijk weer, zelfs wat te warm voor Mats. We hebben lekker buiten gegeten en toen mocht eindelijk het hout in de fik.

De marshmallows vond Stan alleen koud en ongebakken lekker, maar de lol was er zeker niet minder om. Deze camping heeft echt alles om een kind blij te maken, hopelijk vallen de volgende campings niet teveel tegen... Morgen hebben we de langste reisafstand te gaan, 355 km tot de noordgrens van nationaal park Yellowstone. Hopelijk zonder al te veel wegwerkzaamheden en wakkere Mats, dan gaan we er weer een mooie dag van maken! Nu zitten we nog lekker bij ons vuurtje met live achtergrondmuziek wat ik herken van de favoriete vakantiemuziek van m'n vader, ook lekker Amerikaans!

De oneindige vlakte die Montana heet

Vannacht was eindelijk een goede nacht, behalve tijdens twee flesjes hebben Mats en Stan van half 8 tot half 6 geslapen en wij maar een paar uur minder. Het bleef gister tot zonsondergang lekker buiten, daarna kwamen de muggen tevoorschijn en zijn wij de camper ingegaan. Vanmorgen dus fris en vrolijk wakker en bij gebrek aan lekker brood heb ik eieren gebakken. De rook/brandmelder in een camper staat extreem scherp afgesteld en al bij het verwarmen van de boter ging dat stomme ding af. Stan schrok, maar na een paar keer is hij gewend aan het geluid. De eieren waren lekker!

Na het ontbijt en speelkwartier zijn we vertrokken naar Great Falls. Al snel reden we Highway 89 op, de weg die we tot aan Yellowstone gaan volgen. Lekker makkelijk navigeren. Het eerste deel ging nog door de bergen met af en toe een scherp bochtje, maar al snel reden we de vlaktes op. Die vlaktes zijn enorm, je kunt je er thuis geen voorstelling van maken. Rechts van ons de Rockies en daarvoor en links niets anders dan heuvelachtig grasland met hier en daar een koe. Om de 40 Miles een dorpje, lekker rustig dus. Helaas wordt de 89 hier en daar opgeknapt en zo stonden we nog geen uur na vertrek stil. 

Achter een pilot car mochten we de weg over gravel en grind vervolgen, hobbel de hobbel. Uiteraard werd Mats hier wakker van en hij wilde graag uit zijn stoel. In het ongezellige Browning zijn we gestopt bij een supermarkt met café. Hier hebben we boodschappen ingeslagen, een kop koffie gedronken en daarna zijnde snel weer vertrokken. Het volk hier is nogal Indiaans en dat is niet echt ons favoriete volk, het doet nogal aan de Monument Valley bewoners denken.

Van Browning naar Great Falls was, mede dankzij meer wegwerkzaamheden, nog 2 uur rijden. Over de vlaktes, oneindig lang. Zo'n 25 Miles voor Great Falls werden de kids wakker en vooral Mats had het wel gehad in zijn maxicosi. Gelukkig kon ik ook makkelijk achterin bij de jongens gaan zitten en zo hebben we met vermaak van een liedje, speelgoed en koekjes het laatste half uur volgehouden. Stan met de tablet als navigator op de achterbank, vond hij helemaal leuk. Hij snapte alleen niet dat het aantal stoplichten afliep en niet meer werd... 

In Great Falls had ik al een camping gereserveerd, dus daar reden we zo naar toe. Het eerste wat Stan zag was een rij met skelters. Nadat we de camper geplaatst hadden en Christiaan en Stan de aansluitingen hadden verzorgd, gingen we via de skelterverhuur een rondje wandelen over de camping.

Ook vandaag was het weer weer top, lekker zonnig en ruim 20C. Na het halve uur skelteren reed Stan blij zijn skelter weer in de parkeerplaats, tijd voor waterpret. Er is hier een soort waterspeelplein zoals we ook in Waterton Lake zagen, alleen hier staat overal ca 20 cm water. En dat water is koud, heel erg koud. Christiaan en Stan hielden het er toch een half uur vol en zaten daarna lekker op te warmen in een hottub. Mats lag even lekker te slapen en zo was het snel weer etenstijd. Het lukte zowaar om zonder brandmelding de pasta met saus klaar te maken en het was nog lekker ook. Na het eten en de afwas werden de kids erg moe en om 8 uur was het stil boven de cabine, waar de 2 tentjes naast elkaar staan. Vooraf hadden we onze twijfels of dit zou kunnen, maar het gaat prima. Ze worden niet direct wakker van elkaars gehuil of geschreeuw en zo hoeven we niet dagelijks een tafel tot bed om te bouwen en kan Stans autostoel blijven staan. Ik zou eigenlijk nog een foto moeten posten hoe het eruit ziet in zo'n camper maar dan moet ik echt eerst opruimen en daar heb ik totaal geen zin in. Lekker nog een borrel drinken buiten en dan ook slapen, hopelijk weer ietsje langer dan vannacht! 

Van Amsterdam naar Canada en door naar Amerika

Wat ik al een beetje verwachtte blijkt te kloppen, er is weinig tijd om berichten te schrijven! We hebben het lekker druk met de kids en gebruiken zoveel mogelijk tijd om ook wat te kunnen slapen, dat is namelijk niet zo makkelijk met een jetlagbaby en jetlagpeuter... Maar het goede nieuws is dat we wel enorm genieten van al het moois om ons heen!

Zaterdagochtend kwam mijn moeder ons op tijd ophalen zodat we rustig en zonder stress naar Schiphol konden gaan. Stan was helemaal hyper en kon niet wachten tot we ons vliegtuig zagen. De bagage was snel ingecheckt, netjes het maximale gewicht in de drie koffers. Nog even wat gegeten en toen konden we al aan boord van het blauwe vliegtuig. Het vliegtuig zat helemaal vol, gelukkig hadden we direct na het boeken een plekje op de family row, met wiegje voor Mats, geregeld. Er zaten nog diverse andere ouders met hun kind op schoot, dan duurt 9 uur vliegen wel heel lang! Onze vlucht ging prima, Stan vermaakte zich erg goed en heeft geen oog dicht gedaan. Hij had veel contact met de juffen (stewardessen) en ging graag weer even naar de keuken, waar hij (met toestemming) werd volgestopt met koek en snoep. Na de landing bleven we even wachten tot de meeste mensen weg waren en toen ging hij met een juf hallo zeggen tegen de piloot. Die nam Stan vervolgens mee naar de cockpit, wat hij wel wilde maar dan met papa en mama. Hij was erg onder de indruk! Mats sliep veel te weinig tijdens de vlucht, maar gelukkig heeft hij weinig gehuild.

Om half 2 's middags Calgary-tijd landden we, het is hier 8 uur vroeger dus voor het gevoel om half 10 's avonds. Dit was aan Stan te merken, die was bekaf. Wij waren ook wel gaar en Mats keek verdwaasd zijn ogen uit.

We moesten nog even wachten voor de hotelshuttle en om 3 uur waren we bij het hotel. Daar ging Mats direct zijn tentje in, helemaal op. Stan wilde nog wel met mij mee zwemmen, even die jetlag wat uitstellen. Helaas was het water erg koud, dus na een kwartiertje waren we onderkoeld en klaar. Rustig aan weer aangekleed en met een paar koeken als diner zijn we alledrie naar bed gegaan rond 6 uur. Om 11 uur meldde Mats zich en na een flesje ging hij weer slapen. Om 2 uur werd hij weer wakker en toen was het over met de nachtrust. Om en om hebben we geprobeerd nog wat te slapen, intussen werd ook Stan wakker. Gelukkig konden we nog wel van 5 tot 7 uur de ogen sluiten, maar dankzij de jetlag lag ik vooral naar het plafond te staren... 

Zondag stond downtown-Calgary op het programma en nadat we rustig hadden gedoucht en ontbeten, liepen we om half 11 het hotel uit. Op aanraden van de receptioniste gingen we met de bus en de trein naar de stad. Stan en Mats keken hun ogen uit, dankzij hun ouders, openbaar vervoer-haters, komen ze nooit in een bus of trein.

De verbinding was prima en al snel liepen we door de stad. Calgary op zondagmorgen is niet echt een levendig gebeuren, dus we konden in alle rust een rondje over Olympic Plaza lopen. Ook in het stadspark was het niet druk, terwijl het in het zonnetje toch echt wel lekker was. In het prachtige park bij de Bow River zijn diverse speeltuinen geplaatst, dus ook voor Stan was het stadsbezoek echt leuk.

Vooral het neptreintje viel in de smaak, zelfs nog meer dan de echte trein waar we in hadden gezeten. Tegen twee uur begon het zoals voorspeld te regenen, net toen wij naar de trein liepen. We wilden de kids nog niet in bed hebben om ze aan het nieuwe schema te laten wennen. Daarom gingen we naar de Super Duper Indoor Playground, Monkeytown in het klein, heel klein. Voor Stan helemaal prachtig en Mats lieten we in zijn wagen een paar uurtjes slapen.

Tegen 5 uur waren we het speelhalletje wel zat en via de McD zijn we naar het hotel gelopen. Om half 7 lagen de kids weer in hun tent en wij sliepen om half 8. Deze nacht werd nog erger dan de nacht ervoor, met een paar uurtjes slaap voor iedereen. Hopelijk sliep er niemand naast ons, want vooral Mats bleef maar huilen.

Maandag mochten we de camper ophalen, daarvoor moet je 's morgens om 9 uur bellen voor een afspraak. Drie jaar geleden konden we meteen komen en natuurlijk hoopte ik daar weer op. Maar helaas, voor 12 uur zou onze camper niet klaar staan. We besloten dan maar alvast wat koffers naar de verhuur te brengen en boodschappen te doen, zodat we dit niet nog allemaal 's middags hoefden te doen. Bij het koffers brengen kreeg Christiaan te horen dat we pas om 14.15 uur hoefden te komen. Niet echt handig als je al je hotel uit moet... Uiteindelijk zijn we om 1 uur naar de camperverhuur gelopen en om 14.15 reden we er weg. In praktisch dezelfde camper als 3 jaar geleden, lekker makkelijk met indelen. Onze eerste stop was een walmart voor een autostoeltje voor Stan. Huren bij de camperverhuur kon niet en via een ander bedrijf was dit zo omslachtig en duur dat we maar gewoon een nieuwe stoel hebben gekocht. Mats was net in slaap gevallen en werd helemaal gek in de megasupermarkt. We zijn dan ook snel weer vertrokken. De kids sliepen in no time en zo konden we lekker rustig van start. De camping die ik had gepland voor de eerste overnachting was te ver weg, maar uiteindelijk hebben we toch zo'n 200 kilometer gereden. De wegen zijn heerlijk rustig dus op de cruise reden we richting de Rockies. Het was toen pas half 7 dat we op de camping stonden, maar gelukkig werden Stan en Mats ook nog vrolijk wakker. Na een broodje knakworst en een spelletje was het weer bedtijd, ook voor ons. Opnieuw was de nacht geen doorslaapnacht maar met een uur of 7 slaap tussen 8 en 6 konden we er weer tegenaan.

We zijn naar Waterton Lakes National Park gereden, dit ligt in Canada tegen het Amerikaanse Glacier National Park aan. De route ernaartoe en zeker de route in het park naar een wandeling was prachtig. Stan ging op berenjacht, maar zag helaas net als wij alleen een paar borden met een foto van een beer. We hebben wel heel veel geluk met het weer, de dag begon met een strakblauwe lucht!

Tijdens een wandeling naar een waterval werd het zelfs heet in de zon, zeker voor Christiaan die niet alleen Mats op zijn buik, maar op de terugweg ook Stan op zijn nek had. De korte wandeling was wel erg mooi en watervallen vind ik altijd leuk om te bekijken. Stan wilde wel sleetje rijden in de sneeuw, wilde zeker geen beren tegen komen als we niet met de deur op slot in de camper zaten en had vooral veel aandacht voor rupsje nooitgenoeg en vlinders en zo beleefden we de wandeling duidelijk heel anders dan zonder kids. 

Na het wandelen reden we naar een klein dorpje in het park. Het ziet er allemaal mooi historisch uit hier, wel erg rustig maar met het zonnetje erbij zeker erg mooi! Terwijl we een restaurantje zochten voor  de lunch, reden we langs een speeltuin. Stan wilde gelukkig ook wel wat eten maar was daarna niet te houden, speeltijd! De speeltuin was superleuk, met een paar klimattributen en een waterspeelplein. Natuurlijk kwam hij drijfnat uit de speeltuin, maar dan is een camper weer ideaal. Zwempak aangetrokken en weer terug, hij was nog niet uitgespeeld en Mats was ook nog niet toe aan het tweede deel van de reis. Met weer droge kleren aan ging Stan ook lekker in zijn autostoeltje zitten, van het beren zoeken kwam niet echt veel meer terecht. We zagen nog wel een vos en een paar hertjes, ook leuk!

We besloten opnieuw de middag te gebruiken om een flink stuk te rijden, maar moesten hiervoor de grens met Amerika over. De US border control viel erg mee in vergelijking met die we gewend zijn van vliegvelden, maar we waren er toch een half uur aan kwijt. Stan heeft er niets van meegekregen maar Mats was wel klaarwakker. Hij krijste alles bij elkaar toen we weer verder reden en na 10 minuten werd ook Stan huilend wakker. We zijn bij het eerste uitzichtpunt dat we tegenkwamen gestopt, even de camper uit. Een prachtig plekje, met uitzicht op de weidse vlakte van Montana en de gigantische bergen van Glacier National Park. Na een half uurtje spelen besloten we de kids weer in de stoeltjes te zetten en dankzij wat rijstwafels ging dit zonder veel gehuil goed. Gelukkig was er niet veel verder een camping en daar zijn we gestopt. Nu was er wel tijd om eten te koken en na een flitsbezoek aan de speeltuin met Stan, konden we lekker eten. Na het eten en de afwas was het tijd om Mats te wassen en Stan te douchen. Mats lag op tafel en sputterde flink tegen bij het wassen. Stan zag zijn kans schoon terwijl wij beiden met Mats bezig waren, de resten afwassop uit de wasbak wist hij kunstig met de afwasborstel door de camper te slaan... Overal sopspetters en zie dan maar niet te lachen :) 

Nadat ook Stan in de douche was schoongespoeld was het tijd voor een boekje en Mats zijn flesje en om half 8 lagen de mannetjes weer in hun tentjes. Wij konden nog naar buiten want de temperatuur ligt nu nog boven de 20C, heerlijk in het zonnetje nog even genieten van het prachtige uitzicht! Hopelijk slapen we vannacht weer iets beter dan de afgelopen nachten, er staat ons weer een paar honderd kilometer te wachten, op naar Great Falls!

Ready to go!

Twee dagen voor vertrek, de inpakactiviteiten gaan beginnen. Wat een spullen moeten er mee... De lijst is drie A4tjes en het moet ook passen in 3 koffers. Als alles op bed ligt zien we direct dat de kleine tas die we wilden meenemen kansloos is, we pakken de grootste koffer er ook maar bij. Na de eerste keer wegen blijkt de kofferweeghaak het gewicht niet aan te kunnen, duidelijk te zwaar dus opnieuw inpakken. Gisteravond zat bijna alles in de koffers en nu staat ook de handbagage klaar. Ready! 

Een blik op een weerapp laat me zien dat we echt niet teveel kleding meenemen, het is in Calgary lang niet zo warm als bij ons op deze zwoele avond. Met een beetje mazzel halen we de 20 graden en in Waterton National Park, onze eerste bestemming met de camper, vriest het 's nachts nog! In Amerika verwachten we warmer weer, dus ook die korte broeken moeten echt wel mee. En dan heb je met z'n viertjes gewoon heel veel bagage mee. Hopelijk mag het ook van de KLM allemaal mee zonder bijbetalen.

'Mama, ik wil vandaag niet naar de crèche, maar gewoon nu al op vakantie', was vanmorgen de boodschap van Stan. Ons grote kleine mannetje heeft er zo'n zin in, alhoewel hij nog niet veel meer weet dan 'we gaan naar Schiphol, vliegen, in een camper rijden en dieren zoeken'. Dat die dieren geen giraffen zijn, zoals hij vanavond vertelde, dat zeggen we nog maar even niet. Heerlijk 3 weken vrij met z'n viertjes, dat is nu het belangrijkste. En als we dan toch een beer of bison tegenkomen in Yellowstone, dan zal hij die vast ook erg interessant vinden.

Welkom terug, meelezers op m'n weblog, leuk dat jullie er weer zijn! Ik zal proberen jullie in de komende twee weken weer op de hoogte te houden, maar het zou zomaar kunnen dat al m'n tijd op gaat aan m'n drie mannetjes, want we gaan vooral heerlijk genieten!